Δημήτριος Γκιουζέλης
Εἰπώθηκε πὼς «Οἱ Ἕλληνες, γιὰ νὰ πᾶνε μπροστά, πρέπει νὰ κοιτάζουν πίσω» καὶ ἡ ρήση αὐτὴ ἀποτελεῖ μιὰ μεγάλη ἀλήθεια.
Ἐὰν κοιτάξουμε πίσω σχεδὸν 2.000 χρόνια πρίν, ὅπως ἀναφέρεται στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο (Κεφ. 12, 20-26), θὰ μάθουμε πὼς οἱ πρόγονοί μας ἀναζητῶντας τὴν Ἀλήθεια, ἔφθασαν στὴν Παλαιστίνη καὶ εἶπαν στὸν Ἀπόστολο Φίλιππο: «Κύριε, θέλομεν νὰ ἴδωμεν ἰδιαιτέρως τὸν Ἰησοῦν καὶ νὰ συνομιλήσωμεν μετ’ αὐτοῦ.».
Ἐπεὶδὴ δὲ ὁ Φίλιππος ἐδίσταζε νὰ ἀναγγείλῃ τοῦτο εἰς τὸν Δίδάσκαλον, ἦλθε καὶ ἀνεκοίνωσεν αὐτὸ εἰς τὸν συμπολίτην καὶ συμμαθητήν του Ἀνδρέαν. Καὶ πάλιν ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Φίλιππος λέγουν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ὅτι οἱ Ἕλληνες προσήλυτοι... θέλουν νὰ τὸν ἴδουν.
Ὁ Ἰησοῦς δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς καὶ εἶπεν· Ἦλθεν ἡ ὥρα ἡ ὡρισμένη κατὰ τὸ προκαθωρισμένον σχέδιον τοῦ Θεοῦ διὰ νὰ δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ θάνάτου του καὶ τῆς ἀναλήψεώς του, ὁπότε καὶ θὰ ἀναγνωρισθῇ ὡς Μεσσίας καὶ ὑπὸ τῶν ἐθνικῶν.
Ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ σᾶς λέγω, ἐὰν τὸ μικρὸ σπυρὶ τοῦ σιταριοῦ δὲν πέσῃ εἰς τὴν γῆν καὶ δὲν σαπίσῃ μέσα εἰς τὸ χῶμα, μένει μοναχό του καὶ δὲν πολλαπλασιάζεται. Ἐὰν ὅμως διὰ τῆς σπορᾶς του εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ καὶ ταφῇ, βγάζει πολὺν καρπόν. Ἔτσι καὶ ἐγὼ ἐὰν ἀποθάνω, καθὼς ὁ Πατήρ μου ὥρισε, θὰ καρποφορήσω τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾷ τὴν ζωήν του καὶ ἀποφεύγει τὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον τοῦ ἐπιβάλλει τὸ καθῆκον, θὰ τὴν χάσῃ ἐν τῇ αἰωνίᾳ βασιλείᾳ· καὶ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος διὰ τὸ καθῆκον περιφρονεῖ καὶ μισεῖ τὴν ζωήν του εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, θὰ διατηρὴσῃ καὶ θὰ φὺλάξῃ αὐτήν, διὰ νὰ ἀπολαὺσῃ τὴν αἰώνιον ζωὴν τοῦ μέλλοντος.
Ἐὰν κανεὶς μὲ ὑπηρετῇ καὶ εἶναι μαθητῆς μου, ἂς μὲ ἀκολουθῇ εἰς τὴν ὁδὸν τῆς αὐταπαρνήσεως μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου. Καὶ ὅπου εἶμαι ἐγώ, τώρα μὲν κακοπαθῶν καὶ θυσιαζόμενος, εἰς τὸ μέλλον ὅμως δοξαζόμενος εἰς τὸὺς οὐρανούς, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ὁ ἰδικός μου διάκονος. Πρέπει λοιπὸν καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι πρόθυμος εἰς θυσίας ἐδῶ, διὰ νὰ δοξάζεται μαζί μου εἰς τὸ μέλλον. Καὶ ἐὰν κανεὶς μὲ ὑπηρετῇ, θὰ τὸν τιμὴσῃ καὶ θὰ τὸν δοξάσῃ ἐν τῷ αἰωνίῳ μέλλοντι ὁ Πατήρ.
Τώρα, ὅταν ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μου ἐπλησίασεν, ἡ ψυχή μου ἔχει ταραχθῇ ἐκ τῆς ἀγωνίας, τὴν ὁποίαν φυσικῶς δοκιμάζει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀντιμετωπίζῃ τὸν θάνατον. Καὶ τί νὰ εἴπω; Πάτερ μου, σῶσε με καὶ ἁπάλλαξέ μὲ ἀπὸ τὴν σκληρὰν αὐτὴν ὥραν τοῦ μαρτυρικοῦ μου θανάτου. Ἀλλὰ ἔφθασα μετ’ ἐγκαρτερήσεως καὶ αὐταπαρνήσεως μέχρι τῆς ὥρας αὐτῆς, ἀκριβῶς δι’ αὐτό, διὰ νὰ ὑποστῶ τοὺτέστι τὸν θάνατον αὐτὸν καὶ αὐτὸ ὑπῆρξεν ὁ ὅλος σκοπὸς τῆς ζωῆς μου. Θὰ εἶπω λοιπὸν τοῦτο:
Ἐὰν κοιτάξουμε πίσω σχεδὸν 2.000 χρόνια πρίν, ὅπως ἀναφέρεται στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο (Κεφ. 12, 20-26), θὰ μάθουμε πὼς οἱ πρόγονοί μας ἀναζητῶντας τὴν Ἀλήθεια, ἔφθασαν στὴν Παλαιστίνη καὶ εἶπαν στὸν Ἀπόστολο Φίλιππο: «Κύριε, θέλομεν νὰ ἴδωμεν ἰδιαιτέρως τὸν Ἰησοῦν καὶ νὰ συνομιλήσωμεν μετ’ αὐτοῦ.».
Ἐπεὶδὴ δὲ ὁ Φίλιππος ἐδίσταζε νὰ ἀναγγείλῃ τοῦτο εἰς τὸν Δίδάσκαλον, ἦλθε καὶ ἀνεκοίνωσεν αὐτὸ εἰς τὸν συμπολίτην καὶ συμμαθητήν του Ἀνδρέαν. Καὶ πάλιν ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Φίλιππος λέγουν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ὅτι οἱ Ἕλληνες προσήλυτοι... θέλουν νὰ τὸν ἴδουν.
Ὁ Ἰησοῦς δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς καὶ εἶπεν· Ἦλθεν ἡ ὥρα ἡ ὡρισμένη κατὰ τὸ προκαθωρισμένον σχέδιον τοῦ Θεοῦ διὰ νὰ δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ θάνάτου του καὶ τῆς ἀναλήψεώς του, ὁπότε καὶ θὰ ἀναγνωρισθῇ ὡς Μεσσίας καὶ ὑπὸ τῶν ἐθνικῶν.
Ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ σᾶς λέγω, ἐὰν τὸ μικρὸ σπυρὶ τοῦ σιταριοῦ δὲν πέσῃ εἰς τὴν γῆν καὶ δὲν σαπίσῃ μέσα εἰς τὸ χῶμα, μένει μοναχό του καὶ δὲν πολλαπλασιάζεται. Ἐὰν ὅμως διὰ τῆς σπορᾶς του εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ καὶ ταφῇ, βγάζει πολὺν καρπόν. Ἔτσι καὶ ἐγὼ ἐὰν ἀποθάνω, καθὼς ὁ Πατήρ μου ὥρισε, θὰ καρποφορήσω τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾷ τὴν ζωήν του καὶ ἀποφεύγει τὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον τοῦ ἐπιβάλλει τὸ καθῆκον, θὰ τὴν χάσῃ ἐν τῇ αἰωνίᾳ βασιλείᾳ· καὶ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος διὰ τὸ καθῆκον περιφρονεῖ καὶ μισεῖ τὴν ζωήν του εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, θὰ διατηρὴσῃ καὶ θὰ φὺλάξῃ αὐτήν, διὰ νὰ ἀπολαὺσῃ τὴν αἰώνιον ζωὴν τοῦ μέλλοντος.
Ἐὰν κανεὶς μὲ ὑπηρετῇ καὶ εἶναι μαθητῆς μου, ἂς μὲ ἀκολουθῇ εἰς τὴν ὁδὸν τῆς αὐταπαρνήσεως μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου. Καὶ ὅπου εἶμαι ἐγώ, τώρα μὲν κακοπαθῶν καὶ θυσιαζόμενος, εἰς τὸ μέλλον ὅμως δοξαζόμενος εἰς τὸὺς οὐρανούς, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ὁ ἰδικός μου διάκονος. Πρέπει λοιπὸν καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι πρόθυμος εἰς θυσίας ἐδῶ, διὰ νὰ δοξάζεται μαζί μου εἰς τὸ μέλλον. Καὶ ἐὰν κανεὶς μὲ ὑπηρετῇ, θὰ τὸν τιμὴσῃ καὶ θὰ τὸν δοξάσῃ ἐν τῷ αἰωνίῳ μέλλοντι ὁ Πατήρ.
Τώρα, ὅταν ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μου ἐπλησίασεν, ἡ ψυχή μου ἔχει ταραχθῇ ἐκ τῆς ἀγωνίας, τὴν ὁποίαν φυσικῶς δοκιμάζει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀντιμετωπίζῃ τὸν θάνατον. Καὶ τί νὰ εἴπω; Πάτερ μου, σῶσε με καὶ ἁπάλλαξέ μὲ ἀπὸ τὴν σκληρὰν αὐτὴν ὥραν τοῦ μαρτυρικοῦ μου θανάτου. Ἀλλὰ ἔφθασα μετ’ ἐγκαρτερήσεως καὶ αὐταπαρνήσεως μέχρι τῆς ὥρας αὐτῆς, ἀκριβῶς δι’ αὐτό, διὰ νὰ ὑποστῶ τοὺτέστι τὸν θάνατον αὐτὸν καὶ αὐτὸ ὑπῆρξεν ὁ ὅλος σκοπὸς τῆς ζωῆς μου. Θὰ εἶπω λοιπὸν τοῦτο:
Πάτερ, ὁ,τιδήποτε καὶ ἂν πρόκειται νὰ πάθω ἐγώ, φέρε σὺ εἰς αἴσιον πέρας τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας καὶ ἀπολυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ δόξασε οὕτω τὸ ὄνομά σου. Εἰς ἀπάντησιν λοιπὸν τῆς ἐπικλήσεως αὐτῆς τοῦ Ἰησοῦ ἦλθε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἡ ὁποία ἔλεγε· Καὶ ἐδόξασα τὸ ὄνομά μου διὰ τῆς μέχρι τοῦδε ἐν μέσῳ τοῦ Ἰσρὰὴλ δράσεώς σου καὶ πάλιν θὰ δοξάσω αὐτὸ διὰ τοῦ ἐνδόξου παθήματος καὶ τῆς ἀναστάσεώς σου καὶ διὰ τῆς ἑξαπλώσεως τοῦ εὐαγγελίου εἰς τὰ ἔθνη» (Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοση Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα).
Ἔφθασε λοιπὸν καὶ ἡ δική μας ὥρα. Τώρα ποὺ τὰ πάντα φαίνονται πὼς προδόθηκαν ἀπὸ μέσα, ἀφοῦ μὲ τὴν ραθυμία τὴν ἀμέλεια γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ τὴν ἀδιαφορία μας γιὰ τὰ πολιτικὰ πράγματα, ἐπιτρέψαμε στοὺς ὕπουλους ἐχθρούς μας νὰ καταβαραθρώσουν τὶς ἀξίες μας καὶ ὁ Πατέρας τοῦ Γένους μας, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ προφήτευσε "Θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται", δικαιώνεται καὶ πάλι, νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας, ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ δύναμή μας, στὸ ἐκθαμβωτικὸ φῶς τοῦ Σταυροῦ, προκειμένου νὰ διαλύσουμε τὸ σκοτεινὸ ἔρεβος τῶν ἁμαρτιῶν τῆς ψυχῆς μας.
Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. Τὸ κακὸ ἔρχεται γρήγορα, εἶναι ἤδη ἐδῶ. Ἐμεῖς ὅμως δὲν πρέπει νὰ χαθοῦμε. Δὲν ἤρθαμε στὸν κόσμο, δεχόμενοι τὴ μέγιστη εὐλογία νὰ βαπτιστοῦμε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας, νὰ λάβουμε δηλαδὴ δωρεὰν τὸ δαχτυλίδι τοῦ ἀρραβῶνα γιὰ τὴν Οὐράνια Βασιλεία, γιὰ νὰ μὴν φτάσουμε στὸν τελικὸ προορισμό μας, ποὺ εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νὰ ζήσουμε μαζί Του, τὴν νέα ζωὴ τῆς αἰωνίου μακαριότητος.
Ἂς ἀφουγκραστοῦμε γονεῖς, μαθητὲς καὶ δάσκαλοι τὴ φωνὴ τοῦ μεγάλου μας Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ Θαυματουργοῦ, ποὺ μιλᾶ στὴν καρδιά μας μὲ τοῦτα τὰ ἀφυπνιστικὰ λόγια:
«Ναὶ• ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος• τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ• αὕτη ἢν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ• αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».
Ἀμήν! Ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ. (Ἀποκάλυψις Ἰωάννου 22,20)
Δημήτριος Γκιουζέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου