Γράφει ὁ Βασίλειος Ἰ. Τουλουμτσής, ὑπ. Διδάκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Ε.Κ.Π.Α.
Διαχρονικὰ τὸ περιεχόμενο τῆς νομοθεσίας μίας ἐλεύθερης πολιτείας ἀποτελεῖται ἀπὸ διατάξεις ποὺ στοχεύουν στὴ συνοχή, στὴν ἐξασφάλιση, στὴν ἀνάπτυξη καὶ στὸ ἐν γένει συμφέρον τῆς κοινωνίας. Τὸ δεδομένο αὐτὸ θεμελιώνεται πάνω σὲ μία διττὴ βάση: ἀφ' ἑνὸς ἡ πολιτεία νὰ εἶναι ἐλεύθερη καὶ ἀφ' ἑτέρου ὁ νομοθέτης νὰ κινεῖται σὲ ἕνα πλαίσιο σεβασμοῦ τῆς ἀξίας τῶν πολιτῶν της, ὡς ἐλλόγων ὄντων. Ἂν ἡ βάση αὐτὴ ἀπουσιάζει, τότε τὸ ἀποτέλεσμα στρέφεται ἐνάντια στὶς θεμελιώδεις ἀρχές, θυμίζοντας κάτι ἀπ’ ὅσα βιώνουμε.
Ἡ πολιτεία δὲν φαίνεται νὰ εἶναι ἐλεύθερη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν πολιτῶν φέρει ταυτόχρονα δύο χαρακτηριστικά: ὁ ἄνθρωπος ἐκλαμβάνεται μόνον ὡς φορέας ἐνστίκτων, ἐνῷ ἡ νοημοσύνη του ἁπλῶς ἐμπαίζεται καὶ ὑποτιμᾶται. Τὰ ἀνωτέρω χαρακτηριστικὰ φέρει ἔντονα ἡ κινητικότητα, ποὺ παρατηρεῖται, μὲ σκοπὸ τὴν τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα καὶ τὴν δυνατότητα σύναψης πολιτικοῦ... γάμου μεταξὺ ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου.
Ὅταν ἡ πολιτεία δὲν ἀσχολεῖται σοβαρὰ μὲ τὸ πλῆθος τῶν προβλημάτων ποὺ κατακλύζουν τὴν κοινωνία καὶ τὸ ὑγιὲς κύτταρό της, ποὺ λέγεται οἰκογένεια, τυρβάζοντας περὶ ἄλλων θεμάτων, φανερώνει ὅτι δὲν ἔχει ρεαλιστικὴ ἐπίγνωση τῆς πραγματικότητας, ζῶντας σὲ μία «ἄλλη» παράλληλη πραγματικότητα. Ὁ πρωθυπουργός, μὲ δεδομένη τὴ βιούμενη σκληρὴ πραγματικότητα καὶ δυσπραγία τῶν οἰκογενειῶν, ἀνέφερε σὲ συνέντευξή του ὅτι ἡ ἐν λόγῳ νομοθετικὴ ρύθμιση «ἀφορᾶ τοὺς λίγους καὶ σίγουρα δὲν περιλαμβάνεται μέσα στὰ 20 θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν κοινωνία». Ἡ δήλωση αὐτὴ φανερώνει, ἂν μὴ τί ἄλλο, τὴν ὕπαρξη μιᾶς à la carte εὐαισθησίας, δεδομένου ὅτι δὲν ἐπέδειξε παρόμοια δείγματα εὐαισθησίας ὅταν μὲ μία ὑπογραφὴ καὶ σὲ μία νύκτα τέθηκαν σὲ ἀναστολὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση 7500 συμπολῖτες μας μαρτυρικοῦ φρονήματος, ἐργαζόμενοι στὰ νοσοκομεῖα τῆς χώρας. Δὲν ξέρω πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ αὐτὴ ἡ μανιώδης πρωτοβουλία, ποὺ περιλαμβάνει -ἐκτὸς τῶν ἄλλων- καὶ φροντιστήρια διάπλασης φρονημάτων τῶν βουλευτῶν. Τὸ ὅλο θέμα αὐτῆς τῆς ἄθεσμης θεσμοθέτησης ἑνὸς «παράλληλου γάμου» θυμίζει, ὡς πρὸς τὰ χαρακτηριστικά της, τὰ ἰδιώματα τῆς ὑπόστασης καὶ τῆς παρ-ὑπόστασης· δύο ὅρων, ποὺ στὴν θεολογία καὶ στὴν φιλοσοφία ταυτίστηκαν μὲ τὸ ἀγαθὸ καὶ τὸ κακὸ ἀντίστοιχα.
Ὅ,τι ὑπάρχει, ἀποτελεῖ τὴν ἀγαθὴ δημιουργία τῆς Μίας δημιουργικῆς αἰτίας τῶν πάντων, ἔχοντας ἐκ κατασκευῆς οὐσία, δύναμη καὶ ἐνέργεια. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἐντὸς τοῦ κόσμου παρατηρεῖται ὡς ἀνυπόστατη πραγματικότητα τὸ κακό, τὸ ὁποῖο ὅμως, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ δημιουργία του δὲν ἀνάγεται στὴν ἴδια ἄκτιστη δημιουργικὴ αἰτία ἀλλὰ στὴν προαίρεση τῶν ἐλλόγων κτισμάτων, δὲν φέρει αὐτόνομη ὑπόσταση, οὐσία, δύναμη καὶ ἐνέργεια καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο προσκολλᾶται στὴν ὑπόσταση τοῦ ἀγαθοῦ, προκειμένου νὰ οἰκειοποιηθεῖ καὶ νὰ μιμηθεῖ τὴ λειτουργία καὶ τὴν ἐνέργειά του, ὄχι ὅμως πρὸς δημιουργία, ἀλλὰ ἀντίθετα πρὸς φθορὰ καὶ καταστροφή. Ἁπλοϊκὸ παράδειγμα κατανόησης ἀποτελεῖ ἡ κατ’ οὐσίαν ὕπαρξη τοῦ φωτὸς καὶ παράλληλα ἡ κατ’ οὐσίαν ἀνυπαρξία τοῦ σκότους (ἐπειδὴ τὸ σκοτάδι δὲν δημιουργήθηκε). Τὸ φῶς ὑφίσταται ἐπειδὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ φωτόνια, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ σκοτάδι πού, μὴ ἔχοντας «συστατικὰ» στοιχεῖα, παρ-ὑφίσταται, δηλώνοντας ἁπλῶς τὴν ἔλλειψη τῶν στοιχείων ποὺ συνιστοῦν τὴν ὑπόσταση (φωτονίων). Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ στὴν παρουσία τοῦ φωτός, τὸ σκοτάδι ἁπλῶς ἐξαφανίζεται.
Στὸ Ἀρεοπαγιτικὸ ἔργο «Περὶ τῶν θείων ὀνομάτων», στὸ ὁποῖο γίνεται ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν εἰδικὴ ἐνέργεια τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ἀναφέρονται στοιχειωδῶς τὰ γνωρίσματα καὶ τῶν δύο. Τὸ ἀγαθὸ ἀποτελεῖ τὴν τάξη, τὴν ἁρμονία καὶ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κόσμου, ἔχοντας τὸ γνώρισμα καὶ τὴν δυνατότητα τῆς δημιουργίας καὶ τῆς παραγωγῆς, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν δυνατοτήτων ποὺ «κατασκευαστικὰ» ἔχουν λάβει τὰ ὄντα ἀπὸ τὴν δημιουργική τους αἰτία. Δηλ. τὰ ὄντα ἐκ κατασκευῆς ἔχουν συγκεκριμένο τρόπο ποὺ ὑπάρχουν. Ἀντίθετα, ἡ ἀταξία καὶ ἀμορφία ταυτίζονται μὲ τὸ κακό, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα τῆς παραγωγῆς καὶ τῆς δημιουργίας, διότι ἐκ φύσεως δὲν εἶναι οὔτε γεννητικό, οὔτε θρεπτικό, οὔτε σωστικό. Τὸ κακὸ ἀποβλέπει μόνον στὴ φθορὰ καὶ στὴν καταστροφὴ τῆς ὑπόστασης τῶν ὄντων.
Ἂν ἐξετάσουμε πάνω σὲ αὐτὴν τὴν βάση τὸ ζήτημα τῶν φύλων, τότε θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ δημιουργικὴ αἰτία πάνσοφα δημιούργησε μόνον δύο φῦλα, τὸ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό, μὲ στοιχεῖα συμπληρωματικῆς ἑνότητας σὲ ἐπίπεδο φυσιολογίας καὶ βιολογίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποκλειστικὰ ἀναπαράγεται ἡ ζωή. Ὁ δεσμὸς μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἀποτελεῖ φυσικὸ «κατασκευαστικὸ» σύνδεσμο στὴν προοπτικὴ τῆς ἑνότητας τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ὁτιδήποτε πέραν αὐτοῦ δὲν ἀποτελεῖ δημιούργημα τῆς αὐτῆς αἰτίας ἀλλὰ ἀποτέλεσμα τῆς προαίρεσης, ποὺ ἐπιδιώκει ἁπλῶς τὴν βιολογικὴ κάλυψη τῆς ἐρωτικῆς ἐπιθυμίας μὲ διάφορους τρόπους καὶ γι’ αὐτὸ στὴν ἀρεοπαγιτικὴ σκέψη ταυτίζεται μὲ τὴν κακία, τὴν ἀκοσμία καὶ τὸν θάνατο. Ὅ,τι δὲν δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν Μία δημιουργικὴ αἰτία ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ προαίρεση τῶν ἀνθρώπων, δὲν χαρακτηρίζεται ἀπὸ διαχρονικότητα καὶ σταθερότητα ἀλλὰ ἀπὸ ρευστότητα καὶ ἀστάθεια, παράγοντες δηλ. διάβρωσης καὶ φθορᾶς ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς κοινωνίας. Συνεπῶς πρόκειται γιὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπαιτοῦν πολὺ εἰδικὴ μεταχείριση, καὶ ὄχι ἀσφαλῶς τὴν ἐπένδυση μὲ νομικὸ κῦρος, δεδομένου ὅτι θεμελιώνονται σὲ μία ὑπαρκτὴ διάσπαση τοῦ βιολογικοῦ φύλου καὶ τῆς ἐρωτικῆς ἐπιθυμίας. Ἡ ὑποτίμηση τῶν ὅρων ποὺ συνιστοῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ ἀναπότρεπτα σὲ καταστάσεις ἀντίθετες μὲ τὸν οἰκεῖο λόγο της.
Στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ ἀμυδρὰ εἴδωλα τῶν ἀγαθῶν προκειμένου νὰ νιώσει ἱκανοποίηση καὶ ἐπιβεβαίωση. Αὐτὴ ἡ κατάσταση ὅμως χαρακτηρίζεται ἐκ θεμελίων ὡς ἀνικανοποίητη. Καὶ τοῦτο διότι, ἐπειδὴ ἀκριβῶς οἱ ἐν λόγῳ ἐπιθυμίες δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀλλὰ πηγάζουν ἀπὸ τὶς ἄτακτες κινήσεις τῆς ψυχῆς, ἀδυνατοῦν νὰ τὸν πληρώσουν μὲ νόημα, ἐπιζητῶντας ἁπλῶς μία ἐφήμερη ἱκανοποίηση. Ἀπόδειξη τούτου ἀποτελεῖ ὁ ρευστὸς καὶ ὁλοένα αὐξανόμενος ἀριθμὸς τῶν φύλων (πρόσφατα ἀκούστηκε ὁ ἀριθμὸς 72) ποὺ ὁρίζει ἡ ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, ἀναλόγως τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τῶν μελῶν της. Καὶ τὸ ὀξύμωρο εἶναι ὅτι πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς γραφικὲς καταστάσεις δὲν ἐντοπίζεται ὑπόβαθρο ἐκτροπῆς τῶν ψυχικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ ἁπλῶς «φυσιολογικὲς σεξουαλικὲς ἑτερότητες» (sic).
Ἡ παρυπόσταση πάντοτε θὰ ἐμφανίζεται σφετεριζόμενη καὶ μιμούμενη τὰ ἰδιώματα τῆς ὑπόστασης, ποὺ ἐκ κατασκευῆς δὲν ἔχει, καὶ ὑπάρχει λόγος καὶ σοφία ποὺ δὲν τὰ ἔχει. Ἐν προκειμένῳ στὸν θεσμὸ τοῦ γάμου, παρατηρεῖται ἡ πρόθεση μίμησης τῆς κατὰ φῦσιν οἰκογένειας καὶ τῆς ἐξ’ αὐτῆς τεκνογονίας, μέσῳ παρένθετης κυοφορίας ἤ/καὶ μέσῳ υἱοθεσίας, γεγονὸς ποὺ μόνον ὡς κακέκτυπο οἰκογένειας δύναται νὰ ἐκληφθεῖ. Ὅ,τι δὲν δημιουργήθηκε, δὲν δύναται νὰ λειτουργεῖ ἀγαθοπρεπῶς ἐντὸς τῆς κοινωνίας.
Ὁ ὅρος «γάμος», ἐπειδὴ ἀκριβῶς προϋποθέτει τὴν ἕνωση στοιχείων ποὺ θέλουν συμπλήρωση, καὶ ποὺ ἐὰν δὲν συμπληρωθοῦν δὲν μποροῦν μὲ ἄλλο τρόπο νὰ ἀποτελέσουν ἑνότητα, εἶναι ἀδόκιμος γιὰ τὴν ἐπιχειρούμενη σκοποθεσία. Ἐπιπρόσθετα, ἡ τεκνογονία ἀπαιτεῖ τὴν ἕνωση καὶ ἀλληλοσυμπλήρωση δύο γαμετών, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ μόνοι τους φέρουν ἁπλῶς τὸ ἥμισυ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν χρωμοσωμάτων. Παραταύτα, ἐπειδὴ ὁ δικαιωματισμὸς μιᾶς συγκεκριμένης κουλτούρας, ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο ὅλης αὐτῆς τῆς συζήτησης, παρατηρεῖται ἡ ἀνατροπὴ τῶν ὅρων καὶ ἡ ἀντιστροφὴ τῆς πραγματικότητας.
Οἱ ἄλογες ἐπιθυμίες μετονομάστηκαν σὲ δικαιώματα καὶ ἀπαιτοῦν κατοχύρωση, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ λογικὸ δικαίωμα τῶν παιδιῶν νὰ θεωροῦνται καθόλα ἄνθρωποι καὶ νὰ ἔχουν ἀνάγκη διττοῦ παιδαγωγικοῦ προτύπου ὡς πρὸς τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν ὑγιῆ ἀνάπτυξή τους. Οἱ (ἀπ)αιτούντες σήμερα πρόσβαση στὸν θεσμὸ τοῦ γάμου, στὴν υἱοθεσία καὶ στὴν βάπτιση τῶν βρεφῶν, εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ χθὲς καθύβριζαν μὲ χυδαιότητα τὴν οἰκογένεια ὡς «πατριαρχικὸ» κατασκεύασμα (sic) καὶ τὸν νηπιοβαπτισμὸ ὡς «καταπάτηση τοῦ αὐτεξουσίου» (sic). Εἶναι θλιβερό το πῶς ἕνα παγκόσμιο πολιτικὸ καὶ οἰκονομικὸ σύστημα χρησιμοποιεῖ μὲ τόση εὐκολία καὶ τόση ἀπανθρωπιὰ τὸ ἐσωτερικὸ κενὸ καὶ τὴν δίψα γιὰ ἐπιβεβαίωση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, προκαλῶντας ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ τέτοιες μεταβολὲς στὰ αἰτήματά τους, δίχως οἱ ἴδιοι νὰ προβληματίζονται καὶ νὰ νιώθουν ὑποχείρια παιγνίων. Δὲν προβληματίζει ἐπίσης τὸ γεγονὸς ὅτι παρ' ὅτι παγκόσμια παρατηροῦνται ἔντονα προβλήματα βιοπορισμοῦ, τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ δαπανῶνται ἀδικαιολόγητα ὑπέρογκα ποσὰ γιὰ ἐκδηλώσεις «ὑπερηφάνειας» ἀπὸ παγκόσμιους ἐμπορικοὺς καὶ τραπεζικοὺς ὁμίλους, μὴ ἐξαιρουμένων καὶ τῶν πρεσβειῶν συγκεκριμένων χωρῶν. Ὅταν μιὰ κοινωνία ἀδυνατεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὸ δικαίωμα στὴν ἐπιβίωση, ἀποτελεῖ τραγέλαφο νὰ ἐπιχειρεῖ νὰ στήσει ἕναν ὁλόκληρο μηχανισμὸ «ἐξάλειψης τῶν διακρίσεων», τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ὡς φαίνεται, ἰδίως τὰ τελευταῖα χρόνια, ἡ ἴδια προκαλεῖ καὶ συντηρεῖ τὶς διακρίσεις καὶ τὶς «ταμπέλες».
Ἄσχετα τοῦ ἐὰν αὐτὸ τὸ νομοσχέδιο τελικὰ θὰ ψηφιστεῖ, καὶ μόνον ἡ συζήτηση ποὺ ἀναπτύχθηκε, μὲ τὴν προπαγάνδα καὶ τὶς ζυμώσεις ποὺ τὴν περιβάλλουν, προδίδει συγκεκριμένα πράγματα, ποὺ ἀφοροῦν τὸ σύνολο τῆς κοινωνίας. Ὁ ἄνθρωπος δὲν δείχνει νὰ σέβεται τοὺς ὅρους τῆς φυσικότητας, ἐπιχειρῶντας μάλιστα μὲ ἀλαζονεία καὶ ὕβρη τὴν ἐπιβολὴ μίας νέας κανονικότητας καὶ τὴ διαμόρφωση μίας νέας κοινωνίας, μὲ συνεκτικὸ δεσμὸ τὶς ὅποιες ἐπιθυμίες του, ποὺ ὅπως προαναφέρθηκε μετονομάστηκαν ἀδιάκριτα σὲ δικαιώματα. Ἡ ἐπιβαλλόμενη "ἠθικὴ τοῦ γούστου", φράση ποὺ πολὺ εὔστοχα χρησιμοποίησε ὁ π. Νικόλαος Λουδοβίκος, ἀδυνατεῖ νὰ ἀποτελέσει συνεκτικὸ δεσμὸ μιᾶς κοινωνίας. Μπορεῖ ὅμως πολὺ εὔκολα νὰ τὴν μετατρέψει σὲ ἀγέλη ὑποκειμένων ποὺ ἁπλὰ καὶ συνεχῶς ἐπιθυμοῦν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου