Σὲ καιροὺς βερμπαλισμοῦ, ψεύτικου λόγου, πληθωρικοῦ λόγου χωρὶς περιεχόμενο, ποὺ λέμε πολλὰ καὶ δὲν ἐννοοῦμε τίποτε, ἔρχεται αὐτὸ τὸ κείμενο, τὸ τόσο πραγματικὰ σύντομο καὶ λιτό, νὰ ἀνοίξει δεκάδες θέματα γιὰ πολλοὺς τομεῖς, καὶ ταυτόχρονα νὰ κάνει προτάσεις θεραπείας αὐτῶν τῶν θεμάτων.
Θὰ προσπαθήσω σύντομα νὰ τὰ συγκεντρώσω, γιατί πράγματι τὰ θέματα εἶναι πολυποίκιλα. Καὶ ἐπειδὴ ὅλα ἀφοροῦν κάποιες ἀρρώστιες, κοινωνικοῦ ἢ ψυχικοῦ ἐπιπέδου, ἂς ὀνομάζω προσπαθῶντας νὰ κατατάξω αὐτὰ τὰ θέματα, ὅπως τὰ λένε οἱ γιατροὶ "σύνδρομα".
Νὰ ἕνα πρῶτο σύνδρομο, τὸ σύνδρομο τῆς ἰδιοκτησιακῆς δουλείας. Πέντε φορὲς πέρασε ἀπὸ τὸ κείμενο ἡ λέξη "μου"! Τὰ ἀγαθά μου, γεννήματά μου, ἀποθῆκες μου, καρποί μου, ψυχή μου! Πρῶτο λοιπόν, αὐτό το "μου". Ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα... ὅπως τὸ ὀνόμασα "σύνδρομο τῆς ἰδιοκτησιακῆς δουλείας". Ὡς δουλεία σὲ πράγματα ποὺ εἶναι δωρεὲς τοῦ Θεοῦ. Ἄλλο δωρεὰ καὶ ἄλλο δουλεία. Τὸ δῶρο εἶναι πρὸς εὐχαριστιακὴ καὶ δοξολογικὴ ἐνατένιση τοῦ Δωρεοδότου καὶ ὄχι πρὸς δουλεία. Αὐτὸ τὸ σύνδρομο τὸ ξέρουμε καλὰ ὅλοι μας καὶ ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ τραγωδία μας. Καὶ ἀντὶ νὰ ἐνατενίζουμε τὰ ἄνω, ἀξιοποιῶντας δοξολογικά τα κάτω, ἐνατενίζουμε τα κάτω, λησμονῶντας τὴν θεραπευτικὴ τῶν πάνω. Αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο σύνδρομο.
Περνάει καὶ ἄλλο σύνδρομο, τὸ σύνδρομο τῆς ἐγωιστικῆς πατριδολατρείας "εὐφόρησεν ἡ χώρα". Σάμπως καὶ ἦταν τόπος του καὶ τὸν κάνει ὅ,τι θέλει καὶ μόνο ἡ χώρα του εὐφόρησεν καὶ ἀπὸ ἐκεῖ χαίρεται καὶ αὐτὸ ἀξιολογεῖ. Ἄλλο σύνδρομο κοινωνικοῦ ἐπιπέδου, ἐγωιστικοῦ ἐπιπέδου, διακρίσεως τῶν ἀνθρώπων, τῶν λαῶν, τῶν γενεῶν καὶ τῶν φυλῶν. Πολὺ τάραξε αὐτὸ τὸ σύνδρομο τὸν κόσμο, πολλοὶ πόλεμοι, πολλὲς ταραχές, πολλὲς διαμάχες, πολλὲς ἄλλες κοινωνικὲς ἀναταραχές, πάνω σ' αὐτὸ τὸ σύνδρομο στηρίχτηκαν.
Ἀλλὰ δὲν σταματοῦν ἐκεῖ τὰ σύνδρομα, πηγαίνουν παρακάτω καὶ ὁρίζουν πιὸ οὐσιαστικὰ καὶ μεγάλα θέματα. Πᾶνε στὸ σύνδρομο τῆς εἰδωλολατρείας καὶ τὸ σύνδρομο τοῦ αἰσθησιασμοῦ. "Φάγε, πίε, εὐφραίνου". Καὶ πάλι δωρεά, δοθείσης ἀπ' τὸν Θεό, ὁ κόσμος τῶν αἰσθήσεων, τὸ κάλλος τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καλλιέργεια τῶν αἰσθήσεων, ὁ φωτισμὸς τῶν αἰσθήσεων, ἡ ταπείνωση τῶν αἰσθήσεων, ἡ θεραπεία τῶν αἰσθήσεων, ἔννοιες ξεχασμένες σ' ἕναν κόσμο πληθωρικῆς καταναλώσεως καὶ ἀρρωστημένης προσβάσεως στὶς αἰσθήσεις μέσα, ὄπου ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ κάλλος δοξολογικῆς ἐνατενίσεως τοῦ Θεοῦ, γίνεται ζῶον ἐνατενίσεως μόνον τῆς γῆς καὶ τῶν αἰσθήσεών του.
Καὶ δὲν σταματάει ἐκεῖ ὁ χῶρος τῶν συνδρόμων, πηγαίνει ὅλο καὶ παρακάτω, πάει πολὺ βαθιά. Λέει "ψυχή μου", θαρρεῖς καὶ ὁρίζει τὴν ψυχή του. Τὸ κτίσμα μὲν τοῦ Θεοῦ, ἡ μεγάλη δωρεά, ὁ ἡγεμὼν τῆς ὑπάρξεώς μας ποὺ κατευθύνει τὰ πάντα. Καὶ ἐφόσον εἶναι ἡγεμὼν ἡ ψυχὴ καὶ κατευθύνει τὶς αἰσθήσεις, ὅ,τι ἔχουμε πάνω μας, θεραπευμένος ὁ χῶρος τῆς ψυχῆς, μπορεῖ ὅλα τὰ ἄλλα νὰ τὰ κατευθύνει.
Ἐμεῖς μόνοι μας μποροῦμε νὰ θεραπεύσουμε τὴν ψυχή μας, ἢ τὸ σύνδρομο τοῦ ψυχισμοῦ; Μὲ δικά μας μέσα, μὲ δικά μας δεδομένα, μὲ δικούς μας ὁρισμούς, ψευτοθεραπεῖες, νὰ θεραπεύσουμε τὴν ψυχή μας, τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, ποὺ στὸ τέλος - τέλος παραμένει μυστήριο.
Καὶ μόνο μέσα ἀπ' τὴν ἄσκηση καὶ τὸν Φωτισμὸ μποροῦμε νὰ ἐνατενίσουμε καὶ νὰ καταλάβουμε τὴν ψυχή μας, καὶ νὰ τὴν ἀποδώσουμε ὡς δῶρο στὸν Θεό. Καὶ μέσα ἀπὸ ἐκεῖ ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ἀρρωστημένα σύνδρομα, θὰ ἀκολουθήσουν τὴν δική τους θεραπεία.
Ἔτσι, λοιπόν, ὁ χορὸς τῶν συνδρόμων, χόρεψε ἀρκετὰ στὸν ἄνθρωπο πάνω, καὶ προσέξτε, δὲν μίλησε οὔτε μὲ τὸν Θεό, οὔτε μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μιλοῦσε μόνος του "διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ". Ὁ ἄνθρωπος ὁ κλειστός, ὁ καταστροφικός, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ αὐτὰ τὰ σύνδρομα, ἔστω καὶ ἕνα ἀπ' αὐτά, εἶναι κλειστὸς στὸν ἑαυτό του, ἀδυνατεῖ καὶ τὸν Θεὸ νὰ καταλάβει. Νομίζει καμμιὰ φορὰ ποὺ τὸν καταλαβαίνει καὶ τὸν λατρεύει, εἶναι ψεύτικη ἡ πίστη του καὶ νομίζει ποὺ καταλαβαίνει καὶ κατανοεῖ τοὺς ἄλλους, εἶναι ψεύτικη φιλανθρωπία.
Καὶ στὸ τέλος, τὸ μεγάλο ἐρώτημα καὶ ἡ μεγάλη λύση. Ἔτσι γίνεται σ' αὐτὸν ποὺ κοιτάζει μόνο τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν πλουτεῖ ἐν Θεῷ. Καὶ εἶναι ἡ λύση τῆς τραγωδίας ὅλων αὐτῶν τῶν θεμάτων ταυτόχρονα. Τόσο πολυποίκιλα θέματα κοινωνικά, ψυχικά, περιουσιακά, τῶν αἰσθήσεων, ποὺ ἀφοροῦν καὶ ἀπασχολοῦν κάθε μέρα εἰδικοὺς σὲ αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ δίνω λύση μὲ μιὰ λέξη "ὁ εἰς Θεὸν πλουτῶν". Ὅποιος μπορεῖ αὐτὰ καὶ τὰ στρέφει στὸν Θεό, καὶ μέσα ἀπὸ τὴν δική του θεραπευτικὴ τὰ καλλιεργεῖ.
Καὶ αὐτὸ εὐτυχῶς τὸ κάνει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀλλοίμονο ἂν ξεχάσει νὰ τὸ κάνει. Καὶ ἀλλοίμονο ἂν ξεχάσουμε πὼς σὲ αὐτὸν τὸν χῶρο μόνο ὑπάρχει ἡ θεραπεία. Καὶ ἀλλοίμονο ἂν αὐτὴν τὴν θεραπεία τὴν κάνουμε μισή, τὴν κάνουμε ἀποσπασματική, τὴν κάνουμε παιχνίδισμα. Εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τὴν ζωή μας.
Πλούσιος λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος καὶ κατέληξε νὰ μὴ μιλάει μὲ κανέναν. Τὸ κείμενο ὅπως εἶπα στὴν ἀρχή, εἶναι πολὺ μικρὸ ἀλλὰ εἶναι συγκλονιστικὰ λιτὸ μέν, ἀλλὰ καὶ βαθειὰ προσδιοριστικὸ γιὰ πολυποίκιλα μεγέθη τῶν δικῶν μας ἀσθενειῶν.
Ἂν προσεγγίσετε λεπτομερέστατα τὸ κείμενο καὶ τὸ διαβάσετε μετά, μπορεῖ νὰ καταλάβετε περισσότερες πτυχὲς ποὺ δὲν τὶς ἀνέλυσα γιὰ τὴν λιτότητα τοῦ χρόνου.
Ἂς πλουτίζουμε λοιπὸν ἐν Θεῷ καὶ ὄχι κατὰ τὰ δικά μας μέτρα καὶ τὸν δικό μας ψυχικὸ ἐγωισμό.
(Ἀπομαγνητοφώνηση «Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου