ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τή 17ῇ Ἰουνίου 2023
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
(Θεολογική, ἱστορική καί κοινωνιολογική μελέτη)
Ἀποστολή τοῦ Γραφείου μας, μέ τήν εὐλογία καί τήν ἀρωγή τοῦ σεπτοῦ μας Ποιμενάρχη, Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, εἶναι ἡ ὁριοθέτηση τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου πίστεώς μας, τῆς μόνης σώζουσας πίστεως καί ἡ κατάδειξη τῶν αἱρέσεων καί κακοδοξιῶν, οἱ ὁποῖες ἀσκοῦν ὀλέθριες ἐπιπτώσεις στό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Παρά ταῦτα ὅμως εἴμαστε ἀναγκασμένοι συχνά νά διαπραγματευόμαστε καί ἄλλα θέματα, τά ὁποῖα ἔχουν πάντα σχέση μέ τήν ζωή τῶν πιστῶν, μέ κριτήριο πάντα τήν χριστιανική πίστη καί τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή... μας.
Ἡ προεκλογική περίοδος, τόσο τῶν τελευταίων ἐκλογῶν (21ης Μαΐου), ὅσο καί τῶν ἐρχομένων (25η Ἰουνίου), ἔφερε στό προσκήνιο ἕνα νεωστί ἐμφανισμένο καί πολυσυζητημένο θέμα, τήν «ἐκμετάλλευση τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος γιά πολιτικούς λόγους», τό ὁποῖο ἀποτελεῖ γιά κάποιους «κόκκινο πανί» καί πεδίο σφοδρῆς ἀντιπαράθεσης. Παρά τήν ἀρχή μας νά μήν ἔχουμε ὡς ἀντικείμενό μας πολιτικές ἀντιπαραθέσεις καί νά μήν ὑποδεικνύουμε στούς ἀναγνῶστες τῶν ἀνακοινώσεών μας συγκεκριμένα πολιτικά σχήματα, παραβιάζοντας τό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας ἐκλογῆς τοῦ καθενός, δεχτήκαμε, ἀπό πληθώρα πιστῶν, μηνύματα καί ἐκκλήσεις νά δημοσιοποιήσουμε τήν ἄποψή μας γιά τό ἀνωτέρω «πρόβλημα».
Ἀνταποκρινόμενοι λοιπόν σέ αὐτές τίς παραινέσεις ἀποφασίσαμε νά ἀσχοληθοῦμε καί μέ αὐτό τό θέμα μέ τήν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας. Μέ βάση τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ἐκκλησιολογία, νά ἀπομυθοποιήσουμε τό «ταμποῦ» περί τό ἄν πρέπει ἤ ὄχι, ἡ Ἐκκλησία νά ἔχει λόγο καί ἀνάμειξη στά πολιτικά πράγματα, τοποθετῶντας το ἀνακῦψαν «πρόβλημα» στίς σωστές του διαστάσεις. Καί τοῦτο διότι περί αὐτοῦ ἐκφράζονται ἀπίστευτα ἄσχετες μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες συσκοτίζουν καί ἀποπροσανατολίζουν τούς πολῖτες καί κύρια τούς πιστούς μας.
Τό «πρόβλημα» ἀνέκυψε τελευταία ὅταν νέα κόμματα, μέ ἐκπεφρασμένες χριστιανικές ἀρχές ψηφίστηκαν στίς ἐκλογές τῆς 21ης Μαΐου καί ἔφτασαν στά πρόθυρα τῆς εἰσόδου στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο. Ἡ ἐπιλογή πολλῶν χιλιάδων πολιτῶν νά τά ψηφίσουν, θορύβησε κάποιους παλαιούς κομματικούς σχηματισμούς, οἱ ὁποῖοι τά εἶδαν ὡς «ἀπειλή» στίς ἐρχόμενες ἐκλογές τῆς 25ης Ἰουνίου καί γι' αὐτό ἄρχισε μιά κατά μέτωπο ἐπίθεση ἐναντίον τους. «Πατῶντας» στόν περιστασιακό «σεβασμό» τους πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία «πρέπει νά ἑνώνει καί ὄχι νά διαιρεῖ», ὅπως ἰσχυρίζονται, δέν πρέπει νά «ἐνθαρρύνει», πολλῷ δέ μᾶλλον νά στηρίζει, πολιτικούς σχηματισμούς ἔστω καί ἄν ἔχουν ὡς ἀρχές τους τήν ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου καί γενικότερα τίς ἀρχές τῆς χριστιανικῆς κοινωνιολογίας, παρά τό γεγονός ὅτι συνιστᾶ τήν τελειότερη κοινωνία ἡ ὁποία ἀποτέλεσε τή βάση ὅλων τῶν κοινωνικῶν συστημάτων, ἀκόμα καί τῶν ἄθεων! Κατ' αὐτούς ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν θά πρέπει νά ἔχει λόγο γιά πράγματα ἐκτός του ναοῦ! Πρέπει νά περιορίζεται στά «πνευματικά» της «καθήκοντα» καί νά ἀφήνει τό πεδίο ἐλεύθερο νά δραστηριοποιοῦνται πρόσωπα καί ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἐκφράζουν, εἴτε λανθασμένες, ἤ καί ἀντίθετες ἀρχές ἀπό τίς δικές της! Θέλουν τους πιστούς «διχοτομημένους», δηλαδή, ὅσον ἀφορᾶ τήν «ἀτομική τους θρησκευτικότητα» νά τήν «ἱκανοποιοῦν» στό ναό καί ὅσον ἀφορᾶ τήν ὑπόλοιπη βιωτή τους νά τήν ἀναθέτουν σέ ἀλλότριες, ἤ καί ἀντίθετες μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἀρχές καί πρακτικές!
Βεβαίως τέτοιες ἀπόψεις καί ἰδεοληψίες δέν ἔχουν οὐδεμία σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, τήν πατερική παράδοση καί φυσικά τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία. Προέρχονται ἀπό τήν αἱρετική δυτική παράδοση, τόν κακόδοξο Παποπροτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι δομημένος στόν φράγκικο φεουδαρχισμό καί στόν εὐσεβιστικό ἀτομισμό, μέ τίς ὀλέθριες συνέπειες στούς λαούς τῆς Δύσεως. Εἶναι ἀπότοκα τῶν φρικτῶν διαχρονικῶν ἐγκλημάτων τοῦ Παπισμοῦ καί οἱ ἀλλοπρόσαλλες κακόδοξες δοξασίες τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τά ὁποῖα εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τήν πλήρη ἀποστασιοποίηση τῶν δυτικῶν ἀπό τίς «ἐκκλησίες» καί τήν αὐτονόμησή τους ἀπό τήν χριστιανική ζωή, μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ «Διαφωτισμοῦ». Ἡ χριστιανική πίστη «κλείστηκε» στους ναούς καί ἡ ζωή διαχωρίστηκε ἀπό αὐτή, ἀκολουθῶντας τα διδάγματα καί τίς ἀρχές τοῦ ἄθεου οὑμανισμοῦ. Πλήρης δηλαδή διαχωρισμός μεταξύ θρησκείας καί πολιτικῆς μέ τήν στενή καί εὐρεῖα ἔννοια τοῦ ὅρου.
Αὐτό τό νοσηρό καί ἄκρως αἱρετικό «κλίμα» μετέφεραν στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, μετά τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τούς Ὀθωμανούς, ἡ «ἄκαπνη» σπουδάζουσα νεολαία στήν «φωτισμένη» Ἑσπερία, τά ὀλέθρια καί ἄκρως ἐχθρικά πρός τήν Ὀρθοδοξία, διδάγματα τοῦ «ἐξωμότη» Κοραῆ καί τῶν σύν αὐτῷ. Δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά ἀναλύσουμε τά μεγάλα προβλήματα πού δημιούργησαν στήν Ἑλλάδα αὐτές οἱ «προοδευτικές» ἰδέες, κύρια στόν ἐκκλησιαστικό τομέα. Φθάνει νά θυμηθοῦμε τίς ἀπόπειρες «ἐξευρωπαϊσμοῦ» μας ἀπό τίς ξενόφερτες βασιλεῖες καί τά πολιτικά κόμματα, πού εἶχαν ἐνστερνιστεῖ τίς δυτικές ἀρχές καί ἐκδήλωναν τήν ἀπέχθειά τους πρός τήν Ὀρθοδοξία μας. Δυστυχῶς αὐτό τό ἀλλοπρόσαλλο «κλίμα» διαιωνίζεται ὡς τίς μέρες μας. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει μόνον γιά νά «ἱκανοποιεῖ» τήν «θρησκευτικότητα» κάποιων «ἀναχρονιστικῶν», οἱ ὁποῖοι δέν μπόρεσαν νά «ἐκσυγχρονιστοῦν»! Κατά τά ἄλλα δέν ἔχει καί δέν πρέπει νά ἔχει λόγο στή δημόσια ζωή, ἐκτός καί ἄν δέν ἐνοχλεῖ καί ἐξυπηρετεῖ τό «σύστημα»! Αὐτή εἶναι γενικά ἡ εἰκόνα τῶν «προοδευτικῶν» γιά τήν Ἐκκλησία. Μιά σχέση ἀνεκτικότητας!
Ἀνατρέχοντας στήν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία εἶναι εὔκολο νά διαπιστώσουμε πώς ἡ Ἐκκλησία μας οὐδέποτε λογίστηκε ὡς θρησκεία, ὡς «ἱκανοποίηση θρησκευτικοῦ συναισθήματος», ἀλλά ὡς «καινή κτίσις» (Α'Κορ.5,17). Ὡς ἀναδημιουργία τοῦ παλαιοῦ, ἐφθαρμένου καί πεπαλαιωμένου ἀπό τήν ἁμαρτία κόσμου (Ἐφ.1,9-11). Ὡς ἡ τέλεια κοινωνία τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τῆς συναδέλφωσης ὅλων τῶν ἀνθρώπων, χωρίς καμιά διάκριση φύλου, καταγωγῆς, κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς, μορφωτικῆς καί ἄλλης κατάστασης (Γάλ.3,28). Νά προσφέρει σωτηρία σέ κάθε ἄνθρωπο πού θέλει νά σωθεῖ. Ὁ Λυτρωτής μᾶς Χριστός ἦρθε στή γῆ νά θέσει στό περιθώριο κάθε θεσμό, παράδοση, πρακτική τοῦ πτωτικοῦ καί ἁμαρτωλοῦ κόσμου, εἰς τρόπον ὥστε ὁ Θεός νά εἶναι ὁ Κυβερνήτης τῆς ἀνθρωπότητας καί ὄχι ὁ σφετεριστής της ὁ διάβολος. Νά ζοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀναγεννημένοι, στήν νέα κοινωνία τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, ὡς εὐλογημένοι πολῖτες (Β΄Κορ.2,16). Οἱ πολῖτες αὐτῆς τῆς βασιλείας καλοῦνται νά ἀφήσουν τά παλαιά «σκύβαλα τοῦ κόσμου» (Φιλπ.3,8) καί νά περιπατοῦν «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρώμ.6,4). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε πώς «Νυνί δέ κατηργήθημεν ἀπό τοῦ νόμου (σ.σ. τόσο τό μωσαϊκό, ὅσο καί τόν παγανιστικό), ἀποθανοῦντες ἐν ὦ κατειχόμεθα, ὥστε δουλεύειν ἡμᾶς ἐν καινότητι πνεύματος καί οὐ παλαιότητι γράμματος» (Ρώμ.7,6). Ἡ «παλαιότητα τοῦ γράμματος» εἶναι οἱ κοσμικοί θεσμοί καί ἡ «καινότητα τοῦ πνεύματος» ἡ νέα ἐν Χριστῷ πραγματικότητα, Ὁ Χριστός ὁμιλεῖ: «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα» (Ἀποκ.21,5) καί αὐτή ἡ ἀνακαίνιση θά ὁλοκληρωθεῖ στά ἔσχατα, ὅταν θά ἔχει νικηθεῖ ὁριστικά τό κακό καί θά ἐκλείψει ὁ παλιός κόσμος τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.
Ἡ Ἐκκλησία δέν γνωρίζει καί δέν ἀναγνωρίζει ἐξουσίες, ὡς πτωτικά σχήματα, τά ὁποῖα παραπέμπουν στόν ὀλέθριο ἐξουσιαστή, τό Σατανᾶ, σύμφωνα μέ τήν διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ: «εἴ τίς θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος» (Μάρκ.9,35). Γι' αὐτό γνωρίζει διακονίες, οἱ ὁποῖες βρίσκονται στόν ἀντίποδα τῆς ἐξουσίας. Οἱ Ἑπτά Διάκονοι (Πράξ.6,13) δέν ἦταν διάκοι, μέ τήν σημερινή ἔννοια, ἀλλά οἱ «ὑπουργοί» τῆς νέας κοινωνίας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διασαφήνισε μέ ἀκρίβεια τήν ἔννοια τῆς ἐξουσίας, τονίζοντας πώς, «ὁὐ γάρ ἐστίν ἐξούσία ἔἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ» (Ρώμ.13,1), ὄχι ἡ ὁποιαδήποτε ἐξουσία, ἀλλά ἐκείνη πού εἶναι ταγμένη ἀπό τό Θεό καί διακονεῖ τό λαό στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Σέ αὐτή τήν ἐξουσία ὀφείλουν οἱ πιστοί νά ὑπακούουν. Αὐτό φαίνεται στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, ὅπου οἱ χριστιανοί, ὑπακούοντες στήν Ἐκκλησία, ἀρνήθηκαν νά ὑπακούσουν στήν διαφθαρμένη ρωμαϊκή ἐξουσία. Οἱ πιστοί ζοῦσαν ὡς ἁγία κοινωνία μέσα στόν διεφθαρμένο καί ἀπάνθρωπο ἑλληνορωμαϊκό κόσμο καί γιά τοῦτο διώχτηκαν, ὄχι γιά τήν «θρησκεία» τους, ἀλλά γιά τήν θεόσδοτη ἀνυπακοή τους στίς «ἀρχές καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου», πού δέν προέρχονται ἀπό τό Θεό.
Ἀλλά καί στήν κατοπινή ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, αὐτή οὐδέποτε συμβιβάστηκε μέ τίς κοσμικές ἐξουσίες, οἱ ὁποῖες δέν ἦταν ταγμένες ἀπό τό Θεό (Ρώμ.13,1). Ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατέρες, ὅταν χρειάστηκε, ἀντιτάχτηκαν στίς κοσμικές ἐξουσίες, χωρίς νά ὑπολογίζουν τό ὁποιοδήποτε κόστος. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος συγκρούστηκε μέ τίς ἀρειανίζουσες ἐξουσίες καί ὑπέστη φρικτές διώξεις ἀπό τόν ἀνελέητο Κωνστάντιο. Ὁ Μ. Βασίλειος μέ τόν φοβερό Οὐάλη. Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μέ τό διεφθαρμένο παλάτι. Ὁ Κύριλλος Ἀξεξανδρείας μέ τόν διεφθαρμένο ἔπαρχο Ὀρέστη. Ὁ Μ. Φώτιος μέ τόν ἐπίσης διεφθαρμένο καί θηριώδη τύραννο Βάρδα. Ὁ Μάρκος Εὐγενικός μέ τόν αὐτοκράτορα Ἰωάννη Παλαιολόγο. Ἡ θρυλική «Φιλορθόδοξος Ἐταιρία» μέ τήν ἀντίχριστη ἀντιβασιλεία, οἱ ἡρωικοί Ἀρχιεπίσκοποι Ἀθηνῶν Χρύσανθος καί Δαμασκηνός στά χρόνια τῆς κατοχῆς, κλπ .
Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία μαρτυρεῖ περίτρανα πώς ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε ἔπαψε νά ἐλέγχει τήν ἐξουσία, ὅταν αὐτή ἀπομακρύνονταν ἀπό τίς σωτήριες ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν χρηστή διακονία τοῦ λαοῦ. Τί σημαίνει αὐτό γιά τά σημερινά δεδομένα; Ἡ σύγχρονη ἀντίληψη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἔχει λόγο στά κοινωνικά καί πολιτικά πράγματα, εἶναι ἄκρως λαθεμένη, διότι ἡ πνευματική διακονία δέν διαχωρίζεται ἀπό τήν κοινωνική καί τήν πολιτική, ἀλλά ἁπλά αὐτές καταμερίζονται, μέ διακονίες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στά κατάλληλα πρόσωπα. Οἱ σημερινοί πολιτικοί, γιά νά εἶναι γνήσιοι διάκονοι τοῦ λαοῦ, ὀφείλουν νά εἶναι ὅμοιοι μέ τούς «ὑπουργούς» τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τούς Ἑπτά Διακόνους, νά εἶναι «πλήρεις Πνέύματος Ἁγίου καί σόφίας» (Πράξ.6,3) γιά νά ἀπολαμβάνουν τιμῆς, ὑπόληψης καί ὑπακοῆς ἀπό τούς πιστούς πολῖτες.
Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ σημερινή πολιτική, ἐπηρεασμένη ὅπως προαναφέραμε ἀπό τό ἄθεο δυτικό κοσμικό πνεῦμα, ἔχει πλήρως ἀποστασιοποιηθεῖ ἀπό τίς ἀρχές τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἐκτός ἀπό ὁρισμένους πολιτικούς σχηματισμούς, οἱ ὁποῖοι δείχνουν ἐπιλεκτικά καί συχνά ἐπιδεικτικά, νά δέχονται ὁρισμένες ἀπό αὐτές, ὅταν παράλληλα εἶναι διαποτισμένοι ἀπό ἄλλα ἀντιχριστιανικά στοιχεῖα. Τή στιγμή πού «δηλώνουν» τόν «σεβασμό» πρός τήν Ἐκκλησία, ψηφίζουν νόμους θεμελιωδῶς ἀντίθετους μέ τήν χριστιανική διδασκαλία, ὅπως εἶναι νομιμοποίηση καί ἡ κρατική ἀρωγή τῶν ἐκτρώσεων, ὁ πολιτικός γάμος, ἡ ἀναγνώριση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς «φυσιολογική σεξουαλική ἐπιλογή» καί ὄχι ὡς θανάσιμη ἁμαρτία, ἡ βεβήλωση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου, μέ τήν καθιέρωση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια, ἡ στήριξη αἱρετικῶν ὁμάδων καί ἀλλοθρήσκων, ἡ ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, κλπ.
Ἀλλά καί μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα, τά ὁποῖα δηλώνουν «πιστοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί», ἀλλά εἶναι ἄγνωστοι στίς ἐνορίες τους καί σπεύδουν ἐπιδεικτικά νά δείξουν τήν «πίστη» τους, ἀνάβοντας κεράκια σέ ἐκκλησίες καί κρατῶντας την πασχαλινή λαμπάδα γιά ἐλάχιστα λεπτά, σπεύδουν νά «προσκυνοῦν» θαυματουργές εἰκόνες, γιά νά ἀπαθανατιστοῦν ἀπό φωτογραφικές μηχανές καί κάμερες, εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ψηφίζουν τούς ἀντίχριστους νόμους, χωρίς καμιά ἀναστολή καί δικαιολογῶντας μέ θράσος τήν ἐνέργειά τους!
Εἶναι ὅλοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι διαρρηγνύουν τά ἱμάτιά τους, γιά τό δῆθεν «ἐνδιαφέρον» καί τό «σεβασμό» τους πρός τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά «μείνει ἔξω ἀπό τό πολιτικό παιχνίδι», θέλοντας δήθεν την Ἐκκλησία νά εἶναι «ἑνοποιός παράγων τῆς κοινωνίας». Ἀλλά δυστυχῶς θυμοῦνται τήν Ἐκκλησία μόνο ὅταν τήν χρειάζονται! Καί εἶναι τόσος «μεγάλος ὁ σεβασμός τους πρός τίς ἀρχές τῆς Ἐκκλησίας», ὥστε, ὅταν «ἀπειλοῦνται» οἱ «προοδευτικές τους θέσεις» καί τά κομματικά τους συμφέροντα, δέν διστάζουν νά τήν χαρακτηρίσουν ὡς «σκοταδιστική», «ὀπισθοδρομική» καί τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν στίς χριστιανικές ἀρχές, ὡς «χριστιανοταλιμπάν»!
Εἶναι ἄκρως ὑποκριτική ἡ στάση πολιτικῶν σχηματισμῶν καί προσώπων, ὅταν δέν τούς ἐνοχλεῖ ὅτι στήν Εὐρώπη καί ἀλλαχοῦ λειτουργοῦν ἐδῶ καί πολλά χρόνια «Χριστιανοδημοκρατικά Κόμματα», προβάλλοντα τίς «χριστιανικές ἀρχές» τους καί μάλιστα κάποια ἀπό αὐτά (τά ἑλληνικά) εἶναι ἐνταγμένα στίς εὐρωπαϊκές ἑνώσεις τους. Δέν τούς ἐνοχλεῖ ὅτι καί στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν, ἐδῶ καί χρόνια, πολιτικοί σχηματισμοί μέ χριστιανικό ὄνομα καί μέ ἐκπεφρασμένες «χριστιανικές ἀρχές», λ.χ. «Χριστιανική Δημοκρατία», «Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ἑλλάδος», κλπ. καί ὅταν συμμετέχουν στίς ἐκλογές. Δέν θεωροῦν ὅτι αὐτά «ἐκμεταλλεύονται τό θρησκευτικό συναίσθημα τοῦ λαοῦ», ὅτι «δέν καπηλεύονται τήν Ὀρθοδοξία», καθότι δέν τούς ἀπειλοῦν μέ τήν ἐλάχιστη δύναμή τους. Τούς ἐνοχλοῦν ὅμως πολιτικοί σχηματισμοί, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν ἔχουν χριστιανική ἐπωνυμία, ἔχουν στό καταστατικό τους χριστιανικές ἀρχές, καί ἐξ αἰτίας τούς «κινδυνεύει» τό «γόητρο τῆς Ἐκκλησίας», ἡ «ἑνότητα τοῦ λαοῦ»! Ἐνοχλοῦνται στήν οὐσία, διότι ἀπειλεῖται ἡ δική τους πολιτική αὐτάρκεια καί ὄχι τό γόητρο τῆς Ἐκκλησίας!
Ὑποκριτική εἶναι ἡ στάση τους ἐπίσης ἀπό τό γεγονός ὅτι δέν θεωροῦν ὡς «ἐκμετάλλευση» τήν οἰκειοποίηση τῆς μαρξιστικῆς κοσμοθεωρίας ἀπό πολυπληθῆ «ὀρθόδοξα» καί «αἱρετικά» κομμουνιστικά κόμματα, γιά τά ὁποῖα ποτέ δέν ἐμφανίστηκε τέτοιο «πρόβλημα». Τό ἴδιο καί μέ τίς πολιτικοκοινωνικές θεωρίες τοῦ φιλελευθερισμοῦ καί νεοφιλελευθερισμοῦ. Πληθώρα κομματικῶν σχημάτων διακηρύσσουν ὅτι στηρίζονται στίς ἀρχές τους, κανένας ὅμως δέν μιλάει γιά «ἐκμετάλλευση» καί «καπηλεῖα». Εἶναι εὐνόητο ὅτι μόνον οἱ χριστιανοί πολιτικοί «εὐθύνονται» γιά ἕνα τέτοιο «ἔγκλημα»!
Ὑποκριτική, ἕως ἀπαράδεκτη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ἡ στάση πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι συμφώνησαν μέ τούς ὑποκριτικά «σεβομένους τήν Ἐκκλησία» πολιτικούς, ὅτι ἡ «Ἐκκλησία ἀποστασιοποιεῖται ἀπό ὁποιαδήποτε ἐκμετάλλευση τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος» ἀπό πολιτικά κόμματα. Ἐπ' αὐτοῦ ἔχουμε νά παρατηρήσουμε πώς καί ἐτοῦτοι «θυμήθηκαν» τώρα αὐτό τό «πρόβλημα», ὅταν τό ἀνακίνησαν οἱ «εὐαίσθητοι» πολιτικοί! Δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά ἀναφερθοῦμε σέ παλαιότερες ἤ καί σύγχρονες ἀπαράδεκτες περιπτώσεις ἐναγκαλισμῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων μέ πολιτικούς.
Ἀλλά ὑπάρχει καί μιά ἄλλη σοβαρότερη διάσταση. Ὅταν ὁμιλοῦν γιά τήν ἀποστασιοποίηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν «πολιτική», ταυτίζουν τήν Ἐκκλησία μέ τήν Ἱεραρχία καί γενικά τό Ἱερατεῖο! Θέλουν νά λησμονοῦν ὅτι μιά τέτοια ἐκκλησιολογική ἀντίληψη εἶναι ἄκρως αἱρετική, παπικῆς ἐμπνεύσεως. Ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τῶν πιστῶν, κληρικοί καί λαϊκοί, ζῶντες καί τεθνεῶτες. Ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι παροῦσα καί σέ μιά μικρή ὁμάδα πιστῶν, ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Κύριος ὅπου «εἶσι δύο ἤ τρείς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἶμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Μάτθ.18,20), πού σημαίνει ὅτι ὅπου εἶναι παρών ὁ Χριστός, εἶναι παροῦσα καί ἡ Ἐκκλησία Τοῦ, τό δικό Τοῦ Σῶμα. Ἄρα ὅσοι πιστοί ἑνώθηκαν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά διακονήσουν του λαό τοῦ Θεοῦ, εἶναι (καί) αὐτοί Ἐκκλησία! Μέ βάση αὐτή τήν κεφαλαιώδη ἐκκλησιολογική ἀρχή μπορεῖ νά ἀπαγορεύεται σέ σύνολα χριστιανῶν νά πολιτεύονται; Μήπως θά ἤθελαν νά ἀποκηρύξουν τά χριστιανικά τούς πιστεύω, καί στήν ἀντίθετη περίπτωση νά ἀποκλείονται ἀπό τό συνταγματικό δικαίωμά τους νά ἐκλέγουν καί νά ἐκλέγονται; Μήπως ἔτσι παραδίδουν τήν ἐξουσία στούς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι δυνατόν ἡ Ἐκκλησία νά εἶναι ἀποξενωμένη ἀπό τήν ὅλη ζωή τῶν πιστῶν; Ἄν αὐτή δέν εἶναι μανιχαϊστική ἀντίληψη, τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι;
Εἶναι εὐνόητο πώς, ὅπως ὅλοι οἱ πολιτικοί συνδυασμοί καί πρόσωπα, ἔχουν τό δικαίωμα νά διακηρύττουν τίς ἀρχές τους καί τίς ἰδεολογικές τους καταβολές, ἔτσι καί οἱ χριστιανοί ἔχουν αὐτό τό δικαίωμα, χωρίς νά κινδυνεύουν νά κατηγορηθοῦν ὡς «κάπηλοι καί ἐκμεταλλευτές τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος». Κατά τή γνώμη μας, ὄχι μόνο δέν εἶναι «ἐκμετάλλευση», ἡ «καπηλεῖα», ἀλλά ὁμολογία! Κάθε δημόσια ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀρχῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἶναι ἀπόλυτα ἐπαινετή ἀπό τό Θεό, διότι «Πᾶς ὁὖν ὅστίς ὁμολογήσει ἐν ἐμόὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν ἄὐτῷ ἔμπροσθεν τόῦ πάτρός μου τοῦ ἐν ὁὐρανοῖς· ὅστίς δ' ἂν ἀρνήσηταί μέ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι ἄὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τόῦ πάτρός μου τοῦ ἐν ὁὐρανοῖς» (Μάτθ.10,32-33).
Νά διευκρινίσουμε πώς σεβόμαστε τήν κανονική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, νά μήν ἐπιζητοῦν καί νά ἀποδέχονται οἱ κληρικοί κοσμικές ἐξουσίες, ὄχι γιά ἄλλο λόγο, ἀλλά γιά νά εἶναι ἀπερίσπαστοι στό ποιμαντικό τους ἔργο. Αὐτό τό ἔλυσε ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἐκλογή τῶν Ἑπτά Διακόνων (Πράξ.6,3), δίνοντας αὐτή τήν ἁρμοδιότητα στούς λαϊκούς, τούς σημερινούς διακόνους -πολιτικούς του λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Κλείνουμε τήν ἀνακοίνωσή μας μέ μιά ἱστορική δήλωση τοῦ ὑπηρεσιακοῦ Πρωθυπουργοῦ καί διακεκριμένου ἀνώτατου δικαστικοῦ λειτουργοῦ κ. Ἰωάννη Σαρμά, σχετικά μέ τήν ἀκώλυτη συμμετοχή στίς ἐκλογικές διαδικασίες: «Ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως ἰδιαίτερα στίς προεκλογικές περιόδους καλύπτει καί ἐκφράσεις, ἰδέες, πληροφορίες οἱ ὁποῖες μπορεῖ νά δημιουργοῦν ἀνησυχία, ἀκόμη καί νά σοκάρουν [...] Ἡ ὑπηρεσιακή κυβέρνηση ὀφείλει νά ἐγγυᾶται τόν σεβασμό τῆς ἐλευθερίας ἔκφρασης, διάδοσης ἰδεῶν καί πληροφοριῶν, ἐκτίμησης γεγονότων καί συναγωγῆς συμπερασμάτων. Ἡ ἑλληνική Πολιτεία καί κάθε κυβέρνησή της ἀγκαλιάζει ὅλους τούς Ἕλληνες χωρίς διάκριση ἀνάλογα μέ τό θρήσκευμα ἤ ἄλλο ἀνάλογο κριτήριο. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὡς μέλη τῆς δημοκρατικῆς πατρίδας, κατανοῶντας τις ἀπαιτήσεις, πρέπει ἀπερίσπαστοι νά ἀσκοῦν ὅλα τους τά πολιτικά δικαιώματα» τόνισε μέ νόημα, ἐπιβεβαιώνοντας πανηγυρικά καί στηρίζοντας ἐμμέσως πλήν σαφῶς τα ὅσα παραθέσαμε στήν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας καί «ἀδειάζοντας» κατηγορηματικά ὅσους θέλουν τούς χριστιανούς πολιτικούς, εἴτε οὐραγούς τους, εἴτε στό περιθώριο τῆς δημόσιας ζωῆς![1]
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου