Ἡ παρουσία τῶν Πατέρων τοῦ ταραγμένου 4ου μ. Χ. αἰῶνα εἶναι πολύ σημαντική, διότι κατόρθωσαν νά ἀναδείξουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέσα ἀπό τήν ἱστορική ἐκείνη καμπή, ὡς τό νέο πνευματικό σχῆμα τῆς ἀνθρωπότητας, τό ὁποῖο διαδέχτηκε τόν καταρρέοντα ἐθνισμό. Ἕνας ἀπό αὐτούς ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος Ρηγίνος, ἐπίσκοπος Σκοπέλου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἕνα ἀπό τά τελευταῖα θύματα τῆς εἰδωλολατρίας.
Ἦταν ἕλληνας στήν καταγωγή καί γεννήθηκε στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰῶνα στή Λειβαδιά τῆς Βοιωτίας ἀπό εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς. Ἔχοντας αὐτοί οἰκονομική καί κοινωνική θέση στήν τοπική κοινωνία, ἔδωσαν στό γιό τους σοβαρή μόρφωση. Τόν ἔστειλαν σέ ὀνομαστές σχολές τῆς ἐποχῆς, ὅπου σπούδασε τήν θύραθεν παιδεία. Παράλληλα φρόντισαν νά γεμίσουν τήν ψυχή του μέ... πίστη στό Θεό καί εὐσέβεια καί τόν στόλισαν μέ ἀρετές. Τόν κατήχησαν στήν ὀρθόδοξη πίστη καί τόν ἔμαθαν πώς νά ξεχωρίζει τίς πλάνες, οἱ ὁποῖες τήν ἐποχή ἐκείνη, ἀλλά καί κάθε ἐποχή, τείνουν νά νοθεύσουν τή σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά ἀναστείλουν τό σωστικό της ἔργο. Ἔτσι ὁ Ρηγίνος κατέστη ἐνωρίς μιά ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, ἕνας χαριτωμένος ἄνθρωπος, κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Ρηγίνος ἔζησε στά χρόνια πού βασίλευαν στό ἀπέραντο Ρωμαϊκό Κράτος οἱ γιοί τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ Κωνστάντιος (337-361) στήν Ἀνατολή καί ὁ Κώνστας (337 - ) στή Δύση. Εἶναι ἡ ἐποχή πού σταμάτησαν οἱ φοβεροί διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν, μέ τό γνωστό περίφημο Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καί ἡ εἰδωλολατρία ψυχορραγοῦσε κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἀρνητικῆς της δράσης στόν προχριστιανικό κόσμο. Ὅμως ἔκαμε τήν ἐμφάνισή του ἕνας ἄλλος κίνδυνος, χειρότερος ἀπό τούς διωγμούς τῶν εἰδωλολατρῶν, ἡ φοβερή αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ, ἡ ὁποία συντάραξε τήν Ἐκκλησία. Ὁ εὐσεβής αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος συγκάλεσε τήν Ἀ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (325), ὅπου καταδικάστηκε ὁ αἰρεσιάρχης Ἄρειος καί οἱ ὀπαδοί του. Ὅμως, μετά το θάνατό του (337) ὁ γιός τοῦ Κωνστάντιος ἀθέτησε τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου καί ἔγινε ὑπέρμαχος καί προστάτης τῶν ἀρειανῶν καί σφοδρός διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων, σέ ἀντίθεση μέ τόν Κώνστα ὁ ὁποῖος ἔμεινε πιστός στό δόγμα τῆς Συνόδου καί προστάτευε τούς Ὀρθοδόξους στή Δύση. Ἡ σχιζοφρενική αὐτή πολιτική εἶχε τρομακτικές συνέπειες γιά τήν Ἐκκλησία. Οἱ διαμάχες καί οἱ ἔριδες διατάραζαν τήν γαλήνη τῶν πιστῶν. Ὁ Κωνστάντιος στήν Ἀνατολή ἔστελνε ἐξορία ὅσους Ἐπισκόπους δέν ἀσπάζονταν τά δόγματα τῶν ἀρειανῶν.
Ἕνας ἀπό τούς πολλούς τόπους ἐξορίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί ἄλλων Ὀρθοδόξων ὁμολογητῶν ἦταν καί ἡ νῆσος Σκόπελος, ἡ ὁποία βρίσκεται στίς Βόρειες Σποράδες. Ὁ Ἐπίσκοπος Λαρίσης Ἀχίλλειος, θεῖος του Ρηγίνου, τόν ἔστειλε στή Σκόπελο, νά ἐνισχύσει τούς ἐξόριστους καί νά τούς στερεώσει στήν πίστη. Πράγματι ἐκεῖνος ὑπάκουσε καί ἔπλευσε στό νησί, ὅπου ἔγινε ἐνθουσιωδῶς δεκτός ἀπό τούς ἐκεῖ ἐξορίστους. Μάλιστα χειροτονήθηκε καί Ἐπίσκοπος τῆς νήσου.
Ἐπειδή ὅμως ἡ θρησκευτική διαμάχη εἶχε πάρει τεράστιες διαστάσεις, οἱ δύο αὐτοκράτορες Κωνστάντιος καί Κώνστας ἀποφάσισαν νά συγκληθεῖ νέα Σύνοδος γιά νά ἐξετάσει τήν ἐκρηκτική κατάσταση. Τό 343 συγκλήθηκε ἡ Σύνοδος τῆς Σαρδικής, στή σημερινή Σόφια τῆς Βουλγαρίας, στήν ὁποία ἔλαβε μέρος καί ὁ Ρηγίνος, ὅπου ἔβαλε τή δική του σφραγῖδα στήν ἑδραίωση τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀνασκεύασε ὅλες τίς κακοδοξίες τῶν ἀρειανῶν καί κατέδειξε τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ὡς τή μόνη γνήσια πίστη.
Μετά τό πέρας τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου ὁ Ρηγίνος ἐπέστρεψε στήν ἐπισκοπή του στή Σκόπελο, ὅπου ποίμαινε θεοφιλῶς καί ὀρθοδόξως τό λαό τοῦ νησιοῦ.
Μεγάλα προβλήματα τοῦ δημιουργοῦσαν οἱ ἐναπομείναντες εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι παρακινοῦνταν ἀπό τούς ἀδίστακτους ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, διότι ἄδειαζαν καί ρήμαζαν τά «ἱερά» τους καί ἄρα ἐκμηδενίζονταν οἱ πλούσιες πρόσοδοί τους. Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ θνησκοῦσα εἰδωλολατρία εἶχε ἀκόμη σχετική δύναμη στόν ἑλλαδικό χῶρο τήν ἐποχή ἐκείνη.
Τά μεγάλα προβλήματα γιά τόν Ἐπίσκοπο Ρηγίνο, ἀλλά καί γιά σύμπασα τήν Ἐκκλησία, ἐντάθηκαν ὅταν ἀνέβηκε στόν αὐτοκρατορικό θρόνο ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης, ἤ Ἀποστάτης (361-363). Ὁ ἀνεδαφικός καί θρησκομανής αὐτοκράτορας, ἀφοῦ προσελκύστηκε στήν εἰδωλολατρική θρησκεία, ἀπαρνούμενος τόν Χριστιανισμό, ἀναβίωσε τούς διωγμούς τῶν προκατόχων του Ρωμαίων αὐτοκρατόρων κατά τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἐκκλησίας. Χιλιάδες Χριστιανοί, κληρικοί ὅλων τῶν βαθμῶν καί λαϊκοί ταλαιπωρήθηκαν, βασανίστηκαν καί βρῆκαν φρικτό θάνατο στήν εὐτυχῶς σύντομη βασιλεία του. Παράλληλα ἐπιχείρησε ἀνεπιτυχῶς νά νεκραναστήσει τήν προχριστιανική εἰδωλολατρία, προτείνοντας ἕνα δικῆς του ἐμπνεύσεως θρησκευτικό παγανιστικό σύστημα, μέ στοιχεῖα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς εἰδωλολατρίας, τῆς ρωμαϊκῆς, τοῦ παρσισμοῦ, τοῦ νεοπλατωνισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἡ φήμη τοῦ δραστήριου Ἐπισκόπου Σκοπέλου Ρηγίνου ἔφτασε ὡς τή Βασιλεύουσα, καθότι ὁ ἅγιος ποιμενάρχης τοῦ νησιοῦ εἶχε μεταστρέψει στό σύνολό τους στό Χριστό τούς εἰδωλολάτρες τοῦ νησιοῦ. Γι' αὐτό στάλθηκε ὁ ἔπαρχος τῆς Ἑλλάδος γιά νά «συνετίσει» τό Ρηγίνο καί νά τόν μεταστρέψει στήν εἰδωλολατρία. Ὁ φανατικός εἰδωλολάτρης Ἔπαρχος μόλις ἔφτασε στό νησί, διέταξε νά συλληφθεῖ ὁ Ἐπίσκοπος καί νά προσαχθεῖ ἐνώπιον τοῦ. Τοῦ ζήτησε μέ ἀναίδεια καί θράσος νά ἀπαρνηθεῖ τό Χριστό καί νά ἀσπασθεῖ τή λατρεία τῶν «θεῶν». Νά ἀκολουθήσει τήν περίεργη αὐτοκρατορική παγανιστική θρησκεία. Στήν ἀντίθετη περίπτωση θά ὑφίστατο τίς συνέπειες τοῦ αὐτοκρατορικοῦ διατάγματος. Ὁ Ρηγίνος στάθηκε ἀγέρωχος καί θαρραλέος, μπροστά στόν θηριώδη ἔπαρχο, χωρίς τόν παραμικρό κλονισμό καί φόβο. Ἀρνήθηκε κατηγορηματικά νά ἐκτελέσει τή διαταγή του, ὁμολόγησε τήν πίστη του στό Χριστό, στόν ἀληθινό Θεό καί στηλίτευσε τήν ἄφρονα καί ἀνεδαφική ἐπιλογή τοῦ αὐτοκράτορα νά ἐπαναφέρει τό σκοτεινό εἰδωλολατρικό παρελθόν. Κατάγγειλε δέ τούς νέους διωγμούς ὡς πράξη βάρβαρη καί ἀπολίτιστη, ἡ ὁποία δέν ταιριάζει σέ ἕναν ὑποτιθέμενο λάτρη τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἤθελε νά ἐμφανίζεται ὁ Ἰουλιανός.
Ὁ ἔπαρχος ἔδωσε ἐντολή νά βασανισθεῖ ἀνηλεῶς καί νά φυλακισθεῖ, ἐλπίζοντας πώς μέ τή βία καί το φόβο θά ὑπέκυπτε. Ὕστερα ἀπό μερικές ἡμέρες βασανισμῶν ὁδηγήθηκε καί πάλι ἐνώπιον τοῦ ἐπάρχου, πιστεύοντας ἐκεῖνος ὅτι θά ἀλλαξοπιστοῦσε. Ὅμως ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος ἐπανέλαβε τήν ἀμετακίνητη ἀπόφασή του νά μήν ἀρνηθεῖ τό Χριστό, μέ κανένα κόστος, περιφρονῶντας ἐπιδεικτικά τίς προτροπές τοῦ ἀξιωματούχου. Τότε ἐκεῖνος, γεμᾶτος θυμό καί ὀργή, ἔβγαλε τήν ἀπόφαση τῆς θανάτωσής του. Τόν παρέδωσε στούς δημίους νά τόν διαπομπέψουν γιά παραδειγματισμό καί στή συνέχεια νά τόν θανατώσουν. Τόν ὁδήγησαν στό στάδιο τῆς πόλεως, ὅπου τόν βασάνισαν φρικτά, ἐνώπιον φανατικῶν εἰδωλολατρῶν καί πιστῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι συμπονοῦσαν μέ τόν ἅγιο Ἐπίσκοπό τους. Κατόπιν ὁδηγήθηκε στή θέση «Παλαιό Γεφύρι» ὅπου τόν ἀποκεφάλισαν. Οἱ πιστοί πῆραν τό τίμιο λείψανό του καί τό ἔθαψαν μέ τιμές σέ παρακείμενο δάσος. Ἦταν 25 Φεβρουαρίου 362. Ὁ τάφος του ἔγινε πηγή ἁγιασμοῦ θαυμάτων γιά τούς πιστούς.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 25 Φεβρουαρίου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου. Τιμᾶται ἐπίσης μέ λαμπρότητα στή γενέτειρά του Λειβαδιά τῆς Βοιωτίας, ὅπου τελευταία ἀνεγέρθηκε περίλαμπρος ναός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου