29 Μαΐ 2022

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1453 τό τέλος τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ μεσαιωνικοῦ ἑλληνισμοῦ

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χασόγιας ,  Θεολόγος τοῦ Ε.Κ.Π.Α.
Στό νοῦ τῶν Ἑλλήνων ἡ ἡμερομηνία τῆς 29ης Μαΐου, καθ' ἔτος, φέρνει μνῆμες ἀπό τίς τελευταῖες στιγμές τῆς χιλιετοῦς Ἑλληνορωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (Βυζάντιο), καθώς καί τόν ἡρωικό ὅσο κι ἀπέλπιδα ἀγῶνα πού ἔδωσαν οἱ πρόγονοι μᾶς στά μισογκρεμισμένα τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης ὅταν ἀντιμετώπισαν τόν Ὀθωμανό ἐπιδρομέα. Οἱ ὑπερασπιστές τῆς Πόλης ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ', Παλαιολόγου, ἀγωνίσθηκαν μέ αὐτοθυσία καί γενναιότητα μέχρι τέλους καί ἔπεσαν ἡρωικῶς ὑπέρ πίστεως καί... πατρίδος την 29η Μαΐου 1453.

Λίγο πρίν τήν ἅλωση τοῦ 1453 ἡ κραταιά χριστιανική Αὐτοκρατορία, ἀποτελοῦσε φάντασμα τοῦ ἑαυτοῦ της. Στά ἐδάφη τῆς Αὐτοκρατορίας εἶχε ἀπομείνει ἡ Βασιλεύουσα καί ἡ Πελοπόννησος μέ  τό Δεσποτᾶτο τοῦ Μυστρᾶ. Μετά το θάνατο τοῦ ἄτεκνου Αὐτοκράτορα Ἰωάννη Ἡ' Παλαιολόγου τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1448, νέος αὐτοκράτορας στέφθηκε, στίς 6 Ἰανουαρίου 1449 στό Μυστρᾶ, ὁ ἀδελφός του ὁ Κωνσταντῖνος. Ὁ Ἱστορικός Κωνσταντῖνος Παπαρραηγόπουλος σημείωνε γλαφυρά ὅτι : «Ὁ Κωνσταντῖνος πῆρε τό ἀκάνθινο στέμμα τοῦ Βυζαντίου ἀπαράλλακτα ὅπως ὁ ἀξιωματικός, πού διορίστηκε φρούραρχος μία πόλης πού εἶναι περικυκλωμένη ἀπό ὅλα τά μέρη ἀπό ἐχθρούς καί ἐνῶ δέν ἔχει  οὔτε σοβαρά  ὀχυρώματα, οὔτε ἀρκετή φρουρά, ἔπρεπε νά ὑπακούσει τή διαταγή πού τοῦ δόθηκε. Κατ' αὐτό τόν τρόπο ἀνέλαβε τό μαρτύριο πού τοῦ ἐπέβαλε ἡ τύχη.»  Ἡ ἐνθρόνιση του στήν «Βασιλίδα τῶν πόλεων», ἔγινε την 12η Μαρτίου 1449.

Στό ὀθωμανικό στρατόπεδο ὁ Σουλτᾶνος Μουράτ  Β' ἀποβίωσε στίς 3 Φεβρουαρίου 1451 καί νέος Σουλτᾶνος στό θρόνο ἀναδείχθηκε ὁ γιος του Μωάμεθ Β'. Ἡ Κωνσταντινούπολη βρισκόταν μέσα στήν καρδιά τῆς ὀθωμανικῆς ἐπικράτειας καί διαχώριζε τίς ἀσιατικές ἀπό τίς εὐρωπαϊκές κτήσεις τῶν Ὀθωμανῶν. Πρῶτος στόχος τοῦ νεαροῦ σουλτάνου ἦταν νά νικήσει τόν τελευταῖο θύλακα τοῦ ἑλληνισμοῦ πού στεκόταν ἐμπόδιο καί στή συνέχεια  νά ἐγκαθιδρύσει στήν Κωνσταντινούπολη ἕνα κέντρο ἀποφάσεων τῆς ἀναπτυσσόμενης ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας.

Ὁ πόλεμος κηρύχθηκε στά μέσα του 1452. Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ' στήριξε ὅλες τίς ἐλπίδες του στή βοήθεια ἀπό τή Δύση.  Τό Φθινόπωρο τοῦ 1452 ἔφθασαν στήν Πόλη ὁ παπικός λεγάτος καρδινάλιος Ἰσίδωρος καί ὁ Λεονάρδος τῆς Χίου μέ ἕνα σῶμα τοξοτῶν. Γιά νά ἔλθει ἡ πολυπόθητη βοήθεια στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, ὁ Αὐτοκράτορας συνεχίζοντας τήν πολιτική τοῦ ἀδελφοῦ του, διακήρυξε στήν Ἁγία Σοφία τήν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν καί τέλεσε κοινή λειτουργία μεταξύ Λατίνων καί Ὀρθοδόξων. Ὡστόσο ἡ βοήθεια δέν ἔφθασε ποτέ ἀπό τόν Πάπα καί τούς Ἡγεμόνες τῆς Δύσης. Ἀντίθετα μετά ἀπό αὐτή τήν ἐνέργεια πού ἔγινε ἐξ ἀνάγκης, μεγάλωσε περισσότερα ἡ ἔχθρα μεταξύ «ἑνωτικῶν  καί  «ἀνθενωτικῶν». Ἔκπληξη προκάλεσαν τότε οἱ ὀρθόδοξοι Σέρβοι πού ἔστειλαν βοήθεια  ὄχι στόν χριστιανό Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινούπολης, ἀλλά στόν Μωάμεθ Β'. Μόνο ὁ Δόγης τῆς Βενετίας Φραγκίσκος Φόσκαρης ἔστειλε στήν Κωνσταντινούπολη δύο πολεμικές γαλέρες. Ἐνῶ την 20η Ἰανουαρίου 1453 ἔφθασε στήν Πόλη ὁ Γενουάτης ἀριστοκράτης  Ἰωάννης Ἰουστινιάνης- Λόγγο μέ 700 ἄνδρες γιά νά βοηθήσει στήν ἄμυνά της.

Στίς 7 Ἀπριλίου 1453 ξεκίνησε ἡ πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης. Τό τεράστιο κανόνι τοῦ Οὐρβανοῦ πού διέθετε ὁ Μωάμεθ Β', προκαλοῦσε τρομερές καταστροφές στά τείχη τῆς Πόλης καί φόνευε τούς ὑπερασπιστές της. Ὁ Κεράτειος Κόλπος ἦταν φραγμένος μέ μιά βαρειά ἁλυσίδα, τήν ὁποία δέν πέτυχαν οἱ
Ὀθωμανοί  νά σπάσουν παρά  τίς συνεχεῖς προσπάθειές τους Καθημερινά οἱ  σοβαρές ἐπιθέσεις εἶχαν ἀποκρουσθεῖ καί ἄρχισε νά κλονίζεται τό ἠθικό τοῦ ἐχθροῦ. Ὕστερα ὅμως ἀπό ἐπιθέσεις ἑπτά ἑβδομάδων τά τείχη τῆς πολιορκούμενης πόλης ἄρχισαν νά ἐμφανίζουν σοβαρά ρήγματα. Ἡ τελική ἔκβαση δέν θά ἀργοῦσε πιά νά κριθεῖ.

Τήν 23η Μαΐου στήν πρόταση τοῦ Μωάμεθ Β' γιά παράδοση τῆς Πόλης, ὁ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ΙΑ' ἀπήντησε: «Τό δέ τήν πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»,  ἦταν ἕνα νέο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ», ὅμως τό τέλος τῆς Πόλης καί τῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν προδιαγεγραμμένο.

Ὁ Μωάμεθ Β' ἀποφάσισε νά ἐξαπολύσει τή γενική ἐπίθεση τήν 29η Μαΐου. Τήν παραμονή οἱ χριστιανοί τῆς Πόλης, τέλεσαν στήν Ἁγία Σοφία τήν τελευταία θεία λειτουργία. Ὕστερα ἀπό τήν ἀκολουθία οἱ ὑπερασπιστές γύρισαν στίς θέσεις τους ἐνῶ ὁ Αὐτοκράτορας ἐπιθεωροῦσε τίς ἀμυντικές γραμμές. Τίς πρωινές ὧρες ἄρχισε ἡ ἐπίθεση τῶν Ὀθωμανῶν. Οἱ ἠρωϊκοί ὑπερασπιστές κράτησαν γιά πολύ ὥρα τήν εἰσβολή καί ἀπέκρουαν ὅλες τίς ἐπιθέσεις. Τότε ὁ σουλτᾶνος ἔριξε στή μάχη τούς Γενίτσαρους, καί ὕστερα ἀπό σκληρό ἀγῶνα τό ἐπίλεκτο αὐτό σῶμα τοῦ ὀθωμανικοῦ στρατοῦ κατόρθωσε νά ἀνέβει στά τείχη. Παράλληλα σέ ἐκείνη τήν κρίσιμη στιγμή πληγώθηκε θανάσιμα ὁ Ἰωάννης Ἰουστινιάνης. Βλέποντας τήν Πόλη νά πέφτει στά χέρια τῶν Ὀθωμανῶν ὁ Αὐτοκράτορας μέ τό ξίφος στό χέρι του πολεμοῦσε ἀδιάκοπα τούς εἰσβολεῖς. Οἱ συμπολεμιστές του εἶχαν πέσει  στό πεδίο τῆς μάχης καί  βλέποντας νά ἔχει μείνει μόνος φώναξε τά ἑξῆς κατά τόν Φραντζή: «Δέν ὑπάρχει ἐδῶ εἰς Χριστιανός, ὅστις λάβη τήν κεφαλήν μου;». Πράγματι οὐδείς χριστιανός εἶχε μείνει ὄρθιος νά πολεμᾶ δίπλα του. Ὁ Αὐτοκράτορας δέχθηκε χτύπημα ἀπό ξίφος στό πρόσωπο, ἀνταπέδωσε τό κτύπημα  ἀλλά ἔπεσε ὅταν δέχθηκε δεύτερο κτύπημα ἀπό Τοῦρκο στόν ὦμο του. Ἔπεσε ἡρωικά ὑπερασπιζόμενος τήν Πόλη πού ἵδρυσε ὁ Μέγας καί Ἅγιος Κωνσταντῖνος. Στούς χιλιάδες νεκρούς ὑπερασπιστές ὁ Αὐτοκράτορας ξεχώριζε μόνο ἀπό τά κόκκινα πέδιλα πού ἦταν κεντημένοι οἱ χρυσοί ἀετοί.

Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ' Παλαιολόγος στή συνείδηση τοῦ λαοῦ ἔμεινε ὡς ὁ θρυλικός «Μαρμαρωμένος Βασιλιᾶς» τοῦ σκλαβωμένου ἔθνους καί ἔγινε ἡ ἐλπίδα του στά τετρακόσια χρόνια τῆς ὀθωμανικῆς τυραννίας. Ἡ μνήμη τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορα, ἡ Πίστη στόν Θεό καί τό κρυφό σχολειό ἦταν οἱ δυνάμεις πού κράτησαν τόν ἑλληνισμό σέ ἐγρήγορση στά χρόνια τῆς δουλείας καί ἔτσι τό  ἑλληνικό ἔθνος ἐπέζησε μέχρι τό σωτήριο ἔτος 1821.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1. Γεωργίου Φραντζή,  Ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ὑπό τῶν  Τούρκων, Ἐρανισθεῖσα ἐκ τῶν Χρονικῶν, ἐκδ. Σ.Κ. Βλαστοῦ,  Ἐν Ἀθήναις, 1866
2. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τόμος 8ος, ἐκδ. Φάρος, Ἀθήνα, 1983
3. Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Ἅλωση 1453,  ἐκδ. Omni Publising,  Ἀθήνα, 2012
4. Ostrogorsky Georg, Ἱστορία τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους, Τόμοι Α-Γ', ἐκδ. Βασιλοπουλος, Ἀθῆναι, 1978
5. Steven Runciman, Ἡ Ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης 1453, ἐκδ. Παπαδήμα, Ἀθήνα, 2005

1 σχόλιο:

  1. Στήν τελευταία ἐπίθεση τῶν τούρκων τό πρωϊ 29 μαΐου 1453, μιά ὁμάδα τούρκων μέ τόν στρατιώτη ulubatli hasan κατάφερε καί παρεβίασε τήν κερκόπορτα (ἤ τήν ἄνοιξαν ἀπό προδοσία), αὕτη ἡ ὁμάδα ἐξουδετερώθηκε ἀλλά μερικοί κατάφεραν καί ἀνέβηκαν στήν κορυφή ἐσωτερικοῦ πύργου. ὁ ulubatli hasan ἔχωσε τό κοντάρι τῆς τουρκικῆς σημαίας σέ μιά σχισμή καί κράταγε τό κοντάρι διαρκῶς, οἱ βυζαντινοί τόν κατατρύπησαν μέ τά βέλη, τοῦ ἔριχναν ἀπό κάτω, ἀλλά δέν κατάφεραν νά γκρεμίσουν τήν σημαία. βλέποντας τήν σημαία ἀπό μακρυα οἱ βυζαντινοί τους ἐπίασε πανικός διότι ἐνόμισαν ὅτι ἑάλω ἡ πόλις (ὁ πύργος ἦταν ἐσωτερικός)! καί χαλάρωσαν πολύ τήν ἄμυνα σάν μάταιη, ἐνῶ τά εἶχαν καταφέρει λένε οἱ ἐρευνητές!
    ἔτσι γιά τό τίποτε, γιά τόν πανικό, ὁ μωάμεθ ὁ πορθητής μπῆκε στήν πόλι.
    αὐτό τό λένε οἱ ἴδιοι οἱ τοῦρκοι!
    ἀλοιμονο στίς κερκόπορτες!
    ἔπρεπε συνενοησις μόνον μέ αὐτοκρατορία Τραπεζουντος καί ἑλληνιστικό Ταυριδος! ὄχι με τόν πάπα ρώμης! δέν βοήθησαν ὅμως οἱ τραπεζουντιοι τήν Κωνσταντινούπολη.
    δυστυχῶς ἀργότερα ἡ κατάρα λές καί ἔπεσε στό κεφάλι τους καί ἡ αὐτοκρατορία τῆς τραπεζουντος παρά τήν θέλησιν τῶν ἠρωϊκων πόντιων παρεδοθη ἀπό προδοσία στούς τούρκους.
    πηγή
    national geografic

    δυστυχῶς τά ἴδια σφάλματα κάνωμε καί τώρα μέ ἄλλη μορφή
    π.χ. δέν εἴμαστε 30.000.000 γνήσιοι Ἕλληνες
    δέν ἔχωμε ὑπουργεῖο ἀμυντικῶν ἐφαρμογῶν μέ ὑπουργό ὄχι κομματικό
    22-23 πιθανότατος ΓΠΠ εἴμαστε ἕτοιμοι;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.