Γιατί εἶναι εὐλογία, εἶναι εὐεργεσία, εἶναι ζωή. Αὐτός ὁ θάνατος γι' αὐτούς εἶναι ζωή. Ἔτσι τό ἔβλεπαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί.
Ἀλλά γιά νά καταλάβουμε γιατί μποροῦσαν καί ἀντιμετώπιζαν ἔτσι τόν θάνατο, πρέπει νά δοῦμε τήν ζωή, τήν ἐδῶ ζωή, τήν ἐπίγεια ζωή τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Ἐάν δοῦμε πῶς ζοῦσαν, θά καταλάβουμε γιατί τόν ἀντιμετώπιζαν ἔτσι τόν θάνατο, πού γι' αὐτούς ἦταν ζωή, δέν ἦταν θάνατος.
... το νά θρηνεῖ ἐπί πολύ γιά τόν θάνατο -ἔφυγε κάποιος δικός μας-, τό νά θρηνεῖ καί νά χτυπιέται αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχει σοβαρά ἁμαρτήματα ανεξὁμολόγητα. Γι' αὐτό καί τόν ἀντιμετωπίζει κατ' αὐτόν τόν τρόπο. Γι' αὐτό θά πρέπει... νά τακτοποιηθεῖ, ἄν θέλει τό συμφέρον τῆς ψυχῆς του.
... Ἐμεῖς στεκόμαστε μπροστά στόν θάνατο μέ κάποιο φόβο, καί φυσικά ἡ αἰτία εἶναι ὅτι ἡ ζωή μας δέν εἶναι σάν τήν ζωή τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Μέσα στόν ἅγιο Ἰγνάτιο εἶχε ἀνάψει τέτοια φλόγα, τέτοια φωτιά πού εἶχε κάψει κάθε τί τό γήινο. Στήν ζωή τήν δική μας τί γίνεται; Δέν ὑπῆρχε τίποτε τό γήινο μέσα στήν ζωή τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου. Τά εἶχε κατακαύσει ὅλα. Τώρα ἐμεῖς εἴμαστε γεμᾶτοι ἀπό γήινες ἐπιθυμίες...
Γιά φανταστεῖτε. Τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ζοῦσαν πιό σωστά ἀπό ὅ,τι ζοῦν σήμερα οἱ μοναχοί. Πνευματικότερη ἦταν ἡ ζωή τῶν οἰκογενειῶν. Γιά τίς οἰκογένειες μιλᾶμε, ὄχι γιά τά Μοναστήρια. Ἦταν πνευματικότεροι, ἦταν ἀπαλλαγμένοι ἀπό ὅλα. Ὅ,τι εἶχαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί τό ἀκουμποῦσαν στά πόδια τῶν Ἀποστόλων. Τίποτε δέν κρατοῦσε ὁ Χριστιανός. Τά ροῦχα πού φοροῦσε εἶχε μόνο. Ὁ τότε Χριστιανός ἦταν ἕνας μοναχός. Πραγματικά ἦταν μοναχός, ἀκτήμων. Δέν εἶχε τίποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου