Θεολόγος
Ὅσα βιώνουμε σήμερα ὡς μέλη τῆς ὀρθοδόξου (μιᾶς καί μόνης ἐκκλησίας) εἶναι πρωτοφανῆ σέ τραγικότητα.
Δέν πιστεύουμε πιά στά μάτια μας.
Δίνουν τήν ἐντύπωση πώς διόλου δέν νοιάζονται γιά τίς συνέπιες ἐκεῖνες πού ἀναφέρει ὁ Χριστός γιά ὅσους σκανδαλίζουν τούς «ἐλαχίστους ἀδελφούς» Του.
Παρατηροῦμε ὅτι γίνεται ἀγῶνας, ποιός θά προβεῖ σέ ἐντυπωσιακότερες δηλώσεις πρός «τέρψιν καί χαράν» τῶν πολιτικῶν προσώπων, καί ὄχι μόνο, ἀδιαφορῶντας παντελῶς γιά τήν πνευματική ζημία πού προκαλοῦν.
Δείχνουν καί δέν κρύβονται πιά ὅτι ταυτίστηκαν μαζί τους.
Ὑπάρχει ὡς φαίνετε σχέση ἐξάρτησης, μοῦ δίνεις - σοῦ δίνω.
Καί αὐτό ἀδιάφορο ἄν θέματα πίστεως δογματικά πού καταδεικνύουν ὅτι «Θεός τό κινδυνεύομενον», τά ἀντιπαρέρχονται ὡς ἐπουσιώδη καί δέν τά δίδουν καμιά σημασία.
Καί ὅμως ὑπῆρξαν Ἱεράρχες πού στά 2016, μέ τήν λεγομένη οἰκουμενική σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, εἶχαν τό θάρρος καί τόλμησαν νά ἐκφράσουν τίς ἀντιθέσεις τους ἐπιδεικνύοντας εὐθιξία ὀρθοδόξου Ἱεράρχου ὡς ὄφειλαν γιά τά μεγάλα δογματικά θέματα πού τραυματίζονταν ἀπό αὐτήν τήν σύνοδο.
Σήμερα οἱ ἴδιοι, κατά τό λαϊκῶς λεγόμενο, κατάπιαν τή γλῶσσα τους.
Καί ἀντί νά τονίζουν τήν ἀνάγκη τῆς ἐμμονῆς καί παραμονῆς στίς παραδόσεις τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, κατά τό «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις», ὅπως παραγγέλνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, αὐτοί ἐθελοτυφλοῦν στίς ὁλοφάνερες ἐκτροπές ἀπό τίς γραμμές τῶν μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν πατέρων μᾶς ἐκ μέρους Πατριαρχῶν καί ἄλλων Ἱεραρχῶν τῶν ἡμερῶν μας, χωρίς νά προβαίνουν στόν ἀναγκαῖο ἔλεγχο.
Καί νά σκεφτεῖ κανείς ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιά τήν πολύ πιό μικρή ὑπόθεση ἀδικίας σέ βάρος μιᾶς χήρας, δέν δίστασε νά ἐλέγξει ὁλόκληρη αὐτοκράτειρα!
Ἄλλοι καιροί ὡς φαίνεται!
Ἀντί τούτου ἐπιδίδονται σέ ἀγῶνα «ντελάλη τῶν ἐντολῶν τῶν ἀθέων ἤ ἀθεόφοβων πολιτικῶν.
Παρατηρεῖται ἀκόμη τό φαινόμενο, πιστοί νά αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά ἀλλάξουν πνευματικό γιατί δέν τούς ἀναπαύει τήν συνείδηση, ἡ προτροπή πού τούς γίνετε ἀπό πνευματικούς γιά νά κάνουν τό ἐμβόλιο!
Μά καί ἡ ἀδιαφορία πού δείχνουν γιά τό πλῆθος τῶν ἐν ἀναστολῇ τελούντων ὑγειονομικῶν ὑπαλλήλων εἶναι δεῖγμα καί ἀπόδειξη τῆς ἔλλειψης πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος.
Καί εὔλογα διερωτᾶται κανείς:
Εἶναι ἀληθινοί πατέρες;
Ἐπιτρέπεται ἕνας πατέρας νά ἀδιαφορεῖ γιά τά παιδιά του καί νά τούς ἀποδίδει ἀπαράδεκτους χαρακτηρισμούς ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ὀφειλέτη «σοφοῖς καί ἀνοήτοις;»
Καί ὅταν οἱ πατέρες ἀδιαφοροῦν ἀποδεδειγμένα γιά τά παιδιά τους, (εἰπώθηκε τό ἀπαράδεκτο ἀπό ἕναν θλιβερό ἐπίσκοπο ... ἄς γίνουν Ἰεχωβάδες οἱ ἀνεμβολίαστοι!) ἐπιτρέπεται νά ἀπαιτοῦν ἀπό αὐτά σεβασμό;
Ποιός εἶναι σπουδαιότερος θρόνος γιά αὐτούς; Ὁ θρόνος πού κατέχουν ὡς ἐπίσκοποι ἤ ὁ θρόνος τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν, ἀπό τόν ὁποῖο, λόγῳ τῆς συμπεριφορᾶς των, γκρεμίζονται;
Πώς αἰσθάνονται μέ τά φανταχτερά τους ἄμφια κατά τά συλλείτουργα ἐπί τῶν ὀνομαστηρίων τους ὅταν ξέρουν ὅτι ὁ λαός ὑποφέρει πεινᾶ καί πονᾶ, μά προπαντός στερεῖται τό θεόσδοτο δῶρο τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς του; (πού ἄς σημειωθεῖ ἀρχικά τόνισαν ὅτι θά τό σεβαστοῦν).
Καί νά φανταστεῖ κανείς πώς ἕνας Θεός παντοδύναμος στέκεται ἀδύναμος μπροστά στήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου σεβόμενος τήν ἐπιλογή του!
Πατέρες ἄν θέλετε νά εἶστε καί ὄχι μόνο νά λέγεστε πατέρες, ἄν θέλετε νά εἶστε πραγματικοί καί γνήσιοι πατέρες καί ὄχι πατριοί, ἀλλάξτε στάση καί συμπεριφορά.
Καί ἄν φτάσατε νά μήν ντρέπεστε τούς ἀνθρώπους, τοὐλάχιστον φοβηθεῖτε τόν Θεό γιατί «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος».
Ἡ ἐποχή μας θά σᾶς ἤθελε ἀποψιλωμένους ἀπό τά πολλά καί φανταχτερά ἄμφια.
Τί σκέπτεστε νά κάνετε γιά τούς ἐν ἀναστολῇ καί τούς χαμηλοσυναταξιούχους πού θά τιμωρηθοῦν ἀπό τήν πολιτεία μέ πρόστιμο 100 εὐρώ κάθε μῆνα ἐπειδή δέν θά δεχθοῦν τό ἐμβόλιο;
Κάντε τήν ἀρχή. Παράδειγμα θέλει ὁ λαός.
Δῶστε του τήν εὐκαιρία νά μιλήσει γιά ἐσᾶς μέ καμάρι καί χαρά.
Ὁ λαός μας χρειάζεται ποιμένες, καί ὄχι πατριούς.
Σείς στά κηρύγματά σας μᾶς τονίζετε τήν ἀνάγκη μετανοίας, τώρα καί ἐμεῖς μέ τήν σειρά μᾶς ὡς «λήθη κράζοντες,- κατά τόν ποιητή καί ἡ πέτρα πού πατᾶς κλείνει φωνή καί ἀφτήνη» - σας παρακαλοῦμε νά ἀναθεωρήσετε καί νά ἀλλάξετε στάση, γίνετε παράδειγμα μετανοίας, πού μέχρι στιγμῆς δέν ἔχουμε δεῖ καί τότε θά βροῦμε καί ἐμεῖς τόν δρόμο νά σᾶς ἀκολουθήσουμε.
Δῶστε παράδειγμα μετανοίας πρῶτα ἐσεῖς, γιά ὅσες παραλείψεις, γιά ὅσους συμβιβασμούς, γιά ὅσες ὑποχωρήσεις καί ἀβαρίες σέ βάρος τῆς πίστης μας, γιά ὅσες προδοσίες ἔγιναν εἴτε ἑκούσια εἴτε ἀκούσια ὀποθενδήποτε κατόπιν φοβερῶν πιέσεων, φαντάζομαι.
Γνωρίζετε πιστεύω πώς τό παράδειγμα εἶναι ἡ καλύτερη καί ἀποτελεσματικότερη μέθοδος διδασκαλίας.
Διαφορετικά οἱ λόγοι σας θά γίνουν αἰτία νά σᾶς ζητηθεῖ λόγος ἀπό τόν Θεό.
Στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία γίνεται λόγος γιά κάποιον Ἐκηβόλιο, «τον τοῖς ἤθεσι τῶν βασιλέων ἑπόμενος, ἐπί μέν Κωνσταντίνου διαπύρως χριστιανίζειν ὑπεκρίνετο∙
Ἐπί δέ Ἰουλιανοῦ γοργός Ἕλλην ἐφαίνετο. Καί αὖθις μετά Ἰουλιανόν χριστιανίζειν ἤθελεν».
Κάποτε ὅμως ἦρθε σέ συναίσθηση τῆς φαυλότητάς του καί μετανόησε καί πέφτοντας μπρούμυτα ἔξω ἀπό τήν πύλη τοῦ ναοῦ φώναζε «πατῆστε με ...».
Ἡ ἐξουσία εἶναι μιᾶς μορφῆς μέθη, ἀλλά ὁ μεθύων, κατά τόν ψαλμωδό ὀψέποτε σαλευθήσεται.
Καί ταῦτα μέ θλίψη καί πόνο πολύ, διότι πιστεύω ὅτι ἡ σιωπή θά ἰσοδυναμοῦσε μέ ἐνοχή.
Ἀντώνιος Ι. Βασιλειάδης
Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου