Νά μήν ἀδιαφοροῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας. Νά μετανοοῦμε καί νά εξὁμολογούμαστε, γιά νά ἀποφύγουμε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόδοση στήν Νεοελληνική - Ἐπιμέλεια:

Σάββας Ἠλιάδης

(Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ὀμιλ. Ἰδ΄εις το κατά Ματθαῖον)

«Τό μέν οὖν ἄμεινον, τό μηδέ ὅλως ἁμαρτάνειν, τό δέ μέτ` ἐκεῖνο, τό ἁμαρτάνοντας αἰσθάνεσθαι καί διορθοῦσθαι. Εἰ, δέ μή τοῦτο ἔχοιμεν, πῶς δεηθησόμεθα τοῦ Θεοῦ καί ἄφεσιν αἰτησόμεθα ἁμαρτημάτων, οἱ τούτων μηδένα ποιούμενοι λόγον; Ὅταν γάρ σύ αὐτός ὁ πεπλημμεληκώς μηδέ αὐτό τοῦτο, ὅτι ἥμαρτες, εἰδέναι ἐθέλης, ὑπέρ ποίων παρακαλέσεις τόν Θεόν πλημμελημάτων; Ὑπέρ ὧν οὐκ οἴδας; καί πῶς εἵσῃ τῆς εὐεργεσίας τό μέγεθος; Εἰπέ τοίνυν σου τά πλημμελήματα κάτ` εἶδος, ἶνα,ἵνα μάθης τίνων λαμβάνεις συγχώρησιν, ἴν` οὕτως εὐγνώμων γένη περί τόν εὐεργέτην...

Προσέλθωμεν τοίνυν αὐτῷ, καί νῦν, παρακαλέσωμεν ἶνα,ἵνα σφίγξη τήν ψυχήν ἡμῶν παραλελυμένην καί τά βιωτικά ἀφέντες πάντα, τῶν πνευματικῶν μόνον ποιώμεθα λόγον. Εἰ, δέ καί τούτων ἀντέχη, μέτ` ἐκεῖνα καί αὐτῶν φρόντιζε. Μήδ` ὅτι οὐκ ἀλγεῖς ἁμαρτάνων καταφρόνει, ἀλλά δί` αὐτό μέν οὖν τοῦτο μάλιστα στέναξον, ἐπειδή οὐκ αἰσθάνη τῆς ὀδύνης τῶν πλημμελημάτων. Οὐ,Οὗ γάρ παρά τό μή δάκνειν τήν ἁμαρτίαν τοῦτο γίνεται, ἀλλά παρά τό ἀναίσθητον εἶναι τήν πλημμελούσαν ψυχήν».

Νεοελληνική ἀπόδοση: Τό καλύτερο βέβαια εἶναι νά μήν ἁμαρτάνει καθόλου ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά μετά ἀπό αὐτό (τό ὁποῖο εἶναι σχεδόν ἀδύνατο), ἀφοῦ ἁμαρτάνει, νά ἔρχεται σέ συναίσθηση καί νά διορθώνεται. Ἄν δέ, δέν εἴχαμε αὐτήν τήν δυνατότητα, πῶς θά παρακαλούσαμε τόν Θεό καί θά ζητούσαμε τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀφοῦ δέν θά ἀσχολούμασταν καί δέν θά κάναμε καμιά ἀναφορά σ` αὐτά; Διότι, ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος πού ἁμάρτησες, δέν θέλεις νά ξέρεις οὔτε κἄν αὐτό, τό ὅτι ἁμάρτησες, γιά ποιές ἁμαρτίες θά παρακαλέσεις τόν Θεό; Γί` αὐτές πού δέν γνωρίζεις; Καί πῶς θά ἀντιληφθεῖς τό μέγεθος τῆς εὐεργεσίας; Ἐξομολογήσου, λοιπόν, τίς ἁμαρτίες σου μιά μιά καί ξεχωριστά, γιά νά μάθεις γιά ποιά πράγματα παίρνεις τήν συγχώρεση καί ἔτσι νά δείξεις καί τήν εὐγνωμοσύνη σοῦ πρός την εὐεργέτη σου...