1 Οκτ 2021

Ἄν προσέχαμε τά παιδιά, ὅπως τά σκυλιά, θά ἤμασταν πολύ καλύτερα

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός,
δάσκαλος-Κιλκὶς
Ἡ σκηνή στό Κιλκίς, ἔξω ἀπό τράπεζα, σφίγγοντας ὑπομονετικά τά δόντια, τούς «τραπεζῖτες» μου, καί περιμένοντας τήν σειρά μου. Δίπλα μου δύο «λαδικά», ἡλικιωμένες, πάνω ἀπό τά 70, παντελονοφοροῦσες, μέ ξεχειλισμένα καί κρεμασμένα τά «στεατοπυγικά» τους, κρατῶντας στό χέρι τους ἕνα λουρί πού καταλήγει σέ σκυλί. Ἄθελα ἀκούω. «Τί εἶναι τό δικό σου, ἀγοράκι ἤ κοριτσάκι; Τί ὄμορφο! τί χαριτωμένο! Πῶς τό βάφτισες;». (Δέν θυμᾶμαι τά ...βαφτιστικά τους). Ἄν δέν τίς ἔβλεπα, θά νόμιζα ὅτι μιλοῦν γιά τά ἐγγονάκια τους. Δίπλα μου μιά νεαρή γυναῖκα μέ τό ὄντως χαριτωμένο παιδάκι της. Τά «λαδικά» σημασία. Μπερδευόταν στά ποδάρια τους τό μικρό παιδί καί αὐτές τό μάτι τους, μέ... λαγνεία καί θαυμασμό, στά τετράποδα ζῶα. Καί δώσ' του οἱ ἀγκαλιές καί τά χαϊδέματα καί τά φιλιά καί οἱ φιλοφρονήσεις γιά τά ἀξιολάτρευτα «ἀγοράκια» καί «κοριτσάκια» τους. Ἔφυγα, γιατί ἄρχισαν «νά καπνίζουν τά μάτια μοῦ» ἀπό ὀργή.

Ἡ παρακμή μας εἶναι βαθιά καί ἴσως ἀθεράπευτη. Σκέφτομαι ὅτι, ἄν τήν ἴδια προσοχή καί ἀγάπη δείχναμε γιά τά παιδιά μας (καί τά ἐγγόνια), παρά γιά τά σκυλιά μας καί λοιπά ζῶα συντροφιᾶς, ὅπως τά ὀνομάζουν, θά ἤμασταν σέ πολύ καλύτερη θέση. Ἐξάλλου οἱ νόμοι κοστολογοῦν ἀκριβότερη τήν ζωή τῶν σκυλιῶν ἀπό τῶν ἀνθρώπων. (Ἄν τα σκυλιά καταλάβαιναν τήν «ἀξία» τους, θά κυβερνοῦσαν τήν Ἑλλάδα).

Αὐτές τίς ἡμέρες παρακολουθοῦμε τίς ἀνεπίτρεπτες ἀντιμαχίες σέ σχολεῖο τῆς Θεσσαλονίκης. Νέοι ἀγριεμένοι «ἀλληλοσκοτώνονται». Οἱ ἀριστερόμυαλοι, βυθισμένοι στήν ἐπιπολαιότητά τους, ἀναζητοῦν ταγματασφαλῖτες. Οἱ «ἀλλόμυαλοι», ὄντες ἐξουσία, μέ τήν ἴδια ρηχότητα, καλοῦν εἰσαγγελεῖς. (Κάποτε παραιτοῦνταν γιά λόγους εὐθιξίας οἱ ὑπουργοί, ὅταν συνέβαινε κάτι ντροπιαστικό στό πεδίο εὐθύνης τους. Εὐθιξία; τί εἶναι αὐτό; τρώγεται;).

Κανείς δέν μπαίνει στόν κόπο νά ἑρμηνεύσει τά αἴτια. Τί εἶναι αὐτό πού ὁδηγεῖ τούς νέους νά φέρονται βίαια, χωρίς ἀγκυλώσεις ἐσωτερικές, ἀνενδοίαστα πρίν, δίχως τύψεις μετά, ὅπως βλέπουμε νά συμβαίνει καί μές στά σχολεῖα πιά;

Κι ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα, εἰς ἐπίρρωσιν τῶν προηγουμένων. Ποῦ ἐντοπίζεται τό λάθος ἤ καλύτερα τό ἔγκλημα: στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, στήν οἰκογένεια ἤ στήν παρεχόμενη στό σχολεῖο ἐκπαίδευση; Γιά τήν πολιτεία δέν ὁμιλῶ. Τούς πολιτικούς, ὡς γνωστόν, πλήν τῶν τιμητικῶν ἐξαιρέσεων, δέν τούς ἐνδιαφέρουν οἱ ἑπόμενες γενεές, ἀλλά οἱ ἑπόμενες ἐκλογές.

«Τίς πταίει», λοιπόν, καί ἔγιναν οἱ πολιτεῖες μας λημέρια τῆς βίας καί καταντήσαμε «τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καί τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι» γιά νά θυμηθοῦμε καί τόν Παλαμᾶ.

Πρῶτον: «Πᾶρε τίς λέξεις μου καί δώσ' μου τό χέρι σου», γράφει χαριτωμένα ὁ ποιητικός λόγος. «Οἱ νέοι κάνουν διάλογο, ἐπικοινωνοῦν, ἀλλά μέ λόγια τοῦ ἀέρα. Τούς δώσαμε τόν λόγο, χωρίς νά τούς δώσουμε τίς λέξεις», ἔλεγε σοφός καθηγητής. Ὅταν δέν συνομιλεῖς, δέν σύν-ζητᾶς, τότε ἀναλαμβάνουν τά χέρια ἤ οἱ ὕβρεις νά λύσουν τίς διαφορές. Καταφεύγουν οἱ νέοι- καί ὄχι μόνο- σέ πράξεις βίας, οἱ ὁποῖες θά μποροῦσαν νά ἀποφευχθοῦν μόνο μέ τόν διάλογο.

Ὑπάρχουν πολλές αἰτίες πού ὠθοῦν τήν καταφυγή στήν βία. Καί οἱ σοβαρότερες εἶναι ἡ οἰκογενειακή καί σχολική ἀνατροφή καί ἐκπαίδευση. Στά σπίτια κυριαρχεῖ τό «πρέπει» καί ὄχι τό «πρέπον». Τό «πρέπει» εἶναι ἀπρόσωπο ρῆμα, τό «πρέπον» εἶναι μετοχή, συμμετοχή, συζήτηση καί παράδειγμα. Στά σχολεῖα, οἱ ἐκπαιδευτικοί, ἐφαρμόζουν τήν προτροπή «ὅποιος εἶναι ἔξυπνος κάνει τόν χαζό». Τόλμα νά κάνεις αὐστηρή παρατήρηση σέ μαθητή τοῦ Λυκείου γιατί, γιά παράδειγμα, βρίζει ἀσυστόλως; Ἴσως κινδυνεύσεις νά χάσεις τήν ἐργασία σου... Οἱ λέξεις πειθαρχία, σεβασμός, τιμωρία, εἶναι προγραμμένες ἀπό τό σχολικό λεξιλόγιο καί τά βιβλία. Μόνο κάτι τσιρίδες ἀκοῦμε γιά ἀντιρατσισμό, διαφορετικότητα, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ἀξιολόγηση καί δικαιώματα τῶν παιδιῶν.

Δεύτερον: Ἡ καταστρεπτική ἐπίδραση τῆς εἰκόνας, τῆς τηλεόρασης, τοῦ διαδικτύου, οἱ μάστιγες τῆς ἐποχῆς μας. Γι' αὐτήν τήν ἐπιβλαβῆ ἔκθεση εὐθύνονται κυρίως οἱ γονεῖς, πού πολλές φορές κληροδοτοῦν τήν προσωπική τους ἐξάρτηση καί στά παιδιά. Ἡ τωρινή τηλεόραση-μεῖγμα λάσπης, σπέρματος καί αἵματος- κονιορτοποιεῖ προσωπικότητες καί ἐξαθλιώνει ψυχικά μικρούς καί μεγάλους.

Τρίτον: Τά παιδιά δέν παίζουν σάν παιδιά-στά διαλείμματα «παίζουν ξύλο»- κι αὐτό «ἀνεπαισθήτως» τά ἐξοργίζει. Παραπέμπω ὅμως σ' ἕνα θαυμάσιο κείμενο τοῦ ἀείμνηστου δασκάλου μας, Σαράντου Καργάκου, σέ ἄρθρο του, στίς 24-1-2014, στήν ἔγκριτη ἐφ. «ΕΣΤΙΑ». «Ὁ φιλόσοφος Ἀναξαγόρας, ὁ δάσκαλος τοῦ Περικλῆ, ὁ καλούμενος ἀπό τούς συγχρόνους του "Νοῦς", διότι ἔθετε τόν νοῦν ἄξονα τῶν πάντων, διωγμένος ἀπό τήν Ἀθήνα, κατέφυγε στή Λάμψακο, ἀποικία τῶν Φωκαέων στόν Ἑλλήσποντο. Οἱ "ἐν τέλει" τῆς πόλεως, δηλαδή οἱ ἄρχοντες τῆς Λαμψάκου, τό θεώρησαν μεγάλη τιμή πού ἕνας τέτοιος σοφός πῆρε τήν ἀπόφαση νά περάσει τά στερνά τοῦ βίου του στή δική τους γῆ. Κι ἔκαναν το πᾶν γιά νά τόν εὐχαριστήσουν. Τόν ἐρώτησαν κάποτε, ποιά θά ἦταν ἡ πιό μεγάλη -ἴσως ἡ τελευταία του- ἐπιθυμία, πού θά ἤθελε νά ἱκανοποιήσουν. Καί ὁ φιλόσοφος τούς ἀποκρίθηκε: "Τούς παῖδας ἕν ὦ ἄν ἀποθάνω μηνί κατ' ἔτος παίζειν συγχωρεῖν" (= Ν' ἀφήνετε τά παιδιά νά παίζουν κάθε χρόνο το μῆνα πού θά πεθάνω). Οἱ Λαμψακινοί τήρησαν τήν ὑπόσχεσή τους ἐπί αἰῶνες. Ὅπως διαβάζουμε σέ κείμενο τοῦ 3ου μ.Χ., δηλαδή σέ κείμενο πού γράφτηκε 600 καί πλέον χρόνια μετά το θάνατο τοῦ Ἀναξαγόρα, "ἐφυλάττετο τό ἔθος καί νῦν". Διότι εἶχαν κατανοήσει πώς, ὅταν τό παιδί δέν παίξει, δέν "παιδιαρίσει", θά ἀρχίσει νά παιδιαρίζει, ὅταν θά πρέπει ν' ἀρχίσει τό ὡρίμασμά του». Καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο...

Τέταρτον: Ἡ περιρρέουσα ἀτιμωρησία. Βρέθηκαν σέ Λύκειο τῆς Θεσσαλονίκης, καδρόνια, μολότωφ, μαχαίρια καί ἀεροβόλα πιστόλια. Ἔγιναν συλλήψεις. Τί θά συμβεῖ; Θά προσφύγουν στά καταστρεπτικά ἐλαφρυντικά. «Εἶναι ἔφηβοι, βράζει τό αἷμα τους, θά διαρρηγνύουν οἱ γονεῖς τά ἱμάτιά τους γιά τό πόσο καλά παιδιά εἶναι, φωτοστεφανωμένα, παρασύρθηκαν, κακές παρέες, εἶναι «ἡμιπιτσιρικάδες», ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ Βούτσης πατήρ, γιά τόν 35χρονο υἱό του, θά πέσουν καί τά σχετικά τηλέφωνα ἀπό ἐπωνύμους, κρατικούς καί παρακρατικούς, παράγοντες καί θά τήν γλιτώσουν μέ τίς πάρα πολύ αὐστηρές «ποινές» τοῦ τύπου, «νά μήν ξαναγίνει αὐτό», «θά φωνάξω την μαμά σου», ὅπως συνηθίζουμε καί στό Δημοτικό.

Τί μπορεῖ νά γίνει; Τίποτε, ὅσο κυβερνοῦν πορφυρογέννητοι, ἀνίδεοι ἀπό τά προβλήματα τοῦ λαοῦ, ἐπαγγελματίες κομματάνθρωποι. Ἀγοράζουμε ὅπλα κατά τῆς Τουρκιᾶς. Καλῶς. Τό κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι τί χέρια θά κρατοῦν αὐτά τά ὅπλα. Τό '21, πολεμούσαμε μέ τζουγκράνες, σαπιοκάραβα, μπουρλότα καί τρέλα κολοκοτρωναίικη. Τό '12-'13 μέ τόν «παλαβό», ἥρωα τῶν ἡρώων, Ἰωάννη Βελισσαρίου. Τό '40, μέ τό χαμόγελο στά χείλη καί τά γαγγραινιασμένα πόδια. Καί νικούσαμε, ταπεινώναμε αὐτοκρατορίες καί δῆθεν ἀνίκητους ἀντιπάλους. Δέν μεγαλουργοῦν τά ὅπλα, μεγαλουργοῦν οἱ καρδιές...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

3 σχόλια:

  1. τόγραψα και το ξαναγράφω στο φιλόξενο ιστολόγιο.
    Εάν δεν σας δούμε στη βουλή, εσεις θα φταίτε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τρομερό κείμενο, ευχαριστούμε κύριε Νατσιε, περιγράφει ακριβώς το σήμερα την πραγματικότητα δυστυχώς..!
    Κρίμα που δεν τον βλέπουμε και στην μεγάλη οθόνη συχνότερα ή και στο ράδιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο άνθρωπος που εξέθρεψε τα σκυλιά-τέρατα που σκότωσαν το 5χρονο αγγελούδι βγαίνει με εγγύηση! Και λίγα γράφεται!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.