Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ὁ νῦν "Ἐθνικὸς Διχασμός";

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος - Κιλκίς

Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα εἶναι ἀποπνικτική, ἐπικίνδυνη, στὰ ὅρια τῆς παράνοιας.

Οὐδεὶς διαφωνεῖ ὅτι ἡ μεγαλύτερη συμφορὰ τοῦ ἔθνους μας, ὑπῆρξε ἡ ἀπώλεια τῆς ἑνότητάς του. Αὐτὰ ποὺ ζοῦμε, ὁμοιάζουν μὲ τὴν δεκαετία τοῦ 1910-1920, τὴν περίοδο τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ, ποὺ ὁδήγησε στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή, στὴν μεγαλύτερη συμφορὰ ποὺ ὑπέστη παγκοσμίως ἕνα... μικρὸ γεωγραφικῶς κράτος. Τότε γιὰ πρώτη φορὰ τὰ γεωγραφικὰ ὅρια τοῦ κράτους συμπίπτουν σχεδὸν μὲ τὰ ἐθνικά.

Καὶ τότε καὶ σήμερα ὁ λαὸς εἶναι κουρασμένος. Τότε ἀπὸ τὴν μόνιμα σχεδὸν ἐπιστράτευση τῶν παιδιῶν της καὶ τὴν διαίρεση σὲ ἀντιμαχόμενες παρατάξεις, πάθη καὶ ἀλληλοσπαραγμὸς γιὰ «τὸ ποιὰ φατρία θὰ ‘περισκύση». (Μακρυγιάννης). Καὶ ἀπὸ κοντὰ οἱ ξένοι ποὺ ὑποδαύλιζαν τὰ πάθη, θεωρώντας τοὺς Ἕλληνες ἄξιους μόνο γιὰ μισθοφορία ἢ ὡς τροφὴ τῶν κανονιῶν.

Τώρα καὶ πάλι ὁ λαὸς βιώνει, ἐδῶ καὶ μία δεκαετία, τὴν τρομακτικὴ οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ κρίση, συνοδευόμενη μὲ ἀγωνίες, ἀπειλές, ταπεινώσεις, ἐξευτελισμοὺς ἀπὸ τοὺς λεγόμενους δανειστές, ἀνεργία, ξενιτεμὸ τῶν νέων, ἕνα ψυχοφθόρο μεῖγμα ποὺ γονατίζει καὶ ἀφοπλίζει κυριολεκτικὰ καὶ τὴν πιὸ δυνατὴ ψυχικὴ κράση.

Τῷ καιρῷ ἐκείνω οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ πρῶτος παγκόσμιος πόλεμος θὰ διαρκέσει ὅσο μία καλοκαιρινὴ θύελλα, ἡ ὁποία ὅσο ἰσχυρὴ κι ἂν εἶναι, διαρκεῖ πάντως λίγο. Καὶ ὅμως τὸ κακὸ ἐπῆλθε. Διήρκησε πολὺ καὶ μᾶς στοίχησε τὴν ἑνότητά μας. Τὸ μεγαλύτερο ἀγαθὸ γιὰ κάθε ἔθνος. Καὶ τῷ καιρῷ ἐτούτω ἀκούγαμε ὑποσχέσεις ὅτι ἡ κρίση καὶ ἡ μνημονιακὴ κατοχὴ θὰ διαρκέσουν πολὺ λίγο. Πέρασαν δέκα χρόνια καί…

«δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεοὺς μηδὲ

λεβέντες ἡ Ὄσσα,

ραγιάδες ἔχεις μάνα γῆ, σκυφτοὺς

γιὰ τὸ χαράτσι». (Παλαμᾶς, «γύριζε»).

Καὶ τότε ἀπανωτὲς ἐναλλαγὲς κυβερνήσεων - παίγνια τῶν Μεγάλων Δυνάμεων - ποὺ θέτουν τὰ μικροκομματικὰ συμφέροντα ὑπεράνω τῶν ἐθνικῶν θεμάτων, ἀνίκανες νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, δηλητηριάζοντας τὸν λαὸ μὲ τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια τῆς διχόνοιας. Ἀποτέλεσμα; Πένθος, τάφοι καὶ στάχτες. (Ἔλαμψε ἡ πατρίδα καὶ δοξάστηκε τὴν περίοδο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, γιατί πολέμησε ἀδέσμευτη ἀπὸ «προστασίες», μὲ ἀξιοζήλευτη ἐθνικὴ ἑνότητα. Ὅταν ὑπέκυψε στὶς σειρηνωδίες τῶν Δυνάμεων, διχάστηκε καὶ σύρθηκε στὸ σφαγεῖο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἂν δὲν συνέβαινε ὁ Διχασμὸς θὰ ἦταν πολὺ καλύτερη ἡ μοῖρα τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ).

Καὶ τώρα τὰ ἴδια. Ἐξαρτημένοι, προσκυνημένοι πολιτικοὶ – ἔξι πρωθυπουργοὶ ἐναλλάσσονται σὲ δέκα χρόνια –ποὺ ὑπογράφουν «προσκυνοχάρτια» μὲ χέρια καὶ ποδάρια, ἄθλιος ραγιαδισμός, ὅ,τι τοὺς ἐπιβάλλουν οἱ «θεσμοί». Ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὰ μνημόνια ὑποταγῆς, συνεχίστηκε μὲ τὴν παμμίαρο προδοσία τῆς Μακεδονίας καὶ καταλήγει μὲ τὴν τωρινὴ ἀκαταστασία, τὶς ἀπολύσεις καὶ τοὺς ἀποκλεισμοὺς ἀπὸ τὴν ἐργασία χιλιάδων πολιτῶν, λόγω ἐμβολίου. (Ἂν νομίζει ἡ κυβέρνηση ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀντισυνταγματικὰ θὰ τὰ περάσει «ἁβροχοις ποσὶ» εἶναι γελασμένη. Τὰ ἐγκωμιαστικὰ μεγαλυνάρια στοὺς ποικιλώνυμους σωτῆρες καὶ τὰ ἐξωραϊστικὰ μυθεύματα τῶν δημοσιολόγων δὲν ἀρκοῦν. Θὰ καταλήξουμε σὲ κοινωνικὲς ἐκρήξεις, ἂν ἀφρόνως ἐπιμείνει στὶς «ἀναστολὲς» ἐργασίας καὶ τὶς ἀπολύσεις).

Τὰ ἴδια συνέβησαν καὶ τότε. Διαβάζω στὴν ἔγκυρη «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» τῆς «Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν», πὼς ὅταν ἐπανῆλθε ὁ Βενιζέλος στὴν Ἀθῆνα τὸ 1917: « Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Θεοκλητὸς καὶ οἱ μητροπολῖτες, ποὺ εἶχαν χωροστατήσει στὸ διαβόητο “ἀναθεμα” κατὰ τοῦ Βενιζέλου τῆς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1916, κηρύχτηκαν ἔκπτωτοι ἀπὸ τὶς ἕδρες τους. Στὸν δικαστικὸ κάδο ἀπολύθηκαν 570 περίπου ἰσόβιοι ἢ μόνιμοι δικαστικοὶ ἀπὸ τὸν βαθμὸ τοῦ Ἀρείου Πάγου μέχρι καὶ τὸν βαθμὸ τοῦ εἰρηνοδίκη. Ἀπολύθηκαν περίπου 6.500 δημόσιοι ὑπάλληλοι, ἀποστρατεύτηκαν 1.600 μόνιμοι ἀξιωματικοὶ καὶ τέθηκαν σὲ διαθεσιμότητα ἄλλοι 700 περίπου, δηλαδὴ ἀθροιστικὰ ἀπομακρύνθηκε τὸ 40% περίπου τοῦ συνόλου τῶν μόνιμων ἀξιωματικῶν». (τόμος ΙΕ, σέλ. 49).

Καὶ τότε ἡ ἐκκλησία, ἡ ἱεραρχία πῆρε μέρος στὴν ἐμφύλια διαμάχη. Οἱ μητροπολῖτες τῆς λεγόμενης Παλαιᾶς Ἑλλάδος ὑπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Θεοκλητὸ συντάσσονται μὲ τὸν βασιλιὰ Κωνσταντῖνο, ἐνῷ οἱ τῶν «Νέων Χωρῶν», ποὺ εἶχαν ἀπελευθερωθεῖ τὸ 1912, μὲ τὸν Βενιζέλο. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1916, διοργανώνεται στὴν Ἀθῆνα ἀντιβενιζελικὴ πορεία, μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ποὺ κατέληξε στὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως, ὅπου ρίχτηκαν οἱ πέτρες τοῦ «ἀναθέματος» κατὰ τοῦ «σατανᾶ», ὅπως ὀνόμαζαν τὸν Βενιζέλο, πράξη ποὺ δὲν ἄφησε ἀναπάντητη ὁ Βενιζέλος, ὅπως σημειώθηκε προηγουμένως, ὅταν ἐπανῆλθε στὴν Ἀθῆνα.

Καὶ τώρα ὑπάρχει διχόνοια στὴν ἐκκλησία, στὴν «Παλαιὰ καὶ Νέα» ἱεραρχία, ἡ ὁποία σιωπᾶ, ὅταν πρέπει νὰ ὁμιλήσει (Μακεδονία) καὶ ὁμιλεῖ, ὅταν πρέπει νὰ σιωπᾶ (ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμός), πλὴν βεβαίως τῶν λαμπρῶν ἐξαιρέσεων. (Γιὰ τὶς ὁποῖες ἀναφέρθηκα σὲ πρόσφατο ἄρθρο μου μὲ τίτλο «Τὸ ράσο δὲν πρέπει νὰ ἀπειλεῖ, ἀλλὰ νὰ θυσιάζεται»).

Καὶ ἐρωτῶ: Ποῦ μᾶς ὁδήγησε ὁ ἐθνοκτόνος Ἐθνικὸς Διχασμὸς τῆς δεκαετίας τοῦ 1910-1920; Στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Ἡ Ἑλλάδα, ἂν καὶ ἦταν στοὺς νικητὲς τοῦ Ἃ’ παγκοσμίου πολέμου, κατάντησε ἡ μεγάλη ἡττημένη, «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Ξερριζώθηκε, ὕστερα ἀπὸ συνεχῆ λαμπρὴ παρουσία 30 αἰώνων, ὁ σφριγηλὸς Ἑλληνισμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἑκατομμύρια σφάχτηκαν ἀπὸ τὶς τουρκικὲς κτηνώδεις συμμορίες, ἑκατομμύρια ἦλθαν πρόσφυγες. Ἀπὸ τότε ἡ ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, κατευναστικὴ καὶ φοβισμένη ἔναντι τῶν Τούρκων, ὑποκύπτει ἀπὸ τὴν μία στὴν ἄλλη ὑπερφίαλη ἀξίωση τῶν μεμέτηδων τῆς Ἄγκυρας.

Ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἡ νῦν ἐθνικὴ διχόνοια σὲ ἐμβολιασμένους καὶ ἀνεμβολίαστους; Ἂν χάσουν χιλιάδες ἄνθρωποι τὴν ἐργασία τους, ὅταν τὸ φάσμα τῆς πείνας, κυριολεκτικῶς θὰ ἀπειλεῖ τὶς οἰκογένειές τους, νομίζει ἡ κυβέρνηση ὅτι θὰ κλειστοῦν στὰ σπίτια τους καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν τὶς τρισαθλιότητες τῆς τηλοψίας τύπου «μπὶγκ μπράδερ» ἢ θὰ ἀκοῦν τὸν κάθε χρυσοκάνθαρο Εὐαγγελάτο ἢ τηλεπνευμονολόγο νὰ ἀναθεματίζουν τους… ψεκασμένους. Πλανᾶται πλάνην οἰκτρᾶν. Ἔχουμε τὴν πολυτέλεια ἐμεῖς οἱ λιγοστοὶ Ἕλληνες, κουρασμένοι ἀπὸ τὴν δεκαετῆ κρίση, ἀφοπλισμένοι, γιατί τὰ σχολεῖα κατάντησαν φροντιστήρια ἠττοπάθειας καὶ ἀφιλοπατρίας, μὲ τὸν ἀνθὸ τοῦ λαοῦ μας στὰ ξένα, μὲ χιλιάδες λαθρομετανάστες διεσπαρμένους σ’ ὅλη τὴν χώρα, μὲ κύματα τώρα Ἀφγανῶν, τοὺς ὁποίους «ἡ μάστιγα τῆς Ἀσίας», ὑποβοηθούμενη ἀπὸ τὴν σαστισμένη καὶ πονηρὴ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, θὰ διοχετεύσει στὰ σύνορά μας, ἔχουμε, ἐπαναλαμβάνω, τὴν πολυτέλεια νὰ εἴμαστε σὲ βαθιὰ διχόνοια; Ἤπιαν ὅλοι τὸ «τρελὸ νερό», ποὺ λέει καὶ ὁ Κόντογλου, δὲν βλέπουν τὰ ἐπερχόμενα δεινὰ ἂν συνεχιστεῖ ἡ αὐταπάτη; Ἡ ἐξ ἀνατολῶν ὕαινα θὰ παραμείνει ἀδρανής, ἂν εἴμαστε διαιρεμένοι;

Λέμε ὅτι ἡ ἱστορία διδάσκει. Στὴν πατρίδα μας ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι κανεὶς πολιτικὸς δὲν διδάσκεται ἀπὸ αὐτήν…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς