Ἁγίου Νεκταρίου «ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» (σέλ. 206-207)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ»
Σχόλιο τοῦ ἐπιμεληθέντος: Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου ἀγγίζει τὴν καρδιά, τὴν χαϊδεύει ἁπαλὰ καὶ εἰσέρχεται ἐντὸς αὐτῆς καὶ τῆς μιλάει μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὴν θερμαίνει, τὴν ζωογονεῖ, τὴν ἀφυπνίζει. Δίνει τὴν εὐλογημένη ἀφορμή, νὰ στραφεῖ ὁ ἄνθρωπος ἔνδον καὶ νὰ ἀναζητήσει μέσα του τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸν ἐνοχλεῖ στὴν συνείδησή του. Καθοδηγούμενος δὲ ἀπὸ αὐτόν, πλησιάζει ἀσφαλῶς πρὸς τὴν ἀλήθεια, πρὸς τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία!
Ἠθικὴ ἀνανδρία εἶναι ἔλλειψη ἠθικοῦ σθένους, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται ὡς ἐνδοτικότητα, ὡς ὑποχώρηση, ὡς ὑποταγή, ὡς ἧττα, ὡς δουλεία. Ἡ ἠθικὴ ἀνανδρία ἀποτελεῖ μέγιστη ἠθικὴ ἀδυναμία καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ... μητέρα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν.
Αὐτὸς ποὺ στερεῖται τὸ ἠθικὸ σθένος, ἀδυνατεῖ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ πρὸς τοὺς ἐξωτερικοὺς πειρασμοὺς καὶ πρὸς τοὺς ἐσωτερικούς, οἱ ὁποῖοι κυοφοροῦνται μέσα στὴν καρδιά του. Ἀδυνατεῖ νὰ παραμείνει σταθερὸς στὴν ἀρετὴ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἁμαρτία. Ἀναγνωρίζει τὸ κάλλος καὶ τὴν χάρη τῆς ἀρετῆς καὶ ὁμολογεῖ τὴν ἀσχήμια καὶ τὴν βρωμερὴ ὀσμὴ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ ἀντισταθεῖ σ` αὐτὴν καὶ νὰ παραμείνει στέρεος στὴν σφοδρὴ ἐπιθυμία τοῦ ἀγαθοῦ. Μία μικρὴ πίεση ὑπερνικᾶ τὴν δύναμή του, ἀλλὰ καὶ μία μικρὴ δοκιμασία κάμπτει τὸ θάρρος του. Ἂν ἐπέλθει κάποια ξαφνικὴ συμφορά, τοῦ κατακυριεύει τὴν ψυχὴ καὶ ὁποιεσδήποτε ἀντίξοες συνθῆκες τῆς ζωῆς τὸν καθιστοῦν δοῦλο τῆς κατάστασης. Νικιέται, πρὶν ἀκόμη ἀρχίσει τὸν ἀγῶνα καὶ παραδίδει τὰ ὄπλα, προτοῦ ἀκόμη ἐμπλακεῖ στὴ μάχη.
Ὁ ἠθικῶς ἄνανδρος εἶναι ἄνανδρος καὶ στὸν πόλεμο, ὁ ὁποῖος διεξάγεται κατὰ τῶν ἐχθρῶν της πατρίδας του, διότι εἶναι δειλὸς καὶ ἀγαπᾶ τὴν ζωοῦλα του. Πάντοτε ὑποχωρεῖ, γιὰ νὰ σώσει τὴ ζωή του καὶ νὰ μὴν διακινδυνεύσει σὲ τίποτε. Φοβᾶται μήπως παραδώσει κάτι ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνει καὶ νὰ μὴν χάσει τὴν καλοπέρασή του. Τρέμει μήπως πάθει κάτι ἡ ὑγεία του καὶ καθίσταται δραπέτης, μόνο καὶ μόνο μὴν πεθάνει σὲ κάποια σύγκρουση.
Αὐτὸς ποὺ στερεῖται τὸ ἠθικὸ σθένος, θυσιάζει τὰ κοινὰ γιὰ χάρη τῶν δικῶν του, κρίνοντας ὠφελιμότερο καὶ σπουδαιότερο τὸ δικό του συμφέρον ἀπὸ τὰ κοινὰ συμφέροντα. Προδίδει τὴν πατρίδα του καὶ θυσιάζει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἀγγίξει αὐτὸν κανένα ἀπὸ τὰ κακά.
Αὐτὸς ποὺ στερεῖται ἠθικοῦ σθένους καθίσταται: νικημένος ἀπὸ τὴν κακία καὶ τὴν ἁμαρτία, ἄνθρωπος κάκιστος, ὀλέθριος καὶ ἐπικίνδυνος πρὸς τοὺς πάντες.
Αὐτὸν ποὺ στερεῖται ἠθικῆς ἀνδρείας πρέπει νὰ τὸν κρατοῦν μακριά τους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐπειδὴ εἶναι δειλός, ἄνανδρος καὶ κακοήθης.
Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική:
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 1-8-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου