Εἶναι διαχρονικὴ ἡ ἐπεκτατικὴ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας: Ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴ διχοτομημένη Κύπρο…

Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ μορφὴ τῆς διακυβέρνησης ποὺ ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία στὴν Τουρκία, στρατιωτική, ἢ πολιτική, καὶ μὲ δεδομένο ὅτι τὸ ἐπίπεδό τῆς δημοκρατίας, παρὰ τὰ σκαμπανεβάσματα, ἦταν πάντα ἀπὸ μηδενικὸ ἕως ὑποτυπῶδες, τὰ στρατηγικὰ σχέδια τῶν γειτόνων μας, δὲν ἄλλαξαν οὔτε πρόκειται νὰ ἀλλάξουν.

Ἂν διεξέλθει κάποιος τὰ ὅσα διαδραματίσθηκαν τὰ τελευταῖα ἑξήντα χρόνια θὰ διαπιστώσει ὅτι ἡ Ἄγκυρα, ἔχει συγκεκριμένο σχέδιο καὶ πρόγραμμα ἐπιθετικῆς δράσης ἀπέναντι στὸν ἑλληνισμό, εἴτε αὐτὸς ζοῦσε στὰ σημερινὰ γεωγραφικὰ ὅρια τῆς Τουρκίας, εἴτε ζεῖ σήμερα στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἑλλάδα.

Ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1955 λόγω τῆς ἔναρξης τοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ στὴν Κύπρο καὶ τὸ 1964 μὲ ἀφορμὴ τὴν... ἀνταρσία τῶν Τουρκοκυπρίων μὲ τὴν καθοδήγηση τῆς Ἄγκυρας, ἕως τὸν ἐξαναγκασμὸ τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς πατρογονικές τους ἑστίες.

Ἡ παραμονὴ τῶν Ἑλλήνων στὶς περιοχὲς αὐτὲς τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων τῆς Τουρκίας εἶναι καταγεγραμμένη στὴ Συνθήκη τῆς Λωζάννης τοῦ 1923, ποὺ στὴν πορεία τοῦ χρόνου ἡ Τουρκία τὴν ἔγραψε στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της.

Ἀντίθετα ἡ Ἑλλάδα τήρησε τὰ συμφωνηθέντα στὴ Λωζάννη, μία καὶ ἡ μουσουλμανικὴ μειονότητα ποὺ ζεῖ στὴν Θράκη δὲν ἔχει ὑποστεῖ διώξεις, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν παρουσία τριῶν ὁμόθρησκών τους βουλευτῶν στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο.

Σὲ ὅτι ἀφορᾶ τοὺς ὑδρογονάνθρακες, ἡ ὄρεξη τῶν Τούρκων ἄνοιξε ὅταν ἡ χούντα τὸ 1973, γιὰ νὰ ἐμφανίσει μία κάποια οἰκονομικὴ ἐπιτυχία, παρουσίασε ὡς μεγάλη φλέβα πετρελαίου τὰ κοιτάσματα τοῦ Πρίνου.

Τότε ἡ Ἄγκυρα ἔσπευσε νὰ προβάλει δικαιώματα ἀμφισβητώντας τὸ δικαίωμα τῆς Ἑλλάδας νὰ κάνει γεωτρήσεις πέραν τῶν ἔξι ναυτικῶν μιλίων, δηλ. τῶν χωρικῶν της ὑδάτων. Καὶ ἐνῶ δημιουργήθηκε ἔνταση στὶς σχέσεις τῶν δύο χωρῶν μὲ ἀφορμὴ τὸ Αἰγαῖο οἱ ἄφρονες τῆς δικτατορίας ἄνοιξαν μέτωπο μὲ τὸν Μακάριο στὴν Κύπρο τὸν Ἰούνιο τοῦ 1974.

Τὸ πραξικόπημα ποὺ ὀργάνωσαν ἐναντίον τοῦ Μακαρίου στὶς 15 Ἰουλίου 1974 ἔδωσε μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία στὴν Ἄγκυρα νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἀπὸ καιρὸ σχεδιαζόμενη εἰσβολὴ στὴ Μεγαλόνησο.

Τὸ πόσο παραπλανητικὴ ἦταν ἡ πολιτικὴ τῆς Ἄγκυρας φάνηκε στὶς πρῶτες συνομιλίες μετὰ τὴν εἰσβολή, ὅπου ὁ Μακάριος δέχθηκε στὴ Νέα Ὑόρκη τὴν λύση τῆς διζωνικῆς, δικοινοτικῆς ὁμοσπονδίας μὲ ἀντίστοιχη ὑποχρέωση τοῦ Ντενκτᾶς νὰ παραδώσει χάρτη τῶν ἐδαφικῶν ὑποχωρήσεων τῆς τουρκικῆς πλευρᾶς.

Ἡ διχοτόμηση ἦταν σχέδιο ἐπὶ χάρτου τῶν Τούρκων ἀπὸ τὸ 1956, γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ χάρτης τῶν ἐδαφικῶν διευθετήσεων, δὲν δόθηκε ποτὲ στὸν ΟΗΕ παρὰ τὴν δέσμευση τοῦ ἐντολοδόχου τῆς Ἄγκυρας Ρ. Ντενκτᾶς.

Στὰ χρόνια τῶν ἄκαρπων συνομιλιῶν ποὺ ἀκολούθησαν, ἡ Ἄγκυρα ἐμπέδωσε τὰ τετελεσμένα, ἐγκαθιστώντας ἐποίκους πολλαπλάσιους τῶν Τουρκοκυπρίων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀλλοιώσει δημογραφικὰ τὸν κατεχόμενο βορά.

Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς εἰσβολῆς καὶ τῆς συνεχιζόμενης κατοχῆς τοῦ βορείου τμήματος τῆς Κύπρου, εἶναι νὰ φτάσουμε σήμερα στὴν ἀπαίτηση ἀναγνώρισης δύο κρατῶν,  μία καὶ ὁ Ἐρντογᾶν πέταξε τὸ προσωπεῖο τῆς ἐπανένωσης μὲ τὴν μορφὴ τῆς δικοινοτικῆς διζωνικῆς ὁμοσπονδίας, βάζοντας  θέμα ἐπισημης de jure διχοτόμησης.

Ἡ ἐπικείμενη πενταμερὴς μὲ ἕνα ΟΗΕ ποὺ διὰ τοῦ ΓΓ του, συζητάει καὶ τὶς ἐκτὸς πλαισίου ἀπαιτήσεις τῆς Ἄγκυρας περὶ δύο κρατῶν, εἶναι προφανῶς μία καλοστημένη παγίδα σὲ βάρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, τὴν ὁποία ὀφείλουν νὰ διαχειριστοῦν μὲ διπλωματικὴ μαεστρία Λευκωσία καὶ Ἀθήνα.

Καὶ γιὰ νὰ μὴν θεωρεῖ κανεὶς ὅτι ὁ Ἀττίλας προτίθεται νὰ δώσει κάτι στὸ ἐδαφικό, ὁ Ἐρντογᾶν ἀνακοίνωσε τὸ ἄνοιγμα τῆς κλειστῆς πόλης τῶν Βαρωσίων στὴν Ἀμμόχωστο, προκειμένου νὰ κόψει τὸν βήχα ὅσων ὀνειρεύονται ἐπιστροφὲς ἐδαφῶν σὲ περίπτωση ἀποδοχῆς τῶν δύο κρατῶν.

Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὶς διερευνητικὲς Ἑλλάδας – Τουρκίας, ποὺ ἄρχισαν μετὰ τὴν συμφωνία τῆς Βέρνης τοῦ 1977, γιὰ τὸν καθορισμὸ τῆς ὑφαλοκρηπίδας στὸ Αἰγαῖο, ἀπὸ ὅσα λίγα ἔχουν γίνει γνωστά, ἡ Ἄγκυρα ἀπὸ τότε ζητοῦσε ὁ θαλάσσιος χῶρος πέραν τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῶν δύο χωρῶν, ποὺ προσέγγιζε τὸ 50% παρὰ τρεῖς περίπου ἑκατοστιαῖες μονάδες, ἔπρεπε νὰ μοιραστεῖ κατὰ τὸ ἥμισυ ἀνάμεσα στὶς δύο χῶρες καὶ ἕνα μικρὸ μέρος τοῦ 3% παρὰ κάτι, ποὺ θὰ ἔμενε ἐκτὸς διανομῆς, νὰ ἦταν τὸ ἐπιδικούμενο γιὰ διανομὴ  ἀπὸ τὸ δικαστήριο τῆς Χάγης.

Στὴν πραγματικότητα ἡ θεωρία τῆς «γαλάζιας πατρίδας» δὲν εἶναι καινούργιο φροῦτο, κρατάει χρόνια αὐτὴ ἡ κολόνια, ποὺ λέει καὶ ὁ λαός.

Τὴν ἴδια πειρατικὴ ἄποψη βλέπουμε καὶ πάλι νὰ παρουσιάζει ἡ Τουρκία στὶς μέρες μας γιὰ τὴν Ἀ. Μεσόγειο. Ὁ Τσαβούσογλου προσφάτως δήλωσε ὅτι ἂν μοιράσουμε 50-50% τὴν ἐκμετάλλευση τῶν ὑδρογονανθράκων τῆς Ἀ. Μεσογείου, τότε θὰ λύσουμε κατὰ 50% τὰ προβλήματά μας.

Νὰ σημειώσουμε καὶ ὅπως προσφάτως διαπιστώσαμε, σὲ ἀνάλογο ψήφισμα τοῦ ΟΗΕ γιὰ τὸ Δίκαιο τῆς Θάλασσας  ἡ Τουρκία ἦταν ἡ μόνη χώρα ποὺ τὸ καταψήφισε, σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Μὲ βάση τήν UNCLOS  ὅλα τὰ  νησιὰ ἀνεξαρτήτως μεγέθους, ἐφ΄ ὅσον κατοικοῦνται καὶ ἔχουν αὐτοτελή οἰκονομικὴ δραστηριότητα, κατοχυρώνουν δικαιώματα τόσο ὑφαλοκρηπίδας ὅσο καὶ ΑΟΖ.

Τὸ γεγονὸς αὐτό, ποὺ ἀποτελεῖ σημαντικὸ μέρος τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου κοινὰ ἀποδεκτό, ἀμφισβήτησε ἐμπράκτως ἡ Τουρκία μὲ τὰ ὅσα ἔπραξε στὴ διάρκεια τοῦ 2020 στὴν Ἀ. Μεσόγειο, μὲ τὶς ἔρευνες τοῦ Orus Reis, συνοδεία πολεμικῶν πλοίων.

Ἡ πειρατεία στὴν Μεγαλόνησο εἶναι ἀκόμη πιὸ προκλητική, μία καὶ ἐνῶ ἡ Τουρκία ἔχει συνάψει παράνομη συμφωνία μὲ τὸ ψευδοκράτος γιὰ ἔρευνες στὸν θαλάσσιο χῶρο τοῦ κατεχόμενου βορά, στέλνει στὸ νότο σὲ ὁριοθετημένες περιοχὲς μεταξὺ Κύπρου, Αἰγύπτου, Ἰσραὴλ καὶ Λιβάνου ἐρευνητικὰ καὶ γεωτρύπανα δῆθεν γιὰ λογαριασμὸ τῶν Τουρκοκυπρίων.

Δηλαδὴ ὅπως λέει μία φράση ποὺ ἀναφέρεται σὲ ἀπατεῶνες, τὰ δικά μου, ποὺ δὲν εἶναι δικά μου μία καὶ ἀποτελοῦν παράνομη κατάληψη μὲ τὴν χρήση βίας στὸν βορρᾶ τῆς Κύπρου, δικά μου καὶ τὰ δικά σου, ὅσα κατάφερες νὰ περισώσεις ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα τὸ 1974, μισὰ-μισά.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττει ἡ Τουρκία ἡ Διεθνὴς Κοινότητα, ΟΗΕ, Ε.Ε. καὶ οἱ λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις, πού συμμετέχουν ὡς μόνιμα μέλη στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τί λένε;

Ψυχραιμία καὶ διαπραγματεύσεις. Ὅμως τί ἄραγε νὰ  διαπραγματευθεῖ ἡ Ἑλλάδα, ὅταν ὁ κακὸς γείτονας ἐπιδιώκει καὶ μὲ στρατιωτικὰ μέσα, ὅπως εἴδαμε πέρσι, νὰ σὲ ἐξαναγκάσει νὰ δεχθεῖς τὶς ἁρπακτικές του ἀπαιτήσεις;

Γιατί στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴν Ἀ. Μεσόγειο, ἡ Τουρκία ἀπαιτεῖ ἁπλὰ νὰ τῆς δοθοῦν τὰ μισὰ ἀπὸ τὰ δικά σου. Τὸ ἔκανε ἐξάλλου στὴν Κύπρο καταλαμβάνοντας τὸ 36% τῆς Μεγαλονήσου γιὰ λογαριασμὸ τοῦ 18% τῶν Τουρκοκυπρίων.

Ἀπὸ τὸ 1974, μετὰ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Ἀττίλα στὴν Κύπρο, ἡ Τουρκία ἄλλοτε μὲ τὴν χρήση τῶν ὅπλων καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν ἀπειλὴ χρήσης βίας, ἐπιδιώκει νὰ ἐπεκταθεῖ σὲ βάρος τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ἡ Ἑλλάδα ἀκολουθεῖ πολιτικὴ καὶ τακτικὴ ὑποχωρήσεων καὶ κατευνασμοῦ, ποὺ εἶναι καθαρὰ ἀμυντική, σὲ μία ἀπέλπιδα προσπάθεια, νὰ ἐξημερώσει τὸ ἄγριο θηρίο. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ οὐδὲν ἀπέδωσε. Ἐπέφερε τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα, μία καὶ τὸ θηρίο σὲ θεωρεῖ  ἀδύναμο καὶ πολλαπλασιάζει τὶς ἀπαιτήσεις του.

Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ πολιτικοῦ σκηνικοῦ στὴν Οὐάσιγκτον καὶ οἱ νέες σοβαρὲς προσπάθειες ἐνίσχυσης τῶν ἀμυντικῶν δυνατοτήτων τῆς χώρας εἶναι ἐνθαρρυντικὰ σημάδια.

Μένει ἡ διαχρονικὴ καὶ ὄχι ἡ εὐκαιριακὴ στρατηγικὴ ἀντιμετώπισης τοῦ εἰσβολέα, ποὺ θὰ πρέπει νὰ καταλάβει καὶ στὸ πεδίο τῆς διπλωματίας καὶ σὲ αὐτὸ τῆς ἰσχύος, ὅτι δὲν ἔχει περιθώρια ἄλλων πειρατικῶν ἐνεργειῶν καὶ ὀφείλει νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου μία καὶ  ἐποχὴ τοῦ Ματζικὲρτ καὶ τοῦ Μπαρμπαρόσα πέρασε ἀνεπίστρεπτη…

Τοῦ Τάσου Παπαδόπουλου

hellasjournal