Ἐμεῖς δὲν ὑπογράψαμε. Συνεχίζουμε νὰ συνορεύουμε μὲ τὰ Σκόπια

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς

Ἔχω ἐνώπιόν μου τὸ βιβλίο Γεωγραφίας τῆς Ε΄ Δημοτικοῦ, τάξη στὴν ὁποία φέτος εἶμαι δάσκαλος. Τὸ ἐγχειρίδιο τιτλοφορεῖται «Γεωγραφία» καὶ ὑπότιτλος «Μαθαίνω τὴν Ἑλλάδα». (Τὸ σωστότερο θὰ ἦταν «Μαθαίνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα», ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα γιὰ τοὺς συγγραφεῖς του). Τὸ βιβλίο ἐπανεκδόθηκε τὸ 2020. Ὅμως τὴν φετινὴ σχολικὴ χρονιά, μᾶς ἦρθε πολὺ διαφορετικό, ἀγνώριστο, μασκαρεμένο. Περιέχει μία «καινοτομία», μία λεπτομέρεια ποὺ ὅσοι παραμένουν ἀκόμη Ἕλληνες, διατηροῦν ἄγρυπνη τὴν ἰθαγένεια καὶ ἔχουν ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους, αἰσθάνονται θλίψη, ὀδύνη καὶ σπαραγμό. Πολὺ περισσότερο ὅσοι δάσκαλοι ἀντικρίζουμε τὴν μαγαρισιά, τὴν μεγαλύτερη προδοσία ἀπὸ καταβολῆς... τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Σὲ ὅλους τούς χάρτες τῆς πατρίδας μας -20 περίπου- ποὺ φιλοξενοῦνται στὸ «σχολικὸ βιβλίο», τὰ Σκόπια πλέον ὀνομάζονται «Βόρεια Μακεδονία». Νὰ καμαρώνει, γιὰ παράδειγμα, στὴν σελίδα 112, χάρτης μὲ τὰ γεωγραφικὰ διαμερίσματα τῆς Ἑλλάδος, καὶ νὰ «καπνίζουν τὰ μάτια σου» ἀπὸ ὀργή, νὰ ματώνει ἡ καρδιά σου, βλέποντας πάνω ἀπὸ τὴν Μακεδονία μας, «νὰ καμαρώνει» τὸ βδέλυγμα τῆς ἱστορίας: «Βόρεια Μακεδονία».

Εἶναι ἕνα ἄλλος ξεριζωμός. Διαφορετικός, ἀλλὰ τὸ ἴδιο ἐπώδυνος καὶ ἐγκληματικός. Ἕνα σιωπηλὸ ξερίζωμα. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ χάρτης τῆς πατρίδας μας. Ὄχι. Εἶναι τὸ χαρτὶ τῆς προδοσίας καὶ τῆς ἀνικανότητας τῆς συφοριασμένης πολιτικῆς κάστας, ποὺ λυμαίνεται τὸν τόπο μας ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Ὁ χάρτης αὐτὸς δὲν ἀπεικονίζει τὴν Ἑλλάδα, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν μὲ τῆς καρδιᾶς τους τὸ πύρωμα καὶ μὲ τὸ αἷμα τους, οἱ ἄχραντες σκιὲς τῶν προγόνων μας. Ὁ χάρτης περιγράφει καὶ ἀποτυπώνει τὴν πλήρη πανωλεθρία τῶν πολιτικῶν καὶ τὴν κατάπτωση τῆς πατρίδας. Ὄχι τὸ πέσιμό της, ἀλλὰ τὸν ξεπεσμό της. Ἀχνίζει ἀκόμη τὸ αἷμα τῶν Μακεδονομάχων, ἀπὸ τὸν γέρο Ὄλυμπο ὡς τὸ Μπέλλες, καὶ ἀκούγεται ὁ ἀντρειωμένος ψίθυρος, ἡ φωνὴ τῆς Παύλαινας, τῆς Ναταλίας Παύλου Μελᾶ, ποὺ ὅταν τὴν ρώτησαν, ἂν ἐπιθυμεῖ νὰ πάρει τὰ ὀστᾶ τοῦ ἀετοῦ τῆς Μακεδονίας στὴν Ἀθήνα, εἶπε ἀγέρωχα: «Ὄχι. Ὁ ἄντρας μου θυσιάστηκε γιὰ τὴν Μακεδονία. Ἐδῶ σκοτώθηκε καὶ τούτη ἡ γῆ, ἂς κρατήσει τὰ ὀστᾶ του σὰν ἀρραβώνα μυστικὸ καὶ ἅγιο μὲ τὴν λευτεριά». Δὲν ἤθελε νὰ πᾶνε τὰ ἡρωικὰ λείψανα στὴν Ἀθήνα, «τὴν πόλη τῆς δουλοπαροικίας καὶ τῶν πλουτοκρατῶν» (Παπαδιαμάντης). Τὰ ὀστᾶ τοῦ Παύλου «καρτεροῦν» στὸ μνῆμα τους, γιὰ νὰ ἐλέγχουν τοὺς προδότες καὶ νὰ ὑπενθυμίζουν σὲ ὅλους μας ὅτι «ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα δὲν μπορεῖ νὰ ξεπουληθεῖ μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς».

Καὶ ἡ πρώτη ἀντίσταση στὴν προδοσία νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες. Μέχρι πέρυσι οἱ δάσκαλοι διδάσκαμε μία Μακεδονία. Τὴν ξακουστή τοῦ Ἀλεξάνδρου χώρα. Τώρα πῶς δάσκαλοι μὲ στοιχειώδη πνευματικὴ καὶ παιδαγωγικὴ ἐντιμότητα, θὰ σταθοῦν μπροστὰ στοὺς μαθητές τους καὶ θὰ ὑποστηρίξουν τὸ ἀνοσιούργημα; Τί θὰ τοὺς ποῦν; Ὅτι τόσα χρόνια ἔκαναν λάθος. Ὅτι τοὺς ἔλεγαν ψέματα; Ντροπὴ νὰ ντροπιαστοῦμε. Θὰ τοὺς τοξεύουν ἀλύπητα τὰ βλέμματα τῶν μαθητῶν τους. Τὸ βλέμμα τῆς ἱστορίας, τῶν νεκρῶν καὶ τῶν ἀγέννητων. Ἔχει γραφεῖ πολὺ εὔστοχα πὼς ἡ ἱστορία ἐξ ὁρισμοῦ εἶναι μία συμφωνία μεταξὺ τῶν νεκρῶν, τῶν ζώντων καὶ τῶν ἀγέννητων. Καὶ ἀφοῦ εἶναι τριμερὴς ἡ συμφωνία, δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἐν ἀπουσία τῶν ἄλλων δύο μερῶν: τῶν νεκρῶν καὶ τῶν ἀγέννητων. Κανεὶς δάσκαλος, φιλότιμος καὶ φιλόπατρις, δὲν πρέπει νὰ διδάξει τὴν προδοσία. Καταντᾶ συνένοχος.

Τὸ κατ΄ ἐμέ, εἶπα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στοὺς μαθητές μου, νὰ σβήσουν τὴν ἀτιμωτικὴ καινοτομία καὶ νὰ γράψουν τὸ πραγματικὸ ὄνομα τῶν κλεπταποδόχων: Σκόπια. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» λέει κάπου ἡ Ἁγία Γραφή. Τὴν ἴδια ὑπακοὴ ὀφείλουμε καὶ στὴν πατρίδα. Σ’ αὐτὴν πειθαρχοῦμε καὶ ὄχι στὰ ἐντάλματα τῆς ἐφήμερης ἀπάτης.

Θυμήθηκα κάτι ἀπὸ τὴν ἱστορία μας. Τὸ 1789 λήγει ὁ ρωσοτουρκικὸς πόλεμος. Ὁ θρυλικὸς Λάμπρος Κατσώνης, ὅταν τοῦ ζητήθηκε ἀπὸ τοὺς Ρώσους νὰ σταματήσει τὶς ἐπιθέσεις, γιατί ὑπογράφτηκε ἀνακωχή, ἀπάντησε ἀγέρωχα. «Ἂν ἡ Αἰκατερίνη ὑπέγραψε εἰρήνη μὲ τοὺς Τούρκους, ἐγὼ δὲν ὑπέγραψα ἀκόμη τὴν δική μου» καὶ συνέχισε τὸν ἀγώνα…. Ὁ λαός, ὁ πολὺς λαός, δὲν ὑπέγραψε οὔτε στὶς Πρέσπες οὔτε σὲ κανένα κοινοβούλιο τὴν παραχώρηση τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀνόματος. Γι’ αὐτὸ θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα  μέχρι τελικῆς νίκης.

Οἱ Βούλγαροι, τὸν περασμένο Νοέμβριο, ἔκλεισαν τὴν πόρτα τῆς λεγόμενης Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης στὰ Σκόπια. Χλώμιασαν λίγο, μυξοδιαμαρτυρήθηκαν οἱ… Εὐρωπαῖγοι, δηλαδὴ οἱ Γερμανοὶ καί… ἔσπευσε ὁ Ζάεφ στὴν Ἑλλάδα γιὰ παρηγοριά, στοὺς ἀφοσιωμένους φίλους του: τὸν πρώην καὶ νῦν πρωθυπουργούς. Οἱ Βούλγαροι ἀντιστάθηκαν σθεναρῶς, ἑδραζόμενοι καὶ αὐτοὶ πάνω σὲ ψεύδη καὶ παραποιήσεις τῆς ἱστορίας καὶ κέρδισαν. Ἐδῶ, οἱ ἡμέτεροι, σέρνονται ἀπὸ διάλογο σὲ διάλογο, ἐπαφὲς καὶ διαβουλεύσεις καὶ τρέμουμε καὶ ἀγωνιοῦμε τί πάλι θὰ ξεπουλήσουν, τί πλεκτάνες, μυθεύματα καὶ παραχαράξεις ἀπεργάζονται, γιὰ νὰ διατηρήσουν τὸν «χρυσὸ θερισμό», τὴν πολύφερνη ἐξουσία, ὅπως τὴν ὀνόμαζε ὁ Πλούταρχος.

Πότε θὰ καταλάβουμε ὅτι οἱ κατ’ εὐφημισμὸν Μεγάλες Δυνάμεις κρίνουν καὶ συναγάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν ἀξία τῶν μικρῶν κρατῶν ὄχι μὲ τὴν ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων καὶ τὸ πνεῦμα ὑποταγῆς τους, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀποφασιστικότητά τους νὰ ὑπερασπιστοῦν, πάση θυσία, τὴν ἐθνική τους ἀξιοπρέπεια καὶ ἀκεραιότητα.

Οἱ πολιτικοὶ χρησιμοποιοῦν τὴν τακτική τοῦ «βασιλικοῦ κύνα», ὅπως ὀνομαζόταν ὁ Ἀρίστιππος ὁ Κυρηναῖος. Αὐτὸς ἦταν εὐνοούμενος τοῦ τυράννου τῶν Συρακουσῶν Διονυσίου- γι’ αὐτὸ τὸν ἀποκαλοῦσαν «βασιλικὸ κύνα», δηλαδὴ σκυλὶ τοῦ βασιλιᾶ. Ζήτησε κάποτε ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα ἕνα ρουσφέτι. Καὶ ἐπειδὴ δὲν βρῆκε ἀνταπόκριση ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τὸν θερμοπαρακαλοῦσε. Ἔτσι ἔπραττε πάντα, ὅταν ζητοῦσε κάτι ἀπὸ τὸν ἀφέντη του. Κάποια φορᾶ κέρδισε τὴν χαριστικὴ πράξη, μὰ ὅλοι τὸν λοιδοροῦσαν γιὰ τὴν δουλοπρεπή συμπεριφορά του. Καὶ ὁ φιλόσοφος ἀπάντησε: «Οὐκ ἐγὼ αἴτιος ἀλλὰ ὁ Διονύσιος ὁ ἐν τοῖς ποσὶ τὰς ἀκοᾶς ἔχων», δηλαδή, δὲν φταίω ἐγώ, ἀλλὰ ὁ Διονύσιος ποὺ ἔχει τὰ αὐτιά του στὰ πόδια. Κάποτε ποὺ τὸν ἔφτυσε ὁ τύραννος, εἶπε: «Ἐδῶ οἱ ψαράδες γίνονται μούσκεμα γιὰ ἕνα ψάρι, ἐγὼ τί θὰ πάθω ἂν ραντισθῶ λίγο γιὰ κάτι πολὺ μεγαλύτερο». Εἴμαστε στὴν δεύτερη περίπτωση τοῦ «βασιλικοῦ κύνα». Ἐκλιπαροῦμε γιὰ «ἐπαφὲς» -τὰ ἴδια γίνονται καὶ στὴν Κύπρο- καὶ εἰσπράττουμε ταπεινώσεις καὶ προδοσίες, ποὺ στὰ πλαίσια τῆς ἐκλογίκευσης, βαφτίζονται ἐθνικὲς ἐπιτυχίες. Ὅσο θὰ μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι ποὺ θὰ νομίζουν ὅτι οἱ δῆθεν ἰσχυροὶ ἔχουν τὰ αὐτιὰ στὰ πόδια, θὰ συνεχίζονται οἱ ἀπανωτὲς ἧττες καὶ οἱ συνεχεῖς ἐξευτελισμοὶ

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκίς.