Ἡ τούρκικη ἀπειλή γιά «ἱερό πόλεμο», ἐκ μέρους Μουσουλμάνων μεταναστῶν

Γράφει ὁ Ἡρακλῆς Ρεράκης, Ὁμ. Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ 

Ἐξ’ αἰτίας τῶν δυσμενῶν οἰκονομικῶν, ἐργατικῶν καί πολιτικῶν συνθηκῶν διαφόρων χωρῶν τῆς ὑφηλίου, πολλοί μουσουλμάνοι ζητοῦν καταφύγιο στίς ἰσχυρότερες τεχνολογικά καί οἰκονομικά χῶρες τοῦ δυτικοῦ κόσμου. 

Ὡστόσο, ἕνα κομμάτι ἀπό αὐτούς δέν εἶναι ὅπως οἱ ἄλλοι μετανάστες, ἀφοῦ τά τελευταία χρόνια παρατηρεῖται, σέ κάποιους ἐξ΄ αὐτῶν, μία ἀναζωπύρωση τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ, τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἐγκληματικότητας καί τοῦ ἱεροῦ πολέμου (Τσιχάντ). 

Ἄλλωστε, ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό, γιά πολλούς στήν Δύση, ὁρισμένες χῶρες, ὅπως... ἡ Τουρκία, αὐτοπαρουσιάζονται ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ Ἰσλάμ, ἐπιδιώκοντας, ἔτσι, νά γίνουν ἀποδεκτοῖ στό παγκόσμιο πολιτικό στίβο, ἔστω καί μέ ἐπιβολή, ὡς ἕνας ἰσχυρός παράγοντας καί ὡς μία ἀξιοπρόσεκτη ὀντότητα. 

Εἶναι γνωστό βέβαια ὅτι τό Ἰσλάμ, ὡς μία πολιτικοθρησκευτική κοινότητα, μέ τήν ἐξ’ ἀρχῆς κατακτητική μορφή του, ὅπως τήν κληροδότησε ὁ Μωάμεθ στούς ἀπογόνους του Μουσουλμάνους, στοχεύει νά ἐπιβάλει σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, μέ κάθε μέσο καί τρόπο, τά κυριαρχικά καί ἐπεκτατικά σχέδια καί τίς ἁρπακτικές βλέψεις πού πάντοτε εἶχε καί ἔχει. 

Ὁ ἐπιθετικός αὐτός προσανατολισμός τοῦ Ἰσλάμ, ἔχει ὡς ἀφετηρία τά σχέδια τοῦ ἴδιου τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος ἐμπνεύστηκε αὐτά τά ὁράματα, ὅταν ἀναγκάστηκε νά μετοικήσει τό 622 μ.Χ. ἀπό τήν Μέκκα, κυνηγημένος ἀπό τούς ἐχθρούς πού εἶχε ἐκεῖ, σέ μία πόλη τῆς Ἐρήμου, πού ὀνομάστηκε Μεδίνα, δηλαδή «πόλη τοῦ Προφήτη». 

Ἡ «μετοίκηση» ἤ «μετανάστευση» αὐτή ὀνομάζεται «Ἐγίρα» καί γίνεται ἀποδεκτή ἀπό τούς Μουσουλμάνους, ὡς τό σημεῖο μετάλλαξης καί μεταστροφῆς τοῦ Ἰσλάμ, ἀπό μία μικρή, τοπική καί κυνηγημένη ὁμάδα πού ἦταν, σέ μία ἐπίσημη θρησκεία μέ ἰσχύ καί ἐξουσία. 

Ἡ Μεδίνα, συνεπῶς, ὑπῆρξε ὁ τόπος, ὅπου τό Ἰσλάμ ἐξελίχτηκε σέ ἕναν ἀπόλυτο παράγοντα προσανατολισμοῦ τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν, πού διαμόρφωσε ἔκτοτε, καθοριστικά, ὅλη τήν καθημερινότητα καί τίς συνήθειές τους. 

Ἡ «Ἐγίρα», ἐκτός ἀπό τό ὅτι ἀποτελεῖ τήν ἀφετηρία μέτρησης τοῦ χρόνου γιά τούς Μουσουλμάνους, συμβολίζει ἐπίσης καί τά ἐγκαίνια τῆς ἐξωστρέφειας τοῦ ἐπεκτατικοῦ Ἰσλάμ, μέσω μετακινήσεων καί διεκδικήσεων, ὅταν μάλιστα ἔλαβε, ἐξ ἀρχῆς, αὐτόν τόν πολιτικοθρησκευτικό προσανατολισμό. 

Καί τοῦτο διότι, στή Μεδίνα, ὁ Μωάμεθ διαμόρφωσε τήν πρώτη θεοκρατική κοινότητα τοῦ Ἰσλάμ. Ἐκεῖ, ἀπό «Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ» καί «προφήτης», μεταβάλλεται καί σέ πολιτικό ἀρχηγό, ἐνῶ, ταυτόχρονα, διακηρύττει ὅτι τό Ἰσλάμ ἀποτελεῖ, ὄχι μόνον μία οἰκουμενική θρησκεία γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ἀλλά καί μία θεοκρατική ὀντότητα μέ θρησκευτικό ἀλλά καί πολιτικό χαρακτήρα. 

Θεωροῦμε ὅτι κάπως ἔτσι θά πρέπει νά προσλαμβάνεται καί νά ἐξηγεῖται τό πολιτικοθρησκευτικό καί ἐπεκτατικό προφίλ καί ἡ ὅλη κυβερνητική ἀτζέντα τοῦ Ἐρντογᾶν. 

Παρά τίς ἐλπιδοφόρες ἑρμηνεῖες πού κάνουν ὁρισμένοι γιά τό Ἰσλάμ, γιά δῆθεν μετεξέλιξή του, ἡ σχέση τῶν πιστῶν Μουσουλμάνων μέ τίς ἀρχές πού χάραξε ὁ Μωάμεθ γιά τό Ἰσλάμ παραμένουν σταθερές στήν ἴδια κατεύθυνση. 

Ἡ φύση τοῦ Ἰσλάμ, ἕως σήμερα, εἶναι νά βρίσκεται σέ ἄμεση συνάφεια ἡ θρησκεία καί ἡ πολιτεία, ἔτσι ὅπως τήν καθόρισε ὁ Μωάμεθ. 

Σύμφωνα μέ τήν ὀργάνωση τοῦ κοινωνικοῦ καί θρησκευτικοῦ πλαισίου τοῦ Ἰσλάμ, τό Κοράνιο, ὡς ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τῆς Θρησκείας καί τῆς πολιτείας, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος καί ὁ ὕψιστος κανόνας πίστεως στην ζωῆ τῶν Μουσουλμάνων. 

Ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο πρός τό Κοράνιο εἶναι ἐχθρικό καί ἀσύμβατο μέ τήν ἰσλαμική πίστη καί φυσικά μέ τούς πιστούς στό Ἰσλάμ . Ἡ καθημερινή ζωή ὅλων τῶν πιστῶν Μουσουλμάνων ρυθμίζεται μέ βάση τό Κοράνιο καί κινεῖται στό πλαίσιο τῶν παραπάνω θρησκευτικῶν ἀρχῶν. 

Ἡ σύγχρονη, ἐξαρτημένη ἀπό τό Κοράνιο ἰσλαμική κοινωνία ἤ τουλάχιστον ἕνα μεγάλο μέρος της φαίνεται νά ταυτίζεται μέ τήν θρησκευτική πολιτική ὁρισμένων ἡγετῶν, ὅπως ἐκείνη τοῦ Ἐρντογᾶν, πού ἐκφράζει ἀκραία καί ἀδιάλλακτη ἐπιθετικότητα, συνδεδεμένη μέ τόν βίαιο ἐπεκτατισμό, τόν φόβο, τίς πολεμικές ἀπειλές καί τήν ἀπειλή γιά ἐγκληματικότητα. 

Ὁ Ἐρντογᾶν, τόν τελευταῖο καιρό, ἐμφανίζεται ὡς φονταμενταλιστής καί ὡς παράγοντας ἰμπεριαλιστικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ καί διαταραχῆς μίας μεγάλης περιοχῆς. Δίνει ἐλάχιστο χῶρο στόν ἀνθρώπινο λόγο καί ἀπορρίπτει τίς ὑγιεῖς καί γόνιμες σχέσεις καλῆς γειτονίες μέ τίς γειτονικές χῶρες.. 

Ἡ στροφή του στό Ἰσλάμ ἀλλά καί στόν ἐθνικισμό, ἰδιαίτερα τά τελευταία χρόνια, εἶναι φανερό ὅτι σχετίζεται μέ τά ἐπεκτατικά του σχέδια νά δημιουργήσει μία ἀπέραντη ὀθωμανική αὐτοκρατορία, μέ κατακτήσεις ἐδαφῶν καί θαλασσῶν πού ἀνήκουν σέ ἄλλους λαούς καί τά ὁποία μέ αὐταρχισμό καί ἐκφοβισμό διεκδικεῖ. 

Μᾶς θυμίζουν τίς ἱστορίες πού ἀκούγαμε ἀπό τούς παπποῦδες μας, ἀπό τήν σκληρή περίοδο καί τίς αἱματοβαμμένες ἐμπειρίες πού ἔζησαν, κατά την περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες, ὅταν κάποιος Μουσουλμάνος ἀξιωματοῦχος, σέ μία περιοχή τῆς χώρας μας, ἔβλεπε κάποιο κτῆμα πού τοῦ ἄρεσε καί τό ἔβαζε στό μάτι, ἔστελνε στόν ρωμιό ἰδιοκτήτη του μία σφαίρα καί ἕνα ἀσκί λάδι καί τοῦ ζητοῦσε ἐντός ὀλίγου χρόνου νά τοῦ ἐπιστρέψει αὐτό πού δέν ἐπιθυμοῦσε νά κρατήσει! Τί νά ἔκανε ἄραγε ὁ φτωχός καί ἀνυπεράσπιστος ρωμιός σέ αὐτό τό κλίμα, πού ὅλα τά ΄σκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά; 

Οἱ διακηρύξεις πού κάνει ὁ Ἐρντογᾶν, μέ τό ὕφος καί τή βροντερή φωνή τοῦ Σουλτάνου καί τοῦ προστάτη τῶν Μουσουλμάνων ὅπου γῆς ἀλλά καί οἱ τελευταῖες τρομοκρατικές ἐνέργειες, πού σχετίζονται μέ αὐτό τό ὕφος, δείχνουν πώς εἶναι ἀδίστακτος καί ὅτι εἶναι σέ θέση, προκειμένου νά κερδίσει πολιτικά, νά ἀκολουθήσει ἀκραῖες τρομοκρατικές τακτικές, ὅπως τό λεγόμενο Τζιχάντ ἤ «ἱερό πόλεμο» τοῦ Ἰσλάμ, ὡς ἀτομικό καί συλλογικό καθῆκον κάθε πιστοῦ Μουσουλμάνου, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἐξάπλωση καί στήν κυριαρχία τῶν «δικαίων τοῦ Θεοῦ» σ’ ὅλη τήν γῆ. 

Μέ τό Τζιχάντ, ὡς γνωστό, ἱδρύθηκε τό Ἰσλάμ, ἔγινε σεβαστός ὁ λόγος τοῦ Μωάμεθ καί μέ τό Τζιχάντ διαδόθηκε ἡ θρησκεία του. Χωρίς τό Τζιχάντ, τό Ἰσλάμ δέν προοδεύει ἀλλά καταστρέφεται. Τά ἀποτρόπαια ἐγκλήματα, πού τελοῦνται μέ ὅλους τούς ἀφοσιωμένους Μουσουλμάνους στό ὄνομα τοῦ Τζιχάντ, ὅπως ὁ πρόσφατος ἀποκεφαλισμός τοῦ Γάλλου καθηγητῆ ἀπό τον Τσετσένο τζιχαντιστή, ἐπαναφέρουν στό προσκήνιο τό κρίσιμο ἐρώτημα, πού ἀπευθύνεται πρός τόν σύγχρονο καί πολιτισμένο κόσμο: 

Ὑπάρχουν ἄραγε εὐρωπαῖοι ἡγέτες ἤ ἄλλοι παράγοντες ὅτι ὑπάρχει συμβατότητα τοῦ φονταμενταλιστικοῦ Ἰσλάμ μέ τόν εὐρωπαϊκό τρόπο ζωῆς, ὅταν ἡ ἰσλαμική τρομοκρατία ἀποτελεῖ μία ἀσύμμετρη ἀπειλή, ποῦ ἰδεολογικά παραπέμπει σέ πόλεμο πολιτισμῶν; 

Στό πλαίσιο αὐτό δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο οὔτε καί ἀπαρατήρητο τό γεγονός ὅτι οἱ αἱματηρές ἐπιθέσεις τῶν Τζιχαντιστῶν γίνονται δεκτές μέ ἐνθουσιασμό ἀπό ἑκατομμύρια Μουσουλμάνους σ’ ὅλο τόν κόσμο, ἐνῶ, ταυτόχρονα, ὅλο καί πιό πολύ γίνεται ἀποδεκτό στίς συνειδήσεις πλείστων πολιτισμένων ἀνθρώπων τό πολιτισμικό χάσμα πού χωρίζει τή Δύση μέ τόν ἀσυμβίβαστο μουσουλμανικό κόσμο τῆς Ἀνατολῆς. 

Εἶναι σαφές ὅτι ἕνας ἀπό τούς βασικούς στόχους τῆς συνεχίσεως πραγματοποίησης τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων ἀπό Τζιχαντιστές εἶναι ἡ μεγιστοποίηση τοῦ φόβου, τοῦ θορύβου καί τῆς ἀνασφάλειας πού προκαλεῖται στήν παγκόσμια κοινή γνώμη, ἀπό τή μεγάλη δημοσιότητα πού παίρνουν τά ἐγκλήματα τοῦ Τζιχάντ, ὡς ἐργαλεῖα ψυχολογικοῦ πολέμου. 

Σημειώνεται ὅτι, σύμφωνα μέ τούς μουσουλμανικούς κανόνες, οἱ μάρτυρες τῆς πίστης, μέ τά φρικτά τους ἐγκλήματα ἐναντίον ἀθώων ζωῶν, ἀπό τή μία πλευρά, προκαλοῦν ἀποτροπιασμό στούς πολιτισμένους ἀνθρώπους καί ἰδιαίτερα στούς Χριστιανούς, ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, οἱ Τζιχαντιστές πού γίνονται «μάρτυρες» πιστεύουν ὅτι ἐξασφαλίζουν, μέ τήν ἐμπνευσμένη ἀπό τήν ἰσλαμική πίστη θυσία τους, τήν εἴσοδό τους στόν ἰσλαμικό Παράδεισο. Μάλιστα, ὅσους περισσότερους ἄπιστους φονεύσουν τόσο καλύτερη θέση θά ἔχουν στόν Παράδεισο τοῦ Ἰσλάμ! 

Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, φαίνεται ὅτι ὁ Ἐρντογᾶν, χρειάζεται καί χρησιμοποιεῖ τίς μεταναστευτικές ροές, ὡς πολιορκητική μηχανή καί ὡς ἐργαλεῖα πίεσης σέ βάρος τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Εὐρώπης, στό πλαίσιο τῆς νεοοθωμανικῆς του ἐπιθετικότητας καί τῶν ἐπεκτατικῶν του σχεδίων. 

Μάλιστα, πολλοί, ἑρμηνεύοντας τά γεγονότα, ὑποστηρίζουν ὅτι θά συνεχιστοῦν τά ἐγκλήματα τοῦ ἱεροῦ πολέμου, ἀπό τήν πλευρά, ὄχι ὅλων φυσικά, ἀλλά πολλῶν ἀπό τούς Μουσουλμάνους μετανάστες πού βρίσκονται ἤ ἔρχονται στήν Εὐρώπη, μέ τό γνωστό θρησκευτικό τους σύνθημα πού περιέχεται στήν πίστη τους: Πόλεμος τῶν πιστῶν κατά τῶν ἀπίστων. 

Σέ κάθε περίπτωση οἱ πλεῖστοι Εὐρωπαῖοι, ἀπό ὅ,τι δείχνουν καί οἱ δημοσκοπήσεις, αἰσθάνονται μεγάλη ἀνησυχία καί ἀνασφάλεια γιά τό θέμα τοῦ μεταναστευτικοῦ καί τή διαρκῆ καί ἀλόγιστη αὔξηση καί συσσώρευση τῶν ἐποίκων, ὅπως ἐξελίσσεται. 

Ἡ ἀνησυχία αὐτή ἐντείνεται καί ἀπό τίς ἀπαράδεκτες, πολιτισμικά, ἐνέργειες τοῦ Ἐρντογᾶν, ὅπως ἐκείνη τῆς μετατροπῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ Τζαμί, πού δείχνουν καθαρά ὅτι πρότυπο τῆς πολιτικῆς του ἔναντι τῶν ἄλλων γειτονικῶν λαῶν εἶναι τό ἐπιθετικό ὀθωμανικό σύνδρομο ἀνωτερότητας τοῦ ἰσχυροῦ, τοῦ δυνατοῦ καί τοῦ ἀνίκητου. 

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἐρντογᾶν, νά μετατρέψει, ὑπακούοντας στό Ἰσλάμ, τόν Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ Τζαμί, ἀποτελεῖ ἕνα δεῖγμα τοῦ ἐπιπέδου τῆς παιδείας καί τῶν προτύπων τῆς συμπεριφορᾶς πού προσφέρει στούς πιστούς της ἡ θρησκεία τοῦ Κορανίου, καθοδηγώντας τους νά ρυθμίζουν τή στάση τους, ὄχι μόνον ἔναντι ἀνθρώπων καί λαῶν, ἀλλά, ἀκόμη καί ἔναντι Μνημείων, μέ παγκόσμια ἀκτινοβολία, ὅπως ἡ Ἁγία Σοφία, μέ τήν ἰδεολογία τοῦ πορθητῆ, τοῦ κατακτητῆ καί τοῦ Τζιχαντιστῆ. 

Ἡ ἐπιθετική πράξη τῆς μετατροπῆς τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου τῶν Χριστιανῶν σέ Τζαμί καί τῆς χρήσεώς της γιά «προσευχή» στόν Ἀλλάχ, σηματοδοτεῖ καί συμβολίζει τόν ἐκτροχιασμό τῆς Τουρκίας στόν ἰσλαμικό φονταμενταλισμό, σέ μία πορεία, στραμμένη στήν παλιά ἰσλαμική ὀθωμανική δόξα τῶν συγκρούσεων καί τῶν ἐχθροπραξιῶν, μέ στόχο τήν ἐπάνοδο στά χνάρια τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ. 

Ἡ θέληση τοῦ Ἐρντογᾶν νά ἐλέγχει καί νά πατρονάρει τό σύνολο τῶν Μουσουλμάνων καί φυσικά τῶν Μεταναστῶν, πού βρίσκονται ἤ ἐπιθυμοῦν νά ἔλθουν στήν Εὐρώπη ἀποκαλύπτει τό σχέδιό του: Νά ἔχει στά χέρια του τή μεταναστευτική -καί ὄχι μόνο- ἀπειλῆ, νά ἀπαιτεῖ ὅλο καί μεγαλύτερη εὐρωπαϊκή οἰκονομική ἐνίσχυση καί, ταυτόχρονα, νά κρατᾶ τόν ἔλεγχο τῆς χρήσεως τῆς ἰσλαμικῆς τρομοκρατίας καί τοῦ «ἱεροῦ πολέμου», μέ ὅλες τίς ἐνδεχόμενες συνέπειες πού μπορεῖ νά προκύψουν, στό πλαίσιο τῶν κυριαρχικῶν του ἐπιδιώξεων ἔναντι τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Εὐρώπης.