26 Σεπ 2020

Ἡμίονος – Ἡμίθεος

Γράφει ὁ π. Στυλιανὸς Ἔμμ. Καρπαθίου, 
Θεολόγος-Ψυχίατρος, Δρ Βιοηθικῆς 
Ἕνας θορυβώδης πρωτοφανὴς συναγερμὸς ἐδῶ καὶ μῆνες τείνει νὰ ἐξουδετερώσει τὴ ζωντάνια τῆς κοινωνικῆς μας δυναμικῆς, σχεδὸν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μὲ ἀφορμὴ μία συνήθη ἰογενῆ ἐπιδημία ἀπὸ τὸν ἰὸ covid-19.
Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις τσακίσθηκαν, τὸ χαμόγελο σταμάτησε νὰ ἀνθεῖ στὰ χείλη τῶν ἀνθρώπων, ἡ λαχτάρα γιὰ συμπαράσταση στὸν ἀσθενῆ, ποὺ μέχρι πρὶν λίγο διαφημιζόταν ὡς ὑψηλὸς ἀλτρουισμός, ἐξαερώθηκε, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ συνάνθρωπος, ποὺ ἐμφανίζει μία ἁπλὴ πυρετικὴ κίνηση, νὰ στιγματίζεται καὶ νὰ ἀντιμετωπίζεται αὐθωρεὶ ὡς μίασμα θανατικό.
Κυβερνῆτες καὶ στρατευμένοι ἐπιστήμονες ἔχουν ἐπιδοθεῖ στὴν προσπάθεια νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὸν ἀνεπιθύμητο εἰσβολέα μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο, χωρὶς νὰ κοστολογοῦν τὴν... ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ πείνα καὶ δίψα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι καταρρέουν, ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν ἔνδεια τῶν βασικῶν ἀγαθῶν ἐπιβίωσης, ἀλλὰ παραλλήλως καὶ ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχικῆς τους εὐρυθμίας, μὲ τεράστιες παθολογικὲς καὶ ψυχοπαθολογικὲς ἐπιπτώσεις πάνω σὲ βιολογικὰ συστήματα ζωτικῆς ἐμβέλειας γιὰ τὴν ἐπιβίωση, ὅπως π.χ. στὸ ἀνοσοποιητικό. 

Ὡς μὴ ὤφελλε, μέσα στὴν ἀσύνετη αὐτὴ ἀπογόμωση τοῦ κοινωνικοῦ σώματος, τουλάχιστον ἕνα μέλος τῆς adhoc ἐθνικῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν covid-19, ἂπ΄ἀρχῆς τῆς συστάσεώς της καὶ μὲ σταθερὰ αὐξανόμενη μανία καὶ λυσσαλέο μίσος, ντύθηκε τὴν ‘’ἐπιστημονική’’ του πανοπλία, γιὰ νὰ πολεμήσει τὸν ’’ἐχθρό’’ της ἀνθρωπότητας, τὸ ἀσύλληπτο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς παρέδωκε ‘’ὑπὲρ τῆς κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας’’. 

Ὁ βιολόγος-γενετιστὴς κ. Μ. Δερμιτζάκης μὲ τὶς θέσεις τοῦ περὶ τῆς Θείας Κοινωνίας, ὡς δῆθεν δυνητικοῦ φορέα μετάδοσης τοῦ ἰοῦ καί, μάλιστα, ἰδιαιτέρως ὑψηλῆς ἐπικινδυνότητας, ἔγινε ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος σὲ μία ἄθλια πολεμικὴ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ τιμιώτερου θεσμοῦ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Γένους μας. 

Αὐτοπεριεβλήθηκε μὲ τὴν τήβεννο τοῦ ἐπιδημιολόγου, φόρεσε τὸ στέμμα τοῦ λοιμωξιολόγου, ζήλωσε τὶς γνώσεις τοῦ παθοφυσιολόγου, ἐνῶ δὲν κατέχει πτυχίο Ἰατρικῆς Σχολῆς, κι’ ἀπὸ κοντὰ ἔγινε καὶ ‘’ὀλίγον θεολόγος’’, μάλιστα δὲ καὶ μὲ ἀπαίτηση θεολογικοῦ λόγου. Ἔτσι μόνον ἑρμηνεύεται τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ συνεχεῖς τηλεοπτικὲς παρεμβάσεις του, χωρὶς ἀντίλογο στὸ μονόλογο τῆς ἀντιδημοκρατικῆς ἐνημέρωσης τῶν πολιτῶν, ποὺ ἔχει υἱοθετηθεῖ, εἶναι παιδαριωδῶς ἀτεκμηρίωτες, ἐνοχλητικὰ μονότονες καί, τὸ χειρότερο, χυδαῖες καὶ ὑβριστικὲς κατὰ τῆς πίστεώς μας, λὲς καὶ ἀπευθύνεται ὄχι μόνον σὲ ὑποτελεῖς, ἀλλὰ καὶ σὲ ὀλιγοφρενεῖς. 

Δὲν ἀντιλαμβάνεται, ὅμως, ὁ κ. Δερμιτζάκης τὴν ἀντιεπιστημονικὴ αὐτὴ ἀθλιότητα. Ἐπικαλεῖται πάντοτε τὴν ἐπιστημονική του ἰδιότητα καὶ μὲ ὕφος αὐθεντίας ἀποφαίνεται ἀξιωματικὰ τί εἶναι ἐπιστημονικὸ καὶ τί ὄχι. Δὲν διάβασε στὸν Μενέξενο τοῦ Πλάτωνα, ποὺ μέσα ἀπὸ μία οἰονεῖ ἀρχέτυπη ἀποστροφὴ τονίζει πὼς ἐπιστήμη χωριζομένη ἀρετῆς εἶναι πανουργία καὶ ὄχι σοφία. Ἀγνοεῖ ὅτι ὡς ἐργαστηριακὸς δὲν ἔχει σφαιρικὴ ἰατρικὴ ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας, γιατί τοῦ λείπει ἡ κλινικὴ ἐμπειρία καὶ γνώση. Δὲν συναλλάσσεται μὲ τὸ πρόσωπο τῶν ἀνθρώπων, δὲν τοῦ μιλάει ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία, τὰ προβλήματα, οἱ ἀνησυχίες, τὰ μεταφυσικὰ κενά, ἡ ὑπαρξιακὴ νοσταλγία τῆς αἰωνιότητας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ σκέψη του, πνευματικὰ καὶ λογικὰ ἀτελέσφορος, ἐκφέρεται μὲ ἕνα τρόπο ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ στανικῆς ἐπιβολῆς. Ἐμμονικὴ τοῦ ἀρχὴ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Ἰουβενάλη στὶς Σάτυρες: «Hoc volo, sic jubeo, sit pro ratione voluntas» («ἔτσι θέλω, αὐτό μου ἀρέσει, ἡ θέλησή μου εἶναι ὁ μοναδικὸς λόγος»). 

Γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ συγκεκριμένος, ὁ κ. Δερμιτζάκης ἀποκλείει ὡς ἐπιστημονικὸ ἐπιχείρημα τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴν πρώτη ὤση τοῦ ἰοῦ τὴν Ἄνοιξη τοῦ 2020 διαπιστώθηκαν πολλαπλάσια κρούσματα covid-19 στὸν δυτικὸ ἐν γένει κόσμο, ὅπου κυρίαρχες πληθυσμιακὰ ὁμολογίες εἶναι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ ἡ Προτεσταντικὴ πολυμορφία, ἀπὸ ὅτι στὶς ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς χῶρες. Ἂν παραδεχθεῖ τὴ βοώσα αὐτὴ πραγματικότητα καταρρίπτεται ἡ ὑπόθεσή του γιὰ τὸ ἐπιβλαβές του τρόπου τῆς Μεταλήψεως στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀντιδεοντολογικὰ τρέμει τὴ διάψευση τῶν ἀντιλήψεών του, γιατί ἕνας γνήσιος ἐπιστήμονας πρέπει νὰ εἶναι ἀνοικτὸς τόσο στὴν ἐπιτυχία ὅσο καὶ στὴν ἀποτυχία. 

Μὲ βάση τὴν παραπάνω αὐθαίρετη παρατήρησή του, ἐγὼ παίρνω τὸ νῆμα τῆς σκέψης του καὶ ἐρωτῶ γιὰ πράγματα ποὺ παρατηρήθηκαν μέσα στὸ μικρὸ χῶρο τῆς πατρίδας μας. Ἀγνοεῖτε, λοιπόν, κ. Γενετιστά, ὅτι στὴν Ἑλλάδα μας μετὰ τὸ Ἅγιον Πάσχα, ποῦ κοινώνησαν ἑκατομμύρια ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, στὰ ἀνώγεια, στὰ κατώγεια, στὰ ἁλώνια, στὰ σαλόνια, ἡ καμπύλη του κορωνοϊοῦ εἶχε σταθερὰ φθίνουσα πορεία, ἐνῶ στὸ γενικὸ καταλάγιασμα τῆς ἐπιδημίας τὸν Ἰούνιο, δηλαδὴ ἀκριβῶς μετὰ τὸ Ραμαζάνι, ὑπῆρξε σημαντικὴ τοπικὴ ἔξαρση τοῦ προβλήματος στὶς μουσουλμανικὲς κοινότητες τῆς πατρίδος μας; Καὶ τὰ λιθάρια κράζουν γιὰ τὴ φίμωση τῆς λογικῆς, ποὺ προσπαθεῖτε νὰ μᾶς ἐπιβάλλετε. 

Δὲν θορυβεῖται ὁ κ. Δερμιτζάκης ἀπὸ τὰ νυκτερινὰ κέντρα, ὅπου διακινεῖται ὁ ‘’θάνατος’’, δὲν τὸν ἐνοχλοῦν τὰ πορνεία, κατ’ἐξοχὴν ἑστίες πολλαπλῆς τοξικότητας, μυωπάζει μπροστὰ στὶς ἑκατοντάδες συμπολιτῶν μας, ποὺ ἀγανακτισμένοι ἀπὸ τὸν συνεχῆ καὶ ἀφιλοσόφητο ἐγκλεισμὸ τοὺς ξεδίνουν κατὰ ἑκατοντάδες στοὺς δρόμους καὶ τὶς ρύμες τῶν πόλεων. Ἀγνοεῖ ὅλες τὶς ἀντίθετες ἀπ’αὐτὸν ἀπόψεις, παρ’ὅτι εἶναι ἐπιστημονικὰ πολλαπλῶς ἐπιβεβαιωμένες καὶ δημοσιευμένες σὲ ἔγκριτα ἐπιστημονικὰ περιοδικά. Ἀπορῶ, γιατί δὲν ζήτησε ποτὲ νὰ ἀντιπαραταχθεῖ δημόσια καὶ ρωμαλέα μ’ ὅποιον ἄλλον ἐπιστήμονα, εἰδικὸ στὸν covid-19, ποὺ ὅμως δὲν βρίσκεται μέσα στὸ ‘’ἐπιστημονικὸ’’ κυβερνητικὸ κονκλάβιο. 

Προχωρῶ ἀνθολογώντας δύο ἐνδεικτικὲς ἐπιστημολογικὲς ἀρχές, ποὺ πρέπει νὰ ἔχει κανεὶς ὑπ’ὄψιν του, ὅταν ἐκφέρει δημόσιο λόγο, ἐπιμένει ὅτι μιλάει ἐπιστημονικὰ καὶ ἀπαιτεῖ τὸ ἀλάθητο. Τὴν ἀρχὴ τῆς διαψεύσεως καὶ τὴν δυνατότητα προβλεψιμότητας. 

Ο Popper K. ἔχει διατυπώσει τὴν “ἀρχὴ τῆς διαψεύσεως” ὅταν συμπεραίνει, «ὅτι στὸ βαθμὸ ποῦ οἱ ἐπιστημονικὲς ἀποφάσεις ἀφοροῦν τὸν κόσμο τῆς ἐμπειρίας πρέπει νὰ εἶναι ἀναιρέσιμες καὶ στὸ βαθμὸ ποῦ δὲν εἶναι ἀναιρέσιμες δὲν ἀφοροῦν τὸν κόσμο τῆς ἐμπειρίας». 

Οἱ ἐπιστημονικὲς ἀπόψεις κινοῦνται πάντοτε στὴ δυναμικὴ τῶν ἀναθεωρήσεων, γι’αὐτὸ καὶ ἔρευνες ποὺ τιμήθηκαν μὲ βραβεῖα Νόμπελ (ὅπως π.χ. αὐτὸ ποῦ ἀπονεμήθηκε στὸν Antonio Egas Moniz, τὸ 1949, μὲ τὴ λοβοτομὴ) ἡ κοινωνία τὶς θεώρησε βδελυκτὲς καὶ ἡ ἰατρικὴ ἐμπειρία τὶς ἀπέβαλε ὡς ἐγκληματικές. Τὸ γνωρίζει αὐτὸ ὁ κ. Δερμιτζάκης; 

Ἡ προβλεψιμότητα στὴν κλινικὴ πράξη, τὴν ὁποία ἀσμένως ὑπηρετεῖ ὁ ἐν λόγω Γενετιστής, πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι, μὲ ἀκραιφνῆ ἐπιστημονικὰ κριτήρια, ἔχει πάντοτε πιθανοκρατικὸ χαρακτήρα καὶ στηρίζεται σὲ πολυπαραγοντικὰ μοντέλα, τὰ ὁποῖα χειρίζονται μελετητὲς στατιστικολόγοι μὲ πολυεδρικὴ γνώση, πατώντας πάνω σὲ ποικίλα πεδία τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης. 

Γὶ΄αὐτὸ καὶ ἐπιλέγεται σήμερα ἡ διαθεματικὴ-διεπιστημονικὴ προσέγγιση κάθε γνωστικοῦ ἀντικειμένου. Καὶ τότε ἀκόμη ἡ ἀποτυχία δὲν εἶναι ἀσύνηθες φαινόμενο? εἶναι λογικὴ συνέπεια, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ πεπερασμένο τῆς ἐγκεφαλικῆς μας λειτουργίας. 

Ὁ Πρωθυπουργὸς μάλιστα τῆς Μ. Βρετανίας Benjamin Disraeli (1804-1881), εἶχε πεῖ θυμόσοφα: «ὑπάρχουν τριῶν εἰδῶν ψέματα: τὰ ψέματα, τὰ καταραμένα ψέματα καὶ ἡ στατιστική», ἐπισημαίνοντας προφανῶς ὅτι μὲ τὴν ἀμετροέπεια καὶ τὴν ὑπέρβαση τῶν ὁρίων μᾶς καταλήγουμε σὲ ἐξωπραγματικὰ συμπεράσματα. 

Βέβαια εἶναι ἀνεξήγητη γιὰ μᾶς ἡ ἐπιλεκτικὴ μνήμη τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅσον ἀφορᾶ τὶς διαμετρικὰ ἀντίθετες θέσεις ποὺ ἔχουν ἀκουσθεῖ ἀπὸ τὸ στόμα τῶν κατὰ καιροὺς ἐκπροσώπων της, μέσα σὲ χρονικὴ ἀπόσταση μόλις λίγων ἑβδομάδων? ἐνημέρωση μὲ παλλινωδίες, αὐτοαναιρέσεις, ἀσάφειες, ἀκροβασίες, τὶς ὁποῖες συνυπέγραφε ὁ κ. Δερμιτζάκης καὶ οἱ ὁποῖες ἔδωσαν πλούσια τροφὴ εὐρηματικῆς διακωμώδησής τους στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. 

Μπορεῖ κανεὶς νὰ μὴ διερωτηθεῖ γιὰ τὴν σοβαρότητα τῆς σκέψης τοῦ κ. Δερμιτζάκη ὅταν ἐκθειάζει τὸ ‘’μελλοντικὸ ἐμβόλιο’’ τῆς Ὀξφόρδης, ποῦ ἤδη φαίνεται νὰ πνέει τὰ λοίσθια, πρὶν αὐτὸ ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ; 

Ὅταν, ἐπίσης, ὑποστηρίζει τὴν ἀναγκαιότητα τῆς μάσκας ὡς ἀποτρεπτικοῦ μέσου μετάδοσης τοῦ ἰοῦ, ἐνῶ αὐτὴ καταγγέλεται ὡς ἰδιαιτέρως ἐπισφαλὲς μέτρο καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ὑγεία, ὅπως ἔχει καταδείξει πλῆθος μελετῶν ἀπὸ ἀγανακτισμένους Νομπελίστες, Πανεπιστημιακοὺς Δασκάλους, ἐξεδικευμένους ἔγκυρους καὶ ἔμπειρους κλινικοὺς ἰατρούς; Μία ἁπλὴ περιήγηση καὶ ἐνδεικτικὴ ἀνασκόπηση στὸ BMJ Eur J Pediatr. τοῦ JAMA τοῦ 2020, φανερώνει τὴν διολίσθησή του σὲ ἀντιεπιστημονικὲς ἀτραπούς. 

Ἀγνοεῖ, ὅτι τὸ μόνον ὄντως σταθερὸ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς πολυμελοῦς ἐπιτροπῆς ἦταν κάποιες γενικὲς σταθερὲς σὲ λοιμικὲς νόσους, ποὺ διασώθηκαν ἀπὸ τὸν Θουκυδίδη, ἐδῶ καὶ δυόμισυ χιλιάδες χρόνια, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐνσκήψαντος λοιμοῦ στὴν Ἀθήνα, ἐπὶ Περικλέους, μὲ πιθανολογούμενο εἰσηγητῆ τὸν Ἱπποκράτη. 

Ἐπίσης, δὲ φαίνεται νὰ γνωρίζει τὶς ἐκπληκτικὲς ὑγειονομικὲς διατάξεις καὶ ὄχι μόνον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στὸ βιβλίο τοῦ Δευτερονομίου. Γιὰ ὅσους εἰρωνευθοῦν τὴν τελευταία αὐτὴ παρατήρηση καὶ σπεύσουν νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουν ὡς μύθευμα, ἂς σκεφθοῦν δύο πράγματα: O ἀείμνηστος καθηγητὴς Δημήτριος Τριχόπουλος, μὲ θαυμασμὸ δίδασκε στὸ ἀμφιθέατρο τῆς Ἐπιδημιολογίας καὶ Ὑγιεινῆς στὸ Γουδί, ὅτι ὁ καρκίνος τῆς μήτρας εἶναι, στατιστικὰ ἐπιβεβαιωμένος, στὰ χαμηλότερα παγκοσμίως ἐπίπεδα μεταξὺ τῶν Ἰσραηλιτισσῶν, λόγω τῶν Μωσαϊκῶν ὑγιεινομικῶν διατάξεων. 

Καὶ ὁ νομπελίστας Arno Penzias, ὁ ὁποῖος ἀνακάλυψε τὴν κοσμικὴ μικροκυματικὴ ἀκτινοβολία ὑποβάθρου ἔγραψε: ’’Τὰ καλλίτερα (κοσμολογικὰ) δεδομένα, ποὺ ἔχουμε εἶναι ἀκριβῶς …. ἀπὸ τὰ πέντε βιβλία τοῦ Μωυσῆ, τοὺς Ψαλμοὺς καὶ τὴν Βίβλο ὁλόκληρη’’. Καὶ μόνο ἂν γνώριζαν τὴ Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἐφάρμοζαν τὶς ὑγιειονομικὲς διατάξεις τοῦ Προφήτου Μωυσῆ, πολλοὶ λοιμοὶ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας θὰ εἶχαν ἀποφευχθεῖ. 

Ἐπὶ πλέον ὅλων αὐτῶν μας ἀποκρύπτεται ἐπιμελῶς τὸ γεγονός, ὅτι γιὰ τὴν παραγωγὴ τοῦ διαφημιζόμενου ἐμβολίου, ὅπως προαναφέρθηκε, ἔγινε χρήση κυττάρων, ποὺ ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ ἔμβρυο, ὕστερα ἀπὸ ἄμβλωση!! Μήπως τοῦτο θυμίζει τὴν ἀποστροφὴ τοῦ λατίνου κωμωδιογράφου Plautus, ‘’homo homini lupus est, ὅτι δήλ. ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι λύκος; Εἶναι σύμφωνος κ. Δερμιτζάκης μὲ τὴν ‘’πολιτισμένη’’ αὐτὴ ἀνθρωποφαγία τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ (γράφε ὑποκουλτούρας); 

Ἀπὸ τὰ παραπάνω διαφαίνεται πλέον σαφῶς ὅτι ἡ ὑγειονολατρεία ποὺ ὑπηρετοῦν σήμερα οἱ συγκεκριμένες πολιτικὲς καὶ ἐπιστημονικὲς κάστες, ἀποτελεῖ μία νέα εἰδωλολατρικὴ παραφυάδα. Τὴν φύτεψαν δύο ἄσοφοι φιλόσοφοι, ἐμπαθεῖς ἐχθροί του Χριστοῦ. Ἕνας εἶναι ὁ Νίτσε ὁ θεωρητικός του ναζιστικοῦ εὐγονισμοῦ καὶ ὄχι μόνον, ὁ ὁποῖος προσέβλεπε στὸν γιατρὸ ὡς «σωτήρα», ποὺ «δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ νὰ κάνει κανένα θαῦμα. Οὔτε καὶ νὰ σταυρώνεται». Δεύτερος, ὁ ὁμοφυλόφιλος Michel Foucaut, ὅταν μίλησε γιὰ μία “νέα ἰατρικὴ θεολογία”, ποὺ τὴν ἐκφράζουν“οι ἱερεῖς τοῦ σώματος”, ἂφ ὅτου ἐκθρόνισαν, κατὰ τὴν ἀντίληψή του, τοὺς ἱερεῖς τῆς πίστεως, μὲ σκοπὸ νὰ ὁρίσουν κανόνες ἠθικῆς καὶ ὑγείας στὸ κοινωνικὸ σύνολο. 

Αὐτὴ τὴ φιλοσοφία βάλθηκε νὰ ὑλοποιήσει ὁ κ. Δερμιτζάκης, ἀγκομαχώντας νὰ ταπεινώσει τὴν πίστη στὸν, μεταξὺ δύο Ληστῶν, Ἐσταυρωμένο Κατάδικο, μὲ τὸν φτηνὸ ὀρθολογισμό του. Νὰ ταπεινώσει Ἐκεῖνον ποὺ ἄφησε ἀφειδώλευτη παρακαταθήκη Ζωῆς, παρατεινόμενη στοὺς αἰῶνες, μὲ τὸ ἱερουργούμενον Ἄχραντο Σῶμα Του καὶ Τίμιο Αἷμα Του. 

Χωρὶς περιστροφές, τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας δὲν εἶναι μόνον ἀδιαπραγμάτευτο γιὰ τὴ ζωή μας, ἀλλά, πέραν τούτου, ἀποτελεῖ τὴν ἴδια τὴ ζωή μας, τὴν ὁποία, ἀπροκάλυπτα πλέον ἐπιβουλεύεται ἕνας ἑσμὸς παρανόμων. 

Μέχρι σήμερα, κι’αὐτὴ ἀκόμη τὴ στιγμή, σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο πληγωμένοι συνάνθρωποί μας ἀπὸ λέπρα, ἐλονοσία, τέτανο, φυματίωση, ἔμπολα, ἔϊτζ, παρασιτικὰ κατὰ χιλιάδες καὶ ἐπὶ ὧρες προσέρχονται στὴν ἁγία Κοινωνία, ἀπὸ κοινὴ ἁγία Λαβίδα, μαζὶ μὲ τοὺς ὑγιεῖς ἀδελφοὺς οἱ ὁποῖοι, ὡς πραγματικοὶ ‘’ἱππότες τῆς πίστεως’’ λακτίζουν τὶς δαιμονικὲς ἀμφιβολίες καὶ ἀμφισβητήσεις, στὸ Ὄνομα Ἐκείνου, ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση. 

Ἱερεῖς, διακονοῦντες διὰ βίου σὲ νοσοκομεῖα λοιμωδῶν νόσων, ἔδιναν καὶ δίνουν διὰ τοῦ ἁγίου Ποτηρίου ἀγάπη καὶ ζωή, χωρὶς ποτὲ κανεὶς ἀπ’ὅλους αὐτοὺς νὰ προσβληθεῖ ἀπὸ τὶς θανατηφόρες μεταδοτικὲς νόσους. 

Εἶναι ἡ ζωντανὴ μαρτυρία ποὺ δίνουν ‘’ἐν κόποις καὶ πληγαῖς περισσοτέρως’’ στὴν εὐθεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ Ἱεραπόστολοι ἁπανταχοῦ της γής, ἰδιαιτέρως δὲ στὶς ὑπὸ ἀνάπτυξη περιοχὲς τοῦ πλανήτη. Αὐτὴν τὴν ἐμπειρία καταγράφει ἡ Ἐκκλησία ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια καὶ κυρίως οἱ Λειτουργοί Της, ποὺ γίνονται μάρτυρες θαυμασίων πραγμάτων, τὰ ὁποία ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀποκαλύπτονται αἰσθητὰ στὴ ἀνθρώπινη μικρότητα, ὅταν τελεσιουργεῖται ἡ Θεία Εὐχαριστία. 

Διερωτόμαστε. Ἡ παρατήρηση καὶ τὸ πείραμα δὲν ἀποτελοῦν τὸ ἀλφαβητάρι τῆς ἐπιστήμης; Τί περισσότερο χρειάζεται γιὰ νὰ ἀπαντήσει κανεὶς στοὺς ἐπιθετικοὺς ἀμφισβητίες τῆς πίστης μας ἀπὸ τὴν ἐμπειρία δύο χιλιετιῶν. Ἐπιστήμη a la carte, εἶναι πλάνη. 

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἀνταγωνιζόμαστε τὴν λογικὴ καὶ τὴν ἐπιστήμη, ὅπως λανθασμένα πιστεύουν μερικοί, γιατί γνωρίζουμε, μέσα ἀπὸ τὶς Γραφὲς καὶ τὴν Πατερικὴ σοφία, πὼς καὶ ἡ λογικὴ καὶ ἡ ἐπιστήμη βρίσκονται μεταξὺ τῶν θείων καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀναπαλλοτρίωτων καταβολῶν στὸν ἄνθρωπο, ἐπειδὴ μόνος αὐτὸς κτίσθηκε “κατ’ εἰκόνα Θεοῦ.” 

Βρισκόμαστε ὅμως στὴν ἀντίπερα ὄχθη, μὲ ὅσους θεωροῦν τὴν λογικὴ (καὶ συνεκδοχικὰ τὴν ἐπιστήμη), ὡς αὐτόνομη μορφὴ τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, κὰθ΄ὅσον, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἀκρωτηριάζεται καίρια ἡ πληρότητα τῆς ψυχοσωματικῆς ἑνότητας τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἔτσι, ἡ ‘’αὐθεντία’’ τῆς λογικῆς καταντᾶ σὲ ‘’αὐτονομία πλάνης’’, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀταξία καὶ τὸ χάος. 

Μὲ ταπείνωση καὶ βαθειὰ ἐπίγνωση τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας ὁ ἀστροφυσικὸς Robert Jastrow, στὸ βιβλίο τοῦ God and the Astronomers, γράφει τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικά: “Γιὰ τὸν ἐπιστήμονα ποὺ ἔχει ζήσει μὲ τὴν πίστη του στὴ δύναμη τοῦ λογικοῦ, ἡ ἱστορία τελειώνει σὰν ἕνα ἄσχημο ὄνειρο. Ἀναρριχήθηκε στὰ βουνὰ τῆς ἄγνοιας. Πλησιάζει νὰ κατακτήσει τὴν ψηλότερη κορυφή. Καθὼς σέρνεται στὸν τελικὸ βράχο, τὸν χαιρετᾶ μία ὁμάδα θεολόγων, ποῦ κάθονται ἐκεῖ ἀπὸ αἰώνες”. 

Δυστυχῶς, ἡ ἔπαρση σήκωσε κουρνιαχτὸ καὶ τύφλωσε «τὰ τ’ὦτα τὸν τὲ νοῦν τὰ τ’ὄμματα» κατὰ τὸν Σοφοκλῆ. Ὅπως δὲν ἀλλάζουν στὸν ἄνθρωπο οἱ βιολογικές του σταθερές, ἔτσι καὶ στὴ σφαίρα τοῦ ψυχισμοῦ δὲν χάνουν τὴν ὁρμὴ τοὺς οἱ ἐμπάθειες, ἡ ἔπαρση καὶ ὁ παραλογισμός, παρὰ μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος ταπεινωθεῖ καὶ σκύψει τὸ κεφάλι τοῦ μπροστὰ στὴ θεία μεγαλωσύνη, ἀναγνωρίζοντας τὴν μικρότητά του. 

Ὁ Συνέσιος ὁ Κυρηναῖος ἔγραψε γιὰ ὅσους ἐπέστρεφαν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα (ἰσοδύναμό της σημερινῆς Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς), ἐκεῖ ὅπου βρίσκονταν τὰ φιλέτα τῆς ἀνθρώπινης γνώσης, ὅτι ἐμοίαζαν ‘’ὥσπερ ἐν ἠμιόνοις ἡμίθεοι’’, δηλαδὴ ὅτι φάνταζαν σὰν ἡμίθεοι ἀνάμεσα σὲ μουλάρια. 

Ἂν ὁ κ. Δερμιτζάκης ἔχει ἀκόμη ἴχνος ἐπιστημονικῆς εὐαισθησίας πάνω του, ἂς ἀντικατοπτρισθεῖ στὸν καθρέπτη τῆς ἱστορίας τῆς ἐπιστήμης, τὸν ὁποῖο λεπτολόγησαν ἐξέχουσες μορφὲς τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου, καὶ τότε θὰ διαπιστώσει, τὸ πῶς ἀπὸ ἡμίθεος γίνεσαι ἡμίονος δήλ. μουλάρι, ἀλλὰ καὶ τὸ πῶς ἀπὸ μουλάρι μπορεῖς νὰ γίνεις ἡμίθεος.

2 σχόλια:

  1. Εύγε ! Άξιος κληρικός και Ιατρός - Επιστήμονας ο π. Στυλιανός Καρπαθίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καταπέλτης για τον κ. Δερμιτζάκη. Τον έκανε φτερό και φύλο.

    Από πότε οι αθεολόγητοι και αλειτούργητοι έχουν λόγο για τη θεία ευχαριστία ;!
    Δεν τους ρωτάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.