Ὅταν ἡ Θεία Κοινωνία πολεμεῖται ἀπὸ ἐπισκόπους !

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἔγινε ἤδη λόγος σὲ παλαιότερες ἀνακοινώσεις μας γιὰ τὸν ἰδιότυπο διωγμὸ ποὺ ἐξαπέλυσε ἡ Πολιτεία τοὺς τελευταίους τρεῖς μῆνες ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, μὲ κύριο στόχο νὰ συκοφαντηθεῖ καὶ ἐνοχοποιηθεῖ ἡ Θεία Κοινωνία ὡς αἰτία μεταδόσεως τοῦ κορωνοϊοῦ στοὺς πιστοὺς καὶ κατ’ ἐπέκταση, νὰ ἀπαξιωθεῖ τὸ ἱερότερο, τὸ κορυφαῖο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Θεία Εὐχαριστία. Καὶ παραθέσαμε πολλὲς ἀποκαλυπτικὲς σχετικὲς δηλώσεις φορέων τῆς Πολιτείας καὶ ἐκπροσώπων τῆς ἁρμόδιας ἐπιτροπῆς τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας, ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

Τὸ θέμα, ὅπως ἦταν ἑπόμενο πῆρε διαστάσεις, ἀφοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πάν. Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος μὲ ἐπιστολή του στὶς 17.5.2020 πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ζητάει νὰ πληροφορηθεῖ τὴν γνώμη τῆς σχετικὰ «πρὸς τὸ θέμα τῆς κοινῆς πορείας στὴν ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση τῶν ἀμφισβητήσεων τοῦ καθιερωμένου τρόπου μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας». Η ΔΙΣ στὴν Συνεδρία τῆς 3ης.6.2020 καὶ μὲ ἀφορμὴ τὸ Γράμμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀνακοίνωσε, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐμμένει στὴν ἐξ ἀρχῆς ἐκφρασθεῖσα δογματικὴ καὶ θεολογικὴ ἐπιβεβαίωσή της ὅτι ‘τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας παραμένει ἀδιαπραγμάτευτο, ὅπως μᾶς παρεδόθη ἀπὸ τὴν περὶ αὐτοῦ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας’, ὡς ἐπίσης καὶ τὸ ὅτι ‘ἡ διαδικασία μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας πρὸς τοὺς...
πιστοὺς παραμένει ὡς ἔχει καὶ ὅπως μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ὑπὸ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς μας Παραδόσεως’». 

Πρὸς στιγμὴν φάνηκε, ὅτι τὸ θέμα ἔκλεισε μὲ τὴν ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση τῆς ΔΙΣ πρὸς τοὺς χριστιανομάχους πολιτικούς. Ὡστόσο ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ διάβολος, δὲν ἡσύχασε. Ἄρχισε τώρα νὰ πολεμάει τὴν Ἐκκλησία, ὄχι πλέον ἀπὸ ἔξω, (μέσω τῶν χριστιανομάχων πολιτικῶν), ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, χρησιμοποιώντας ὡς ὄργανά του ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, ἀκόμη καὶ ἐπισκόπους. Δηλαδὴ πρόσωπα τὰ ὁποῖα, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ φύλακες «τῆς Ἱερᾶς μας Παραδόσεως», δυστυχῶς, μὲ ἀπαράδεκτες δηλώσεις καὶ ἐνέργειές τους, ὄχι ἁπλὰ «ρίχνουν νερὸ στὸ μύλο» τῶν χριστιανομάχων, ἀλλὰ προχωροῦν καὶ σὲ καινοτομίες, οἱ ὁποῖες μαρτυροῦν ξεκάθαρα, (ὅπως θὰ φανεῖ μὲ ὅσα θὰ λεχθοῦν παρὰ κάτω), ὅτι καὶ αὐτοὶ πάσχουν ἀπὸ τὴν ἴδια ἀρρώστια, ἀπὸ τὴν ὁποία πάσχουν καὶ οἱ χριστιανομάχοι. Στὶς γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν, θὰ σχολιάσουμε δηλώσεις καὶ ἐνέργειες ἑνὸς ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρου, κινούμενοι ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἐπαγρύπνηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. 

Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, (βλ. «Ρομφαία», 25.5.2020), ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος σὲ ἐκτενὲς Ὑπόμνημά του στὶς 18.5.2020 πρὸς τοὺς κληρικοὺς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τοῦ «ἔδωσε ὁδηγίες στοὺς κληρικοὺς τῶν κοινοτήτων τῆς ἄμεσης Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας, (Νέα Ὑόρκη, Κονέκτικατ καὶ Οὐάσιγκτον), νὰ προσφέρουν προσωρινὰ τὴ Θεῖα Κοινωνία στοὺς πιστούς, χρησιμοποιώντας πολλαπλὰ μεταλλικὰ κουτάλια, γιὰ μία μόνο χρήση ἀνὰ ἄτομο». Σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Ὑπομνήματος: «Ἡ ἐνορία θὰ πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖ πολλαπλὰ μεταλλικὰ κουτάλια ποὺ θὰ εἶναι μίας χρήσης κατὰ τὴ διανομὴ τῆς Ἁγίας Κοινωνίας. Ὁ ἐνορίτης θὰ πλησιάζει τὸ δισκοπότηρο καὶ θὰ τοῦ ζητηθεῖ νὰ γείρει τὸ κεφάλι τοῦ πίσω καὶ νὰ ἀνοίξει τὸ στόμα τοῦ πλατιά, ἔτσι ὥστε ἡ Κοινωνία νὰ πέσει μέσα στὸ στόμα του. Ὁ ἱερέας θὰ χρησιμοποιήσει ἕνα νέο κουτάλι γιὰ νὰ προσφέρει Κοινωνία καὶ στὴ συνέχεια θὰ τοποθετήσει τὸ κουτάλι σὲ ξεχωριστὸ δοχεῖο πρὶν ἀπὸ τὸν ἑπόμενο ἐνορίτη. Ἀντὶ τῆς μάκτρας, (Communion Cloth), ἡ ἐνορία θὰ ἔχει διαθέσιμες πετσέτες μίας χρήσης γιὰ τοὺς πιστούς, καὶ ὅταν πλησιάζει τὸ δισκοπότηρο, ὁ ἐνορίτης θὰ πάρει μία χαρτοπετσέτα, θὰ τὴν κρατᾶ κάτω ἀπὸ τὸ πηγούνι του, θὰ σκουπίζει τὸ στόμα του καὶ στὴ συνέχεια θὰ πετάει τὴν πετσέτα. σὲ ἕνα δοχεῖο στὸ σολέα, τὸ περιεχόμενο τοῦ ὁποίου θὰ καεῖ τὴν ἴδια μέρα. Μετὰ ἀπὸ κάθε ραντεβού, τὰ κουτάλια θὰ βυθιστοῦν σὲ βραστὸ νερὸ γιὰ νὰ καθαριστοῦν». 

Ἀπὸ ἄλλο σχετικὸ δημοσίευμα πληροφορηθήκαμε τοὺς «θεολογικοὺς» λόγους, ποὺ προβάλλει γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν καινοτομία αὐτή, στὴν ὁποία προχώρησε. Σὲ πρόσφατη διαδικτυακὴ συζήτηση στὴν Ἀμερική, (βλ. ἰστολ. «Ἀκτίνες», 2.6.2020), ἀπαντώντας σὲ ἐρωτήματα πιστῶν, δήλωσε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Τί εἶναι πιὸ σημαντικὸ γιὰ ὅλους μας; Ἡ Θεία Κοινωνία, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἢ ὁ τρόπος ποὺ μεταλαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Δὲν εἶναι ὁ τρόπος τῆς μετάληψης, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ Θεία Κοινωνία, ποὺ μᾶς σώζει καὶ μᾶς χαρίζει αἰώνια ζωή. Ὅποτε, τὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ὅπως ἡ κοινὴ λαβίδα, ἢ ὅ,τι δοκίμασε ἡ ἐκκλησία, ἀκόμα καὶ στὰ τελευταῖα χίλια χρόνια, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Ἀκόμα καὶ προσωρινά, ἢ ὄχι προσωρινά. Αὐτὴ ἡ παράδοση, τῆς κοινῆς λαβίδας, δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀποφασίζεται ἀπὸ ὁποιαδήποτε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἢ (τοπικὴ) Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι μία πρακτικὴ ποὺ ἔχει ἀποδειχθεῖ πολὺ ἀποτελεσματική, πολὺ πρακτική, πολὺ εὐπρόσδεκτη καὶ γὶ αὐτὸ ἦταν εὐρέως διαδεδομένη, χωρὶς καμία προσπάθεια καὶ χωρὶς κανέναν νὰ ἐπιβάλει, ἢ νὰ ὑποχρεώσει τοὺς πιστοὺς νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν κοινὴ λαβίδα. Καὶ στὴν πραγματικότητα ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι λαμβάνουμε, ὅτι ὅλοι κοινωνοῦμε, ἀπὸ τὸ κοινὸ Ποτήριο, ὄχι ἀπὸ τὸ ἕνα κοινὸ κουτάλι. Καὶ ὑπάρχουν κάποιες ἀνησυχίες ὅτι ἴσως αὐτὸ τὸ κουτάλι, τὸ κοινὸ κουτάλι, μπορεῖ νὰ παρουσιάσει κάποια προβλήματα ὑγείας στοὺς ἐνορίτες μας, ἢ μερικοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὅτι δὲν εἶναι ἄνετα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Γιατί πρέπει νὰ κρατήσουμε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ τὴν Θ. Κοινωνία, μόνο λόγω τῆς κοινῆς λαβίδας;». 

Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἐκεῖνο «ποὺ μᾶς σώζει καὶ μᾶς χαρίζει αἰώνια ζωή», ὅμως τὸ γεγονὸς αὐτὸ σὲ καμία περίπτωση δὲν σημαίνει, ὅτι «τὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ὅπως ἡ κοινὴ λαβίδα, ἢ ὅ,τι δοκίμασε ἡ ἐκκλησία, ἀκόμα καὶ στὰ τελευταῖα χίλια χρόνια, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει», μὲ τὴν πρόφαση ὅτι «δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀποφασίζεται ἀπὸ ὁποιαδήποτε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἢ (τοπική), Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ὁ παραδοσιακὸς τρόπος τῆς μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας μὲ τὴν μία κοινὴ ἁγία λαβίδα ἔχει καθιερωθεῖ ἐδῶ καὶ περίπου 1200 χρόνια στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑπομένως ἔχει ἐνσωματωθεῖ ὡς οὐσιαστικὸ καὶ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως. Καὶ μπορεῖ, βέβαια, καμία Οἰκουμενική, ἢ Τοπική, Σύνοδος νὰ μὴν ἀσχολήθηκε εἰδικὰ μὲ τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας, ὡστόσο ἐπειδὴ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὸ καὶ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως, ἰσχύει στὴν προκειμένη περίπτωση ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ἄρα οὒν ἀδελφοί, στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἂς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δὶ’ ἐπιστολῆς ἠμῶν», (Β΄ Θέσ. 2,15). 

Ἐδῶ τίθεται ἐπίσης τὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος, ἡ παραδοσιακὴ μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας, «ἔχει ἀποδειχθεῖ πολὺ ἀποτελεσματική, πολὺ πρακτική, πολὺ εὐπρόσδεκτη καὶ γὶ ‘αὐτὸ ἦταν εὐρέως διαδεδομένη», γιὰ ποιὸ λόγο σήμερα, μετὰ ἀπὸ 1200 χρόνια, θὰ πρέπει νὰ ἀλλάξει; Τί κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή; Μὰ εἶναι φανερό, τί κρύβεται! Ὁ φόβος μεταδόσεως τοῦ κορωνοϊοῦ μέσω τῆς Θείας Κοινωνίας διὰ τῆς κοινῆς ἁγίας λαβίδος. Τὸ ὁμολογεῖ καὶ ὁ ἴδιος παρὰ κάτω: «Καὶ ὑπάρχουν κάποιες ἀνησυχίες, ὅτι ἴσως αὐτὸ τὸ κουτάλι, τὸ κοινὸ κουτάλι, μπορεῖ νὰ παρουσιάσει κάποια προβλήματα ὑγείας στοὺς ἐνορίτες μας, ἢ μερικοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὅτι δὲν εἶναι ἄνετα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο». Ἐὰν ὑπάρχει μέσα μας ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία, μήπως ὁ κορωνοϊὸς μεταδίδεται μέσω τῆς Θείας Κοινωνίας, τότε οὐσιαστικὰ δὲν πιστεύουμε, ὅτι στὸ Ἅγιο Ποτήριο, μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, ὑπάρχει τὸ τεθεωμένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ὑπάρχει δηλαδὴ ὁ ὅλος Χριστός, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνον δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αἴτιος μεταδόσεως ἀσθενειῶν καὶ θανάτου, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ φάρμακο ἀθανασίας, ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Ἴδιος «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καν ἀποθάνη, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰώνα» (Ἰω.11,25). Καὶ ἀκόμη: «ἐγὼ εἰμὶ ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐὰν τὶς φάγη ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰώνα, καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὂν ἐγὼ δώσω ἡ σάρξ μου ἐστίν, ἢν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Ἰω.6,35,51). 

Τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ ἱστορικὴ πραγματικότητα. Ἀπὸ τὴ δισχιλιετὴ ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν μαρτυρεῖται καμία περίπτωση μετάδοσης μολυσματικῆς νόσου ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία. Διακεκριμένοι ἐπιστήμονες, ἰατροὶ λοιμοξιολόγοι καὶ καθηγητὲς Ἰατρικῶν Σχολῶν ἐπισημαίνουν, ὅτι δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση, ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία διασπείρει μεταδοτικὲς ἀσθένειες. Τὸ μόνο ἐπιστημονικὸ δεδομένο ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ ποὺ ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα ἀποδέχεται, ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει συγκεκριμένη ἐπιστημονικὴ ἔρευνα, εἶναι ἡ ἀναδρομικὴ μελέτη τῆς κλινικῆς ἐμπειρίας, ποὺ στὴν περίπτωση τῆς Θείας Κοινωνίας ἀφορᾶ ἀναδρομικὴ κλινικὴ ἐμπειρία 2000 χρόνων, (π.χ. Ἱερεῖς καὶ ὄχι μόνον, ποὺ καταλύουν καθημερινὰ τὴ Θεῖα Κοινωνία στὰ Νοσοκομεῖα, ἀκόμη καὶ Νοσοκομεῖα Λοιμωδῶν Νόσων κλπ) καὶ οὐδέποτε τοὺς ἔχει μεταδοθεῖ ὀ,τιδήποτε. 

Ἰσχυρίζεται ἀκόμη ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος ὅτι «Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Εὐχαριστίας, λαμβάνουμε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ καὶ τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου, μᾶς μεταδίδουν ζωὴ καὶ ὄχι ἀσθένειες….. ὅμως, ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὰ μέσα, τὰ ἐργαλεῖα μὲ τὰ ὁποῖα προσφέρουμε στὴ Θεία Κοινωνία, εἶναι φθαρτὰ καὶ γήινα». Ἡ ἁγία Λαβίδα, (αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθὴ ὀνομασία καὶ ὄχι ὁ χαρακτηρισμὸς «κοινὸ κουτάλι»), ὅπως καὶ τὸ ἅγιο Ποτήριο, εἶναι μὲν «φθαρτὰ καὶ γήινα», ἐπειδὴ ὅμως ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου, δέχονται καὶ αὐτὰ τὸν ἁγιασμό, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Μεταδίδεται καὶ σ’ αὐτὰ ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιοῦνται γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη χρήση καὶ χαρακτηρίζονται ὡς ἅγια καὶ ἱερά. Ἡ ἄκτιστη Χάρις μεταδίδεται στὰ ἱερὰ σκεύη, ὅπως ἀκριβῶς μεταδίδεται καὶ στὰ ἅγια λείψανα καὶ στὶς ἅγιες εἰκόνες, τὰ ὁποία ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ προσκυνοῦμε, ἐπειδὴ εἶναι μεταδοτικὰ Χάριτος. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ ἁγία Λαβίδα ἁγιάζεται ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ἀδύνατον νὰ μεταδίδει ἰοὺς καὶ μεταδοτικὲς ἀσθένειες. Ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐκφράζεται, ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ, ὅτι ἡ ἁγία Λαβίδα, ὡς φθαρτὴ καὶ γήινη, μπορεῖ νὰ μεταδώσει ἀσθένειες. Ἂν ὅμως μπορεῖ νὰ μεταδώσει ἀσθένειες, τότε αὐτὸ σημαίνει, ὅτι δὲν ἁγιάζεται ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δέχεται δηλαδὴ τὴν ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος, ποὺ ἐνυπάρχει μέσα στὸ τεθεωμένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Ἂν ὅμως ἡ ἄκτιστη Θεία Χάρις δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἁγιάσει τὴν ἁγία Λαβίδα, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Θεία Χάρις δὲν εἶναι ἄκτιστη, ἀλλὰ κτιστή. Ἡ ἐσφαλμένη αὐτὴ παραδοχὴ ὁδηγεῖ ἀναπόδραστα στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία, κτιστὴ οὖσα καὶ στὸ ἴδιο ὀντολογικὸ ἐπίπεδο μὲ τὰ κτιστὰ ὑλικὰ ἀντικείμενα, δὲν δύναται νὰ τὰ ἁγιάσει, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ πιστὸς στὴν προσπάθειά του νὰ μεταλάβει ζωὴ κινδυνεύει νὰ λάβει θάνατο ἀπὸ τὸ φθαρτὸ καὶ γήινο Δισκοπότηρο καὶ τὴ φθαρτὴ καὶ γήινη Λαβίδα. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος δέχεται τὴν φραγκολατινικὴ διδασκαλία περὶ ἀπρόσιτου Θεοῦ καὶ κτιστῶν θείων ἐνεργειῶν. 

Ἐσφαλμένη εἶναι ἐπίσης, κατὰ τὴ γνώμη μας καὶ ἡ δικαιολογία ποὺ προβάλλει, ὅτι «μερικοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὅτι δὲν εἶναι ἄνετα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο», ἢ ὅτι κάποιοι ἐνορίτες ἐκφράζουν «κάποιες ἀνησυχίες ὅτι ἴσως αὐτὸ τὸ κουτάλι, τὸ κοινὸ κουτάλι, μπορεῖ νὰ παρουσιάσει κάποια προβλήματα ὑγείας». Ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἀποφασίζει, μὲ κριτήριο τὸ τί «αἰσθάνονται», ἢ τί δὲν αἰσθάνονται, τὰ μέλη της. Ἂν δηλαδὴ αἰσθάνονται «ἄνετα», ἢ ὄχι, μὲ τὶς ἀποφάσεις της, ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δογματικὴ διδασκαλία της. Οὔτε προσαρμόζεται ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς προβληματισμοὺς τοῦ καθενός. Ἀλλοίμονο ἂν υἱοθετοῦσε τέτοιου εἴδους τακτικές. Θὰ εἶχε ἐκκοσμικευθεῖ καὶ θὰ ἀκύρωνε τὴν ἀποστολή της. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τοὺς πιστούς, (ὅσοι εἶναι προετοιμασμένοι κατάλληλα), νὰ μεταλάβουν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης». Ἂν σὲ κάποιον ἀπουσιάζει ἡ πίστη, τότε καλύτερα θὰ εἶναι νὰ μὴν μεταλάβει, διότι ἂν μεταλάβει, ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δὲν θὰ μεταδώσει μέσα τοῦ «ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον», ἀλλὰ θὰ γίνει «εἰς κρίμα» καὶ «εἰς κατακρίμα». 

Κλείνοντας, ἐκφράζουμε τὴν βαθειά μας λύπη, γιὰ ὅσα ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος εἶπε καὶ ἔπραξε. Ἐμποτισμένος ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν μπόρεσε δυστυχῶς, νὰ ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπὸ τὸν πειρασμὸ τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος «ἐν τῷ πονηρὼ κεῖται» (Ἃ΄Ἰωάν.5,19) καὶ ταυτίστηκε μαζί του. Ἀθέτησε τὴν εὐαγγελικὴ προτροπὴ «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον, ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ.5,29). Ἔβαλε πάνω ἀπὸ τὸν Χριστό, τὴν ἀληθινὴ ζωὴ καὶ τὸν χορηγό της ζωῆς, τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, γιὰ τὴν ὁποία, δυστυχῶς συχνὰ ἐφαρμόζεται τὸ λόγιό του Πλάτωνα «πάσα τὲ ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία τὶς καὶ οὐ σοφία φαίνεται». Συντάχτηκε μὲ τὴ θέληση καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ πτωτικοῦ κόσμου καὶ κυρίως μὲ ὅσους θέλουν τὴν πίστη στὰ μέτρα τους καὶ βάζουν πάνω ἀπ’ ὅλα τὴν σωματικὴ ὑγεία τους. 

Ἔχουμε τὴν ταπεινὴ γνώμη, ὅτι ἡ ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔστειλε ὁ πᾶν. Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ τὴν ὁποία ἔγινε λόγος παρὰ πάνω, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποσταλεῖ πρωτίστως καὶ κυρίως πρὸς τὸν κ. Ἐλπιδοφόρο. Ἡ δήλωση τοῦ πᾶν. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, στὴν ὡς ἄνω ἐπιστολή, «ὅτι οὐδόλως προτιθέμεθα νὰ ἀποστῶμεν ἐκ τῶν κληροδοτηθέντων, πάσιν ἠμὶν ὑπὸ τῶν μακαρίων Πατέρων ἠμῶν», ὑποχρεοὶ καὶ τὸν κ. Ἐλπιδοφόρο, Ἐπίσκοπον ὄντα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.