26 Μαΐ 2020

… «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων» (Μάτθ.24,8).

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης – Δάσκαλος
"Ποιὸς κορονοϊός; Ἡ ἀσέβεια κατὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ πάντων τῶν ἱερῶν ἔχει ἐξαπλωθεῖ σὲ θανατηφόρο κολαστικὴ πανδημία, γιὰ τὴν ὁποία καμαρώνει κιόλας ὁ σημερινὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός"
Δὲν ὑπάρχει τίποτα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ νὰ μὴν εἶναι ἁγιασμένο, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἁγία! Ὅ,τι ἐκ τῆς ἁγίας Παραδόσεως προσλήφθηκε καὶ καθιερώθηκε μέσα σ` αὐτὴν εἶναι ἅγιο. Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν πάντα τὰ ἐν αὐτὴ περιεχόμενα καὶ χρησιμοποιούμενα ἀλλὰ καὶ τὰ δὶ` αὐτῆς ἐνεργούμενα, νὰ μὴν εἶναι ἅγια καὶ νὰ μὴν ἁγιάζουν καὶ νὰ μὴν συνεργοῦν γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς; Τὸ ὀρθὸ δόγμα καὶ τὸ ἅγιο ἦθος, ἡ ὀρθὴ πίστη καὶ τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὀρθοδοξία καὶ ἡ ὀρθοπραξία, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ζεύγη ἀδιάσπαστα, ἀλληλοπεριχωρούμενα, ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἀσφαλὲς μονοπάτι καὶ τῆς παρούσης ζωῆς καὶ τῆς αἰώνιας.
Καὶ τολμοῦν σημερινοὶ θεολόγοι ἱερωμένοι καὶ μάλιστα δεσποτάδες, μὲ τὸν παραμικρὸ πειρασμὸ ποὺ...

θὰ προκύψει στὴν Ἐκκλησία, νὰ βγάζουν στὴν ἐπιφάνεια «ἐφευρέσεις», «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων», προτείνοντας καὶ ἐπιβάλλοντας τὴν ὅποια ὑβριστικὴ ἀλλὰ καὶ ὁπωσδήποτε τὴν ἐκ τοῦ πονηροῦ «λύση». Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν ποιμένων; Νὰ ἐπιχειροῦν δηλαδὴ μὲ θεολογούμενες ἀκροβασίες τὸν διαχωρισμὸ τῶν πραγμάτων σὲ δογματικὰ καὶ μή, σὲ πρακτικὰ καὶ θεολογούμενα καὶ ἄλλες τέτοιες ὑποδιαιρέσεις καὶ ὑποσύνολα καὶ νὰ ἀσεβοῦν στὰ ἱερά; Ποῦ βρίσκουν τὴν βεβαιότητα αὐτή; Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὶς ἐμπειρίες καὶ ὁρίζουν πράγματα, ποὺ καὶ οἱ σύγχρονοι ἅγιοι δὲν τόλμησαν νὰ ἀγγίξουν; 

Ναί, τώρα διερχόμαστε πειρασμό. Ἀλλὰ αὐτὸς εἶναι ἡ ἀρχή, εἶναι ὁ μικρός: «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων». (Μάτθ.24,8). Τὸ «ποτάμι» ἀσέβειας πῆρε τὰ δικαιώματά του, ἄνοιξε τὴν κοίτη του καὶ ἔγινε ρεῦμα ἰσχυρό. Μᾶς πῆρε στὴν ἀγκαλιά του. Θὰ μᾶς παρασύρει παρακάτω. Μέχρι νὰ ἔρθουν οἱ ἄλλοι πειρασμοί, αὐτοί, στοὺς ὁποίους δοκιμάστηκε ἡ πίστη τῶν ἁγίων καὶ ἡ βεβαιότητά τους γιὰ τὴν μακαριότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Καὶ θὰ αἰωρεῖται ἀδιάκοπα πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μᾶς βασανιστικὸ τὸ ἐρώτημα τῶν Ἀποστόλων πρὸς τὸν Χριστό: «τὶς ἄρα δύναται σωθῆναι;». (Μάτθ.19,25). 

Στὸν εὐαγγελικὸ στίχο: «ὃς γὰρ ἂν θέλη τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ ἂν ἀπολέση τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὐρήσει αὐτήν». (Μάτθ. 16,25), ἑρμηνεύει ὁ Ὠριγένης: «Ἂν κάποιος ἀγαπᾶ τὴν ζωή του καὶ θεωρεῖ τὴν παροῦσα ζωὴ πὼς αὐτὴ εἶναι τὸ πρῶτο ἀγαθό, τὴν προσέχει ἐπιμελῶς, γιὰ νὰ ζήσει πολὺ μέσα σ` αὐτὴν τὴν σάρκα, ἔχοντας συνεχῶς τὸν φόβο τοῦ θανάτου, ἀφοῦ εἶναι βέβαιος πὼς δὶ` αὐτοῦ θὰ τὴν χάσει μία μέρα. Αὐτός, θέλοντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ σώσει τὴν ζωή του, θὰ τὴν χάσει πραγματικά, θέτοντας τὴν ἔξω ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις τῆς μακαριότητας. Ἂν δὲ κάποιος περιφρονεῖ τὴν παροῦσα ζωή, ἐπειδὴ πίστεψε στὸν λόγο μου (τοῦ Χριστοῦ) περὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς, ὥστε νὰ ἀγωνίζεται μέχρι θανάτου ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, θὰ χάσει τὴν ζωὴ τοῦ κατὰ τὴν παροῦσα πραγματικότητα, ἀφοῦ θὰ τὴν παραδώσει ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας στὸν κοινῶς ὀνομαζόμενο θάνατο. Ἀλλὰ αὐτός, ἐπειδὴ θὰ χάσει τὴν ζωή του γιὰ μένα, μᾶλλον θὰ τὴν σώσει καὶ θὰ τῆς προσφέρει τὴν τελειότερη φροντίδα». 

Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι δόγμα ἀλλὰ ἡ ἁγία λαβίδα δὲν εἶναι, λέει! Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι δόγμα, σήμερα τὴν χρησιμοποιοῦμε καὶ αὔριο, ἐπειδὴ προέκυψε πειρασμός, ἐγκαταλείπουμε τὴν χρήση της καὶ ἐπινοοῦμε τοῦ κεφαλιοῦ μας; Ἡ Ἐκκλησία δοκίμασε, δοκιμάστηκε, ἀγωνίστηκε καὶ κατέληξε καὶ ἀποφάνθηκε ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Πῶς θὰ τολμήσετε νὰ χαλάσετε ἐμπειρίες καὶ ἔργα ἁγιασμένα; Τὸ ἴδιο κατ` ἀναλογία καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα «μὴ δογματικὰ» θέματα. Εἶναι τόσο ἀκίνδυνο αὐτὸ τὸ ἐπιπόλαιο παιχνίδι; Νὰ παίζουμε ζαριὲς κατὰ περίσταση μὲ τὰ ἅγια πράγματα; Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀκριβὴς ὀρθόδοξη ἰχνηλασία τῶν πατερικῶν λόγων καὶ ἔργων ἀπὸ τὴν σημερινὴ ἐκκοσμικευμένη μερίδα τοῦ κλήρου; 

Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ πλησιάσει στὴν σύγχρονη πραγματικότητα καὶ νὰ δείξει ἀγάπη καὶ κατανόηση στὰ προβλήματα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, λένε. Ναί, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ αὐτὴ στὸ παρόν, στὸ παρελθὸν καὶ στὸ μέλλον. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὰ πάντα εἶναι πάντοτε «νῦν», τώρα, διότι ὑπερβαίνει τὰ κτιστά, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ μὲ ἄριστο τρόπο, χάριν τοῦ ἀγαπημένου πλάσματος τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο, καὶ μόνο, εἰ δυνατόν, πρὸς τὴν σωτηρία ὅλης της ἀνθρωπότητας. 

Λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: «Ταύτ` οὒν εἰδότες, τὴν πάντων τῶν ἀγαθῶν μητέρα πίστιν μετὰ πάσης ὑποδεχώμεθα εὐνοίας, ἴνα ὥσπερ ἐν γαληνῶ πλέοντες λιμένι τὰ τὲ ὀρθὰ διατηρῶμεν δόγματα καὶ τὸν βίον ἠμῶν μετὰ ἀσφαλείας κατευθύνοντες, τῶν αἰωνίων ἐπιτύχωμεν ἀγαθῶν». Δηλαδή, γνωρίζοντας ὅλα αὐτά, ἂς δεχτοῦμε μὲ κάθε ἀγαθὴ διάθεση τὴν μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν, τὴν πίστη, ἔτσι ὥστε νὰ πλέουμε στὴ συνέχεια σὲ γαληνεμένο λιμάνι καὶ τὰ ὀρθὰ δόγματα νὰ τὰ διατηροῦμε καὶ τὴν ζωή μας νὰ τὴν κατευθύνουμε μὲ ἀσφάλεια, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὰ αἰώνια ἀγαθά. Ἡ «μετὰ ἀσφαλείας κατεύθυνση τοῦ βίου μας», δηλαδὴ ἡ ζωὴ τῆς εὐσεβείας, ὁρίζεται ἀπὸ τὴν μαθητεία μας στὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τῶν ἁγίων. Δὲν πρόκειται νὰ φτάσει ποτὲ σὲ δογματικὴ ἀμφισβήτηση ὅποιος διαβάζει καὶ ὑπακούει τοὺς ἁγίους. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. 

Ποιὸς κορονοϊός; Ἡ ἀσέβεια κατὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ πάντων τῶν ἱερῶν ἔχει ἐξαπλωθεῖ σὲ θανατηφόρο κολαστικὴ πανδημία, γιὰ τὴν ὁποία καμαρώνει κιόλας ὁ σημερινὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἀπὸ τὸ πιὸ ἀσήμαντο, τὸ χαρακτηριζόμενο πλέον ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο ὡς «δὲν πειράζει», μέχρι τὴν ἀπροκάλυπτη ἀσέβεια, τὴν ὁποία καταπίνει λόγω τῶν αἰσθημάτων κατωτερότητας, ἐνώπιόν του «ἐπολιτισθέντος ἀνθρώπου», τῆς «ὑπερβολικῆς ἀγάπης» καὶ τῶν «χαμηλῶν τόνων». Δὲν ὑπάρχει χειρότερη πνευματικὴ προδοτικὴ συμπεριφορά. Λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος πάλι: «Δεινὸν μὲν γὰρ τὸ αἰσχρὰ πράττειν` τὸ δὲ πράττοντα αἰσχύνεσθαι, ἐξ ἠμισείας ἔστι δεινόν` ὅταν μέντοι τὶς καὶ ἐγκαλλωπίζηται, ὑπερβολὴ ἀναισθησίας»! «Εἶναι φοβερὸ πράγμα τὸ νὰ πράττεις αἴσχη, δηλαδή, ἁμαρτίες. Ὅταν ὅμως τὰ κάνεις καὶ σὲ πιάνει ντροπὴ γὶ` αὐτά, τότε ἡ αἰσχρότητα τῆς πράξης αὐτῆς πέφτει στὸ μισό του βάρους της. Ὅταν ὅμως τὰ κάνει κάποιος καὶ παινεύεται καὶ τὰ διαλαλεῖ καὶ καμαρώνει, τότε ἔχει φτάσει στὸ ὕψιστο σημεῖο τῆς ἀναισθησίας»! Μήπως δὲν εἶναι σήμερα καύχηση ἡ ἁμαρτία; Καὶ μία ἀκόμη φράση τοῦ ἁγίου: «Τὸν Θεὸ τὸν ἀγανακτεῖ καὶ τὸν ὀργίζει, ὄχι τόσο τὸ νὰ ἁμαρτάνει κάποιος, ἀλλὰ τὸ νὰ ἁμαρτάνει καὶ νὰ μὴν αἰσθάνεται πόνο ψυχικό, μετάνοια, γιὰ τὴν ἁμαρτία του»

Ὅταν ὁ Χριστιανὸς φτάσει μπροστὰ στὴ θεία Κοινωνία, μὲ τὴν καθοδήγηση καὶ τὴν εὐλογία τοῦ ὀρθοδοξοῦντος πνευματικοῦ του πατέρα, δὲν καταλαβαίνει τίποτε ἀπὸ τέτοιες κενολογίες! Κολλάει, δὲν κολλάει, ἀρρωσταίνει δὲν ἀρρωσταίνει; Δὲν νοοῦνται, δὲν ὑφίστανται τέτοιες ἐρωτήσεις καὶ προβληματισμοί. Θὰ μᾶς βάλουν στὸν πειρασμὸ οἱ ἐκτός της Ἐκκλησίας ἐχθροὶ καὶ οἱ ἐντὸς ὁμόφιλοι αὐτῶν, οἱ ἄσχετοι, οἱ ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ ἐξυπνάκηδες, οἱ δημοσιογράφοι, οἱ μορφωμένοι, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ τρεφόμενοι ψυχικῶς μὲ τὴν ἄρνηση, θὰ μᾶς βάλουν στὸν πειρασμὸ νὰ σκεφτόμαστε τὴν ὕβριν; Ἀκόμη καὶ αὐτοὶ οἱ κρατικοὶ λειτουργοί; Λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸν (Μάτθ. 22, 21) στίχο: «Σὺ δέ, ὅταν ἀκούσεις νὰ λέει ἀπόδωσε τὰ τοῦ Καίσαρος στὸν Καίσαρα, νὰ ξέρεις πὼς ἐκεῖνα μόνο ἐννοεῖ, ὅσα δὲν βλάπτουν καθόλου τὴν εὐσέβεια. Ἂν δὲ συμβαίνει νὰ εἶναι κάτι τέτοιο, τότε αὐτὸ δὲν εἶναι τοῦ Καίσαρος ἀλλὰ φόρος καὶ χρέος τοῦ διαβόλου». 

Ἂν κάποιος Χριστιανὸς ἔπεσε στὸν πειρασμὸ αὐτὸ τῆς περὶ τοῦ Μυστηρίου ἀμφιβολίας ἢ ἐπηρέασε καὶ ἄλλους ἢ δὲν κοινώνησε, ἀφοῦ μποροῦσε, ὀφείλει νὰ τὸ ἐξομολογηθεῖ ταπεινὰ καὶ ἄμεσα, διότι στὰ πνευματικὰ λειτουργοῦν θεῖοι νόμοι καὶ ἀλίμονό μας! Δὲν ξέρουμε πῶς θὰ οἰκονομήσει ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν μετάνοια. Γὶ` αὐτὸ ἂς προλάβουμε, προτοῦ ἐνεργήσει Ἐκεῖνος οἰκονομικῶς, παιδαγωγικῶς καὶ ἴσως πονετικῶς. 
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 25-5-2020

4 σχόλια:

  1. Πολύ μικρό τό ποίμνιο τελικά...
    Δέν τό περίμενα...
    Ἴσως ὁ Κύριος ἔχει κάπου ἄλλους 7000, ὅπως μέ τόν προφήτη Ἡλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ίδια σκέψη κάνω, με την ίδια ελπίδα προσπαθώ να πάρω θάρρος.

      Διαγραφή
  2. Καλά τα λες, δάσκαλε.
    Δυστυχώς λίγοι ακούνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καί πιό λίγοι διαβάζουν...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.