«Ἡ Ρωμανία Νικᾶ»

 Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Ρωμανίδης († 2001)

“H Ρωμηοσύνη δὲν ἀποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δὲν χρειάζεται ἀπολογητᾶς. Εἶναι ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ εἶναι. Τὸ δέχεται κανεὶς ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Διὰ τοῦτο τὰ παιδιὰ τῶν Ρωμηῶν ἢ παρέμενον πιστοὶ καὶ σκληροὶ Ρωμηοὶ  ἢ ἐφράγκευον καὶ ἐτούρκευον”.
Ἡ Φραγκοκρατία καὶ ἡ Τουρκοκρατία ἤσαν ὑποδούλωσις τοῦ σώματος. (...) Ὁ Γραικισμὸς καὶ Νεογραικισμὸς εἶναι ὑποδούλωσις τοῦ πνεύματος.
Μὲ Γραικισμὸ καὶ Νεογραικισμὸ ἐννοοῦμε ὄχι τὸν Νεοελληνισμό, ἀλλὰ μόνο τὸ μὴ ρωμαίϊκο μέρος τοῦ Νεοελληνισμοῦ.
Οἱ Ρωμηοὶ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὅσοι δὲν ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμα ἐκείνων ποὺ ἐφράγκευσαν καὶ ἐτούρκευσαν.
Τὸ γραικεύω εἶναι σχεδὸν ταυτὸν μὲ τὸ φραγκεύω.
Σημαίνει σήμερον ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶν ἔξω της Ρωμηοσύνης.
Καὶ σήμερον ἄλλοι παραμένουν Ρωμηοί, ἄλλοι ὅμως ἀμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, ἀγγλεύουν, δηλαδὴ γραικεύουν.
Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει σαφῶς ὅτι.... ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ συμμαχίας καὶ δουλείας. Γίνεται σύμμαχος μὲ ὁποιονδήποτε, ἐφ’ ὅσον συμφέρει εἰς τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ ποτὲ δοῦλος τῶν συμμάχων.
(...) Ναὶ μὲν ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς τὴν Ρωμαιοσύνην του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδοξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμίαν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως ὅμως ἀγαπᾶ τοὺς ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς.
(...) Εἰς τὸ παρελθὸν οἱ Ρωμηοὶ εἶχον τὴν ἡγεσία καὶ ἤσαν ὀργανωμένοι μὲ ρωμαίικην ἐπιστήμην καὶ παιδείαν καὶ ἐπικρατοῦσαν εἰς τὸ Ρωμαίικον.
(...) Οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες τῆς Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν ἁγίων.
(…) Μὲ τὴν ἵδρυσιν τῆς Ἑλλαδίτσας τῶν ἑλλαδιτσιτῶν, ὅμως, οἱ Ρωμηοὶ ἐξετοπίσθησαν ἀπὸ τὴν ἡγεσίαν καὶ ἀνέλαβον αὐτὴν οἱ Γραικύλοι τῶν Μεγάλων Δυνάμεων καὶ ἵδρυσαν τὸν Νεογραικισμὸν μὲ ἐπίσημον πρόγραμμα νὰ μὴ εἴμεθα Ρωμηοὶ ἀλλὰ τὰ ταπεινὰ καὶ φρόνιμα γραικύλα παιδιὰ τῶν Εὐρωπαίων καὶ τῶν Ρώσων.
(…) Τοῦτον εἶναι προσκλητήριον εἰς τοὺς Ρωμηοὺς καὶ τὶς Ρωμαίγισσες (ὡς τὶς ὀνομάζει ὁ Μακρυγιάννης) νὰ ἀναλάβουν τὸν ἐπιστημονικὸν ἀγώνα  νὰ ἀναστήσουν τὴν Ρωμηοσύνην ἀπὸ τὸν ἐπιστημονικὸν θάνατον, τὸ ὁποῖον ἐπεξειργάσθησαν δὶ’ αὐτήν: 1) οἱ Φράγκοι ἀπὸ τὸν 9ον αἰώνα, 2) οἱ Ρῶσοι μετὰ τὴν Ἅλωσιν, 3) οἱ Γραικοὶ πρὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ 4) οἱ Νεογραικοὶ τῆς δούλης εἰς τοὺς Εὐρωπαίους καὶ Ρώσους Ἑλλαδίτσας τοῦ 19ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι μετέτρεψαν τὴν ρωμαίικην Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 εἰς ἥτταν τῆς Ρωμηοσύνης καὶ θρίαμβον τοῦ Γραικισμοῦ τοῦ Καρλομάγνου καὶ τοῦ Νεογραικισμοῦ τῶν «Φιλελλήνων» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων».