Θέμα: «Ἀκύρωση πράξεων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΈ), οἱ ὁποῖες εἰσήγαγαν στὰ σχολεῖα μάθημα Θρησκευτικῶν πολυθρησκευτικό, ἀντὶ τοῦ ἀμιγῶς Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ καὶ ὑποχρεώσεις τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων».
Ἐρίτιμος Κὰ Ὑπουργέ,
Ἐρίτιμος Κὰ Ὑφυπουργέ,
Ἐπὶ τοῦ ὡς ἄνω θέματος λαμβάνουμε τὴν τιμὴ νὰ σᾶς ἀναφέρουμε τὰ κάτωθι, σύμφωνα μὲ ὑπεύθυνη ἐνημέρωση ποὺ εἴχαμε ἀπὸ ἔγκριτους νομικοὺς καὶ συνταγματολόγους, δεδομένου ὅτι τὸ θέμα τῆς νομιμότητας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ) ἔχει βαρέως τρωθεῖ καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀποκατάστασή του. Γενικότερα ἐπισημαίνουμε ὅτι:
1) Τὸ ἄρθρ. 95, πάρ. 5 τοῦ Συντάγματος ἀναφέρει, ὅτι «ἡ Διοίκηση ἔχει ὑποχρέωση νὰ συμμορφώνεται πρὸς τὶς δικαστικὲς ἀποφάσεις.
Ἡ παράβαση τῆς ὑποχρέωσης αὐτῆς γεννᾶ εὐθύνη γιὰ κάθε ἁρμόδιο ὄργανο, ὅπως νόμος ὁρίζει». Ὡς γνωστό, τὸ ἄρθρο (50) τοῦ Π.Δ. 18/1989, ποὺ ἀφορᾶ στὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας (ΣτΈ), ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄρθρο 50: Συνέπειες ἀπόφασης:
α)Ἡ ἀπόφαση ποὺ δέχεται τὴν αἴτηση ἀκυρώσεως ἀπαγγέλει τὴν ἀκύρωση προσβαλλομένης πράξης καὶ συνεπάγεται νόμιμη κατάργησή της ἔναντι ὅλων, εἴτε πρόκειται γιὰ κανονιστικὴ εἴτε πρόκειται γιὰ ἀτομικὴ πράξη...
δ) Οἱ διοικητικὲς ἀρχές, σὲ ἐκτέλεσή της ὑποχρέωσής τους, κατὰ τὸ ἄρθρ. 95, πάρ. 5 τοῦ Συντάγματος πρέπει νὰ συμμορφώνονται, ἀνάλογα μὲ κάθε περίπτωση, μὲ θετικὴ ἐνέργεια πρὸς τὸ περιεχόμενο τῆς ἀπόφασης τοῦ Συμβουλίου ἢ νὰ ἀπέχουν ἀπὸ κάθε ἐνέργεια, ποὺ εἶναι ἀντίθεση πρὸς ὅσα κρίθηκαν ἀπὸ αὐτό. Ὁ παραβάτης, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δίωξη, κατὰ τὸ ἄρθρ. 259 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, ὑπέχει καὶ προσωπικὴ εὐθύνη γιὰ ἀποζημίωση.
ε) Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ὁλομελείας, ἀκυρωτικὲς καὶ ἀπορριπτικές, καὶ τῶν Τμημάτων, ἀποτελοῦν μεταξὺ τῶν διαδίκων δεδικασμένο, ποὺ ἰσχύει σὲ κάθε ὑπόθεση ἢ διαφορὰ ἐνώπιον δικαστικῆς ἢ ἄλλης ἀρχῆς, κατὰ τὴν ὁποία προέχει τὸ διοικητικῆς φύσεως ζήτημα ποὺ κρίθηκε ἀπὸ τὸ Συμβούλιο».
Τὸ παρὸν θέμα ἔχει λυθεῖ καὶ μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτῈ) 7/2010 (Νομικὸ Βῆμα 2010, σέλ. 513). Τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς παραθέτουμε χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Διοίκηση, μετὰ τὴν ἔκδοση τῆς ἀνωτέρω δικαστικῆς ἀποφάσεως, εἶχε ὑποχρέωση, συμμορφουμένη μὲ τὸ περιεχόμενο αὐτῆς, ὄχι μόνο νὰ θεωρήσει ὡς ἀνύπαρκτες τὶς ἀκυρωθεῖσες μὲ τὴν ἀπόφαση αὐτὴ διοικητικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ μὲ θετικὲς ἐνέργειες νὰ χωρήσειστην ἀναμόρφωση τῆς δημιουργηθείσας, βάσει τῶν ἐν λόγω πράξεων καταστάσεως, ὥστε νὰ ἐπανέλθουν τὰ πράγματα στὴν θέση ποὺ θὰ βρίσκονταν, ἂν οἱ πράξεις αὐτὲς δὲν εἶχαν ἐκδοθεῖ».
Ἀκριβῶς τὰ ἴδια δέχεται καὶ ἡ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) 276/2016 (Νομικὸ Βῆμα 64, σέλ. 676). Ὑπάρχουν καὶ πολλὲς ἄλλες δικαστικὲς ἀποφάσεις οἱ ὁποῖες δέχονται τὰ ἴδια.
Τὰ ἴδια δέχεται καὶ ἡ θεωρία:(Ἀντὶ ἄλλων παραπέμπουμε στὴ μελέτη τοῦ Ἠλία Κουβαρᾶ, Διοικητικοῦ Δικαστοῦ καὶ Δρ. Νομικῆς, «ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΡΑΞΗΣ ΟΜΟΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ‘Η ΑΚΥΡΩΘΕΙΣΑ», Περιοδικὸ Ἐπιθεώρισις Δημοσίου καὶ Διοικητικοῦ Δικαίου, ἔτος 2015, σέλ. 958 κ. επ.). Ἡ προμνημονευθεῖσα ἑπομένως διάταξη τοῦ ἄρθρ. 95, πάρ. 5 τοῦ Συντάγματος, ὅπως ἐπισημάναμε, γεννᾶ εὐθύνη γιὰ κάθε ἁρμόδιο ὄργανο.
2) Ἐνόψει της ὡς ἄνω Συνταγματικῆς Διατάξεως (ἡ ὁποία θεμελιώνει εὐθύνη γιὰ κάθε ἁρμόδιο ὄργανο) καὶ ἐνόψει της προαναφερθείσας διατάξεως τοῦ ἄρθρ. 50, πάρ. 4 τοῦ Π.Δ. 18/1989, ἐπισημαίνουμε, ὅτι τὸ ἄρθρ. 107 τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικος, πάρ. 1, εδ. α’, θεσπίζει καὶ πειθαρχικὴ εὐθύνη γιὰ κάθε ὄργανο τοῦ Κράτους γιὰ ὁποιαδήποτε παράβαση τοῦ Συντάγματος ἢ τοῦ Νόμου. Ὑπόψη ὅτι εἰς τὴν ὡς ἄνω διάταξη τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικα τὰ πειθαρχικὰ παραπτώματα δὲν ἀναφέρονται περιοριστικῶς, ἀλλὰ ἐνδεικτικῶς (ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴ φράση τοῦ «πειθαρχικὰ παραπτώματα ἀποτελοῦν ἰδίως»).
Ἐπισημαίνουμε ἐπίσης ὅτι τὸ ἐδάφιο κὰ΄ τιμωρεῖ τὴν παράλειψη δίωξης καὶ τιμωρίας πειθαρχικοῦ παραπτώματος.
3) Τὸ ἄρθρ. 25 τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικα ἀναφέρει ὅτι, ἐὰν στὸν Δημόσιο Ὑπάλληλο δοθεῖ ἐντολὴ προδήλως παράνομη ἢ προδήλως ἀντισυνταγματική, ὀφείλει νὰ μὴν τὴν ἐκτελέσει, ἀναφέρων σχετικῶς στὴν ὑπηρεσία του.
Ἐὰν δὲ ἡ ὑπηρεσία τοῦ ἐπανέλθει καὶ τοῦ ζητήσει νὰ τὴν ἐφαρμόσει, διότι συντρέχουν ἐξαιρετικοὶ λόγοι γενικότερου συμφέροντος, ὑποχρεοῦται νὰ τὴν ἐφαρμόσει, μόνον, ὅταν εἶναι προδήλως παράνομη καὶ ὄχι, ὅταν εἶναι προδήλως ἀντισυνταγματική.
Ὡς γνωρίζετε δέ, τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) ἀκύρωσε τὶς ἐπίμαχες ἀποφάσεις τοῦ Ὑπουργείου σας, ὄχι μόνο ὡς παράνομες ἀλλὰ καὶ ὡς ἀντισυνταγματικές.
Ἑπομένως, μὲ βάση τὶς ὡς ἄνω διατάξεις, τὸ Ὑπουργεῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐγκρίνει καὶ νὰ χορηγεῖ στὶς σχολικὲς ὑπηρεσίες καὶ στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ μαθητὲς ὕλη μαθήματος πολυθρησκευτικοῦ, ἀλλὰ μόνον Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ.
4) Ἐπειδὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) κρίνει ὅτι ἡ πολυθρησκευτικὴ ὕλη τοῦ μαθήματος, ὡς ἀκριβῶς διδάσκεται στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ἀπὸ τὸ 2016,μὲ βάση τὰ νέα Προγράμματα Σπουδῶν, ποὺ τετράκις ἀκυρώθηκαν ἀπὸ τὸ ΣτΕ (2018 καὶ 2019) ἀποτελεῖ πλέονκαι ἀξιόποινη πράξη πού, κατὰ τὴν 660/2018 ἀπόφαση τουΣτΕ, συνιστᾶ τὸ ἔγκλημα τοῦ προσηλυτισμοῦ.
Πρὸς τοῦτο οἱ εἰδικοὶ ἐπισημαίνουν ὅτι τὸ ἔγκλημα αὐτὸ εἶναι τετελεσμένο, ἐν ἀποπείρα, διότι ὁ νόμος τιμωρεῖ ὄχι μόνον ὅποιον μετέβαλε τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις τρίτου ἀλλὰ καὶ ὅποιον ἀποπειρᾶται νὰ τὶς μεταβάλει.
Ὁ νόμος περὶ προσηλυτισμοῦ, ἐπίσης, ἀναφέρεται στοὺς τρόπους διαπράξεώς του ἐνδεικτικῶς καὶ ὄχι περιοριστικῶς, καθόσον χρησιμοποιεῖ πρὸς τοῦτο τὸ ἐπίρρημα «ἰδίως». Ἑπομένως, ὑπάρχει κίνδυνος, ὁ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ θὰ διδάσκει μάθημα πολυθρησκευτικό, ἐὰν διωχθεῖ ποινικῶς ἀπὸ κάποιους γονεῖς, ὡς ὑπαίτιος διαπράξεως τοῦ ἀναλόγου ἐγκλήματος.
Καὶ τοῦτο, διότι τὸ ἄρθρ. 21 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ἀναφέρει ὅτι ὁ Δημόσιος Ὑπάλληλος διώκεται ποινικῶς, ἔστω καὶ ἂν ἐκτελεῖ ἐντολὴ ἀνωτέρου του, ἀπαλλάσσεται δὲ μόνον, ἐὰν ὁ νόμος δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἐξετάσει τὴν νομιμότητά της.
Στὴν προκειμένη δὲ περίπτωση τέτοια ἐπιφύλαξη νόμου γιὰ τὸν δημόσιο ὑπάλληλο δὲν ὑπάρχει. Ἐπιπλέον, ὁ δημόσιος ὑπάλληλος, μὲ βάση τὸ ἄρθρ. 38, πάρ. 2 & 3, τοῦ νέου Κώδικα Ποινικῆς Δικονομίας ὑποχρεοῦται τὴν ἐν προκειμένω διάπραξη τοῦ ἐγκλήματος τοῦ προσηλυτισμοῦ νὰ τὴν ἀναφέρει στὸν Εἰσαγγελέα.
Παράλληλα, πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψη καὶ τὸ ἄρθρ. 46 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, βάσει τοῦ ὁποίου τιμωρεῖται ποινικῶς καὶ ὅποιος θὰ δώσει ἐντολὴ στὸν ὑπάλληλο νὰ διαπράξει τὸ ἔγκλημα τοῦ προσηλυτισμοῦ ὑπὸ οἱανδήποτε μορφή, τὸ ὁποῖο, μάλιστα, βάσει τοῦ νόμου, ἐὰν διαπράττεται ἐντὸς σχολείων θεωρεῖται ἰδιαιτέρως ἐπιβαρυντικὴ περίπτωση. Ὡς ἐπισημαίνουμε, ἡ πάρ. 4 τοῦ ἄρθρ. 50 τοῦ Π.Δ. 18/1989 τιμωρεῖ τὸν παραβάτη καὶ κατὰ τὸ ἄρθρ. 259 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος (παράβαση καθήκοντος).
Τὰ ἴδια ὁρίζει καὶ τὸ ἄρθρ. 107, πάρ. 1, ἐδαφ. β’ τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικος.)
5) Ὑπόψη ὅτι ὑπάρχει ad hoc ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἡ ὁποία καταδικάζει τὴ Νορβηγία, διότι εἰσήγαγε στὰ σχολεῖα μάθημα θρησκευτικῶν πολυθρησκευτικὸ καὶ ὄχι ἀμιγῶς Χριστιανικό, ἐπιδικάζει δὲ στοὺς προσφεύγοντες μεγάλο ποσὸ ἀποζημιώσεως. Πρόκειται περὶ τῆς ἀποφάσεως τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τῆς 29ης Ἰουνίου 2007, προσφυγὴ 15472/02 (ὑπόθεση Folgero κ.α.) κατὰ Νορβηγίας (Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δημοσιεύεται σὲ ἑλληνικὴ μετάφραση, στὸ περιοδικὸ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ 2009, σέλ. 257 κ.ἔπ.)
Ἑπομένως, τὸ παρὸν θέμα ἔχει ἐπιλυθεῖ καὶ ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ διὰ περισσοτέρους λόγους.
Ὑπόψη ὅτι τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο ὑποχρεώνει τὴν Νορβηγικὴ Κυβέρνηση, νὰ καταβάλλει στοὺς προσφεύγοντας, ὡς ἔξοδα δίκης, τὸ ποσὸ τῶν 70.000€. Ἐπίσης, ἡ ἐν λόγω ἀπόφαση καταλήγει στὸ ἂς ἄνω διατακτικό, λόγω παραβάσεως τοῦ ἄρθρ. 2, τοῦ Πρωτοκόλλου Νὸ 1 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.
6) Ὅπως ἀντιλαμβάνεστε Κά. Ὑπουργὲ καὶ Κά. Ὑφυπουργέ, τὸ θέμα εἶναι πολὺ σπουδαῖο, διότι ἀφορᾶ στὸν εὐαίσθητο χῶρο τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καὶ στὴν εὐθύνη ποὺ ἔχει τὸ Ὑπουργεῖο σας γιὰ τὴν κατὰ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους ἀνάπτυξή της.
Πρὸς τοῦτο, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ τὸ ἐξετάσετε μὲ τὴν ἀνάλογη εὐθύνη καὶ εὐαισθησία ποὺ σᾶς διακρίνει, προκειμένου νὰ ἐφαρμοστοῦν μὲ συνέπεια ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ καὶ νὰ ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἡ πολυθρησκειακὴ ὕλη ποὺ ἔχει χορηγηθεῖ γιὰ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ νὰ εἰσαχθεῖ ἡ ἀμιγῶς ὀρθόδοξη χριστιανική, καθόσον τοῦτο δὲν προκύπτει μόνο ἀπὸ τὸ ἄρθρ. 16, πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, ἀλλὰ προκύπτει παραλλήλως καὶ ἀπὸ δύο ἄλλα στοιχεῖα τοῦ Συντάγματος, ἤτοι ἀπὸ τὸ ἄρθρ. 3 καὶ ἀπὸ τὸ Προοίμιο τοῦ Συντάγματος. Ὑπόψη δὲ ὅτι τὸ ἄρθρ. 110 τοῦ Συντάγματος ἐπιτρέπει τὴν Ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρ. 3, δὲν ἐπιτρέπει ὅμως σὲ καμία περίπτωση τὴν Ἀναθεώρηση τοῦ προοιμίου.
7) Ὑπόψη ὅτι ἡ ὑποχρέωση τοῦ Ὑπουργείου σας νὰ συντάξει νέα βιβλία γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ) δὲν πρέπει νὰ ἀνατεθεῖ σὲ καμία περίπτωση σὲ πρόσωπα ποὺ συνέταξαν τὴν ἀκυρωθεῖσα ἀπὸ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας (ΣτῈ) ὕλη, οἱ ὁποῖοι ἀκόμα καὶ ἂν τοὺς ἀνατεθεῖ τέτοια ἐργασία ὀφείλουν νὰ ζητήσουν τὴν ἐξαίρεσή τους, ὡς ἀκριβῶς ἐπιβάλλει τὸ ἄρθρ. 254 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος, ἐφόσον κριθεῖ ὅτι συντρέχουν καὶ οἱ προϋποθέσεις τῆς διατάξεως αὐτῆς.
Πέραν τούτων ὅμως ὑπάρχει καὶ τὸ ἠθικὸ μέρος, ἐφόσον θεωρηθεῖ ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἐξέθεσαν τὸ Ὑπουργεῖο, διότι συνέταξαν ὕλη ποὺ ἀκυρώθηκε, τετράκις, ὡς ἀντισυνταγματική,
Μὲ βάση τὰ παραπάνω καὶ ἔχοντας ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό σας, περὶ σεβασμοῦ καὶ ἀπολύτου νομιμότητας τῆς παρούσης ὑπόθεσης, παρακαλοῦμε γιὰ τὴν ἄμεση καὶ πιστὴ ἐφαρμογὴ τῶν πρόσφατων Ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ), τὸ συντομότερον, δηλώνουμε δὲ ὅτι εἴμεθα πρόθυμοι νὰ συνδράμουμε τὸ ἔργο σας μὲ τὶς δυνάμεις μας καὶ τὶς γνώσεις μας ἐπὶ πεδίου αὐστηρῶς ἐπιστημονικοῦ καὶ ὄχι ἰδεολογικοπολιτικοῦ, δεδομένου ὅτι, ὡς γνωρίζετε, ὑπάρχει στὴν Ἑλλάδα τάση ἀντιμετωπίσεως τῆς θρησκείας καὶ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ ἀπόψεως ἰδεολογικοπολιτικῆς.
Πρέπει, τέλος, νὰ σᾶς ἐπισημάνουμε ὅτι, σύμφωνα μὲ πληροφόρησε ποὺ ἔχουμε ἀπὸ σχολεῖα τῆς χώρας, κάποιοι μαθητὲς/τριες ζήτησαν καὶ πῆραν τὴν ἀπαλλαγή τους, ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, χωρὶς νὰ ἀναφέρουν ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, πράγμα τὸ ὁποῖο εἶναι βαρέως ἀμφισβητούμενο γιὰ πολλοὺς λόγους.
Π.χ. διότι αὐτοὶ/ἔςοι μαθητὲς/τριες φέρουν ὀνόματα χριστιανικὰ καὶ τεκμαίρεται ὅτι εἶναι βαπτισμένοι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Ἄλλωστε, στὸ θέμα αὐτό, ποὺ εἶναι καίριο γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ ἄρθρ. 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, ἡ ἀρχὴ προστασίας προσωπικῶν δεδομένων δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα νὰ ἐπεμβαίνει, διότι, τυχὸν δήλωση θρησκεύματος εἰς τὸ ὁποῖον ἕνας μαθητὴς ἀνήκει ἢ δὲν ἀνήκει δὲν γίνεται διὰ σκοποὺς παραβιάσεως τῶν προσωπικῶν δεδομένων, ἀλλὰ διότι ὁ μαθητὴς αὐτὸς ὑποβάλλει ψευδῆ δήλωση ἐνώπιον δημόσιας ἀρχῆς, τῆς ὁποίας τὸ ἀξιόποινο δὲν καλύπτεται μὲ τὴν ἐπίκληση σεβασμοῦ τῶν προσωπικῶν δεδομένων, διότι ἂν ἴσχυε τὸ ἀντίθετο, θὰ εἴχαμε πλήρη ἀνατροπὴ τῆς νομιμότητας καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους τομεῖς καὶ ὄχι μόνο στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
Τελειώνοντας θὰ θέλαμε νὰ διαλύσουμε ἕνα μύθο, ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται ἀπὸ ὁρισμένες πλευρὲς ὅτι δηλαδὴ εἰς τὰ λοιπὰ κράτη τῆς Εὐρώπης τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι πολυθρησκευτικὸ καὶ ὄχι ὁμολογιακό.
Ἡ τελευταία αὐτὴ ἄποψη εἶναι ἀνακριβὴς καὶ πρὸς ἀπόδειξη τούτου σᾶς ὑποβάλλουμε εἰδικὴ ἐξονυχιστικὴ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα μὲ παραπομπὴ σὲ σωρεία ἐγκύρων πηγῶν, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀποδεικνύεται ὅτι εἰς τὰ λοιπὰ κράτη τῆς Εὐρώπης τὸ μάθημα εἶναι ὁμολογιακὸ καὶ ὄχι πολυθρησκευτικό.
Ἐνόψει τῶν ἀνωτέρω παρακαλοῦμε ὅπως προβεῖτε τὸ συντομότερο στὶς κατὰ νόμον ἐνέργειες τοῦ ἀνακύψαντος θέματος τὸ ὁποῖο εἶναι πολὺ σοβαρό.
Ἐρίτιμος Κὰ Ὑπουργέ,
Ἐρίτιμος Κὰ Ὑφυπουργέ,
Ἐπὶ τοῦ ὡς ἄνω θέματος λαμβάνουμε τὴν τιμὴ νὰ σᾶς ἀναφέρουμε τὰ κάτωθι, σύμφωνα μὲ ὑπεύθυνη ἐνημέρωση ποὺ εἴχαμε ἀπὸ ἔγκριτους νομικοὺς καὶ συνταγματολόγους, δεδομένου ὅτι τὸ θέμα τῆς νομιμότητας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ) ἔχει βαρέως τρωθεῖ καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀποκατάστασή του. Γενικότερα ἐπισημαίνουμε ὅτι:
1) Τὸ ἄρθρ. 95, πάρ. 5 τοῦ Συντάγματος ἀναφέρει, ὅτι «ἡ Διοίκηση ἔχει ὑποχρέωση νὰ συμμορφώνεται πρὸς τὶς δικαστικὲς ἀποφάσεις.
Ἡ παράβαση τῆς ὑποχρέωσης αὐτῆς γεννᾶ εὐθύνη γιὰ κάθε ἁρμόδιο ὄργανο, ὅπως νόμος ὁρίζει». Ὡς γνωστό, τὸ ἄρθρο (50) τοῦ Π.Δ. 18/1989, ποὺ ἀφορᾶ στὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας (ΣτΈ), ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄρθρο 50: Συνέπειες ἀπόφασης:
α)Ἡ ἀπόφαση ποὺ δέχεται τὴν αἴτηση ἀκυρώσεως ἀπαγγέλει τὴν ἀκύρωση προσβαλλομένης πράξης καὶ συνεπάγεται νόμιμη κατάργησή της ἔναντι ὅλων, εἴτε πρόκειται γιὰ κανονιστικὴ εἴτε πρόκειται γιὰ ἀτομικὴ πράξη...
δ) Οἱ διοικητικὲς ἀρχές, σὲ ἐκτέλεσή της ὑποχρέωσής τους, κατὰ τὸ ἄρθρ. 95, πάρ. 5 τοῦ Συντάγματος πρέπει νὰ συμμορφώνονται, ἀνάλογα μὲ κάθε περίπτωση, μὲ θετικὴ ἐνέργεια πρὸς τὸ περιεχόμενο τῆς ἀπόφασης τοῦ Συμβουλίου ἢ νὰ ἀπέχουν ἀπὸ κάθε ἐνέργεια, ποὺ εἶναι ἀντίθεση πρὸς ὅσα κρίθηκαν ἀπὸ αὐτό. Ὁ παραβάτης, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δίωξη, κατὰ τὸ ἄρθρ. 259 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, ὑπέχει καὶ προσωπικὴ εὐθύνη γιὰ ἀποζημίωση.
ε) Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ὁλομελείας, ἀκυρωτικὲς καὶ ἀπορριπτικές, καὶ τῶν Τμημάτων, ἀποτελοῦν μεταξὺ τῶν διαδίκων δεδικασμένο, ποὺ ἰσχύει σὲ κάθε ὑπόθεση ἢ διαφορὰ ἐνώπιον δικαστικῆς ἢ ἄλλης ἀρχῆς, κατὰ τὴν ὁποία προέχει τὸ διοικητικῆς φύσεως ζήτημα ποὺ κρίθηκε ἀπὸ τὸ Συμβούλιο».
Τὸ παρὸν θέμα ἔχει λυθεῖ καὶ μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτῈ) 7/2010 (Νομικὸ Βῆμα 2010, σέλ. 513). Τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς παραθέτουμε χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Διοίκηση, μετὰ τὴν ἔκδοση τῆς ἀνωτέρω δικαστικῆς ἀποφάσεως, εἶχε ὑποχρέωση, συμμορφουμένη μὲ τὸ περιεχόμενο αὐτῆς, ὄχι μόνο νὰ θεωρήσει ὡς ἀνύπαρκτες τὶς ἀκυρωθεῖσες μὲ τὴν ἀπόφαση αὐτὴ διοικητικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ μὲ θετικὲς ἐνέργειες νὰ χωρήσειστην ἀναμόρφωση τῆς δημιουργηθείσας, βάσει τῶν ἐν λόγω πράξεων καταστάσεως, ὥστε νὰ ἐπανέλθουν τὰ πράγματα στὴν θέση ποὺ θὰ βρίσκονταν, ἂν οἱ πράξεις αὐτὲς δὲν εἶχαν ἐκδοθεῖ».
Ἀκριβῶς τὰ ἴδια δέχεται καὶ ἡ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) 276/2016 (Νομικὸ Βῆμα 64, σέλ. 676). Ὑπάρχουν καὶ πολλὲς ἄλλες δικαστικὲς ἀποφάσεις οἱ ὁποῖες δέχονται τὰ ἴδια.
Τὰ ἴδια δέχεται καὶ ἡ θεωρία:(Ἀντὶ ἄλλων παραπέμπουμε στὴ μελέτη τοῦ Ἠλία Κουβαρᾶ, Διοικητικοῦ Δικαστοῦ καὶ Δρ. Νομικῆς, «ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΡΑΞΗΣ ΟΜΟΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ‘Η ΑΚΥΡΩΘΕΙΣΑ», Περιοδικὸ Ἐπιθεώρισις Δημοσίου καὶ Διοικητικοῦ Δικαίου, ἔτος 2015, σέλ. 958 κ. επ.). Ἡ προμνημονευθεῖσα ἑπομένως διάταξη τοῦ ἄρθρ. 95, πάρ. 5 τοῦ Συντάγματος, ὅπως ἐπισημάναμε, γεννᾶ εὐθύνη γιὰ κάθε ἁρμόδιο ὄργανο.
2) Ἐνόψει της ὡς ἄνω Συνταγματικῆς Διατάξεως (ἡ ὁποία θεμελιώνει εὐθύνη γιὰ κάθε ἁρμόδιο ὄργανο) καὶ ἐνόψει της προαναφερθείσας διατάξεως τοῦ ἄρθρ. 50, πάρ. 4 τοῦ Π.Δ. 18/1989, ἐπισημαίνουμε, ὅτι τὸ ἄρθρ. 107 τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικος, πάρ. 1, εδ. α’, θεσπίζει καὶ πειθαρχικὴ εὐθύνη γιὰ κάθε ὄργανο τοῦ Κράτους γιὰ ὁποιαδήποτε παράβαση τοῦ Συντάγματος ἢ τοῦ Νόμου. Ὑπόψη ὅτι εἰς τὴν ὡς ἄνω διάταξη τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικα τὰ πειθαρχικὰ παραπτώματα δὲν ἀναφέρονται περιοριστικῶς, ἀλλὰ ἐνδεικτικῶς (ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴ φράση τοῦ «πειθαρχικὰ παραπτώματα ἀποτελοῦν ἰδίως»).
Ἐπισημαίνουμε ἐπίσης ὅτι τὸ ἐδάφιο κὰ΄ τιμωρεῖ τὴν παράλειψη δίωξης καὶ τιμωρίας πειθαρχικοῦ παραπτώματος.
3) Τὸ ἄρθρ. 25 τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικα ἀναφέρει ὅτι, ἐὰν στὸν Δημόσιο Ὑπάλληλο δοθεῖ ἐντολὴ προδήλως παράνομη ἢ προδήλως ἀντισυνταγματική, ὀφείλει νὰ μὴν τὴν ἐκτελέσει, ἀναφέρων σχετικῶς στὴν ὑπηρεσία του.
Ἐὰν δὲ ἡ ὑπηρεσία τοῦ ἐπανέλθει καὶ τοῦ ζητήσει νὰ τὴν ἐφαρμόσει, διότι συντρέχουν ἐξαιρετικοὶ λόγοι γενικότερου συμφέροντος, ὑποχρεοῦται νὰ τὴν ἐφαρμόσει, μόνον, ὅταν εἶναι προδήλως παράνομη καὶ ὄχι, ὅταν εἶναι προδήλως ἀντισυνταγματική.
Ὡς γνωρίζετε δέ, τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) ἀκύρωσε τὶς ἐπίμαχες ἀποφάσεις τοῦ Ὑπουργείου σας, ὄχι μόνο ὡς παράνομες ἀλλὰ καὶ ὡς ἀντισυνταγματικές.
Ἑπομένως, μὲ βάση τὶς ὡς ἄνω διατάξεις, τὸ Ὑπουργεῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐγκρίνει καὶ νὰ χορηγεῖ στὶς σχολικὲς ὑπηρεσίες καὶ στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ μαθητὲς ὕλη μαθήματος πολυθρησκευτικοῦ, ἀλλὰ μόνον Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ.
4) Ἐπειδὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) κρίνει ὅτι ἡ πολυθρησκευτικὴ ὕλη τοῦ μαθήματος, ὡς ἀκριβῶς διδάσκεται στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ἀπὸ τὸ 2016,μὲ βάση τὰ νέα Προγράμματα Σπουδῶν, ποὺ τετράκις ἀκυρώθηκαν ἀπὸ τὸ ΣτΕ (2018 καὶ 2019) ἀποτελεῖ πλέονκαι ἀξιόποινη πράξη πού, κατὰ τὴν 660/2018 ἀπόφαση τουΣτΕ, συνιστᾶ τὸ ἔγκλημα τοῦ προσηλυτισμοῦ.
Πρὸς τοῦτο οἱ εἰδικοὶ ἐπισημαίνουν ὅτι τὸ ἔγκλημα αὐτὸ εἶναι τετελεσμένο, ἐν ἀποπείρα, διότι ὁ νόμος τιμωρεῖ ὄχι μόνον ὅποιον μετέβαλε τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις τρίτου ἀλλὰ καὶ ὅποιον ἀποπειρᾶται νὰ τὶς μεταβάλει.
Ὁ νόμος περὶ προσηλυτισμοῦ, ἐπίσης, ἀναφέρεται στοὺς τρόπους διαπράξεώς του ἐνδεικτικῶς καὶ ὄχι περιοριστικῶς, καθόσον χρησιμοποιεῖ πρὸς τοῦτο τὸ ἐπίρρημα «ἰδίως». Ἑπομένως, ὑπάρχει κίνδυνος, ὁ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ θὰ διδάσκει μάθημα πολυθρησκευτικό, ἐὰν διωχθεῖ ποινικῶς ἀπὸ κάποιους γονεῖς, ὡς ὑπαίτιος διαπράξεως τοῦ ἀναλόγου ἐγκλήματος.
Καὶ τοῦτο, διότι τὸ ἄρθρ. 21 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ἀναφέρει ὅτι ὁ Δημόσιος Ὑπάλληλος διώκεται ποινικῶς, ἔστω καὶ ἂν ἐκτελεῖ ἐντολὴ ἀνωτέρου του, ἀπαλλάσσεται δὲ μόνον, ἐὰν ὁ νόμος δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἐξετάσει τὴν νομιμότητά της.
Στὴν προκειμένη δὲ περίπτωση τέτοια ἐπιφύλαξη νόμου γιὰ τὸν δημόσιο ὑπάλληλο δὲν ὑπάρχει. Ἐπιπλέον, ὁ δημόσιος ὑπάλληλος, μὲ βάση τὸ ἄρθρ. 38, πάρ. 2 & 3, τοῦ νέου Κώδικα Ποινικῆς Δικονομίας ὑποχρεοῦται τὴν ἐν προκειμένω διάπραξη τοῦ ἐγκλήματος τοῦ προσηλυτισμοῦ νὰ τὴν ἀναφέρει στὸν Εἰσαγγελέα.
Παράλληλα, πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψη καὶ τὸ ἄρθρ. 46 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, βάσει τοῦ ὁποίου τιμωρεῖται ποινικῶς καὶ ὅποιος θὰ δώσει ἐντολὴ στὸν ὑπάλληλο νὰ διαπράξει τὸ ἔγκλημα τοῦ προσηλυτισμοῦ ὑπὸ οἱανδήποτε μορφή, τὸ ὁποῖο, μάλιστα, βάσει τοῦ νόμου, ἐὰν διαπράττεται ἐντὸς σχολείων θεωρεῖται ἰδιαιτέρως ἐπιβαρυντικὴ περίπτωση. Ὡς ἐπισημαίνουμε, ἡ πάρ. 4 τοῦ ἄρθρ. 50 τοῦ Π.Δ. 18/1989 τιμωρεῖ τὸν παραβάτη καὶ κατὰ τὸ ἄρθρ. 259 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος (παράβαση καθήκοντος).
Τὰ ἴδια ὁρίζει καὶ τὸ ἄρθρ. 107, πάρ. 1, ἐδαφ. β’ τοῦ Ὑπαλληλικοῦ Κώδικος.)
5) Ὑπόψη ὅτι ὑπάρχει ad hoc ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἡ ὁποία καταδικάζει τὴ Νορβηγία, διότι εἰσήγαγε στὰ σχολεῖα μάθημα θρησκευτικῶν πολυθρησκευτικὸ καὶ ὄχι ἀμιγῶς Χριστιανικό, ἐπιδικάζει δὲ στοὺς προσφεύγοντες μεγάλο ποσὸ ἀποζημιώσεως. Πρόκειται περὶ τῆς ἀποφάσεως τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τῆς 29ης Ἰουνίου 2007, προσφυγὴ 15472/02 (ὑπόθεση Folgero κ.α.) κατὰ Νορβηγίας (Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δημοσιεύεται σὲ ἑλληνικὴ μετάφραση, στὸ περιοδικὸ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ 2009, σέλ. 257 κ.ἔπ.)
Ἑπομένως, τὸ παρὸν θέμα ἔχει ἐπιλυθεῖ καὶ ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ διὰ περισσοτέρους λόγους.
Ὑπόψη ὅτι τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο ὑποχρεώνει τὴν Νορβηγικὴ Κυβέρνηση, νὰ καταβάλλει στοὺς προσφεύγοντας, ὡς ἔξοδα δίκης, τὸ ποσὸ τῶν 70.000€. Ἐπίσης, ἡ ἐν λόγω ἀπόφαση καταλήγει στὸ ἂς ἄνω διατακτικό, λόγω παραβάσεως τοῦ ἄρθρ. 2, τοῦ Πρωτοκόλλου Νὸ 1 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.
6) Ὅπως ἀντιλαμβάνεστε Κά. Ὑπουργὲ καὶ Κά. Ὑφυπουργέ, τὸ θέμα εἶναι πολὺ σπουδαῖο, διότι ἀφορᾶ στὸν εὐαίσθητο χῶρο τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καὶ στὴν εὐθύνη ποὺ ἔχει τὸ Ὑπουργεῖο σας γιὰ τὴν κατὰ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους ἀνάπτυξή της.
Πρὸς τοῦτο, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ τὸ ἐξετάσετε μὲ τὴν ἀνάλογη εὐθύνη καὶ εὐαισθησία ποὺ σᾶς διακρίνει, προκειμένου νὰ ἐφαρμοστοῦν μὲ συνέπεια ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ καὶ νὰ ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἡ πολυθρησκειακὴ ὕλη ποὺ ἔχει χορηγηθεῖ γιὰ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ νὰ εἰσαχθεῖ ἡ ἀμιγῶς ὀρθόδοξη χριστιανική, καθόσον τοῦτο δὲν προκύπτει μόνο ἀπὸ τὸ ἄρθρ. 16, πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, ἀλλὰ προκύπτει παραλλήλως καὶ ἀπὸ δύο ἄλλα στοιχεῖα τοῦ Συντάγματος, ἤτοι ἀπὸ τὸ ἄρθρ. 3 καὶ ἀπὸ τὸ Προοίμιο τοῦ Συντάγματος. Ὑπόψη δὲ ὅτι τὸ ἄρθρ. 110 τοῦ Συντάγματος ἐπιτρέπει τὴν Ἀναθεώρηση τοῦ ἄρθρ. 3, δὲν ἐπιτρέπει ὅμως σὲ καμία περίπτωση τὴν Ἀναθεώρηση τοῦ προοιμίου.
7) Ὑπόψη ὅτι ἡ ὑποχρέωση τοῦ Ὑπουργείου σας νὰ συντάξει νέα βιβλία γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (ΜτΘ) δὲν πρέπει νὰ ἀνατεθεῖ σὲ καμία περίπτωση σὲ πρόσωπα ποὺ συνέταξαν τὴν ἀκυρωθεῖσα ἀπὸ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας (ΣτῈ) ὕλη, οἱ ὁποῖοι ἀκόμα καὶ ἂν τοὺς ἀνατεθεῖ τέτοια ἐργασία ὀφείλουν νὰ ζητήσουν τὴν ἐξαίρεσή τους, ὡς ἀκριβῶς ἐπιβάλλει τὸ ἄρθρ. 254 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος, ἐφόσον κριθεῖ ὅτι συντρέχουν καὶ οἱ προϋποθέσεις τῆς διατάξεως αὐτῆς.
Πέραν τούτων ὅμως ὑπάρχει καὶ τὸ ἠθικὸ μέρος, ἐφόσον θεωρηθεῖ ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἐξέθεσαν τὸ Ὑπουργεῖο, διότι συνέταξαν ὕλη ποὺ ἀκυρώθηκε, τετράκις, ὡς ἀντισυνταγματική,
Μὲ βάση τὰ παραπάνω καὶ ἔχοντας ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό σας, περὶ σεβασμοῦ καὶ ἀπολύτου νομιμότητας τῆς παρούσης ὑπόθεσης, παρακαλοῦμε γιὰ τὴν ἄμεση καὶ πιστὴ ἐφαρμογὴ τῶν πρόσφατων Ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ), τὸ συντομότερον, δηλώνουμε δὲ ὅτι εἴμεθα πρόθυμοι νὰ συνδράμουμε τὸ ἔργο σας μὲ τὶς δυνάμεις μας καὶ τὶς γνώσεις μας ἐπὶ πεδίου αὐστηρῶς ἐπιστημονικοῦ καὶ ὄχι ἰδεολογικοπολιτικοῦ, δεδομένου ὅτι, ὡς γνωρίζετε, ὑπάρχει στὴν Ἑλλάδα τάση ἀντιμετωπίσεως τῆς θρησκείας καὶ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ ἀπόψεως ἰδεολογικοπολιτικῆς.
Πρέπει, τέλος, νὰ σᾶς ἐπισημάνουμε ὅτι, σύμφωνα μὲ πληροφόρησε ποὺ ἔχουμε ἀπὸ σχολεῖα τῆς χώρας, κάποιοι μαθητὲς/τριες ζήτησαν καὶ πῆραν τὴν ἀπαλλαγή τους, ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, χωρὶς νὰ ἀναφέρουν ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, πράγμα τὸ ὁποῖο εἶναι βαρέως ἀμφισβητούμενο γιὰ πολλοὺς λόγους.
Π.χ. διότι αὐτοὶ/ἔςοι μαθητὲς/τριες φέρουν ὀνόματα χριστιανικὰ καὶ τεκμαίρεται ὅτι εἶναι βαπτισμένοι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Ἄλλωστε, στὸ θέμα αὐτό, ποὺ εἶναι καίριο γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ ἄρθρ. 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, ἡ ἀρχὴ προστασίας προσωπικῶν δεδομένων δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα νὰ ἐπεμβαίνει, διότι, τυχὸν δήλωση θρησκεύματος εἰς τὸ ὁποῖον ἕνας μαθητὴς ἀνήκει ἢ δὲν ἀνήκει δὲν γίνεται διὰ σκοποὺς παραβιάσεως τῶν προσωπικῶν δεδομένων, ἀλλὰ διότι ὁ μαθητὴς αὐτὸς ὑποβάλλει ψευδῆ δήλωση ἐνώπιον δημόσιας ἀρχῆς, τῆς ὁποίας τὸ ἀξιόποινο δὲν καλύπτεται μὲ τὴν ἐπίκληση σεβασμοῦ τῶν προσωπικῶν δεδομένων, διότι ἂν ἴσχυε τὸ ἀντίθετο, θὰ εἴχαμε πλήρη ἀνατροπὴ τῆς νομιμότητας καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους τομεῖς καὶ ὄχι μόνο στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
Τελειώνοντας θὰ θέλαμε νὰ διαλύσουμε ἕνα μύθο, ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται ἀπὸ ὁρισμένες πλευρὲς ὅτι δηλαδὴ εἰς τὰ λοιπὰ κράτη τῆς Εὐρώπης τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι πολυθρησκευτικὸ καὶ ὄχι ὁμολογιακό.
Ἡ τελευταία αὐτὴ ἄποψη εἶναι ἀνακριβὴς καὶ πρὸς ἀπόδειξη τούτου σᾶς ὑποβάλλουμε εἰδικὴ ἐξονυχιστικὴ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα μὲ παραπομπὴ σὲ σωρεία ἐγκύρων πηγῶν, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀποδεικνύεται ὅτι εἰς τὰ λοιπὰ κράτη τῆς Εὐρώπης τὸ μάθημα εἶναι ὁμολογιακὸ καὶ ὄχι πολυθρησκευτικό.
Ἐνόψει τῶν ἀνωτέρω παρακαλοῦμε ὅπως προβεῖτε τὸ συντομότερο στὶς κατὰ νόμον ἐνέργειες τοῦ ἀνακύψαντος θέματος τὸ ὁποῖο εἶναι πολὺ σοβαρό.
Μετὰ τιμῆς,
Γιὰ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο
τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων
Γιὰ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο
τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου