30 Οκτ 2019

Περιμέναμε νὰ ἐκπαραθυρωθοῦν τὰ βλάσφημα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, μετὰ καὶ τὴν δεύτερη καταδίκη τους ἀπὸ τὸ ΣτΕ

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς, δάσκαλος - Κιλκίς
«Μωρέ, κᾶνε με πρωθυπουργὸ ἢ ὑπουργὸ γιὰ μία μέρα 
καὶ νὰ δεῖς πὼς στρώνουν τὰ πράγματα»  
Πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὅταν ἀντάμωναν οἱ παρέες, συζητώντας γιὰ τὴν κατάντια τοῦ τόπου καὶ τὰ τρέχοντα θλιβερὰ γεγονότα, κάποιος θὰ πετιόταν καὶ θὰ φώναζε ἀγανακτισμένος «μωρέ, κᾶνε με πρωθυπουργὸ ἢ ὑπουργὸ γιὰ μία μέρα καὶ νὰ δεῖς πῶς στρώνουν τὰ πράγματα». Χρόνια ἔχω νὰ τὸ ἀκούσω. Εἶναι πλέον τόσο τὸ κατέβασμα στοῦ «κακοῦ τὴ σκάλα» καὶ τὸ περιρρέον πνεῦμα παραίτησης καὶ ὑποταγῆς, ποὺ κανεὶς δὲν διανοεῖται ὅτι μπορεῖ κάτι νὰ ἀλλάξει. Οἱ «κυβερνήσεις πέφτουνε» καί, συνήθως, μετὰ ἀπὸ λίγο, ὅλοι μονολογοῦν καὶ λένε μὲ ἔκδηλη...
τὴν ἀπογοήτευση: μία ἀπὸ τὰ ἴδια. «Οἱ βιολιτζῆδες ἄλλαζαν, μὰ ὁ χαβὰς μένεις ὁ ἴδιος» ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης.

Ἄλλαξε κάτι στὴν Παιδεία; Ὄχι. Περιμέναμε -τὸ ἐλάχιστο- νὰ ἐκπαραθυρωθοῦν τὰ βλάσφημα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, μετὰ καὶ τὴν δεύτερη καταδίκη τους ἀπὸ τὸ ΣτΕ. Εἰς μάτην. Καταλάβαμε. Κατέθεσε τὰ διαπιστευτήριά της καὶ ἡ νῦν ὑπουργός. Μία ἀπὸ τὰ ἴδια. Τί τὸ διαφορετικὸ πράττει ἀπὸ τοὺς Φίλη καὶ Γαβρόγλου; Τίποτε. Ἀπὸ τὴν ἴδια ἀρχέκακο κεφαλὴ παίρνουν γραμμὴ καὶ μπαίνουν στὴν γραμμή, στοιχίζονται. Πόσα, ὅμως, θὰ μποροῦσαν ν’ ἀλλάξουν στὴν Παιδεία;  Ἐξαγνισμός μας μέσω τῆς Παιδείας. Νὰ ξαναγίνουμε ἁγνοὶ ζώντας μὲ τὰ δικά μας παλιὰ πλούτη. «Δὲν θέλω καινούργια, ξένα δῶρα. Παλιά, δικά μου πλούτη σοῦ ζητῶ», βροντολαλεῖ ὁ καθ’ ἠμᾶς Παλαμᾶς.

Τίποτε δὲν γίνεται, θὰ πεῖ μὲ συγκατάβαση κάποιος. Λάθος. Πολλά καὶ ὡραία μπορεῖ νὰ γίνουν. «Κᾶνε μὲ ἕνα βράδυ ὑπουργὸ Παιδείας καὶ νὰ δεῖς ποιὸ θὰ εἶναι τὸ νέο ἀναλυτικό, ὄχι πρόγραμμα, ἀλλὰ ὅραμα». Καὶ δή, στὴν κρίσιμη, ἐξοπλιστικὴ ἡλικία τοῦ Δημοτικοῦ.
Ἀπαριθμῶ, ἔχοντας κατὰ νοῦ τὴν Στ΄ ποὺ διδάσκω. (Καὶ καταγράφω αὐτὰ ποὺ πράττω στὴν αἴθουσα, κατὰ παράβασιν προγραμμάτων ποὺ μᾶς ἔφεραν σὲ τοῦτο ἐδῶ τὸ χάλι).

Πρῶτον:  Στὸ μάθημα τῆς Γλώσσας, τὸ σημαντικότερο καὶ κυριότερο. Κατάργηση τῶν νῦν βιβλίων -περιοδικῶν ποικίλης ὕλης- καὶ ἀνάθεση συγγραφῆς νέων ἀναγνωστικῶν, ὄχι σὲ τυχάρπαστους ἐθνομηδενιστὲς -δοκιμάστηκαν καὶ διέλυσαν τὰ πάντα- ἀλλὰ στοὺς ἀρίστους. Ἐπιστρατεύεις τὴν ἀφρόκρεμα τῆς ἐπιστήμης, ὅ,τι καλύτερο διαθέτει παγκοσμίως ἡ πατρίδα - γλωσσολόγους, φιλολόγους, εἰκαστικούς, παιδαγωγοὺς - καὶ τοὺς ἀναθέτεις τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή. Ὅρος ἀπαράβατος, ἡ προβολὴ τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης ἐν τῇ διαχρονία της. Τί σημαίνει καλὸ ἀναγνωστικό; Προσωπικῶς χωρίζω τὴν χρονιὰ σὲ θεματικὲς ἑνότητες. Δηλαδή, μὲ ἁπλὰ λόγια.

Ἕνα μήνα διδάσκω δημοτικὴ ποίηση. «Τοῦ νεκροῦ ἀδελφοῦ», «τὸ γιοφύρι τῆς Ἄρτας», «οἱ Ἀκρίτες», «ὁ Ἐρωτόκριτος». Νὰ εὐωδιάσουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὰ μυρίπνοα ἄνθη τῆς Πονεμένης Ρωμιοσύνης. Τὸν ἄλλο μήνα ἀρχαίους συγγραφεῖς. Ποιὸς εἶπε ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διαβάσουν Ὅμηρο, Θουκυδίδη ἢ Πλούταρχο; Τον ἄλλο μήνα Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας», τὸ μοσχολίβανο τῶν ἐθνικῶν μας γραμμάτων. (Μέγα Βασίλειο καὶ Φώτιο καὶ Πατροκοσμὰ καὶ ἅγιο Παϊσιο). Σειρά ἔχουν τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Εἰκοσιένα. 27 σελίδες ἔχει τὸ νῦν βιβλίο Γλώσσας γιὰ συνταγὲς μαγειρικῆς. Γιατί νὰ μὴν διδάξω τὸν ἐξαίσιο λόγο, ἰδρυτικός του κράτους μας θὰ ἔλεγα, τοῦ Γέρου τοῦ Μοριὰ στὴν Πνύκα, τὶς λεβέντικες μοσχοβολιὲς τοῦ πατριδοφύλακα Μακρυγιάννη ἢ τοῦ Φωτάκου καὶ τοῦ Κασομούλη τὰ συναξάρια τοῦ Γένους; Ακολουθούν οἱ Νεοέλληνες ποιητές, οἱ τροπαιοῦχοι τῆς Γλώσσας μας.  Ὁ Σολωμός, ὁ Κάλβος, ὁ Μαβίλης, ὁ Βαλαωρίτης, ὁ Δροσίνης, ὁ Πολέμης, ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἐλύτης, ὁ Σεφέρης, ὁ Ρίτσος, ὁ Βρεττάκος, ὁ Ρῶτας, διαμάντια πεταμένα στὴ λάσπη. Ἕπονται οἱ πεζογράφοι μὲ πρωταθλητὴ τὸν κὺρ Ἀλέξανδρο τὸν Σκιαθίτη, τὸν Βενέζη, τὸν Μυριβήλη, τὸν Κόντογλου. Τί νὰ πρωτοδιαλέξεις;  Ἁπλώνεις τὸ χέρι στὸ χρυσοφόρο μεταλλεῖο τῆς λογοτεχνίας μας καὶ πιάνεις πετράδια καὶ τιμαλφῆ.

Δεύτερον: Δύο ὧρες ἀρχαία ἑλληνικά, μύθους τοῦ Αἰσώπου, Εὐαγγελικὲς Περικοπές.  Ἔμφαση στὴν ἐτυμολογία. (Γιατί τὸν λέμε σκίουρο; Γιατί ἔχει μία οὐρὰ τόσο μεγάλη, ποὺ κάνει σκιά). Ταυτόχρονα κυκλοφορεῖ στὸ σχολεῖο «ἐτυμολογικὸ λεξικό», στὸ ὁποῖο καταγράφονται λέξεις καθημερινὲς ποὺ τὶς γνωρίζουν τὰ παιδιά.  (Αἴθουσα. Ἀπὸ τὸ ρῆμα αἴθω=φωτίζω. Ἀπὸ δῶ ὁ αἴθριος καιρός). Δύο καλὰ πετυχαίνεις: καὶ βελτίωση τῆς ὀρθογραφίας καὶ αἴσθηση τῆς συνέχειας τῆς γλώσσας.

Τρίτον:  Γραμματική. Τὸ νῦν βιβλίο ἔχει 218 σελίδες. Ἐν πολλοῖς βρίσκεται σὲ ἀχρησία. Κανεὶς μαθητὴς δὲν τὸ μελετᾶ.  Ἕνα ὀλιγοσέλιδο, εὔχρηστο βιβλίο ἀρκεῖ. Τὰ δέκα μέρη τοῦ λόγου, λίγο συντακτικὸ καὶ τέλος. Καὶ νὰ ξαναμποῦν στὸ σχολεῖο ἡ ὀρθογραφία, ποὺ κακῶς καταργήθηκε, προανάκρουσμα τῆς ἐπιβολῆς τῆς φωνητικῆς γραφῆς, ἕνα ι, ἕνα ε, καί, γιατί ὄχι, ἡ καλλιγραφία. «Ἀπορεῖ κανένας πὼς γίνεται, μία φυλὴ σὰν τὴν δική μας ποὺ εἶχε τόση εὐαισθησία καὶ ποὺ τὴ μετάδωσε σ’ ὅλη τὴν ἀνατολή, τώρα νὰ εἶναι βουτηγμένη ὁλόκληρη στὴν ἀκαλαισθησία στὸ κάθε πράγμα, μία ἀκαλαισθησία ἀληθινὰ ἀπίστευτη, σὰ νὰ ἔχουμε γίνει ἕνα ὁλότελα ἄλλο γένος», γράφει ὁ Κόντογλου στὰ «Μυστικὰ Ἄνθη» του. (σελ. 46).

Τέταρτον: Ἱστορία. Ἀπόσυρση τῶν ὑπαρχόντων βιβλίων, ποὺ εἶναι γιὰ πρωτοετεῖς φοιτητὲς καὶ συγγραφὴ βιβλίων, στὰ ὁποῖα θὰ ἀναδεικνύονται οἱ ἐπιφανεῖς τοῦ Γένους. Γιατί εἶναι ἥρωες ὁ Μπότσαρης, ὁ Παπαφλέσσας, ἡ Μπουμπουλίνα, ὁ Παῦλος Μελάς, ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου; Ἀφιερώματα καὶ ἐπεισόδια ἀπὸ τὴν ζωή τους, ποὺ φανερώνουν τὸ μεγαλεῖο τους. Τὰ παιδιὰ θέλουν τὶς ἀξίες σαρκωμένες σὲ πρόσωπα.  Τοὺς μιλᾶς γιὰ τὸν ἀητὸ τῆς Μακεδονίας μας, τὸν Παῦλο Μελά, καὶ κατανοοῦν τί σημαίνει ἡρωισμός, θυσία καὶ φιλοπατρία καὶ ἐπαναφέρεις στοὺς τοίχους κάδρα ἡρώων, γιὰ νὰ τοὺς βλέπουν καὶ νὰ καμαρώνουν ποὺ εἶναι Ἑλληνόπουλα.

Πέμπτον: Θρησκευτικά. Στην Στ΄ Δημοτικοῦ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς ἢ βίους ἁγίων, μαρτύρων καὶ νεομαρτύρων. Χριστοκεντρικὴ παιδαγωγία, γιὰ νὰ καταλάβουν τὰ παιδιὰ (καὶ οἱ γονεῖς τους) ὅτι Χριστιανὸς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀναρριχᾶται, στὴν "σωζομένη" συκομουριὰ τοῦ Ζακχαίου, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ φιλεύει τὸν Χριστὸ στὸ σπίτι του καὶ μοιράζει «τὰ ἥμισυ τῶν ὑπαρχόντων του, τοῖς πτωχοῖς». Γιά νὰ μάθουν τὰ βαπτισμένα, ἀλλὰ ξεμυρωμένα Ἑλληνόπουλα ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ γενέθλια, ὑπάρχουν καὶ οἱ ἅγιοί τους καὶ γιορτάζουμε μὲ χαρὰ , την  ἡμέρα ποὺ δὲν πέθαναν, ἀλλὰ προτίμησαν τὴν ζωὴ κοντὰ στὸ Χριστὸ καὶ νίκησαν τὸν θάνατο. Τὰ παιδιὰ τρέχουν στὸν Χριστό. Αὐτὸς ἀνοίγει τὴν ἀγκαλιά του καὶ μᾶς μαλώνει:  «Ἄφετε τὰ παιδία…». Και ἐμεῖς βάζουμε ἀνάμεσά τους τὸ πρόγραμμα τοῦ Φίλη καὶ τοῦ Γαβρόγλου..

Ἕκτον:  Μὲ νόμο: Κάθε Δευτέρα ἔπαρση τῆς σημαίας καὶ ὅλο τὸ σχολεῖο ψάλλει τὸ ἀναστάσιμο ἀπολυτίκιο τοῦ Γένους, τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο

Ἕβδομον: Ἡ γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἀπὸ ἀργία ξαναγίνεται σχολικὴ γιορτή.

Ὄγδοον: Παρελάσεις. Εἴδαμε κάτι νευρόσπαστα νὰ χοροπηδοῦν σὰν κατσίκια. Ἀπόρροια τῆς ἀνύπαρκτης Παιδείας, τῆς ἐκπαίδευσης (καὶ τῆς κοινωνίας), τοῦ χαβαλέ, τῆς κατάληψης καὶ τῆς ἀτιμωρησίας. ¨Θεέ μου τί βλέπομεν στὶς μέρες μας», θὰ μοιρολογοῦσε ὁ Μακρυγιάννης. Ξινὰ μῆλα ἀπὸ ξινές, ἄχρηστες μηλιές…

Ας τὸ καταλάβουμε «Σχολεῖο ἴσον δάσκαλος» (Παλαμᾶς).  Ὅλο τὸ βάρος νὰ πέσει στὴν ὑγιῆ, ἐθνικὴ μόρφωση τῶν δασκάλων. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολῆς τῆς Παιδείας: ἡ ἐθνικὴ μόρφωση. «Δὲν μπορεῖ ἡ παιδεία ν’ ἀρνηθεῖ τὴν ἐθνικὴ μόρφωση καὶ νὰ γίνει ἀχρωμάτιστη, πανανθρώπινη Παιδεία, ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου. Τέτοια παιδεία θὰ ἦταν ἀφηρημένη μόνο ἔννοια χωρὶς περιεχόμενο». Εἶναι λόγια τοῦ Ἀλ.  Δελμούζου, στὸ βιβλίο του «Μελέτες καὶ πάρεργα» (σελ. 42). Ἤθελε νὰ πεῖ Παιδεία γιὰ Ἑλληνόπουλα, τὰ τρανὰ καὶ γερὰ γράμματα τοῦ Γένους, ποὺ μόρφωναν γενιὲς ποὺ «χιόνι ἔτρωγαν, χιόνι ἔπιναν καὶ τὴν φωτιὰ βαστοῦσαν»….

6 σχόλια:

  1. Αφιερωμενο το αρθρο στους χαζοχριστιανους που ψηφισαν Μητσοτακη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σχόλιο 5:54 μ.μ. το έγραψε χαζοχριστιανός που πιστεύει ότι η άκρα αριστερά είναι το ίδιο επικίνδυνη με την ήπια Ν.Δ.!!!

      Διαγραφή
    2. Αυτό με τον καλό
      και τον κακό αστυνόμο
      θα τόχεις ακουστά...
      δε μπορει!!!

      Διαγραφή
    3. Αυτά είναι λόγια χριστιανού;

      Διαγραφή
  2. Δυστυχώς δάσκαλε
    άμα τά'κανες αυτά...

    Το καλό σενάριο:
    άμα είχες τίποτα
    κρυμμένα "σκουπίδια"
    στο περιβάλλον σου
    θα παίζανε στην διαπασών
    στις ειδήσεις-οχετούς,

    Το κακό σενάριο
    σπάνιο στις μέρες μας
    αφού η καθαρότητα
    του βίου εξέλιπε πλεον,
    είναι:

    αυτοκτονία με μία
    σφαίρα στην καρδιά
    και μία στο κεφάλι(;)





    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Περιμένα(μ)(ν)ε κάποιοι την εκπαραθύρωση! Αλλά δυστυχώς, οι επιφυλάξεις, εκείνες που λέγαμε, και που συνεχίζουμε να έχουμε για κάθε νέο πρόσωπο, νέα κατάσταση, νέα απόφαση, απ` όπου κι αν προέρχεται, απ` όποιον κι αν λαμβάνεται, υπερέχουν. Και έγινε πλέον κανόνας η εξαίρεση! Μόνο ο Θεός ξέρει πού θα μας βγάλει αυτός ο Λαβύρινθος, στον οποίο μας έχουν παραχώσει! Βέβαια, ως λαός, απαξιώσαμε και πετάξαμε από καιρό στους κάδους της λησμονιάς τους ακατάλυτους, και από αιώνων διαπιστευμένους σωστικούς "μίτους" του Γένους και μείναμε ασπόνδυλοι, απέναντι στους επιδέξιους ψευτοσωτήρες, τσιράκια της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι παίζουν,χωρίς αντίπαλο, το βρόμικο παιχνίδι του αφελληνισμού και της απορθοδοξοποίησης. Εργάζου και λέγε την αλήθεια, δάσκαλε και αδελφέ! Και χαίρε!
    Σ.Η.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.