ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τή 11η Ἰουλίου 2019
Στούς ἔσχατους καί ἀποκαλυπτικούς καιρούς μας, βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη, ἀπό οἰκουμενιστικούς κύκλους, μία γιγαντιαία προσπάθεια νά ἀποχαρακτηρισθοῦν οἱ σύγχρονοι αἱρετικοί, ὡς αἱρετικοί καί νά προβληθοῦν ὡς ἔχοντας δῆθεν μία διαφορετική παράδοση. Ἡ αἵρεση καί ἡ κακοδοξία «βαπτίστηκε» ὡς «νόμιμη διαφορετικότητα», ὅπως τήν χαρακτήρισε πρόσφατα, ὁ αἱρεσιάρχης τοῦ Βατικανοῦ, ὀρθά – κοφτά, στήν ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπία, κατά τήν «θρονική ἑορτή» τῆς «ἐκκλησίας τῆς Ρώμης». Αὐτό διδάσκει, περί τῶν συγχρόνων αἱρέσεων, ὁ Παπισμός, αὐτό δυστυχῶς δέχονται καί διδάσκουν καί οἱ δικοί μας ὀρθόδοξοι θιασῶτες τῆς λεγομένης «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως». Μάλιστα πολλοί ἔχουν φτάσει στό σημεῖο νά ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη αἱρέσεων, μέ τήν στενή σημασία της, στήν ἐποχή μας, καί νά τήν περιορίζουν στήν ἀρχαία Ἐκκλησία! Πρόκειται γιά τήν καλλιέργεια τοῦ λεγομένου «λαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ», ὥστε μέσω τοῦ ὁποίου, λίγο κατ’ ὀλίγο, νά «ἐξοικειωθεῖ» τό ὀρθόδοξο πλήρωμα μέ τίς αἱρέσεις καί νά μήν... ἀντιδρᾶ στά «ἀνοίγματα» πρός αὐτές, μέσω τοῦ λεγομένου «ἐπανακαθορισμοῦ» ἤ ἀμνηστεύσεως τῶν αἱρέσεων.
Ἐφόσον δέν «βλέπουν» κακοδοξίες καί αἱρέσεις στόν, ἐκτός της Ὀρθοδοξίας, κατακερματισμένο χριστιανικό κόσμο, συμπεριφέρονται στούς αἱρεσιάρχες ὡς νά εἶναι ὀρθόδοξοι, ὡς νά εἶναι ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, νά τούς ἀποδίδουν ἐκκλησιαστικές τιμές, ὡς νά ἔχουν ἱεροσύνη, ὡς ἀρχηγούς ἀληθινῶν «ἐκκλησιῶν». Κι ἀκόμα δέν παραλείπουν νά τούς ἐγκωμιάζουν ὑπερβαλλόντως γιά κάποιες πράξεις τους καί τά λεγόμενά τους, προβάλλοντάς τους ὡς πρότυπα ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί ποιμαντικῆς γιά τούς ὀρθοδόξους!
Ἀφορμή γιά τό παρόν σχόλιό μας πήραμε ἀπό πρόσφατο ἄρθρο, δημοσιευμένο στό ἰστολόγιο «ΡΟΜΦΑΙΑ» (9-7-2019), τοῦ κ. Ἀλεξάνδρου Ντελόπουλου, μέ θέμα: «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΘΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ». Δέν γνωρίζουμε τό ἀρθρογράφο, οὔτε ἄν ἔχει ἐπαρκεῖς θεολογικές γνώσεις. Διαβάζοντας ὅμως τό ἄρθρο τοῦ διαπιστώνουμε δυστυχῶς, πόσο στρεβλή εἰκόνα ἔχει γιά τίς πραγματικές διαστάσεις τῆς αἵρεσης στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας καί τίς ὀλέθριες συνέπειες στή ζωή τῶν πιστῶν. Προφανῶς ἀγνοεῖ ὅτι ἡ αἵρεση δέν εἶναι ἕνα ἁπλό ἰδεολόγημα, μία ἁπλή ἐπιλογή ὁρισμένων θρησκευτικῶν ἀρχῶν καί δοξασιῶν, ἀλλά δημιουργεῖ τεράστιες ὀντολογικές ἀλλοιώσεις στόν πλανεμένο ἄνθρωπο. Ἀλλοιώνει βαθύτατα καί τό ἦθος του, διότι ὁ αἱρετικός στερημένος τῆς θείας χάριτος, γίνεται ἀποδέκτης καταιγισμοῦ τῆς δαιμονικῆς ἐνέργειας, ἡ ὁποία τόν ἀλλοτριώνει καί τόν ἐμποδίζει νά ἔρθει «εἰς ἑαυτόν» καί νά ἐπιστρέψει στήν ἀλήθεια γιά νά σωθεῖ. Κύριο γνώρισμα τῶν αἱρετικῶν καί ἰδίως τῶν αἱρεσιαρχῶν, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία τούς κλείνει κάθε χαραμάδα συνειδητοποίησης τή πλάνης τους. Τούς δίνει τήν ψευδαίσθηση τῆς «ἀλήθειας» καί γιά τοῦτο ἐμμένουν πεισματικά στίς πλάνες τους. Γιά τό ὅτι ἡ αἵρεση ἀλλοτριώνει καί τό ἀνθρώπινο ἦθος, θυμίζουμε στόν ἀρθρογράφο, πώς οἱ ἀρχαῖες καί σύγχρονες κακοδοξίες ἀποτελοῦν τήν μήτρα τῆς κακοδαιμονίας τοῦ κόσμου. Ἄν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «συνέχει τά τό πρίν διεστῶτα», θεραπεύει τά ἀνθρώπινα πρόσωπα ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό κακό καί τά ἐντάσσει στό ἅγιο Σῶμα Της καί δημιουργεῖ κοινωνίες ἁγίων, ἡ αἵρεση κάνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: τά ἀποσπᾶ καί τά ἀπομακρύνει ἀπό τή σωστική ἀγκαλιά Της καί τά κάνει ἕρμαια τῶν παθῶν τους καί τῆς δαιμονικῆς ἐνέργειας. Τρανή ἀπόδειξη αὐτῶν, ἡ τραγωδία τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς, ἀλλά καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῶν αἱρέσεων στήν πορεία τοῦ κόσμου. Φτάνει νά μελετήσουμε λ.χ. τήν ἱστορική πορεία τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ, τά τελευταία χίλια χρόνια, γιά νά διαπιστώσουμε ἀβίαστα πώς ἡ σύγχρονη κακοδαιμονία τοῦ κόσμου, ἡ κοινωνική ἀδικία, ἡ αὐθαιρεσία τῶν ἰσχυρῶν καί ἡ ἠθική κά πνευματική ἀποστασία, εἶναι ἀπότοκα τῶν φρικωδῶν πλανῶν του, οἱ ὁποῖες ἐπέδρασαν καταλυτικά στίς δυτικές κοινωνίες. Καί μόνον αὐτό μπορεῖ νά ἀποδείξει, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά λογισθεῖ ὁ Παπισμός ὡς ἡ ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, «μή ἔχουσα σπίλον ἤ ρυτίδα, ἤ τί τῶν τοιούτων» (Ἔφ.5,27), ἀλλά μία ἀδίστακτη ἐγκόσμια ἐξουσιαστική κατάσταση, μέ ἕνα διαρκές ἐγκληματικό παρελθόν.
Ὁ ἀρθρογράφος παίρνει, ἀφορμή ἀπό τήν τραγωδία τοῦ οὐκρανικοῦ προβλήματος, ὅπου οἱ σχισματικοί, ἀφορισμένοι καί ἀχειροτόνητοι ἔλαβαν ἀντικανονικά ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο αὐτοκεφαλία, γιά νά στηλιτεύσει τήν αἵρεση τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι εἶναι καταδικασμένη ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1872. Τή διαπιστώνει στούς Ρώσους, οἱ ὁποῖοι «δέν χάνουν εὐκαιρία νά ἀναφέρονται στήν «Ἁγία Ρωσία» καί νά παρασύρονται ἀπό τήν ἀριθμητική θεολογία, ἐκτιμώντας τήν Ἐκκλησία μέ βάση κοσμικά κριτήρια». Ἀλλά καί στούς Σέρβους, Ρουμάνους καί Ἄραβες, οἱ ὁποῖοι «ἔχουν προβλήματα μεταξύ τους καί παρασυρόμαστε ἀπό ἐθνικιστικά πάθη, πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί μακραίωνη παράδοσή μας». Δέν διαφωνοῦμε μέ τόν ἀρθογράφο γιά τά φαινόμενα τῆς αἵρεσης τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἀλλά θά περιμέναμε, ἐφόσον παίρνει ἀφορμή ἀπό τά γεγονότα τῶν οὐκρανικῶν σχισμάτων, νά καταδείξει τήν αἵρεση αὐτή καί σ’ αὐτά καί νά τά καταδικάσει, διότι, σέ αὐτά εἶναι ἡ πιό ἐμφανής περίπτωση ἐθνοφυλετισμού στήν Ἐκκλησία μας. Ὅμως δυστυχῶς δέν τό ἔκανε! Ἄρα τό ἄρθρο τοῦ ἀλλοῦ στόχευε.
Αὐτό φανερώνει ἡ συνέχειά του. Γράφει πώς, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς σπαράσσεται ἀπό διασπαστικά φαινόμενα, «Ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, πού εὔκολα πολλοί ἀπό ἐμᾶς κατηγοροῦμε γιά τήν ὀργανωτική δομή της καί τή θέση τοῦ Πάπα ὡς ἡγέτη τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ἔχει ἀποδείξει σέ βάθος χρόνου ὅτι ἔχει προσπεράσει ὅλα αὐτά τά προβλήματα μέ μεγάλη ἐπιτυχία. Βέβαια μαστίζεται ἀπό ἄλλα προβλήματα ἀλλά ὄχι ἀπό ἐθνοφυλετισμό, πολλαπλά σχίσματα καί αὐτοκεφαλίες ἤ αὐτονομίες. Διοικητικά τουλάχιστον, τό μοντέλο πού ἀκολουθεῖ διασφαλίζει τήν παγκόσμια ἑνότητα διά τῆς πειθαρχίας, παρόλο πού ἀπαριθμεῖ 1.4 δισεκατομμύρια πιστούς σχεδόν σέ ὅλες τίς χῶρες τοῦ κόσμου»! Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ ὁ ἀρθρογράφος προσπαθεῖ νά «ἀποδείξει» τήν ὑπεροχή τῆς «Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας» σέ σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Καί τό χειρότερο: νά ἀμνηστεύσει τήν χείριστη πλάνη τοῦ Παπισμοῦ, τό δαιμονικό «παπικό πρωτεῖο», τόν φράγκικο, δηλαδή, τόν φεουδαρχικό τρόπο διακυβέρνησης τῆς Ἐκκλησίας! Προτείνει, ἐμμέσως πλήν σαφῶς νά ἐγκαταλείψει ἡ Ἐκκλησία μας τό θεῖο συνοδικό της πολίτευμα καί νά προχωρήσει στό ἀπολυταρχικό παπικό, γιά νά «ἀπολαμβάνει» τήν καταναγκαστική «ἠρεμία» τῆς «καθολικῆς ἐκκλησίας»! Μόνο πού, ἴσως δέν γνωρίζει, ὅτι ἡ ἀπολυταρχία τοῦ Παπισμοῦ, ὄχι μόνο δημιούργησε διασπαστικές περιπτώσεις στήν «καθολική ἐκκλησία», ἀλλά ὑπῆρξε ἡ μήτρα τοῦ ἰλιγγιώδους χριστιανικοῦ κατακερματισμοῦ,(βλ. Προτεσταντισμός, Ἀγγλικανισμός, Παλαιοκαθολικισμός, κλπ.). Ὅλοι αὐτοί ἀποσχίστηκαν ἀπό τόν Παπισμό, ἐξαιτίας τοῦ «πρωτείου ἐξουσίας» τοῦ Φράγκου ἐγκάθετού του παπικοῦ θρόνου καί τῶν φρικωδῶν ἱστορικῶν γεγονότων τῆς «ἐκκλησίας» τοῦ τά τελευταία χίλια χρόνια!
Καί συνεχίζει: «Ἀφορμή γιά αὐτό τό σχόλιο στάθηκε ἡ χθεσινή συνάντηση πού εἶχε ὁ Ποντίφικας μέ τῆς Οὐκρανική Ἑλληνοκαθολική Ἐκκλησία (ἤ ἀλλιῶς Ἑλληνόρυθμη ἤ Βυζαντινή Καθολική Ἐκκλησία). Ὁ Πάπας Φραγκίσκος προειδοποίησε μέ αὐστηρότητα τήν Ἑλληνοκαθολική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας νά μήν συνδέεται μέ «ἐκκλησιαστικά, ἐθνικιστικά ἤ πολιτικά συμφέροντα». Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί Λατινικοῦ Τυπικοῦ εἶναι δεδομένο ὅτι ποτέ δέν ἐμπλέκονται σέ ἐθνικιστικές παγίδες καί τοποθετοῦν τήν Ἐκκλησίας πάνω ἀπό τήν ἐθνική τους ταυτότητα. Ἀκόμα ὅμως καί οἱ Ἑλληνοκαθολικοί (Οὐνίτες), παρόλο πού εἶναι κατά τά πάντα ἴδιοι μέ ἐμᾶς, εἶναι ἐξίσου πειθαρχημένοι καί ἀντιλαμβάνονται τήν Ἐκκλησία ὡς κάτι πέρα καί ἔξω ἀπό τήν ἐθνική τους συνείδηση». Μά καί βέβαια δέν ἀποδέχεται ὁ «πάπας» κανενός εἴδους ἐθνικῆς συνείδησης τῶν ἀνά τόν κόσμο ὀπαδῶν του, διότι, ἁπλούστατα πρωτίστως τούς θεωρεῖ «πολίτες τοῦ παγκόσμιου κράτους του»! Τό Βατικανό εἶναι τυπικά ἕναν μικρό κρατίδιο στή Ρώμη, ἀλλά ἡ ἐξουσία τοῦ ἔχει παγκόσμιες διαστάσεις. Θεωρεῖ ὅλους τους «καθολικούς», ὅπου γής, ὡς πολίτες τοῦ κράτους του. Ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι τό τρομερό γεγονός νά δίνει ἄσυλο σέ καταζητούμενους «καθολικούς» ἐγκληματίες, ὅπως λ.χ. τῶν φασιστών Οὐστάσι (βλέπε ἐγκληματίας Α. Πάβελιτς), κατά τόν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο καί νά μή μπορεῖ κανένας νά τούς ἀποσπάσει ἀπό αὐτό!
Μᾶς ἐξέπληξε καί κάτι ἄλλο γιά τόν ἀρθρογράφο. Γράφοντας γιά τούς οὐνίτες, δέν ἀναφέρει τό παραμικρό, γιά τό ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ πλέον δόλιοι παπικοί, οἱ ὁποῖοι ὡς προβατόσχημοι λύκοι «κατασπαράσσουν» ὀρθοδόξους πιστούς. Ὄντας φανατικοί παπικοί στό φρόνημα, ντύνονται ὀρθόδοξα ράσα καί ἄμφια, χτίζουν ναούς σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη ναοδομία καί ἀκολουθοῦν τό ὀρθόδοξο λειτουργικό τυπικό γιά νά παραπλανοῦν τούς ἀφελεῖς ὀρθοδόξους. Ἀλλά δυστυχῶς, γιά τόν ἀρθογράφο οἱ οὐνίτες εἶναι «εἶναι κατά τά πάντα ἴδιοι μέ ἐμᾶς»! Ἀνακρίβεια ἀσυγχώρητη: ὅμοιοι μέ μᾶς εἶναι ὡς πρός τά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά, ἐνῶ ὡς πρός τήν πίστη καί τό φρόνημα εἶναι φανατικοί παπικοί!
Ἡ Οὐνία εἶναι ἴσως ἡ χειρότερη ἐπινόηση τοῦ Παπισμοῦ, γιά νά ὑποτάξει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν ἐξουσία τοῦ «πρώτου», τοῦ «πάπα». Ἡ ἱστορική της πορεία εἶναι γεμάτη ἀνείπωτα ἐγκλήματα κατά τῆς Ἐκκλησίας μας, πού δέν ἔχουμε τή δυνατότητα νά ἀναφέρουμε στό σχόλιό μας αὐτό. Ἐκεῖνο πού θά γνωρίζαμε στόν ἀρθρογράφο εἶναι πώς ἡ Οὐνία εἶναι τόσο ὀλέθριο σύμπτωμα στόν παναιρετικό Παπισμό καί τόσο ἐπιζήμια γιά τήν Ἐκκλησία μας, ὥστε «βάλτωσε» καί αὐτούς ἀκόμη τούς θεολογικούς διαλόγους!
Καί κάτι ἄλλο σημαντικό. Ὁ ἀρθρογράφος ἀγνοεῖ (ἤ θέλει νά ἀγνοεῖ) πώς οἱ οὐνίτες στήν Οὐκρανία, ὄχι μόνο ἐμπλέκονται «σέ ἐθνικιστικές παγίδες», ἀλλά πρωτοστάτησαν γιά τή χορήγηση τῆς περιβόητης αὐτοκεφαλίας στήν «νέα ἐκκλησία», ὑπό τόν «προκαθήμενο» Ἐπιφάνιο, στό πρόσωπο τοῦ οὐνίτη πρώην Προέδρου τῆς χώρας Π. Ποροσένκο! Κι ἀκόμα ἄς διαβάσει τίς δηλώσεις τῶν οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας, ἀλλά καί τῶν ὀρθοδόξων σχισματικῶν, γιά «στενή συνεργασία», μέ «στόχο τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία «μπορεῖ νά ξεκινήσει στήν Οὐκρανία», γιά νά διαπιστώσει κατά πόσον δέν πέφτουν «σέ ἐθνικιστικές παγίδες»!
Ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος πώς ὁ «πάπας» Φραγκίσκος τόνισε στούς ὀρθοδοξοφανεῖς παπικούς οὐνίτες του, ὅτι κάνουν ἄσχημα ὅσοι «ἐμπλέκουν τή θρησκεία (μέ τήν πολιτική), ἡ ὁποία ἐκ τῶν πραγμάτων καί σύμφωνα μέ τήν παράδοση δύο χιλιετιῶν τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν πολιτική»! Ἡ ὑποκρισία του στό ἔπακρο! Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος πιστεύει ὅτι ἐνσαρκώνει «ὅλες τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου», (θρησκευτικές, πνευματικές, πολιτικές) στό πρόσωπό του καί ἔχει θέσει τήν Ἐκκλησία ὑποπόδιο τῶν ποδῶν του, ὁμιλεῖ ὅτι ἡ θρησκεία δέν ἔχει σχέση μέ τήν πολιτική! Μάλιστα ψεύδεται καί διαστρέφει τήν ἱστορία, ὅταν λέει ὅτι αὐτή εἶναι ἡ παράδοση δύο χιλιετιῶν! Λάθος, ἡ ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐξουσία τῶν Φράγκων φεουδαρχῶν ἀνάγεται στή δεύτερη χιλιετία, ἀφότου αὐτοί κατέλαβαν τήν Δυτική Ἐκκλησία τό 1009! Τό Βατικανό εἶναι κράτος, ἀπό τό 1929, μέ «κονκορδάτο» του τότε φασιστικοῦ καθεστῶτος τοῦ δικτάτορα Μουσολίνι καί ἀσκεῖ ταυτόχρονα μέ τήν «ἱερατική» ἐξουσία καί πολιτική! Πῶς λοιπόν δέν ἔχει ἡ «θρησκεία τοῦ» σχέση μέ τήν πολιτική;
Κλείνοντας τό σχόλιό μας, θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τή λύπη μας, γιά τό ἄρθρο τοῦ κ. Α. Ντελόπουλου, ὁ ὁποῖος, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, μᾶς καλεῖ νά πάρουμε «μαθήματα ὀρθοδόξου ἤθους ἀπό τόν πάπα Φραγκίσκο». Ἀπό τόν ἀμετανόητο αἱρεσιάρχη, ὁ ὁποῖος κρατᾶ στήν ἐξουσιαστική του πλάνη τά ἑκατομμύρια τῶν ὀπαδῶν του. Μᾶς ζητᾶ νά γίνει δάσκαλός μας, νά μᾶς διδάξει ὀρθόδοξο ἦθος, αὐτός ὁ ὁποῖος ἔχει ἐνσαρκώνει ἕνα ἄλλο «ἦθος», ὁλότελα ξένο πρός τό ἦθος τῶν ἁγίων της Ἐκκλησίας μας. Ἕνα «ἦθος», τόσο ἀντιχριστιανικό καί ἕνα φρόνημα τόσο κοσμικό, ὥστε οὐδόλως διαφέρει ἀπό αὐτό τῶν «δυνατῶν», αὐτοῦ του κόσμου! Ἀπό αὐτόν πού φέρνει τήν κύρια εὐθύνη γιά τά χιλιάδες θύματα παιδεραστίας σ’ ὅλο τόν κόσμο καί τήν καταστρατήγηση τῶν Κυριακῶν Ἐντολῶν καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Δέν μᾶς χρειάζεται, λοιπόν, κανένα μάθημα ἤθους ἀπό τούς αἱρεσιάρχες, διότι ἐμεῖς ἔχουμε τούς δικούς μας δασκάλους, τούς θεωμένους ἁγίους μας, νά μᾶς καθοδηγοῦν στόν τελεολογικό μας προορισμό!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου