Τό ἐθνικό θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀπό τό 1913 πού δημιουργήθηκε, ἔχει γνωρίσει πολλές κρίσιμες περιστάσεις. Τό 1935, γιά παράδειγμα, μέ τό "σχολικό ζήτημα", ὅταν δηλαδή οἱ Ἀλβανοί ἐπιχείρησαν νά ἑξαλβανίσουν τελείως τά Σχολεῖα, στά ὁποῖα φοιτοῦσαν τά Ἑλληνόπουλα, οἱ Βορειοηπειρῶτες πέρασαν δύσκολες ὧρες. Ἔπειτα, ἡ ὑποχώρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ (1941) ἀπό τά ἐδάφη πού τά εἶχαν ποτίσει μέ τό αἷμα τους, λόγω τῆς ἀπρόκλητης ἐπιθέσεως τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας καί ἡ ἔναρξη καί ἐκεῖ της ξενικῆς Κατοχῆς, ἦταν μία μεγάλη δοκιμασία. Ὡστόσο, τά πολύ δύσκολα ἄρχισαν τό 1944, μέ τήν ἀποχώρηση τῶν Γερμανῶν λόγω τῆς ἥττας τους, καί τήν ἁρπαγή τῆς ἐξουσίας ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τοῦ Ἐνβέρ Χότζα, γιά νά κορυφωθοῦν στά τέλη τοῦ 1967, ὅταν ἡ Ἀλβανία ἐδήλωσε ὅτι ἦταν ἡ μοναδική ἄθεη χώρα...
στόν κόσμο.
στόν κόσμο.
Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς ἀποσχηματίσθηκαν. Ναοί καί Μοναστήρια ἔκλεισαν. Κι' ἄλλα μέν ἀπό τά ἱερά αὐτά κτίσματα γκρεμίστηκαν, ἄλλα δέ ἔγιναν λέσχες, κινηματογράφοι, στάβλοι, ἀποθῆκες. Οἱ ἀδελφοί Βορειοηπειρῶτες ἔμεναν ἀβάπτιστοι, ἀλειτούργητοι, ἀστεφάνωτοι καί ἀκήδευτοι. Καί μόνο τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ νά ἔκαναν, εἶχαν δέκα (10) χρόνια φυλακή. Πάμπολλοι Βορειοηπειρῶτες ἔζησαν τήν φρίκη τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως καί τῶν καταναγκαστικῶν ἔργων, ἐνῶ οἱ φυλακές κυριολεκτικά στέναζαν ἀπό τόν μεγάλο ἀριθμό τῶν φυλακισμένων "ἀντιφρονούντων" Ἀλβανῶν, κυρίως ὅμως Ἑλλήνων, τούς ὁποίους τό καθεστώς μισοῦσε ἀφάνταστα καί ἐπεδίωκε τόν ἀφανισμό τους.
Τό 1990-91 ἔδωσε ὁ Θεός καί γκρεμίστηκαν τά ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα , πού ἔζωναν ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη τήν γειτονική Χώρα. Καί μέ τήν συνδρομή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὁρίστηκε Ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀνασυσταθείσας Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἀναστάσιος, τό 1992. Σιγά, ἀλλά σταθερά, ἄρχισε ἡ ἀναγέννηση τοῦ τόπου. Νέοι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς ἄρχισαν νά λειτουργοῦν καί νά ἁγιάζουν τόν λαό σέ νέους καί ὡραίους Ναούς ἤ σέ παλαιούς (ὅσους ἐσώζοντο) πού εἶχαν ἀνακαινιστῆ. Ἄρχισε, ἔτσι, νά φυσᾶ ἕνας νέος πνευματικός ἄνεμος. Δόξα τῷ Θεῶ !
Μέ τό ἄνοιγμα, ὅμως, τῶν συνόρων, ἕνας μεγάλος ἀριθμός Βορειοηπειρωτῶν ἦλθαν πρός τήν Ἑλλάδα, ὅπου καί ἐγκαταστάθηκαν. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐρημώσει σχεδον ἀπό Ἕλληνες ἡ Βόρειος Ἤπειρος. Οἱ δέ Ἀλβανοί, ἐκμεταλλευόμενοι τό γεγονός τῆς μεγάλης μειώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, αὔξησαν τίς πιέσεις, ἰδιαίτερα στήν περιοχή τῆς Ἑλληνόψυχης καί ἀδούλωτης Χειμάρρας, τήν ὁποία δέν τήν ἀναγνωρίζουν ὡς τμῆμα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Καί σάν νά μήν ἔφθαναν αὐτά, οἱ Ἕλληνες, μέσα, ἔχουν μεταξύ τους "φαγωμάρα", τό προαιώνιο κακό της φυλῆς μας, χωρίς, ἀτυχῶς, νά διδάσκονται ἀπό τά κατά καιρούς παθήματα τοῦ Ἔθνους.
Τώρα, ὑπάρχει ὁ φόβος μήπως ἡ Ἑλλάδα θελήσει να "λύσει" τό "ἀλβανικό", κάτω βέβαια ἀπό τήν ἰσχυρή πίεση τοῦ ΝΑΤΟ τῆς Ε.Ε. καί κυρίως τῶν Η.Π.Α. Ἀλλά ἄν εἶναι νά τό λύσει οπως "ἔλυσε" τό Σκοπιανό, εἶναι καλύτερα νά τό ἀφήσει οπως εἶναι... Ἐμεῖς παρακολουθοῦμε τό ζήτημα, ὅσο βέβαια εἶναι δυνατό. Καί εὐχόμεθα τά καλύτερα γιά τόν Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου