11 Δεκ 2018

Ποιοὺς πραγματικοὺς στόχους ἐξυπηρετεῖ ὁ «θρησκευτικὸς πλουραλισμός»;



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τὴ 10η Δεκεμβρίου 2018

Δὲν χωράει ἀμφιβολία ὅτι ὀ παγκόσμιος Οἰκουμενισμός, ἀποτελεῖ σήμερα τὸ σπουδαιότερο καὶ μεγαλύτερο ἐκφυλιστικὸ φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας καὶ ταυτόχρονα τὴν μεγαλύτερη ἀπειλὴ κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅπως ἔχουμε ἤδη ἀναφερθεῖ σὲ παλαιότερες ἀνακοινώσεις μας, πρόκειται γιὰ ἕνα παγκόσμιο κίνημα, γέννημα τῆς Μασονίας καὶ τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, ποὺ ἔχει σὰν μοναδικὸ σκοπὸ τὴν δημιουργία μίας νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδὴ τὴν πολιτική, οἰκονομική, πολιτισμικὴ καὶ θρησκευτικὴ κυριαρχία του πάνω σ’ ὅλο τὸν πλανήτη, σ’ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Εἶναι πλέον κοινὸς τόπος, ἀφοῦ γίνεται ἀπὸ ὅλους ἀντιληπτό, ὅτι τὸ παγκόσμιο πολιτικοοικονομικὸ σύστημα, προωθεῖ πυρετωδῶς τὴν παγκοσμιοποίηση. Πρὸς τὴν ἴδια αὐτὴ κατεύθυνση τῆς ἐνοποιήσεως τῆς ἀνθρωπότητος σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο κινεῖται καὶ ὀ Διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας, ἢ πανθρησκείας, ποὺ θὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὁμογενοποιήσεως καὶ ἰσοπεδώσεως ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος σὲ μία παγκοσμίων διαστάσεων καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ἐνοποίηση δὲν εἶναι πλέον μυστικὸ τῶν ὀλίγων, ἀλλὰ μία πραγματικότητα, ἡ ὁποία γίνεται ὅλο καὶ πιὸ αἰσθητή. Στὴν πραγματοποίηση αὐτοῦ τοῦ ὁράματος ἔχουν ἐνταχθεῖ σχεδὸν ὅλοι οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες ὅλων τῶν μεγάλων θρησκειῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων δυστυχῶς καὶ μία πληθώρα «ὀρθοδόξων» πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, ἐπισκόπων, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν...
Μαζί τους ἔχουν συστρατευτεῖ καὶ τὰ ΜΜΕ, ἀλλὰ καὶ ὁ ἔντυπος καὶ ἠλεκτρονικὸς τύπος μὲ μία πληθώρα δημοσιευμάτων. 

Ἕνα τέτοιο δημοσίευμα ἔπεσε στὴν ἀντίληψή μας σὲ πρόσφατο φύλο, (φ.4-11-2018), τῆς ἐφημερίδας τῶν Ἀθηνῶν «Καθημερινή». Πρόκειται γιὰ εἰσήγηση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου, σὲ κάποιο Συνέδριο, στὴν 12η Διαθρησκειακή Συνδιάσκεψη γιὰ τὸν θρησκευτικὸ πλουραλισμὸ καὶ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη στὴ Μέση Ἀνατολή, μὲ θέμα: «Θρησκευτικὸς πλουραλισμὸς καὶ εἰρηνικὴ συνύπαρξη». Στὴν εἰσήγησή του αὐτὴ ὁ Μακαριώτατος μεταξὺ ἄλλων τονίζει τὴν ἀναγκαιότητα τῆς συμβολῆς τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς παγκόσμιας δικαιοσύνης, τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης μεταξὺ αὐτῶν, ἐνῶ προσδιορίζει καὶ τὶς αἰτίες, ποὺ ὁδηγοῦν σὲ πράξεις βίας καὶ μίσους ἐναντίον ὀπαδῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων. 

Μελετώντας μὲ προσοχὴ τὸ δημοσίευμα διαπιστώσαμε ἀβίαστα ὅτι «πάσχει» σοβαρὰ ἀπὸ θεολογικῆς ἀπόψεως. Πρόκειται γιὰ ἕνα κείμενο κλασικῆς οἰκουμενιστικῆς θεολογικῆς σκέψεως, στὸ ὁποῖο ἀπουσιάζει ἔστω καὶ ἡ ἐλάχιστη πατερικὴ θεμελίωση τῶν ὅσων γράφονται, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει οὔτε μία πατερικὴ παραπομπή. Ἀπὸ τὰ βιβλικὰ χωρία ὁ συντάκτης ἐπιλέγει δύο - τρία, ἐκεῖνα ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὸν στόχο του, ἀγνοώντας μία σωρεία ἄλλων, τὰ ὁποία ἀνατρέπουν καὶ κονιορτοποιοῦν τὸ οἰκουμενιστικὸ του ἰδεολόγημα καὶ δίδουν τὴν σωστὴ ἑρμηνεία καὶ στὰ χωρία ἐκεῖνα, ποὺ ἐπικαλεῖται. Οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ ἕνα κείμενο πολιτικοκοινωνιολογικό, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ἔχει συντάξει κάποιος πολιτικὸς ἀναλυτῆς, ἢ κάποιος κοινωνιολόγος. 

Κατ’ ἀρχὴν ἀπουσιάζει ἔστω καὶ μιὰ στοιχειώδης διάκριση μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν τοῦ κόσμου, ἔτσι ὥστε ὁ ἀναγνώστης νὰ ἀποκομίζει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Γράφει: «Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι ἡ καλλιέργεια μίας ὑγιοῦς θρησκευτικῆς συνειδήσεως ἀποτελεῖ τὸ σταθερότερο θεμέλιό της εἰρηνικῆς συνυπάρξεως. Καὶ ὄχι ἡ θρησκευτικὴ ἀδιαφορία. Στὶς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες ποὺ ἐπηρεάζουν τὴ σημερινὴ οἰκουμένη διαπιστώνονται: α) μία ἀναζήτηση ἐσωτερικῆς εἰρήνης· β) ἡ χαλιναγώγηση τῆς ἐπιθετικότητος· γ) ἀρχὲς εἰρηνικῆς συμβιώσεως· δ) ἐπιδίωξη εἰρηνικῶν σχέσεων μὲ τὸν Θεό· ε) παροτρύνσεις γιὰ τὴ διατήρηση τῆς εἰρήνης στὴν ἀνθρωπότητα. Οἱ χριστιανοὶ ἰδιαίτερα προσβλέπουμε σὲ ‘Θεὸ Εἰρήνης’ καὶ ἐκζητοῦμε συνεχῶς τὴν ἐπέμβασή Του». Κατά τὰ γραφόμενά του οἱ μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, στὶς ὁποῖες ἀνήκει καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, οἰκοδομοῦν τὴν ὑγιῆ θρησκευτικὴ συνείδηση, ἐπειδὴ ἀναζητοῦν τὴν εἰρηνικὴ συμβίωση καὶ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ χαλιναγωγοῦν τὴν ἐπιθετικότητα. Μπορεῖ ὅμως νὰ ὑπάρξει ὑγιὴς θρησκευτικὴ συνείδηση, μὲ τὴν κυριολεκτικὴ σημασία τοῦ ὄρου, μέσα στὸ σκότος τῆς πλάνης τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου; Ἐπίσης κατὰ πόσον μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τοὺς παρὰ πάνω ἰσχυρισμοὺς μὲ βάση τὴ διδασκαλία τοῦ Κορανίου περὶ Τζιχὰντ καὶ πολέμου κατὰ τῶν ἀπίστων; Δὲν βλέπει ὁ Μακαριώτατος τὸ φαινόμενο τῆς θρησκευτικῆς βίας μὲ πρωταγωνιστῆ τὸ Ἰσλάμ, τὸ ὁποῖο ἔχει λάβει ἐφιαλτικὲς διαστάσεις στὴν ἐποχή μας καὶ ἔχει καταστεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα προβλήματα, ποῦ ἀντιμετωπίζει ἡ παγκόσμια κοινότητα; Ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνθρώπων διώκονται, βασανίζονται καὶ βρίσκουν τραγικὸ θάνατο στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, (βάσει μάλιστα συγκεκριμένου τελετουργικοῦ τυπικοῦ), σὲ περιοχὲς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Βορείου Ἀφρικῆς, ἀπὸ τοὺς τζιχαντιστὲς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν καὶ ἐπιδιώκουν τὸν ἀφανισμὸ τῶν «ἀπίστων», προκειμένου νὰ ἑδραιώσουν τὸ «Ἰσλαμικὸ Κράτος». 

Παρὰ κάτω γράφει: «Ὕψιστο καὶ ἄμεσο χρέος ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν εἶναι ἡ ἐπίμονη καὶ συστηματικὴ καλλιέργεια μιᾶς ὑγιοῦς πνευματικότητος. Μέσα στὰ ἱερὰ κείμενα ὑπάρχουν φωτεινὲς ἀκτίνες ποὺ συμβάλλουν στὴν εἰρηνικὴ συμβίωση καὶ διευκρινίζουν τὸν χαρακτήρα τῆς γνήσιας θρησκευτικότητος, στὴν ὁποία εὐαρεστεῖται ὁ Θεός». Μπορεί ὅμως νὰ ὑπάρξει «ὑγιὴς πνευματικότητα» ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἡ ὑγιὴς πνευματικότητα βιώνεται καὶ πραγματώνεται, ὅπως ἤδη ἐτονίσαμε σὲ παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, μόνον ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ποτέ, βεβαίως, στὴν αἵρεση καὶ στὴν πλάνη, διότι μόνον ἐντὸς αὐτῆς μεταδίδεται διὰ τῶν μυστηρίων ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἄνευ τῆς ὁποίας εἶναι ἀδύνατος ἡ κατόρθωσις τῶν ἀρετῶν καὶ ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ τῶν δογμάτων ἀκρίβεια ἀποτελεῖ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση, ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τῆς ἀληθοῦς καὶ γνησίας πνευματικῆς ζωῆς. Πίστις καὶ ἔργα, δόγμα καὶ ζωή, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ἔτσι ὥστε ἀλλοίωσις τοῦ ἑνὸς νὰ φέρη ἀναπόφευκτα ἀλλοίωση καὶ τοῦ ἄλλου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων παρατηρεῖ σχετικά: «Ὁ τῆς θεοσεβείας τρόπος ἐκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων εὐσεβῶν καὶ πράξεων ἀγαθῶν. Καὶ οὔτε τὰ δόγματα χωρὶς ἔργων ἀγαθῶν εὐπρόδεκτα τῷ Θεῶ, οὔτε τὰ μὴ μετ’ εὐσεβῶν δογμάτων ἔργα τελούμενα, προσδέχεται ὁ Θεός».[1] «Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ τίκτει δόγματα»[2] συμπληρώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Γι’ αὐτό, «οὐδὲν γὰρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων. Ὥσπερ οὒν οὐδὲ τουναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐὰν βίος ἢ διεφθαρμένος».[3] Ἀλλοῦ πάλι ἐπισημαίνει: «Ἀποστρεφόμεθα τῶν αἱρετικῶν τούς συλλόγους, ἐχώμεθα δὲ διηνεκῶς τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ βίον ἀκριβῆ καὶ πολιτείαν τοῖς δόγμασιν ἴσην ἐπιδειξώμεθα».[4] 

Ἐπίσης πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ «ὑπάρχουν [στὰ ‘ἱερὰ’ κείμενα τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου], φωτεινὲς ἀκτίνες ποὺ συμβάλλουν στὴν εἰρηνικὴ συμβίωση καὶ διευκρινίζουν τὸν χαρακτήρα τῆς γνήσιας θρησκευτικότητος» καὶ μάλιστα μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν θρησκευτικότητα νὰ «εὐαρεστεῖται ὁ Θεός»; Πραγματικὰ ἐκπλησσόμεθα καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ πιστεύσουμε ὅτι οἱ παρὰ πάνω ἰσχυρισμοὶ βγῆκαν ἀπὸ τὸ στόμα Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου καὶ μάλιστα Προκαθημένου τοπικῆς Ἐκκλησίας. Πῶς εἶναι δυνατόν, Μακαριώτατε, νὰ ἀναζητοῦμε στό Ταλμούδ, στὸ Κοράνιο, στὶς Βέδες, στὶς Οὐπανισάδες, καὶ σὲ ἄλλα «ἱερὰ» θρησκευτικὰ κείμενα «ἀκτίνες γνήσιας θρησκευτικότητας», στὶς ὁποῖες μάλιστα εὐαρεστεῖται ὁ Θεός; Καὶ ποιὲς τέλος πάντων εἶναι αὐτὲς οἱ «ἀκτίνες»; Ἂν τὰ κείμενα αὐτὰ προσφέρουν «γνήσια θρησκευτικότητα» καὶ ἂν ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται σὲ τέτοιου εἴδους «γνήσια θρησκευτικοτήτα», γιατί ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἦρθε στὸν κόσμο καὶ πέθανε ἐπάνω στὸ σταυρό; Ἂν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου προσφέρουν σωτηρία, τί χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Οἱ παρὰ πάνω βλάσφημες θέσεις ἀπηχοῦν τὴν κλασικὴ οἰκουμενιστικὴ ἀντίληψη, ἡ ὁποία διακηρύσσεται urbi et orbi τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ ἀπὸ ὀρθοδόξους ἡγέτες, σὲ διαθρησκειακὰ φόρουμ, ὅτι δῆθεν ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλὲς καὶ διαφορετικοὶ δρόμοι σωτηρίας καὶ ἀναγωγῆς στὸ Θεό. Ἀλλὰ σὲ ποιὸν Θεό; Τὸν Τριαδικό, τὸν μονοπρόσωπο Γιαχβὲ τῶν Ἰουδαίων, τὸν Ἀλλάχ, τὸν Βράχμα, τὸν Σίβα, τοὺς 350.000.000 «θεοὺς» τοῦ Ἰνδουισμοῦ, τὸν ἀπόντα «θεὸ» τῶν βουδιστῶν, τὴν ἀκαθόριστη πληθώρα τῶν «θεῶν» τοῦ Σιντοϊσμοῦ, τοὺς «θεοὺς» τοῦ δωδεκαθέου καὶ τῶν ἄλλων νεοειδωλολατρικῶν θρησκευμάτων, τῆς «Μεγάλης Θεᾶς» τῶν γουικανῶν; 

Παρὰ κάτω ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ φαινόμενο τῆς θρησκείας εἴναι «θεῖο δῶρο, δοσμένο γιὰ νὰ γαληνεύει τὶς καρδιές, νὰ θεραπεύει τὶς πληγὲς καὶ νὰ φέρνει πλησιέστερα ἄτομα καὶ λαοὺς» καὶ πως «ἡ βία ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας βιάζει τὴν οὐσία τῆς θρησκείας. Καὶ κάθε ἔγκλημα στὸ ὄνομα τῆς θρησκείας εἶναι ἔγκλημα κατὰ τῆς ἴδιας της θρησκείας»! Πῶς εἶναι δυνατόν, Μακαριώτατε, νὰ εἶναι «θεῖο δῶρο» ἡ θρησκεία; Εἶναι δυνατὸν νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ μοναδικὸ καὶ ἀνεκτιμήτου ἀξίας θεῖο δῶρο τῆς σωτηρίας, ποὺ μᾶς προσέφερε ὁ Κύριός μας μὲ τὴν ἐνανθρώπιση, τὸ πάθος καὶ τὴν ἀνάστασή Του, μᾶς προσέφερε καὶ ἄλλα θεία δῶρα, τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου; Δὲν ἀκοῦτε τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος: «πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ, κλέπται εἰσὶ καὶ λησταί, ἂλλ οὐκ ἤκουσαν αὐτῶν τὰ πρόβατα», (Ἰω. 10,8);Καὶ παρὰ κάτω: «ἐγὼ εἰμι ἡ θύρα, δὶ ἐμοῦ ἐὰν τὶς εἰσέλθη, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὐρήσει», (Ἰω.10,9). Οι θρησκεῖες τοῦ κόσμου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ ἔσχατο προϊόν της μεταπτωτικῆς πνευματικῆς συγχύσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μέσω τῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεών του, στράφηκε στὴ λατρεία τῶν κτισμάτων καὶ ἐν τέλει τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ, «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψάλμ.95,5); 

Καὶ συνεχίζει: «Πολλὲς προσπάθειες ἔχουν γίνει ἰδιαίτερα μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου τοῦ 2001 γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου. Ὁ νηφάλιος διάλογος μὲ τὸν τονισμὸ τῶν εἰρηνικῶν ἀρχῶν κάθε θρησκείας συμβάλλει σημαντικὰ στὴν καλλιέργεια τῆς ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης. Δυστυχῶς, οἱ φανατικὲς ἑρμηνεῖες τῶν θρησκευτικῶν κειμένων ἐνθουσιάζουν εὐκολότερα τὰ πλήθη καὶ ὑπονομεύουν τὴ δυνατότητα ὁποιουδήποτε Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου. Παρὰ ταῦτα πρέπει νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ προσπάθειες γιὰ εἰρηνικὴ ἀξιοποίηση τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος». Δεν ξέρουμε ἂν τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στὶς ΗΠΑ ἔγινε γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὁ Διαθρησκειακὸς Διάλογος. Ἐκεῖνο ποὺ ξέρουμε εἶναι ὅτι ὁ Διάλογος αὐτὸς ὄχι μόνο δὲν καταλαγίασε τὴ θρησκευτικὴ βία, ἀλλὰ τὴν γιγάντωσε τὰ τελευταία χρόνια. Φυσικὰ αὐτὸ δὲν ὀφείλεται στις «φανατικὲς ἑρμηνεῖες τῶν θρησκευτικῶν κειμένων», ὅπως ὑποστηρίζει λανθασμένα ὁ Μακαριώτατος, ἀλλὰ σὲ αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ «ἱερὰ» κείμενα, τὰ ὁποῖα ξεκάθαρα, χωρὶς νὰ χρειάζεται καμιὰ ἑρμηνεία, ἐξωθοῦν σὲ πράξεις βίας καὶ μίσους. Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ γνωρίζει καλὰ ὁ ἴδιος ὡς δάσκαλος τῆς θρησκειολογίας! 

Τέλος καταλήγει στὴν διαπίστωση: «Ἀσφαλῶς οἱ συνθῆκες ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ στὸν σύγχρονο κόσμο, (κατεξοχὴν στὴ Μέση Ἀνατολὴ) εἶναι συγκεχυμένες καὶ ζοφερές. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲν πρέπει νὰ ὁδηγεῖ σὲ μελαγχολικὴ ἀπάθεια, ἀλλὰ σὲ αὔξηση τῶν προσπαθειῶν ὅλων μας, (ἀκαδημαϊκῶν, πολιτικῶν, θρησκευτικῶν λειτουργῶν, κ.α.) γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῆς ἀλήθειας, τὴν ὑπεράσπιση τῆς δικαιοσύνης, τὴν ἐνδυνάμωση τῆς ἐλπίδας ὅτι ἡ παγκόσμια εἰρήνη δὲν ἀποτελεῖ οὐτοπία, ἀλλὰ ἄμεση προτεραιότητα ὅλων ὅσοι πονοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ ἕναν καλύτερο κόσμο. «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Μάτθ. 5:9), τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης»! Ἐδῶ θίγεται ὁ ὕψιστος στόχος, τὸ μεγάλο ὅραμα, τὸ ὁποῖο καλοῦνται νὰ ὑπηρετήσουν ὅλες οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, μαζὶ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία. Καὶ τὸ ὅραμα αὐτὸ εἶναι ἡ συμβολή τους στὴν ἀνοικοδόμηση τῆς παγκόσμιας εἰρήνης. Στὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ ὁράματος ἔχουν συστρατευτεῖ οἱ οἰκουμενιστές, ἐπικαλούμενοι μάλιστα τὸ βιβλικὸ χωρίο «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Μάτθ. 5:9), τὸ ὁποῖο ὅμως διαστρεβλώνουν καὶ παρερμηνεύουν. Ὡστόσο μία τέτοιου εἴδους ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα σὲ συνεργασία μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, δὲν μπορεῖ νὰ δικαιωθεῖ, οὔτε νὰ θεμελιωθεῖ, οὔτε στὰ βιβλικὰ κείμενα, οὔτε στὴν πατερική μας Γραμματεία. Δὲν ὑπάρχει οὔτε μία βιβλικὴ μαρτυρία, στὴν ὁποία νὰ φαίνεται, ὅτι ὁ Χριστὸς κάλεσε τοὺς μαθητές του, νὰ συνεργαστοῦν μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, γιὰ νὰ συμβάλλουν στὴν παγκόσμια εἰρήνη. Ἐπίσης κανένας ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἰσχυρίστηκε ποτέ, ἢ διατύπωσε μία παρόμοια θεωρία. Ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι νὰ συμβάλει στὴν ἀνοικοδόμηση μιᾶς κοσμικοῦ τύπου παγκόσμιας εἰρήνης. Ἀποστολὴ της εἶναι νὰ εἰρηνεύσει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ νὰ εἰρηνεύσουν καὶ οἱ ἄνθρωποι στὴ συνέχεια μεταξύ τους. Νὰ προσφέρει τὸν Χριστόν, τὸν μόνον εἰρηνοποιόν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ εἰρήνη ἠμῶν» (Ἔφ.2,14) κατὰ τὸν ἀπόστολο. Ὁ ἄνθρωπος, ὑποδουλομένος στὰ πάθη καὶ στὴν ἁμαρτία, εὑρίσκεται σὲ κατάσταση ἔχθρας πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ἔχει ἀνάγκη καταλλαγῆς καὶ συμφιλιώσεως, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ μακαρίου Παύλου: «Εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῶ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῶ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησώμεθα ἐν τὴ ζωὴ αὐτοῦ» (Ρώμ.5,10). Όταν δὲ ἐπιτευχθῆ αὐτὴ ἡ καταλλαγὴ διὰ τῆς πίστεως, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τὸ ἀγαθόν της εἰρήνης: «Δικαιωθέντες οὒν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». (Ρώμ.5,1). Αυτό δὲ ἀκριβῶς τὸ ἔργο τῆς καταλλαγῆς ἐπιτελοῦν οἱ εἰρηνοποιοί, γιὰ τοὺς ὁποίους γίνεται λόγος στὸν παρὰ πάνω Μακαρισμὸ αὐτὸ τοῦ Κυρίου. Ἐπιτυγχάνεται δὲ τὸ ἔργο αὐτὸ διὰ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν, διδασκάλων, ἱεραποστόλων καί, βεβαίως, μόνον ἐντός της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ποτὲ διὰ μέσου καὶ σὲ συνεργασία μὲ στὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη. 

Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ εἰρήνη δὲν ἔχει κοσμικὸ χαρακτήρα, ἀλλὰ εἶναι καρπὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστὶν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γάλ.5,22). Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὴν ἀντιδιαστέλλει ἀπὸ τὴν κοσμικὴ εἰρήνη: «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμίν, οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμὶν» (Ἰω.14,27). Σας δίδω τὴν ἰδική μου εἰρήνη, ὄχι σὰν αὐτὴ ποὺ δίδει ὁ κόσμος. Αὐτὴν καὶ μόνον αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν εἰρήνη καλεῖται νὰ δώσει καὶ ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο, ἡ ὁποία, ὅταν ὑφίσταται, φέρνει ἀπὸ μόνη της καὶ τὴν ἄλλη, τὴν κοσμικὴ εἰρήνη. Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν εἰρήνη ἔφεραν στὸν κόσμο, ἂν καὶ ἔζησαν καὶ ἔδρασαν ἐν μέσω πολέμων καὶ αἱματοχυσιῶν. Δὲν κατενόησαν ὅμως τὴν ἀποστολή τους, ὅπως τὴν κατανοοῦν σήμερα πολλοὶ Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ θεολόγοι Οἰκουμενιστές. Ποτὲ δὲν διανοήθηκαν νὰ συμμαχήσουν καὶ νὰ συνεργαστοῦν μὲ ἄλλες θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν μιὰ κοσμικοῦ τύπου παγκόσμια εἰρήνη. 

Περαίνοντας τὴν ἀναφορά μας, ἐκφράζουμε τὴ λύπη μας, γιὰ τὰ λεχθέντα καὶ γραφέντα ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο, τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τίμησε καὶ ἔθεσε νὰ ποιμαίνει τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν πολύπαθη αὐτὴ χώρα καὶ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἐκτός της Ἐκκλησίας στὴν μόνη σωστικὴ ἀγκαλιά της. Ἂς μὴν ἐλπίζουν ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὅμοια φρονοῦντες, ὅτι μποροῦν νὰ ἑδραιώσουν εἰρήνη καὶ συναδέλφωση στὴ γῆ χωρὶς τὸν Μέγα Εἰρηνοποιό, τὴν Ἔνσαρκη Εἰρήνη, τὸ Χριστό, διότι, μόνο Αὐτὸς καὶ κανένας ἄλλος εἴναι «ἡ εἰρήνη ἠμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας,….» (Ἔφ.2,14-18). Ἂν θέλουν νὰ ἐπικρατήσει ἡ πραγματικὴ καὶ μόνιμη εἰρήνη στὸν κόσμο, ἂς ἐργαστοῦν μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις, νὰ διαδοθεῖ καὶ νὰ ἐπικρατήσει στὸν κόσμο τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἂς μὴν ἀναλώνονται στοὺς ἀτελέσφορους καὶ ἐπιζήμιους Διαθρησκειακοὺς Διαλόγους, γενόμενοι ἐκόντες ἄκοντες, ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιὰ τὴν προώθηση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

1 σχόλιο:

  1. " Ἐπιτυγχάνεται δὲ τὸ ἔργο αὐτὸ διὰ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν, διδασκάλων, ἱεραποστόλων καί, βεβαίως, μόνον ἐντός της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ποτὲ διὰ μέσου καὶ σὲ συνεργασία μὲ στὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη. "

    Από τα καλύτερα σημεία του άρθρου.

    Ιάσων

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.