Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὀρθόδοξος μοναχισμὸς χωρὶς τὴν ὁμολογιακή του διάσταση;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 8η Οκτωβρίου 2018

Ὅπως εἶναι γνωστὸ ὁ Μοναχισμός, ὡς προφητικός, ἀποστολικὸς καὶ μαρτυρικὸς βίος, ὡς ἀγγελομίμητος πολιτεία συνεχοῦς μετανοίας καὶ ἀφιερώσεως, ἀποτελεῖ τὸ καύχημα καὶ τὴ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀνάγει τὴν ἀρχὴ του σ’ αὐτὸ τοῦτο τὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος ἔζησε ὡς παρθένος, ἀκτήμων καὶ κατὰ πάντα ὑπήκοος στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός του, ἐνσαρκώνοντας στὸ πρόσωπό Του τὶς τρεῖς βασικὲς καὶ θεμελιώδεις ἀρετὲς τοῦ Μοναχισμοῦ, τὴν παρθενία, τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπακοὴ καὶ βρίσκει τὴν πλήρη καταξίωσή του στὸ πρόσωπο τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας. Ὁ κύκλος τῶν δώδεκα μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο κοινόβιο στὴν ἱστορία καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ δὲ μακαρισμοὶ καὶ γενικότερα ἡ ἐπὶ τοῦ Ὅρους ὁμιλία ἀποτελοῦν τοὺς πρώτους κανόνες τοῦ Μοναχισμοῦ. Οἱ μοναχοὶ εἶναι οἲ «ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ» κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἢ «διηνεκὴς βία τῆς φύσεως» κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη, οἲ «μάρτυρες τὴ προαιρέσει» κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, οἲ «συνεχιστὲς τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας» κατὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο, «ἡ κόμη ποὺ κοσμεῖ τὴν κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας» κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, «οἰ ευαγγελικῶς ζῶντες» κατὰ τὸν Εὐάγριο τὸν Ποντικό.

Ἀνεκτίμητη καὶ ἀνυπολόγιστη ἡ ἀξία καὶ ἡ προσφορά του καὶ ὁ ρόλος του στὴν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ...ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν μοναχῶν προῆλθαν στὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοὺς οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, κορυφαῖοι ἐπίσκοποι, ποιμένες καὶ διδάσκαλοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, πολυγραφότατοι ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, φλογεροὶ ἱεραπόστολοι, γενναῖοι ὁμολογητὲς τῆς πίστεως, ποὺ μὲ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς τῶν ἀγῶνες καὶ μὲ τὸ αἷμα τους διεφύλαξαν ἀνόθευτη καὶ ἀπαραχάρακτη τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῶν αἱρέσεων, μουσουργοί, ποιητὲς καὶ ὑμνογράφοι, ποὺ εἰσήγαγαν τὴν βυζαντινὴ μουσικὴ καὶ τὶς ἀσματικὲς ἀκολουθίες στὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τέλος κορυφαῖοι καλλιτέχνες τῆς ἱερῆς τέχνης τῆς ἁγιογραφίας, ποὺ μὲ τὶς ἀπαράμιλλες εἰκονογραφικές τους παραστάσεις κοσμοῦν τὸ ἐσωτερικὸ χῶρο τῶν ναῶν μας καὶ μᾶς ἀνυψώνουν πρὸς τὸν Κύριο. 

Τὰ τελευταία χρόνια μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς διαπιστώνουμε ἀπὸ γνωστοὺς μοναστικούς, ἀλλὰ καὶ οἰκουμενιστικοὺς κύκλους, μία προσπάθεια παραχαράξεως καὶ κολοβώσεως τοῦ ρόλου καὶ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Μοναχισμοῦ. Παρατηροῦμε νὰ ἐπιχειρεῖται μία προσπάθεια ὑπερτονισμοῦ τῆς ἀσκητικῆς του διαστάσεως καὶ ἀπομειώσεως, μέχρις ἀποσιωπήσεως, τῆς ὁμολογιακῆς του διαστάσεως καὶ ἐν γένει τοῦ πρωτεύοντος καὶ κυρίαρχου ρόλου ποὺ ἔπαιξε ὁ Μοναχισμὸς στὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων. Σύμφωνα μὲ τὴν νοοτροπία αὐτή, ἡ ἀποστολὴ τοῦ Μοναχισμοῦ εἶναι νὰ ὁδηγήσει ἐκείνους ποὺ ἀπαρνήθηκαν τὸν κόσμο καὶ ἀκολούθησαν τὴν ἀγγελομίμητη πολιτεία, στὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση. Οἱ μοναχοὶ θὰ πρέπει νὰ ἀσχολοῦνται μόνο μὲ τὴν ἄσκηση, τὴν νήψη καὶ τὴν προσευχή. Ποτὲ νὰ μὴν διακόπτουν τὴν ἡσυχία τους, νὰ εἶναι τέκνα τελείας ὑπακοῆς πρὸς τοὺς ποιμένας τῶν, ἡγουμένους, ἀρχιερεῖς, καὶ πατριάρχες, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ συμβαίνει κάποτε νὰ μὴν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας καὶ νὰ παρεκκλίνουν στὴν αἵρεση. Ποτὲ νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ θέματα αἱρέσεων, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ὁποίων εἶναι ἁρμόδιοι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἄλλα κατάλληλα πρόσωπα, ποὺ ὁρίζονται ἀπὸ αὐτούς. Τὴν ἀρρωστημένη αὐτὴ νοοτροπία καὶ ἀντίληψη διαπιστώνουμε σὲ λόγους καὶ ὁμιλίες γεροντάδων καὶ ἡγουμένων, ἁγιορειτῶν καὶ μή, ἀλλὰ καὶ ἀρχιερέων σὲ Συνέδρια, Ἡμερίδες καὶ ἄλλες συνάξεις καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ μας ἔδωσε τὴν ἀφορμὴ νὰ δημοσιεύσουμε πρὸ ἐτῶν σχετικὸ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ ὁμολογιακὴ διάσταση τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ καὶ ἡ σύγχρονη πραγματικότητα», (25.1.2016). 

Τὸ ἴδιο αὐτὸ θλιβερὸ φαινόμενο, δυστυχῶς, τῆς ἀρρωστημένης αὐτῆς νοοτροπίας μὲ πολὺ πόνο διαπιστώσαμε σὲ πρόσφατο Μοναστικὸ Συνέδριο καὶ μάλιστα πανελληνίου ἐμβελείας, ποὺ πραγματοποιήθηκε στήν Ιερᾶ Μονὴ Φανερωμένης Λευκάδος, στὶς 22-23 Σεπτεμβρίου, μὲ γενικὸ θέμα: «Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς καὶ οἱ σύγχρονες μορφὲς Μοναχικῆς Πολιτείας», ἀφιερωμένο στοὺς ἀειμνήστους Μητροπολίτες Λευκάδος & Ἰθάκης κυρὸν Νικηφόρον καὶ Κερκύρας & Παξῶν κυρὸν Πολύκαρπον. Σύμφωνα μὲ πληροφορίες ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, (ἰστ. «Ἀκτίνες», κ.α.), στὸ Συνέδριο συμμετεῖχαν ἀρχιερεῖς, πολλοὶ ἡγούμενοι, ἁγιορεῖτες καὶ μή, ἡγουμένισσες, ἀρχιμανδρίτες, ἱερομόναχοι, μοναχοὶ καὶ μοναχὲς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων καὶ πλέον γνωστῶν Μονῶν τῆς Ἑλλάδος, λοιποὶ κληρικοί, καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καὶ ἄλλοι ἐκπαιδευτικοί. Ἀναγνώσθηκαν 19 εἰσηγήσεις, στὶς ὁποῖες οἱ ὁμιλητὲς ἀνέπτυξαν πτυχὲς τοῦ μοναχικοῦ βίου καὶ σύγχρονες μορφὲς κληρικῶν καὶ μοναχῶν, ποὺ παρουσιάσθηκαν ὡς πρότυπα μοναχικῆς ζωῆς καὶ ὡς πρόσωπα, ποὺ βίωσαν αὐθεντικὰ καὶ ὑποδειγματικὰ τὴν μοναχικὴ ζωὴ στὴν ἐποχή μας. Ἀπὸ τὶς περιλήψεις τῶν εἰσηγήσεων, ὑπὸ τύπον πορισμάτων, ποὺ δημοσιεύθηκαν πήραμε μία εἰκόνα γύρω ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῶν εἰσηγήσεων. Τὰ πορίσματα καταλήγουν, μεταξὺ ἄλλων, στὰ ἑξῆς γενικὰ συμπεράσματα: «Στὶς ἐργασίες τοῦ Συνεδρίου τονίστηκε ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς μὲ τὴν μακραίωνη παράδοσή του καλλιέργησε καὶ διατήρησε τὴν εὐαγγελικὴ καὶ ἀποστολικὴ ἀλήθεια. Βασικὰ στοιχεῖα τοῦ μοναχικοῦ βίου εἶναι τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, ἀλλὰ καὶ τὸ μαρτυρικὸ φρόνημα. Ἡ ἐξωτερική, ἀλλὰ κυρίως ἡ ἐσωτερικὴ ἡσυχία. Ἡ ἀνάκληση τοῦ ἀσώτου νοὸς ἀπὸ τὴν ἐξωστρέφεια καὶ ἡ ἐπάνοδός του στὴν καρδιὰ καὶ ἐν συνέχεια ἡ ὁλοσχερὴς στροφὴ διὰ τῆς νοερᾶς προσευχῆς στὸν τριαδικὸ Θεό». Σύμφωνα μὲ σχετικὸ δημοσίευμα – κριτικὴ τοῦ θεολόγου κ. Δήμ. Ἀναγνώστου: «Εἶναι ἄξιο ἀπορίας καὶ προβληματισμοῦ τὸ γεγονός, ὅτι ἐνῶ ζοῦμε σὲ ἐποχὴ γενικῆς ἀποστασίας, συγκρητισμοῦ καὶ πολεμικῆς κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἔξωθεν καὶ ἔσωθεν, οὐδεὶς καὶ οὐδεμία ἐκ τῶν ὁμιλητῶν καὶ ὁμιλητριῶν στὸ ἐν λόγω Συνέδριο δὲν ἀναφέρθηκε στὴν Πίστη, τὴν ἀξία καὶ τὴ σημασία της, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀναγκαιότητα προασπίσεώς της. Πολλῶ δὲ μᾶλλον, ὅταν, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς ὑπῆρξε διαχρονικῶς ὄχι μόνον ἀκριβὴς φύλαξ, ἀλλὰ καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῆς, πρωτοπόρος δὲ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων κατὰ τὶς περιόδους ὅταν ἡ Πίστις ἦταν τὸ κινδυνευόμενον». 

Μὲ βάση τὰ παρὰ πάνω, τὸ πρῶτο ποὺ μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε, σχετικὰ μὲ τὸ Συνέδριο αὐτό, εἶναι ὅτι ἡ περὶ Μοναχισμοῦ εἰκόνα ποὺ μᾶς ἔδωσε, εἶναι κολοβωμένη, ἀφοῦ προβλήθηκε μόνο ἡ ἀσκητική του διάσταση, ἐνῶ ἀποσιωπήθηκε ἡ ὁμολογιακή. Ὅσο γιὰ τὰ πρόσωπα ποὺ προβλήθηκαν ὡς πρότυπα μοναχικῆς ζωῆς καὶ ὡς παραδείγματα πρὸς μίμηση, διερωτώμεθα, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἀνταποκρίνονται στὸ βίο καὶ στοὺς ἀντιαιρετικοὺς ἀγῶνες τῶν ἀρχαίων μεγάλων ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστόν, παράλληλα μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν βίωση τῆς μοναχικῆς τελειώσεως, ἀγωνίστηκαν μὲ ζῆλο καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, (μερικοὶ μάλιστα ἐξ’ αὐτῶν μέχρις αἵματος), γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς τῶν. Διερωτώμεθα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον τὰ προβληθέντα πρόσωπα διέκριναν καὶ ἐπεσήμαναν τὶς σύγχρονες αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς μας καὶ μάλιστα τὴν φοβερότερη ἀπὸ ὅλες, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διερωτώμεθα, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον τὰ πρόσωπα αὐτά, παράλληλα μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχὴ στὰ μοναστικὰ περιβάλλοντα στὰ ὁποῖα ἔζησαν, θεώρησαν χρέος τους, νὰ ἀγωνιστοῦν μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τους καὶ νὰ κάνουν τὸ πᾶν γιὰ τὴν καταπολέμησή του. Διερωτώμεθα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον προσπάθησαν νὰ προφυλάξουν τὸ ποίμνιό τους ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς φοβερῆς αὐτῆς αἱρέσεως μὲ συγγράμματα καὶ ἀντιαιρετικὰ φυλλάδια, μὲ ὁμιλίες, σὲ Συνέδρια καὶ Ἡμερίδες, μὲ δημοσιεύσεις στὰ ΜΜΕ καὶ μὲ κάθε ἄλλο πρόσφορο μέσο. Ἐὰν καὶ κατὰ πόσον κατέφυγαν στὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ ζήτησαν τὴ συνοδικὴ καταδίκη καὶ ἐκείνων ποὺ ἀμετανοήτως τὴν προωθοῦν. Ἐὰν καὶ κατὰ πόσον διακινδύνευσαν, ἢ θυσίασαν τὸ ἀρχιερατικό, ἢ τὸ ἡγουμενικό τους ἀξίωμα, προκειμένου νὰ στηλιτεύσουν αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ πλάνες ἐπωνύμων οἰκουμενιστῶν. Ἂν ἑξαιρέσουμε τὸν πρώην καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου κυρὸ Γεώργιο Καψάνη, εἶναι ζήτημα, ἂν τὰ ἄλλα ἀπὸ τὰ προβληθέντα πρόσωπα ὡς πρότυπα μοναχικῆς ζωῆς, ὑπῆρξαν παράλληλα καὶ σπουδαῖοι ἀγωνιστὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως καὶ πολέμιοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Καὶ γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκριμένα, μποροῦν νὰ συγκριθοῦν τὰ προβληθέντα στὸ ἐν λόγω Συνέδριο πρόσωπα, μὲ τον Μέγα Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος συχνὰ κατέβαινε στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας κατά της φοβερῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου; Μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τοὺς μοναχούς της ἐποχῆς ποὺ ἡ ἐκκλησία μαστιζόταν ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τόσο θερμὴ πίστη καὶ τόσο ἀκμαῖο ὁμολογιακὸ φρόνημα, ὥστε ἐάν «παρουσιαζόταν ἀνάγκη, προτιμοῦσαν μὲ προθυμία περισσότερο τὸν θάνατο, παρὰ νὰ ἀποδεχθοῦν κάποια ἀλλοίωση σὲ ἔστω καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ Ὀρθόδοξα δόγματα τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας»; (Νικηφόρου Καλλίστου Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, P.G.146,653B-D). Μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τον άγιο Ἐφραὶμ τὸν Σύρο, ὁ ὁποῖος ἀποδοκίμαζε τὶς αἱρέσεις τοῦ Σαβελλίου καὶ τοῦ Ἀρείου καὶ κατεπολέμησε ἐπίσης τόσο πολὺ τὸ παράλογο δόγμα τοῦ Ἀπολλιναρίου, ὥστε ἔκανε τὸ πᾶν γιὰ νὰ τὸ ξεριζώση ἀπὸ κάθε χριστιανικὴ ψυχή; Σύμφωνα μὲ τὸν βιογράφο του: «ἔφραξε ἀκόμη καὶ τὰ ἀπύλωτα στόματα τῶν αἱρετικῶν ἀνομοίων μὲ πολλὰ ἐπιχειρήματα καὶ ἁγιογραφικὰ χωρία» (Ἐγκώμιον εἰς τὸν ὅσιον πατέρα Ἐφραίμ, P.G. 46,825C-828A). Μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τόν όσιο Σάββα τὸν ἠγιασμένο, ὁποῖος κατὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μαστιζόταν ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, «προσέτρεξε ἐσπευσμένως σύρων ὄπισθεν αὐτοῦ τούς μοναχούς τῆς ἐρήμου, [περίπου 10.000 τὸν ἀριθμό], ὡς ἀτρομήτους τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχους»; (Νικηφόρου Καλλίστου Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, PG. 147,188). Όπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, «ἐπὶ κεφαλῆς αὐτῶν εἰσέρχεται εἰς Ἱερουσαλήμ, ἐξεγείρει τὸν λαὸν αὐτῆς, ἀποδιώκει τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Σεβήρου καὶ ἀναθεματίζει αὐτὸν τὲ καὶ τὸν ὑποστηρίζοντα αὐτὸν Ἀναστάσιον τὸν προστάτην τῆς αἱρέσεως τύραννον», (Νικηφόρου Καλλίστου, ο.π. σέλ.188). Μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τον ὅσιο Στέφανο τὸν Νέο, ὁ ὁποῖος ἔχυσε τὸ αἷμα του ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἢ μὲ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη καὶ μὲ πλείστους ἄλλους ἁγίους ἀσκητὲς καὶ ὁσίους, ποὺ ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὰ Μοναστήρια τους καὶ ὑπέμειναν τὰ πάνδεινα τὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας; Μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τον άγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμά, ὁ ὁποῖος ἐπὶ τέσσερα χρόνια φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν λατινόφρονα Πατριάρχη Καλέκα, ἢ μὲ τοὺς ἁγίους ὁσιομάρτυρες ἁγιορεῖτες Πατέρες τοὺς ἐπὶ τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκου μαρτυρήσαντας, ἢ μὲ τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό; Μπορούν τέλος νὰ συγκριθοῦν μὲ τὸν ὅσιο Ὑπάτιο, τὸν ὅσιο Δαλμάτιο, τὸν ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη, τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν ἀσκητή, τὸν ἅγιο Κασσιανὸ τὸν Ρωμαῖο, τὸν ἅγιο Νεῖλο τὸν σοφό, τὸν ἅγιο Σωφρόνιο, τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν ὁμολογητὴ καὶ πολλοὺς ἄλλους, ὧν τὰ ὀνόματα ἐν βίβλω ζωῆς; 

Ἐὰν ἡ εἰκόνα ποὺ μᾶς ἔδωσαν οἱ εἰσηγητὲς στὸ ἐν λόγω Συνέδριο γιὰ τὰ παρὰ πάνω προβληθέντα πρόσωπα ὡς πρότυπα μοναχικῆς ζωῆς, εἶναι μία εἰκόνα μοναχῶν, ἢ κληρικῶν ποὺ καλλιέργησαν μονομερῶς τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ποιμαντική, ἐνῶ παρέμειναν ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι ἀπέναντι στὶς αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς μας καὶ μάλιστα στὴν πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπὸ ὅλες, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τότε δὲν ἀξίζει νὰ ἀποτελοῦν πρότυπα μοναχικῆς ζωῆς. Εάν τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἀπὸ φόβο καὶ δειλία, μήπως μποῦν σὲ περιπέτειες καὶ κινδύνους, ἐσιώπησαν ἐνόχως, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ προβάλλονται καὶ νὰ τιμῶνται ὡς πρότυπα μοναχικῆς ζωῆς, ἀλλὰ νὰ θεωροῦνται καὶ ὡς παραδείγματα πρὸς ἀποφυγή. Νὰ θεωροῦνται ὡς πρόσωπα, ποὺ καλλιέργησαν ἕνα Μοναχισμὸ δικῆς τους ἐμπνεύσεως, ξένο πρὸς τὸν Μοναχισμὸ τῆς Ὀρθοδόξου μοναχικῆς μας Παραδόσεως. Ἕνα Μοναχισμὸ ἀλλοτριωμένο, κολοβωμένο, ἀσπόνδυλο, ἄνευρο, τύπου Γκουρουϊσμοῦ, ξένο πρὸς τὸ θυσιαστικὸ ἦθος τῶν μοναχῶν, τὸν ἠρωϊσμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία τους, τὰ βασανιστήρια καὶ τὶς ἐξορίες ποὺ ὑπέμειναν γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων, ἕνα Μοναχισμὸ ποὺ ἀγνοεῖ τὸ χρέος τῆς ὁμολογίας μέχρι θανάτου, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας «Πᾶς οὒν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγῶ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθέν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Μάτθ.10,32). 

Πέραν αὐτῶν τίθενται τὰ ἐρωτήματα: Γιατί ἄραγε οἱ διοργανωτὲς τοῦ Συνεδρίου δὲν συμπεριέλαβαν στὸ πρόγραμμα τοῦ Συνεδρίου τὴν παρουσίαση ἀληθινὰ μεγάλων συγχρόνων Γερόντων, ὄπως ο ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς), ὁ ἅγιος Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ὁ Γέροντας π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ Γέροντας π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ Γέροντας π. Σεραφεὶμ Ρόουζ, κ. α. οι ὁποῖοι παράλληλα μὲ τὴν ὑποδειγματικὴ μοναστική τους ζωὴ ὑπῆρξαν καὶ σθεναροὶ ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ πολέμιοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Γιατί δὲν ἀνετέθη σὲ εἰδικὸ εἰσηγητή η παρουσίαση τοῦ Οἰκουμενισμοὺ καὶ ἡ μέχρι σήμερα ἐξέλιξή του; Γιατί δὲν τονίστηκε ἡ ὑποχρέωση καὶ τὸ καθῆκον τῶν μοναχῶν νὰ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς παναιρέσεως αὐτῆς, ἡ ὁποία «στρώνει τὸ χαλὶ» τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ προετοιμάζει τὴν μιαρὴ θρησκεία του; Γιατί δὲν ἀνετέθη εισηγηση, ἡ ὁποία θὰ ἀξιολογοῦσε ἀπὸ Ὀρθόδοξη σκοπιὰ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης; Ἡ ἀπάντηση στὰ παρὰ πάνω ἐρώτημα εἶναι προφανής: Ὁ βίος καὶ οἱ ἀγῶνες τῶν ὡς ἄνω ὀσιακῶν μορφῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ παρουσίαση τέτοιου εἴδους εἰσηγήσεων θὰ ἀποτελοῦσαν δριμύτατο ἔλεγχο γιὰ τὴν ἀπραξία, τὸν φόβο καὶ τὴν δειλία πολλῶν. 

Πέραν αὐτῶν θὰ περιμέναμε ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς τοῦ Συνεδρίου νὰ ἀναθέσουν σὲ εἰδικοὺς εἰσηγητὲς θέματα, τὰ ὁποῖα ἅπτονται τῶν σημερινῶν μεγάλων προκλήσεων, ὅπως εἶναι τὸ σύγχρονο ἀλγεινὸ φαινόμενο τοῦ ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς ἐν πολλοίς εκκοσμικευσεώς του Μοναχισμοῦ. Τα Μοναστήρια μας σήμερα δυστυχῶς τείνουν νὰ καταντήσουν τουριστικοὶ προορισμοὶ καὶ τόποι συνάντησης προσκυνητῶν μὲ κάποιους ἀξιοπερίεργους «Γέροντες», κάτι σὰν τοὺς ἰνδουιστὲς γκουρού, οἱ ὁποῖοι προαναγγέλλουν τὰ μέλλοντα καὶ τὰ ἔσχατα. Νὰ ἀναθέσουν ἀκόμη εἰσήγηση γιὰ το μεγάλο καινοφανὲς πρόβλημα τῶν μικτῶν μοναστικῶν κοινοτήτων, τὰ ὁποία μᾶς ἦρθαν ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ Δύση. Ἐπίσης μία ἄλλη εἰσήγηση ἡ ὁποία θὰ στηλίτευε την απόπειρα νόθευσης τῆς γνησίας Ὀρθόδοξης πνευματικότητας με τὴν ψεύτικη, οἰκουμενιστικὴς ἐμπνεύσεως, ἡ ὁποία καλλιεργεῖται σὲ «Μονὲς» τῶν αἱρετικῶν παπικῶν, ὅπως αὐτὲς του Μπόζε καὶ τοῦ Ταϊζέ, στὶς ὁποῖες συρρέει πλῆθος Ὀρθοδόξων μοναχῶν καὶ μοναζουσῶν, προκειμένου νὰ συμμετάσχουν στὰ Συνέδριά τους, τὰ ὁποία ὑποτίθεται ἔχουν σκοπὸ νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ προάγουν τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. 

Κλείνοντας ἐκφράζουμε μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς τὴν ἀπογοήτευσή μας γιὰ τὸ Συνέδριο τῆς Λευκάδος, καθ’ ὅσον παραθεώρησε τὸ σπουδαιότερο καὶ οὐσιαστικότερο γνώρισμα, ποὺ χαρακτηρίζει τὸν Ὀρθόδοξο Μοναχισμό, ποὺ τὸν διαφοροποιεῖ διαμετρικὰ ἀπὸ ἄλλους «Μοναχισμοὺς» αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ὁμολογιακὴ καὶ ἀγωνιστική του διάσταση. Δὲν μπόρεσαν δυστυχῶς οἱ διοργανωτὲς τοῦ Συνεδρίου νὰ συνειδητοποιήσουν, ὅτι Μοναχισμὸς χωρὶς ἀγῶνες καὶ θυσίες γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς πίστεως ἐν καιρῶ αἱρέσεων, ὅπως ἡ δική μας, δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, ἀλλὰ κάτι σὰν Γκουρουϊσμός, ἢ βουδιστικὸς Μοναχισμός. Δὲν μπόρεσαν δυστυχῶς νὰ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἡ πίστη εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα, εἶναι τὸ ἐν «οὐ ἔστι χρεία» (Λούκ.10,42). Ἂν χαθεῖ ἡ πίστη, χάνονται ὅλα τὰ ἄλλα. Χωρὶς τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὡς προϋπόθεση, δὲν ὑπάρχει οὔτε ἀληθινὸς Μοναχισμός, οὔτε ἀληθινὴ Ἱεραποστολή, οὔτε ἀληθινὴ Ποιμαντική, οὔτε ἀληθινὴ ἄσκηση, οὔτε ἀληθινὴ λατρεία, οὔτε ἀληθινὰ μυστήρια, οὔτε ἁγιασμός, οὔτε σωτηρία. Δὲν ὑπάρχει τίποτε, ἀπολύτως τίποτε!!! Καὶ ἂν ἀκόμη κάποιος νηστεύει κάθε μέρα, καὶ ἂν ἀκόμη προσεύχεται ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ καὶ ἀπὸ τὸ βράδυ ὡς τὸ πρωΐ, καὶ ἂν ἀκόμη κοινωνεῖ κάθε μέρα, καὶ ἂν ἀκόμη κάνει ἐλεημοσύνες μεγάλες καὶ σπουδαῖες, καὶ ἂν ἀκόμη κάνει ἱεραποστολή, ὁτιδήποτε καὶ ἂν κάνει, χωρὶς τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, δὲν ἔχουν καμία ἀξία ὅλα αὐτὰ ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν