Χαλάσματα κι ἐλπίδες…

Χαλάσματα κι ἐλπίδες…

Τὰ λόγια περιττεύουνε,
τὰ στόματα σωπαίνουν,
τὰ μάτια κλαῖν ἀλάλητα
μὲ τὴ σιωπὴ τους κραίνουν. 

Ψυχοῦλες πόσες χάθηκαν,
σπιτάκια πόσα κλείσαν…
Γιὰ ποῦ, μαθές, τὸ βάλανε
καὶ μόνους μᾶς ἀφῆσαν;

Σφραγίζει τώρα ἡ κάμαρα

τῆς μάνας, τοῦ πατέρα

κι ἀπ’ ἔξω κράζουν τὰ παιδιά:...

«Θὰ ‘ρθεῖς ξανά, μητέρα;»

Φαμίλιες ποὺ χωρίστηκαν
κι ἀπ’ τὰ μωρὰ παιδιά τους
Οἱ θρῆνοι τους θ’ ἀντιλαλοῦν
καὶ τ’ ἀναφιλητά τους.

Νανούρισμα δὲ θ’ ἀκουστεῖ

ἐκεῖ μωρὸ ποὺ ἐχάθη.

Τὸ λίκνο του ἒμειν’ ἀδειανὸ

κι ἡ μάνα του ἐβουβάθη…

Ἐγγόνια βλέπω μοναχά,

τὴ νόνα νὰ ‘χοῦν χάσει…

Σὰν τῆς γιαγιᾶς τὴ μυρωδιὰ

δὲ βρίσκεις μὲς στὴν πλάση!

Στὸ χάρτη πόλη-φάντασμα,

θαμπὴ κι ἀφανισμένη,

ξερὰ ντουβάρια σκοτεινά,

σὰν κόρη πεθαμένη!

Ὀργίστηκαν, οὐρλιάξανε

τοῦ Αἰόλου οἱ ἀνέμοι,

σὰν λαίλαπας πυρᾶς πνοές,

τοῦ θάνατου καρτέρι…

Θὰ φέξει πάλι κι αὔριο,

θὰ ρίξει φῶς ὁ Ἥλιος,

θαρρεῖς καὶ δὲ μᾶς σκέφτεται,

λὲς καὶ δὲν εἶναι φίλος…

-Γιατί φωτίζεις, Ἥλιέ μου;

Ὀδύρομαι καὶ κλαίω!

Σωροὶ ἀνθρώπων ἄψυχοι!

Βαθιὰ πονῶ… Τί φταίω;

-Ἂν βλέπεις τὰ χαλάσματα

καὶ σὲ σουβλίζει ὁ πόνος,

νὰ δώσεις τόπο νὰ διαβεῖ,

νὰ σὲ γιατρέψει ὁ χρόνος.

Στὴν πονεμένη σου καρδιὰ

ἀκοίμητ’ οἱ νεκροί σου,

σὰν ἄγγελοι, σὰν φύλακες

θὰ ζοῦν μὲς στὴν ψυχή σου!

Πηγὴ ζωῆς ἀστείρευτη

ἡ μνήμη τους, ν’ ἀντλήσεις,

ν’ ἀνοίξεις πάλι τὰ φτερά,

ξανὰ ὅλα νὰ τὰ χτίσεις!

Ἠλιανή, 26 Ἰουλίου 2018