Ὁ Θεάνθρωπος καὶ τὰ ἀνθρώπινα συστήματα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Κάθε χρόνο, τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, μὲ τὰ ἱστορούμενα γεγονότα, τὶς κατανυκτικὲς ἀκολουθίες καὶ τὴν ἐπίκαιρη ὑπέροχη ὑμνογραφία, οἱ Χριστιανοὶ βοηθιοῦνται, περισσότερο ἀπὸ τὶς ἄλλες ἡμέρες τοῦ χρόνου, νὰ βιώσουν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι μέγα τὸ μυστήριο τῆς Δημιουργίας καὶ τῆς ὑπέρτατης θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, γιὰ νὰ διδάξει στὸν ἄνθρωπο τὸν τρόπο τῆς εὐλογημένης ἐπίγειας ζωῆς τοὺ καὶ τῆς σωτηρίας του. 

Ὁ Νικόλαος Ἀρσένιεφ στὸ βιβλίο τοῦ «Ἀποκάλυψη αἰώνιας ζωῆς» σημειώνει: « Ἡ φάτνη, ἡ δίχως σπίτι ζωὴ τοῦ ὁδοιπόρου, ἡ διδασκαλία καὶ ἡ ὑπηρεσία, συνυφασμένα μὲ τοὺς διωγμούς, ποὺ Τοῦ ἐπέβαλαν οἱ ἐχθροί Του, ἡ σύλληψή Του, ἡ δίκη, τὰ δεινοπαθήματα, ἡ Σταύρωση καὶ ὁ θάνατός Του - ὅλα τοῦτα τὰ πασίγνωστα συνιστοῦν μίαν ἀποκάλυψη βαθύτατης ταπεινοσύνης καὶ ἀγάπης, ποὺ ἀποκρυσταλλώνεται στὴν... αὐτοθυσία Του. Προσέξετε ὅμως πόσο αὐτὴ ἡ πραότητα – ταπεινοσύνη συγχρόνως διαπνέεται ἀπὸ ἄρωμα Θείου μεγαλείου. Μία ὑπέρτατη Παρουσία εὐωδιάζει σ’ αὐτὴ τὴν πραότητα – ταπεινοσύνη» (Μάτθ. ἴα΄29). 

Ὁ ἰδιοφυὴς ποιητὴς καὶ στοχαστὴς Γιῶργος Σαραντάρης (1908-1941) στὸ φιλοσοφικὸ δοκίμιό του «Ἡ παρουσία τοῦ ἀνθρώπου» τονίζει ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς «διδάσκει ὡς μέσο γιὰ νὰ μπορεῖ τὸ ἄτομο νὰ νιώσει τ’ ἄλλα ἄτομα, τὴν ἀγάπη καὶ εἶναι φανερὸ πὼς τὸ τωρινὸ ἄτομο δὲ μπορεῖ νὰ σβήσει μήτε τὴν ἱστορία, μήτε τὸ αἰώνιο παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ». Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἴδιου δοκιμίου ὁ Σαραντάρης ἀναφέρει πὼς ἡ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ βιωθεῖ ἀπὸ τὸ τωρινὸ ἄτομο, γιατί αὐτὸ εἶναι προσκολλημένο στὴν ἀτομική του ζωὴ καὶ στὸν ἀτομικό του θάνατο, φαινόμενο, ποὺ «κατὰ παρεξήγηση» ὀνομάζεται «ἐγωισμός». 

Προχωρώντας τὴ σκέψη τοῦ ὁ Σαραντάρης ὑπογραμμίζει: «Τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ παράδειγμα τοῦ Θεοῦ – Ἀνθρώπου, εἶναι παράδειγμα, εἴμαστε βέβαιοι γιὰ τοῦτο, γιά μας καὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, καί, πιστεύουμε, γιὰ ὅλα τὰ ἄτομα τῆς γὴς καὶ ὅλων τῶν μελλούμενων ἐποχῶν...Γιὰ μᾶς ἡ πίστη στὸν Θεὸ – Ἀνθρωπο ὀφείλει νὰ εἶναι τὸ ἰδανικὸ τῶν ἀτόμων ὅλων τῶν ἐποχῶν. Πάνω σὲ τοῦτο σχεδὸν δὲν δεχόμαστε συζήτηση». 

Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι τὴν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Θεανθρώπου δὲν ἐννόησαν καὶ δὲν ἐβίωσαν πολλοὶ ἄνθρωποι. Ἔμειναν καὶ μένουν κλεισμένοι στὸν ἡδονισμό τους, ὅποια μορφὴ καὶ ἂν ἔχει αὐτός. Εὐλόγως ὁ Σαραντάρης στὸ ἴδιο πόνημά του διερωτᾶται πῶς ὅσα ἄτομα ἔχουν στὶς φλέβες τοὺς τὸ δηλητήριο τοῦ ἡδονισμοῦ τῶν πρόσφατων αἰώνων τῆς εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας, καὶ ποὺ κατὰ συνέπεια τοὺς ἀποκλείεται ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης...πῶς θὰ πετύχουν ὁ Θεὸς – Ἄνθρωπος νὰ διαμορφώσει ὁλάκερο τὸν βίο τους, νὰ βρίσκεται παρὼν σὲ ὅλες τὶς πράξεις τους; 

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου προσφεύγουν στὰ ἀνθρώπινα συστήματα γιὰ νὰ πορευθοῦν. Ὅλα ξεκινοῦν μὲ μίαν αἰσιοδοξία καὶ ὅλα καταλήγουν στὴν ἀπογοήτευση τῆς ἀποτυχίας... Ὅσο ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀκολουθεῖ τὸν Θεάνθρωπο ἀκολουθεῖ στὴν πορεία τοῦ τὸν Σίσυφο.- 

thriskeftika