14 Μαΐ 2017

Ποιοὶ εἶναι οἱ πραγματικὰ μεγάλοι σκανδαλοποιοὶ τῆς Ἐκκλησίας;

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Στοὺς τραγικοὺς καὶ ἀποκαλυπτικοὺς χρόνους ποὺ ζοῦμε, ὁ προαιώνιος ἀντίδικος καὶ ἀντίπαλος τῆς σωτηρίας μας, ὁ Ἑωσφόρος καὶ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην, καθὼς βλέπει νὰ πλησιάζει ἡ ὁριστικὴ συντριβή του, «παίζει τὸ τελευταῖο του χαρτί». Ἐντείνει τὶς δυνάμεις του νὰ παρασύρει στὴν ἀπώλεια ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ψυχές, γνωρίζοντας «ὅτι χρόνος οὐκέτι ἔσται», (Ἀποκ. 10,6). Ἀφοῦ πλέον συνειδητοποίησε, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ συντρίψει τὴν Ἐκκλησία μέσω τῶν διωγμῶν, ἐπινόησε τὶς ποικίλες αἱρέσεις, ὡς τὸ προσφορότερο μέσο γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὰ καταχθόνια σχέδιά του. Ἀπὸ ὅλες τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίστηκαν μέχρι σήμερα στὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας μας, ἡ πλέον φοβερὴ καὶ σατανοκίνητη εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, ὅπως μαρτυροῦν καὶ ὁμολογοῦν μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα τῆς ἐποχῆς μας, ὀσιακὲς καὶ ἁγιασμένες μορφές, μὲ κορυφαῖο τὸν ἅγιο Ἰουστίνο τὸν Πόποβιτς.
Καὶ τοῦτο διότι ἐνῶ στὶς ἄλλες, κατὰ καιροὺς ἐμφανισθεῖσες αἱρέσεις, ὁ διάβολος προσπάθησε νὰ διαστρέψει ὁρισμένα δόγματα, ἢ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, τώρα στὴν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουμε κάτι τὸ μοναδικό. Ὄχι μόνο ἐμφανίζεται μία σωρία αἱρετικῶν...
θεωριῶν, τὶς ὁποῖες τὰ κατὰ τόπους Πατριαρχεῖα καὶ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀδυνατοῦν νὰ καταδικάσουν Συνοδικῶς, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας,  ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνατροπὴ συλλήβδην ὁλοκλήρου τῆς Συνοδικῆς καὶ Κανονικῆς μας Παραδόσεως. Ἡ ἀνατροπὴ αὐτὴ δυστυχῶς ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ στὴν γνωστὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης τὸν περασμένο Ἰούνιο τοῦ 2016, μὲ τὴν θεσμικὴ καὶ συνοδικὴ ἀναγνώριση καὶ νομιμοποίηση τῶν ἑτεροδόξων ὡς ἐκκλησιῶν. Διαγράφτηκαν μὲ μία μονοκονδυλιὰ οἱ ἀγῶνες τῶν ἁγίων Πατέρων μας, τὰ συγγράμματά τους, οἱ ἅγιες Σύνοδοι, τὰ πάντα! Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ὅσοι θέλουμε νὰ βρισκόμαστε στὴ δισχιλιόχρονη γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ ἀκολουθοῦμε τὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων μας, νὰ ἔχουμε ὁδηγοὺς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν ἁγίων Συνόδων, νὰ συνεχίζουμε νὰ θεωροῦμε τὶς καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία παλαιὲς αἱρέσεις καὶ τὶς σύγχρονες ὀφθαλμοφανεῖς ὡς πλάνες καὶ αἰτία ἐξόδου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, νὰ συκοφαντούμαστε ὡς «σταυροφόροι», τραμποῦκοι, τζιχαντιστὲς μισαλλόδοξοι καὶ νὰ χαρακτηριζόμαστε ὡς οἱ «νέοι πραγματικοὶ αἱρετικοί τῆς Ἐκκλησίας»!

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατο δημοσίευμα τοῦ κ. Ἀθανασίου Παπαθανασίου, ἀρχισυντάκτη τοῦ περιοδικοῦ «ΣΥΝΑΞΗ», στὸ ἰστολόγιο «ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ», μὲ τίτλο: «ΠΑΥΣΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ!». Στὸ ἄρθρο του αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ σπιλώσει, ὡς σκανδαλοποιοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ὅσους ἀγωνίζονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ πράξουν τὸ αὐτονόητο, νὰ δώσουν μὲ τὴν ζωή τους καὶ τὸν λόγο τους τὴν μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ νὰ τὴν ὁριοθετήσουν ἀπὸ κάθε αἵρεση καὶ πλάνη, μιμούμενοι ἔτσι, ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο, τοὺς ἁγίους Πατέρες μας.

Τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, (14 Ἀπριλίου ε. ε.), ὁ κ. Α. Παπαθανασίου πῆρε ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ γνωστὴ φράση ἑνὸς ἐκ τῶν ἐγκωμίων, ποὺ ψάλλει ἡ ἐκκλησία μας τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς: «παῦσον Ἐκκλησίας τὰ σκάνδαλα», γιὰ νὰ «ξεσπαθώσει» ἐνάντια σὲ κείνους, ποὺ διασύρουν τὴν Ἀλήθεια «στὸ ὄνομα τῆς ἀλήθειας», ἐνάντια σὲ κείνους ποὺ διαστρέφουν τὸ μυστήριο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ παρουσιάζουν τὸν σταυρὸ ὡς ὄργανο μίσους. Γράφει: «Τὸ μεγαλύτερο ἴσως σκάνδαλο στὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶναι ὁ διασυρμὸς τῆς Ἀλήθειας, στὸ ὄνομα τάχα τῆς ἀλήθειας! Εἶναι ἡ ὁλοένα καὶ ἐπιδεινούμενη ἐκδήλωση τοῦ δαιμονικοῦ πειρασμοῦ τοῦ «σταυροφορικοῦ» πνεύματος: κραδαίνεις σταυρό, ὀμνύεις στὸν σταυρό, καὶ τελικὰ κάνεις τὸν σταυρὸ ὄργανο μίσους, τὸ ὁποῖο ἀναιρεῖ τὸν Σταυρό! Ὑπάρχει ἕνα πολὺ δύσκολο σημεῖο στὴ χριστιανικὴ ταυτότητα, τὸ ὁποῖο γίνεται δυσκολοτερο σὲ ἐποχὲς ἀγριάδας καὶ ἀνασφάλειας ὅπως ἡ τωρινή μας. Τὸ δύσκολο σημεῖο εἶναι ὅτι Χριστιανὸ δὲν σὲ κάνει ἡ ἀναφορά, (ἀκόμα καὶ ἡ πιὸ παθιασμένη), στὸν Χριστό, ἀλλὰ ἡ ἀναφορὰ στὸν Χριστὸ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀληθινὸς Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἁπλῶς ὁμιλεῖ, ἢ καυχιέται, ὅτι ἀνήκει στὸν Χριστό. Ὅμως ἡ ἔκφραση «ἀναφορὰ στὸν Χριστὸ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἀδόκιμη θεολογικῶς, διότι δὲν ἐκφράζει μὲ σαφήνεια, ποιὸς εἶναι αὐτὸς «ὁ τρόπος τοῦ Χριστοῦ», ἢ ποιὸν ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὡς «ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ». Προφανῶς ἐννοεῖ ἐκεῖνον ποὺ ζεῖ ἐν Χριστῷ καὶ βιώνει τὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ, συσταυρούμενος καὶ συνανιστάμενος μὲ τὸν Χριστὸ σὲ μία σταυροαναστάσιμη πορεία. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν, ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν ἐν Χριστῷ καὶ βιώνουν τὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ, καθ’ ὂν χρόνον εἶναι συσταυρωμένοι μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ταυτόχρονα νὰ «κραδαίνουν τὸ σταυρό», (λὲς καὶ εἶναι κάποιο σπαθὶ γιὰ νὰ ἐξοντώσουν κάποιους ἀντιπάλους) καὶ τὸν καθιστοῦν «ὄργανο μίσους»; Προφανῶς τέτοιου εἴδους χριστιανοὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ ζοῦν ἐν Χριστῷ καὶ νὰ ἔχουν μέσα τους τὴν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ οὔτε καν πρέπει νὰ ὀνομάζονται Χριστιανοί.

Ἀλλὰ τότε ποιοί, τέλος πάντων, εἶναι αὐτοὶ πού, κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ἀρθρογράφου, βιώνουν καὶ προβάλλουν ἕναν νοθευμένο Χριστιανισμό, ἕναν Χριστιανισμὸ ποὺ εἶναι ταυτόσημος μὲ τὸν τραμπουκισμὸ καὶ τὸ «σταυροφορικὸ» πνεῦμα; Πρόκειται γιὰ δύο πρόσωπα: τὸν Μητροπολίτη Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιο καὶ  τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ. Καὶ γιατί; Τὸ ἐξηγεῖ παρὰ κάτω: «.…ὁ μητροπολίτης Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος ἐδῶ καὶ καιρὸ χλευάζει ὡς ‘ἀγαπούληδες τοῦ Θεοῦ’ ὅσους ἐμμένουν στὴν εὐαγγελικὴ πρωτοκαθεδρία τῆς ἀγάπης καὶ εἰσηγεῖται μεθ’ ἡδονῆς ἕναν ‘Ὀρθόδοξο’ τζιχαντισμὸ ὡς ἀπάντηση στὸν Τζιχαντισμό… ἡ Μεγάλη Βδομάδα τείνει νὰ καθιερωθεῖ (μὲ τὸν μητροπολίτη Αἰγιαλείας πέρυσι, μὲ τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφεὶμ φέτος) ὡς χρόνος διατύπωσης σταυροφορικοῦ λόγου!».

Ἀλλά, ποῦ καὶ πότε, ὁ Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος «εἰσηγήθηκε μεθ’ ἡδονῆς» ἕναν «‘Ὀρθόδοξο’ τζιχαντισμό»; Δὲν ἀναφέρει τίποτε, οὔτε ἀποδεικνύει μὲ συγκεκριμένα στοιχεῖα, (τόπος, χρόνος κλπ.), τὴν κατηγορία ποὺ διατυπώνει. Μία κατηγορία πολὺ βαριά, (ποὺ «σηκώνει» ἀκόμη καὶ καταφυγὴ σὲ ποινικὸ δικαστήριο), διότι μὲ τὴν φράση «Ὀρθόδοξος τζιχαντισμὸς» παρουσιάζει τὸν Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιο νὰ εἰσηγεῖται μία Ὀρθοδοξία ταυτόσημη μὲ τὴ βία, (ἀφοῦ ἡ λέξη Τζιχὰντ σημαίνει τὴν διὰ τῆς βίας ἐπιβολὴ κάποιας θρησκευτικῆς πίστεως). Τὸ νὰ ρίχνει ὅμως λάσπη ἐναντίον ἑνὸς Ἱεράρχου καὶ μετὰ νὰ τὸ «βάζει στὰ πόδια» χωρὶς νὰ δίνει στοιχειώδεις ἐξηγήσεις, μία τέτοια διαγωγὴ μαρτυρεῖ ἦθος χριστιανικό; Μαρτυρεῖ χριστιανὸ πού βιώνει τὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ, πού βιώνει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μὲ τρόπο αὐθεντικό; Ἢ μήπως μαρτυρεῖ φανατισμὸ καὶ μίσος, μία λεκτικὴ μορφὴ Τζιχαντισμοὺ καὶ τραμπουκισμοῦ;  

Ὁ κ. Παπαθανασίου δὲν δίστασε νὰ στρέψει τὰ πυρά του καὶ ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Καὶ γιατί; Διότι ὁ ἅγιος Πειραιῶς διατύπωσε «σταυροφορικὸ λόγο», ὅτι δηλαδὴ ὁ λόγος του προφανῶς στερεῖται ἀγάπης καὶ εἶναι φορτισμένος μὲ ἠλεκτρικὸ φορτίο μισαλλοδοξίας ὑψηλῆς τάσεως! Ἕνας λόγος ὀργῆς καὶ μίσους ἀπέναντι σὲ κάθε ἀντιφρονοῦντα, ποὺ μᾶς θυμίζει τὶς σταυροφορίες τῶν παπικῶν, οἱ ὁποῖες, ὡς γνωστόν, κατέληξαν στὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1204, ὅπου διεπράχθησαν ἀνείπωτα ἐγκλήματα, ἁρπαγὲς καὶ λεηλασίες, χειρότερες καὶ ἀπὸ αὐτὲς τῶν Ὀθωμανῶν τὸ 1453.  Ἀλλά, ποῦ καὶ πότε, διεπράχθη αὐτὸ τὸ φοβερὸ καὶ ἀσυγχώρητο «ἔγκλημα»; Ὅταν ἔστειλε ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Κόπτη «Πατριάρχη», (τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2017), καὶ ἀργότερα ποὺ ἔστειλε ἐπιστολὴ 37 σελίδων στὸν τοῦρκο Πρόεδρο Ἐρντογᾶν, γιὰ νὰ τὸν προσκαλέσει στὴν Ὀρθόδοξη πίστη!  

Ἂς δοῦμε ὅμως ἀπὸ κοντὰ τὰ δύο αὐτὰ «ἐγκλήματα». Ἂς ἐξετάσουμε πρῶτα τὴν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Κόπτη «Πατριάρχη» Θεόδωρο τὸν Β΄, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψή του στὴν Ἑλλάδα. Πρόκειται γιὰ μία ὑπέροχη ἐπιστολή, ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος, γραμμένη μὲ πολλὴ εὐγένεια, ἀγάπη, λεπτότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ πλῆθος θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων, μὲ τὰ ὁποία ἀποδεικνύει μὲ βάση τοὺς ἁγίους Πατέρες, τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὰ ἱστορικοδογματικὰ δεδομένα, τὴν πλάνη τῆς αἱρέσως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.

Παραθέτουμε ὁρισμένα ἀποσπάσματα: «Ἕνας ἐπιπρόσθετος λόγος, ποὺ ἀναδεικνύει τὴν ἐπικαιρότητα καὶ τὴν σημαντικότητα τῆς παρούσης Ἐπισκοπικῆς ἐπιστολῆς μας, εἶναι τὰ τεκταινόμενα στὰ πλαίσια τῆς συγχρόνου αἱρετικῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως μὲ τοὺς οἰκουμενι(στι)κοὺς θεολογικοὺς διμερεῖς διαλόγους μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Μονοφυσιτῶν, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποι ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμφορούμενοι δυστυχῶς ἀπὸ τὸ παναιρετικὸ πνεῦμα τοῦ Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μεταχειριζόμενοι τὴν ἀπάτη τῆς ψευδοῦς οἰκουμενιστικῆς ἀγάπης ἄνευ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἑνότητος ἐν τῇ Ὀρθοδόξω πίστει, φενακίζουν, ἐξαπατοῦν καὶ κοροϊδεύουν Ὑμᾶς, Ἐκλαμπρότατε, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὁ Μονοφυσιτισμὸς εἶναι δῆθεν «ἀδελφὴ Ἐκκλησία», μὲ ἔγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ἱερωσύνη καὶ Χάρι, ὅτι Ὑμεῖς, ὁ ἀρχηγὸς τῆς αἱρετικῆς μονοφυσιτικῆς Κοπτικῆς Κοινότητος, εἶστε κανονικὸς Ἐπίσκοπος καὶ διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου, θεωρίες παντελῶς ἄγνωστες, ἁμαρτύρητες, ἀβάσιμες στὴν ἐν γένει Παράδοση τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν ξεκάθαρη βλασφημία πρὸς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα καὶ ἀναδεικνύουν τὴν θεολογικὴ ἐκτροπὴ Ὑμῶν».

Παρὰ κάτω προσθέτει: «Ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ ἔθεσε καὶ θέτει ἀκόμη καὶ σήμερα τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου σὲ κίνδυνο. Ἐσεῖς, οἱ αἱρετικοὶ Μονοφυσίτες, πρεσβεύετε ὅτι ὁ Χριστός, μετὰ τὴν ἐνανθρώπησή Του, δηλ. μετὰ τὴν ἕνωση τῶν δύο τελείων φύσεών Του (θείας καὶ ἀνθρωπίνης) στὸ ἕνα πρόσωπό Του, εἶχε μόνο μία φύση, τὴν θεία, ἡ ὁποία ἀπορρόφησε τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ κυριάρχησε ἐπ’ αὐτῆς. Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅμως, τῆς Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Δ΄ Συνόδου, (ὅπως οἱ ἅγιοι Φλαβιανὸς Κων/λεως, Προτέριος Ἀλεξανδρείας, Ἀνατόλιος κ.α.), ἡ ὁποία συνεκλήθη στὴ Χαλκηδόνα τῆς Βιθυνίας τὸ 451 μ.Χ. κατεδίκασαν τὴν μεγάλη αἵρεσή σας τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοὺς μονοφυσίτες αἱρεσιάρχες σας Εὐτυχῆ, Διόσκορο καὶ Σεβῆρο, καὶ δογμάτισαν ὅτι οἱ δύο τέλειες φύσεις τοῦ Χριστοῦ, (θεία καὶ ἀνθρώπινη), μετὰ τὴν ἕνωσή τους στὸ ἕνα πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, παρέμειναν μεταξύ τους ἑνωμένες ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως καὶ ἀχωρίστως. Δὲν ὑπῆρξε καμία ἀπορρόφηση, ἢ προσχώρηση, ἢ σύγχυση, ἢ διαίρεση, ἢ τροπὴ τῶν δύο φύσεων, ἀλλὰ παρέμειναν καὶ οἱ δύο ἀκέραιες, διατηρώντας ἡ κάθε μία τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα καὶ παραμένοντας στὰ ὅριά της. Δηλ. οἱ δύο τέλειες φύσεις ἑνώθηκαν στὴν μία ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Ἑπομένως, τὸ ὀρθόδοξο εἶναι νὰ κάνουμε λόγο γιὰ δυοφυσιτισμό, δηλ. γιὰ δύο τέλειες φύσεις μετὰ τὴν ἕνωση, καὶ ὄχι γιὰ μονοφυσιτισμό, δηλ. γιὰ μία φύση, καὶ συγκεκριμένα τὴν θεία, μετὰ τὴν ἕνωση, ὅπως κάνετε ἐσεῖς. ….Ὁ Μονοφυσιτισμὸς σας δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν λανθασμένη ἑρμηνεία τῆς Χριστολογίας τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. Ἡ καθ’ ὑπόστασιν ἕνωση τῶν δύο φύσεων στὸ πρόσωπο τοῦ Λόγου δηλώνεται, κατὰ τὸν ἅγιο Κύριλλο, σαφέστατα μὲ τὴ φράση «μία φύσις τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένη». Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ ἁγίου Κυρίλλου δὲν νοεῖται μονοφυσιτικᾶ, ὅπως τὴν ἐννοεῖτε ἐσεῖς, διότι τὸ «μία φύσις» ἀναφέρεται στὴν θεία φύση τοῦ Λόγου, ἐνῶ τὸ «σεσαρκωμένη» ἀναφέρεται στὴν ἀνθρώπινη φύση Του. Ἔτσι, ἐνῶ μὲ τὴν φράση αὐτὴ δηλώνεται ἡ ἀκεραιότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του, τονίζεται παράλληλα ἡ πραγματικότητα καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ προσώπου Του. Ἡ ἔμφαση μάλιστα αὐτή, ποὺ δίνει ὁ ἅγιος Κύριλλος στὴν ἑνότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ταυτότητά του μὲ τὸν Θεὸ Λόγο («ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν») μετὰ τὴν ἕνωση τῶν δύο φύσεων, ἀποτελεῖ τὸ κυριότερο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς χριστολογίας του. 

Οἱ ἱδρυτὲς τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς τιμᾶτε ὡς «ἁγίους», ἑρμήνευσαν μονοφυσιτικῶς τὴν παραπάνω φράση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου ὁ ὁποῖος τὴν ἐχρησιμοποίησε ὡς φράσι τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἐνῶ ἀνήκει εἰς τὸν αἱρεσιάρχη Ἀπολλινάριο Λαοδικείας, τὸν καταδικασθέντα ὑπὸ τῆς Ἁγίας Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γεγονὸς ποὺ ἀπέδειξαν οἱ Λεόντιος Βυζάντιος καὶ Ἰωάννης Σκυθοπολίτης, (Λεοντίου Ἱεροσολύμων PG 86,1865), στὴν προσπάθεια ἀντιδράσεώς τους στὴν αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ. Ὁ δυστυχὴς ἀρχιμανδρίτης Εὐτυχὴς δίδασκε ὅτι στὸν Χριστὸ δὲν ὑπάρχουν πλέον μετὰ τὴν ἐνανθρώπηση δύο φύσεις, ἀλλὰ μόνο ἡ θεία, ποὺ προῆλθε οὐσιαστικὰ μετὰ ἀπὸ τὴ σύγκραση τῶν δύο φύσεων.

Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ αἱρετικὴ δήλωση τοῦ Εὐτυχοῦς «δύο φύσεις πρὸ τῆς ἑνώσεως, μία φύσις μετὰ τὴν ἕνωσιν». Ὁ Διόσκορος, πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, δὲν εἶχε ὀρθόδοξη Χριστολογία, ἐπειδὴ ἡ ἔκφραση «ἐκ δύο φύσεων», ποὺ ὑποστήριζε, δὲν εἶναι δογματικῶς ἰσοδύναμη μὲ τὴν ἔκφραση «ἐν δύο φύσεσιν». Ἡ ἔκφραση «ἐκ δύο φύσεων», ἂν καὶ ὀρθόδοξη καθ’ ἐαυτή, χωρὶς τὴν ἔκφραση «ἐν δύο φύσεσιν», δὲν ἐξασφαλίζει ἀπὸ τὴν ἐκτροπὴ τοῦ χριστολογικοῦ φρονήματος στὴ σεβηριανὴ Χριστολογία. Ὁ Διόσκορος ἀποκατέστησε τὸν Εὐτυχῆ στὴ ληστρικὴ σύνοδο τοῦ 449, ἐπειδὴ ἐμφοροῦνταν ἀπὸ τὴν μονοφυσιτικὴ Χριστολογία καὶ ὄχι τὴν Χριστολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου. Δικαίως καθαιρέθηκε ἀπὸ τὴν Δ΄ Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐπειδὴ κλήθηκε τρεῖς φορὲς καὶ δὲν προσῆλθε. Ἀλλά, καὶ ἂν προσερχόταν, πάλι θὰ καταδικαζόταν ὡς αἱρετικός, ἐπειδὴ ἀρνοῦνταν τὴν Ἔκθεση Πίστεως τῶν Διαλλαγῶν.

Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε τὸν ἀναθεμάτισαν ἡ Δ΄ καὶ ὅλες οἱ μεταγενέστερες Ἅγιες καὶ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Ἡ μεταγενέστερη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ἱστορικοδογματικὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς του μαρτυροῦν γιὰ τὸ μονοφυσιτικὸ φρόνημα τοῦ Διοσκόρου καὶ τὸν καταδικάζουν ὡς ὁμόφρονα καὶ ὑπερασπιστὴ τοῦ Εὐτυχοῦς. Ὁ Σεβῆρος ὁμιλεῖ γιὰ μία σύνθετη φύση, ἡ ὁποία, μὲ τὴν φαντασία τοῦ νοῦ, μπορεῖ νὰ ἀναλυθεῖ σὲ δύο φύσεις. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ὁ λεγόμενος δυοφυσιτισμὸς τοῦ Σεβήρου εἶναι φανταστικὸς καὶ ἐπινόημα, καὶ δὲν συνιστᾶ δύο πραγματικὲς φύσεις. Ἀπόδειξη τοῦ γεγονότος εἶναι ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ Σεβήρου, ὅτι στὸν Χριστὸ ὑπάρχει μία σύνθετη φυσικὴ ἐνεργητικὴ κίνηση (μονοενεργητισμός), ἀνάλογη πρὸς τὴν σύνθετη φύση».

Θὰ θέλαμε νὰ ρωτήσουμε τὸν κ. Α. Παπαθανασίου: Καθίσατε  ποτὲ νὰ μελετήσετε τὴν ἐπιστολὴ τοῦ ἅγιου Πειραιῶς; Καὶ ἂν ναί, τότε, ποῦ βρίσκετε ἔστω καὶ μία διατύπωση μὴ Ὀρθόδοξη; Ποῦ εἶναι τὰ θεολογικά σας ἐπιχειρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύετε, ὅτι ὁ λόγος τοῦ ἅγιου Πειραιῶς δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ «σταυροφορικός»; Ποιοὺς ἁγίους πατέρες ἔχετε νὰ παρουσιάσετε, πού νὰ ἀνατρέπουν τὰ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα τῆς ἐπιστολῆς; Ὄντως ὁ ἀγαπητὸς ἀρχισυντάκτης τοῦ θεολογικοῦ περιοδικοῦ «Σύναξη», ποὺ θέλει νὰ ἐμφανίζεται καὶ βαθὺς ἑρμηνευτὴς τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔχει νὰ παρουσιάσει οὔτε ἕνα θεολογικὸ ἐπιχείρημα, οὔτε μία πατερικὴ γνώμη. Ἡ μόνη πατερικὴ γνώμη πού παρουσιάζει, ξέρετε ποιὰ εἶναι; Κρατηθεῖτε, ἢ μᾶλλον προσδεθεῖτε! Ὁ πρώην Μητροπολίτης Πρεβέζης κυρὸς Μελέτιος! Καὶ τί εἶπε ὁ ἅγιος Πρεβέζης; «Ἦταν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἶχαν καταδείξει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ Κόπτες δὲν εἶναι αἱρετικοί»!

Γιὰ τὸν συντάκτη τῆς «Συνάξεως» δὲν «μετροῦν», δὲν ἔχουν καμία σημασία οἱ θεοφώτιστοι θεολογικοὶ λόγοι τῶν μεγάλων ἁγίων Πατέρων καὶ θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ κατέδειξαν τὴν πλάνη τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ὅπως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, ὁ μέγας Φώτιος, οἱ ἅγιοι Πατέρες οἱ συγκροτήσαντες τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο κ.α., ἀλλὰ ὁ Πρεβέζης κυρὸς Μελέτιος! Ὅπως μὲ ἔμφαση τονίζει παρὰ κάτω, ὁ Πρεβέζης εἶναι «ἕνα ἀπὸ τὰ εὐάριθμα διαμάντια τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας» καὶ ὄχι οἱ παρὰ πάνω μνημονευθέντες ἅγιοι Πατέρες! Ναί, μὴ σᾶς φαίνεται παράξενο. Μέχρις ἐκεῖ ἔφθασε ὁ ἀγαπητὸς κ. Α. Παπαθανασίου, νὰ τοποθετεῖται ὁ κυρὸς Μελέτιος ὑπεράνω τῶν ἁγίων Πατέρων! Φρίττει κανεὶς καὶ μόνο στὴ σκέψη αὐτή. Θὰ ρωτούσαμε τὸν κ. Α. Παπαθανσίου: συμφωνεῖ μὲ τὴν κακόδοξη θέση, ἡ ὁποία ὑπεγράφη στὴν κοινὴ δήλωση τοῦ Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, ὅτι ἕνωση τῶν δύων φύσεων γίνεται «δεκτὴ τὴ θεωρία μόνη»;

Ἀλλὰ δὲν σταματάει μέχρις ἐδῶ τὸ παραλήρημά του. Παρὰ κάτω προχωρεῖ ἀκόμη περισσότερο. Μὲ δεδομένο ὅτι ὁ μακαριστὸς Μελέτιος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἐκφράζει τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι οἱ ἅγιοι Πατέρες, θεωρεῖ ὅτι οἱ «Κόπτες ποὺ σφαγιάστηκαν στὴν Αἴγυπτο τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων» εἶναι, ὡς Ὀρθόδοξοι, ἀληθινοὶ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Τοὺς ὁποίους ὅμως «ὁ μαυροψυχισμὸς τῶν ἑλλαδιτῶν ‘Ὀρθοδόξων’ ζηλωτῶν δὲν μπόρεσε νὰ ἀναγνωρίσει ὡς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καὶ ὡς ἀδελφούς». Ποιὸς τοῦ εἶπε ὅτι δὲν πονοῦμε, δὲ θλιβόμαστε καὶ δὲν θρηνοῦμε γιὰ τὸν ἄδικο χαμὸ αὐτῶν τῶν κατὰ τὰ ἄλλα συμπαθῶν καὶ ἀθώων ἀνθρώπων; Ὅμως ἡ ἔννοια τοῦ μαρτυρίου καὶ τοῦ μάρτυρος νοεῖται μόνον ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μὲ τὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἂς ρίξει μία ματιὰ στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, ὅταν στοὺς πρωτοχριστιανικοὺς χρόνους καὶ οἱ αἱρετικοὶ (π.χ. Μοντανιστές), εἶχαν δώσει πλῆθος μαρτύρων, ἀλλὰ οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία τοὺς θεώρησε ὡς «Μάρτυρες Χριστοῦ»! Ἐπὶ πλέον ὁ ΛΔ΄ Κανόνας τῆς ἐν Λαοδικεία Συνόδου ἀποκαλεῖ τοὺς μάρτυρες τῶν αἱρετικῶν: «ψευδομάρτυρες», ὅτι «ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ γεγόνασι»! 

Ἂς ἔρθουμε τώρα καὶ στὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὸν κ. Ἐρντογᾶν. Καὶ ἡ ἐπιστολὴ αὐτή, ὅπως καὶ ἡ προηγούμενη, εἶναι κατὰ τὸν κ. Παπαθανασίου ἀπαράδεκτη, ἐπειδὴ διατυπώνει «σταυροφορικὸ λόγο», ἀφοῦ στέλνει στὴν αἰώνια κόλαση ὄχι ἁπλῶς τὸν κ. Ἐρντογᾶν, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸν τουρκικὸ λαό: «Εἶναι, ἐν τέλει, ἐπιστολὴ πρὸς ποιόν; Καὶ μὲ τὴ μόνιμη ἐπωδό: λόγο περὶ τῆς αἰώνιας καταδίκης καὶ αἰωνίου κολασμοῦ τῶν ἀντιφρονούντων, (ὅπως καὶ στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Κόπτη Πατριάρχη τὸν Ἰανουάριο). Κι αὐτὴ τὴ φορά, μὲ λόγο περὶ αἰώνιας καταδίκης ὄχι ἁπλῶς τοῦ Ἐρντογᾶν, ἀλλὰ ὁλόκληρου τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ! Πῶς λέγεται ἡ ἐνοχοποίηση συλλήβδην ἑνὸς λαοῦ; Καὶ πῶς λέγεται ἡ ὑφαρπαγὴ τῆς τελικῆς κρίσης τοῦ μόνου Κριτῆ, τοῦ Χριστοῦ;».

Ἂν διαβάσει κανεὶς τὴν ἐπιστολὴ αὐτή, θὰ διαπιστώσει ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα πολὺ σημαντικὸ κείμενο, καὶ αὐτὸ ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα, μὲ τὸ ὁποῖο, ἀφ’ ἑνὸς μὲν καταδεικνύει τὴν πλάνη τοῦ Ἰσλὰμ καὶ ἀφ’ ἑτέρου καλεῖ σὲ μετάνοια καὶ ἔνταξη στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὸν κ. Ἐρντογᾶν καὶ κατ’ ἐπέκταση κάθε ὀπαδὸ τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ Σεβασμιώτατος δὲν ἔπραξε τίποτε περισσότερο καὶ τίποτε λιγότερο ἀπὸ τὸ αὐτονόητο καθῆκον του, ἀπὸ αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ θὰ ἔπραττε κάθε Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων ἐκείνων, ποὺ βρίσκονται ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐν προκειμένω τῶν ἀλλοθρήσκων ἰσλαμιστῶν, οἱ ὁποῖοι, ἐν ὄσω παραμένουν στὴν πλάνη τοῦ Ἰσλάμ, χάνουν τὴν σωτηρία τους. Μήπως αὐτὸ δὲν ἦταν ἀνέκαθεν τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια; Νὰ καλεῖ τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια καὶ νὰ κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ ἔλθουν εἰς ἐπίγνωση τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας;

Γιατί λοιπὸν ἐνοχλήθηκε ὁ κ. Α. Παπαθανασίου, γιὰ ὅσα περὶ κολάσεως ἀναφέρονται στὴν ἐπιστολή; Μήπως ἐπειδὴ κατὰ βάθος πιστεύει, ὅτι καὶ στὸ Ἰσλὰμ ὑπάρχει σωτηρία; Τὸ λέμε αὐτό, διότι, σήμερα εὐρύτατα κυκλοφορεῖ στοὺς κόλπους τοῦ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ πεποίθηση, ὅτι καὶ στὶς ἄλλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες ὑπάρχει σωτηρία. Ὅτι τὸ Κοράνιο (καὶ οἱ Γραφὲς τῶν ἄλλων θρησκειῶν) εἶναι «ἴσο μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἱερὸ ὅπως αὐτή». Καὶ ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι μποροῦν νὰ πᾶνε στὸν παράδεισο χωρὶς νὰ πιστεύουν στὸν Χριστό!

Ἂς μᾶς ἀπαντήσει ὁ κ. Α. Παπαθανασίου: Ὑπάρχει στὸ Ἰσλὰμ σωτηρία; Ἂς μᾶς ἐξηγήσει, τί σημαίνει ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενὶ ἡ σωτηρία• οὐδὲ γὰρ ὄνομα ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὢ δεῖ σωθῆναι ἠμᾶς» (Πράξ. 4,12); Μὲ τοὺς παρὰ πάνω θεόπνευστους λόγους ἀφήνει ὁ ἀπόστολος κανένα περιθώριο σωτηρίας μέσα στὸ Ἰσλὰμ καὶ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας; Ὁ Σεβασμιώτατος  δὲν ἀπέκλεισε τῆς σωτηρίας τὸν μουσουλμάνο Τοῦρκο Πρόεδρο καὶ τὸν μουσουλμανικὸ τουρκικὸ λαό. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε τοὺς κάλεσε σὲ μετάνοια καὶ ἔνταξη στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ποῦ εἶδε γραμμένο στὴν ἐπιστολή, ὅτι ἐκεῖνος ἀποφάνθηκε γιὰ τὴν αἰώνια καταδίκη «τοῦ Ἐρντογᾶν, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρού τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ», ἢ τὴν «ὑφαρπαγὴ τῆς τελικῆς κρίσης τοῦ μόνου Κριτῆ, τοῦ Χριστοῦ»; Κατὰ ποίαν ἔννοια ὁ προειδοποιητικὸς λόγος ποὺ ἀπευθύνει ἕνας Ἐπίσκοπος σὲ μία, ἢ περισσότερες ψυχές, γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ χαθοῦν καὶ νὰ μὴν ἐπιτύχουν τὴν σωτηρία τους, ἐὰν παραμείνουν πεισματικὰ στὴν πλάνη τοῦ Ἰσλάμ, εἶναι «ὑφαρπαγὴ τῆς τελικῆς κρίσης τοῦ μόνου Κριτῆ, τοῦ Χριστοῦ»; Ἂν στὶς τραγικές μας ἡμέρες ἀποτελεῖ ἐξαίρεση ὁ ὁμολογιακός του λόγος, φταίει ἐκεῖνος, ἢ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἐπισκοπικοῦ σώματος, οἱ ὁποῖοι ἔπαψαν νὰ εἶναι ἀληθινοὶ Ἐπίσκοποι, μὲ τὴν ἀκριβῆ σημασία τοῦ ὄρου καὶ δὲν καλοῦν τοὺς πάντες σὲ μετάνοια καὶ ἔνταξη στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;   

Κλείνοντας ἐκφράζουμε τὴν λύπη μας καὶ τὸν πόνο μας γιὰ ὅσα ὑβριστικὰ καὶ συκοφαντικὰ τόλμησε νὰ δημοσιεύσει στὸ ἐν λόγω ἄρθρο του, ὁ κατὰ τὰ ἄλλα ἀγαπητὸς κ. Α. Παπαθανασίου, κατὰ τὴν ἡμέρα μάλιστα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Παρασκευῆς, ἡμέρα πένθους, αὐτοκριτικῆς καὶ μετανοίας. Ὁ πόνος μας δὲν ἔγκειται τόσο στὸ γεγονός, ὅτι κατασπιλώθηκε καὶ διασύρθηκε βάναυσα καὶ ἄδικα ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, (ὁ ὁποῖος στὸ κάτω - κάτω θὰ ἔχει μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,12), ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ἐζημίωσε τὴν ψυχή του. Προσέθεσε μία ἀκόμη ἁμαρτία, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, γιὰ τὴν ὁποία, (ἁμαρτία), θὰ κληθεῖ νὰ δώσει λόγο στὸν Θεὸ ἐν ἡμέρα κρίσεως. Περιττὸ νὰ λεχθεῖ, ὅτι τὰ ὅσα γράψαμε δὲν εἶναι καρπὸς μίσους, ἢ ἐμπάθειας, ἀπέναντι στὸ πρόσωπό του, τὸ ὁποῖο, κατὰ τὰ ἄλλα ἀγαποῦμε καὶ τιμοῦμε, ἀλλὰ εἶναι καρπὸς ἀγωνίας καὶ εὐθύνης γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας. Τὸ νὰ παρουσιάζεται ὁ ὁμολογιακὸς λόγος ἑνὸς Ἱεράρχου ὡς λόγος σταυροφορικός, μισαλλόδοξος, τραμπουκιστικός, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ στρέβλωση καὶ παραποίηση τῆς ἀληθείας.

Καὶ τοῦτο διότι τὸ στοιχεῖο τῆς ὁμολογίας εἶναι βασικὸ καὶ οὐσιῶδες γνώρισμα τῆς χριστιανικῆς πίστεως: «Πᾶς οὒν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγῶ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Ματθ. 10,32). Γενικότερα μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι μία ἀπὸ τὶς βασικότερες ἐπιδιώξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα, ποὺ καλλιεργεῖται ἐπιμελῶς μέσα στοὺς κόλπους τῆς παναιρέσεως, εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ ἀποδυναμώνεται καὶ νὰ ἐκμηδενίζεται κάθε διάθεση ὁμολογίας. Νὰ διαστρέφεται, νὰ διασύρεται καὶ νὰ συκοφαντεῖται ὁ ὁμολογιακὸς λόγος ὡς λόγος τζιχαντιστικός, «ναρκισιστικὸς» καὶ «μισαλλόδοξος ἠρωϊσμός». Τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας δὲν θέλει τὴν ὁμολογία, διότι ἡ ὁμολογία ἔρχεται σὲ ἀντίθεση, ἐναντιώνεται στὴν ἰσοπέδωση ὅλων τῶν πίστεων καὶ θρησκειῶν καὶ στὴν πορεία πρὸς τὴν πανθρησκεία.

Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι τὸ μεγάλο σκάνδαλο ἀγαπητὲ κ. Α. Παπαθανασίου. Ὁ λόγος ποὺ ἀπευθύνει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ πρὸς τὴν Παναγία «παῦσον Ἐκκλησίας τὰ σκάνδαλα!», πιστεύουμε, ὅτι ἐσᾶς θὰ ἔπρεπε πρῶτα νὰ προβληματίσει, διότι ἐσεῖς καὶ ὅσοι σᾶς ἀκολουθοῦν, εἶστε ἐκεῖνοι, πού, χωρὶς ἴσως νὰ τὸ καταλαβαίνετε, προκαλεῖτε τὸ μεγάλο σκάνδαλο, νὰ διαστρέφετε τὸν ὀρθόδοξο πατερικὸ καὶ ὁμολογιακὸ λόγο καὶ νὰ τὸν παρουσιάζετε ὡς τζιχαντιστικό! Ἐλπίζουμε καὶ προσευχόμαστε γιὰ τὴν μετάνοιά σας.   

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 11η Μαΐου 2017

4 σχόλια:

  1. Πολλά τα χρόνια σας σε αυτή τη γη Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ και όλοι οι ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ Πατέρες μας...χωρίς εσάς θα ήμασταν σκόρπια πρόβατα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Πειραιώς ήταν βοηθός επισκόπου στην Αδελαίδα Αυστραλίας και έλυνε κι έδενε σε πράγματα τα οποάι την μία έλεγε ναί και την άλλη οχι. Τον έιχμα 3 χρόνια και τον μάθαμαε από την καλή. Εν τω μεταξύ στην Αδελαίδα ο χριστιανόσκομος είναι διηρημένος σε δύο μερίδες στην μία που ήσαν κάτω από τον Βαρθολομαίο και στην α΄λλη που δεν ήθελε και δεν θέλει τον Βαρθολομαίο. Ο Σεραφείμ δεν κοινωνούσε ή και ρεζίλευε τυχών άτομα πηγαιναν στην εκκλησία τηνυπέρ του βαρθολομαίου. Ποτέ δερν τον εκτίμησα ακόμη και ως άνθρωπο εγώ προσωπικά. Τώρα πώς εφθασε στην θέση αυτή του Πειραιώς!!!!!!!!!! Κάπου πάει ο νούς μου αλλά το αφήνω να τον κρίνη ο Παντοδύναμ ος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό θα ήταν αδελφέ Γεώργιε από Αυστραλία, ο νούς σου να πηγαίνει εκεί που πηγαίνει για τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό, στη Μασονία, και στο παρακλάδι της Μασονίας των Ελλήνων της Αυστραλίας AHEPA. Και οχι στον Μέγα Μητροπολίτη Σεραφείμ Πειραιώς.

      Διαγραφή
  3. Πολύ εφευρετική η φτιαγμένη φωτογραφία σας. Έξυπνη εφεύρεση!

    Τιμόθεος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.