26 Ιαν 2017

Τὸ μῆλο τοῦ Παραδείσου- Γέροντας Τιμόθεος ὁ Ρῶσος (+1848)

Εἴχαμε κάποτε στὸ Βαλαὰμ (νησὶ τῆς Ρωσίας μὲ περίφημο κοινόβιο μοναστήρι) ἕναν καλόγερο πνευματικό μου ἀδελφό. ποῦ μου ἄνοιξε τὴν καρδιά του καὶ μοῦ εἶπε ὅτι ὡς ἐκείνη τὴν στιγμήπροσευχοταν ἔχοντας ἀφιερώσει στὴν προσευχὴ ὅλη του τὴν διάνοια καὶ μὲ τὴν καρδιὰ νὰ καίγεται ἀπὸ θεία φλόγα ἀγάπης καὶ γινόταν ἄλλος ἄνθρωπος, ἄλλαζε ὁλοκληρωτικὰ συχνὰ βρισκόταν σὲ ἔκσταση καὶ φαινόταν νὰ΄ ναὶ μαζὶ μ΄ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονταν κιόλας στὸν Παράδεισο.  Έβλεπε πλήθη ἀγγέλων, ἁγίων καὶ ἄλλων ἐκλεκτῶν του Θεοῦ, ἔβλεπε δέντρα διάφορα μὲ ὑπέροχους καρπούς, μὰ πιὸ πολὺ ἂπ΄ ὅλα τραβοῦσε τὴν προσοχὴ τοῦ ἕνα καὶ μοναδικὸ δέντρο, τὸ πιὸ ὑπέροχο ἂπ΄ ὅλα, ποὺ οἱ καρποὶ τοῦ μοιάζανε συνηθισμένα μῆλα. Αὐτὸ τὸ δέντρο τὸ ἐθαύμαζε ἰδιαίτερα καὶ δὲν ἤθελε νὰ κουνήσει ἀπὸ κοντά του. 
Ἔρχεται λοιπὸν καὶ τὸν πλησιάζει ἕνα παλληκάρι μὲ λαμπρὴ φορεσιὰ καὶ χρυσὸ ζωνάρι κι τὸν ρωτάει:....

– Τί στέκεσαι καὶ θαυμάζεις ἐκεῖ ; Θέλεις νὰ δοκιμάσεις ἐτοῦτα τὰ φροῦτα ;
Ὁ μοναχός του ἀπάντησε :
– Ἂν ἦταν τοῦτο δυνατό, πολὺ θὰ τόθελα.
Τὸ παλληκάρι ἔκοψε ἕνα μῆλο, τοῦ τόδωσε καὶ τὸν πρόσταξε νὰ τὸ φάει. Ὅταν τόφαγε, τότε βρέθηκε ξαφνικὰ στὸ κελλί του νὰ κάνει προσευχή. Καὶ τόσο γλυκιὰ καὶ νόστιμη ἔμεινε στὸ στόμα του ἡ γεύση τοῦ μήλου ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὴν περιγράψει μὲ ἀνθρώπινα λόγια καὶ τίποτα στὸν κόσμο δὲν τοῦ φάνηκε ἀντάξιό της. Ὅ,τι εἶναι γλυκὸ καὶ νόστιμο σ΄ αὐτὸ τὸν κόσμο, εἶναι γλυκὸ καὶ νόστιμο ὅταν τὸ δοκιμάζεις, ὅταν δηλ. εἶναι ἀκόμα μέσα στὸ στόμα σου, ὕστερα ὅμως τὸ ξεχνᾶς.Ὅμως ὁ καρπὸς τοῦ Παραδείσου εἶναι ἀλλιώτικος. Πέρασαν δέκα χρόνια κι ἀκόμα ὑπάρχει στὸ στόμα του ἡ γλύκα.
Μολονότι ὁ γέρων Τιμόθεος μιλοῦσε γιὰ κάποιον ἄλλο, ὑποθέτω πὼς αὐτὸς ὁ ἴδιος ἀξιώθηκε αὐτὴ τὴν ἀγγελικὴ ζωή. Στὸν Ἄθωνα ἐγκαταβίωσε στὸ κελλὶ τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στὸ Παλιομονάστηρο. Ἐτελειώθη στὰ 1848.
«ΠΡΩΤΑΤΟΝ», ΜΑΪΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 1984, ἀριθ. 10, σέλ. 55.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.