Ἀναβολὴ συζήτησης: Ἔξυπνο «κόλπο» ἀλλ` οὐκ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ

Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

Μετὰ ἀπὸ ὅσα διαδραματίστηκαν στὴν Κρήτη, καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν ἀνυπακοὴ τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, στὴν ἐντολὴ ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία καὶ τὴν ἀλλοίωσή της, ἦρθε στὴ συνέχεια ἡ δεύτερη ἀνυπακοή, μὲ μιὰ πολὺ ὕποπτη κίνηση, μὲ ἕνα περίπαιγμα, θὰ λέγαμε. Ἡ μετάθεση – οὐσιαστικὰ ἡ ἀποφυγὴ- τῆς συζήτησης τοῦ θέματος στὴν πρόσφατη σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἀποφυγὴ ἦταν καὶ μάλιστα προγραμματισμένη καὶ σκόπιμη μετάθεση. Τουτέστιν ἀπόρριψη (ἀπόρριμμα= σκουπίδι, πλεονάζον, ἄχρηστο). Θὰ γίνει τέλος Νοεμβρίου, λέει, «ὅταν τὸ Πάσχα θὰ πέσει Δευτέρα», ὅπως ἔλεγε παλιὰ καὶ ἕνας γέρος στὸ χωριό μου.

     Διὰ τῆς μεθόδου τῆς ἀναβολῆς, ἐργάζονται τὰ κοσμικὰ ὄργανα, ὅταν θέλουν νὰ ἐκτονωθεῖ μιὰ κατάσταση καὶ νὰ «περάσουν» κάποιο θέμα διὰ τῆς προσφυγῆς στὴ λήθη. Ὅταν φοβοῦνται τὸ λαό, θέλουν νὰ κρατήσουν τὸ «καλὸ ὄνομά τους» καὶ νὰ ἀποφύγουν ἀπώλειες στὰ στρατόπεδά τους, στὶς ἰδεολογικές τους τάξεις, ἐπινοοῦν διάφορα τέτοια μηχανεύματα, γιὰ νὰ βροῦν πλῆθος δικαιολογιῶν καὶ αἰτιάσεων, μέχρι νὰ....

τὸ σκεπάσει «ὁ πανδαμάτωρ χρόνος». Ἀναβολὲς στὸ Κυπριακό, στὸ Μακεδονικὸ καὶ τὰ παρόμοια καὶ εἶναι φανερὸ ποῦ ὁδηγεῖται ἡ κατάσταση.

     Ἡ ἀλήθεια ζητάει τὴν πλήρη διαφάνεια στὸν καιρό της. Δὲν σβήνει καὶ ζεῖ στὶς καρδιές, ποὺ ἀνυπομονοῦν καὶ περιμένουν νὰ τὴν ἀκούσουν. Καὶ ὑπάρχουν σήμερα μύριες ὅσες καρδιές, ποὺ καίγονται καὶ περιμένουν ἀπὸ τοὺς ποιμένες νὰ ἀκούσουν, τέλος πάντων, κάτι ξεκάθαρο, σχετικὰ μὲ ὅλα τα ἐπίκαιρα οἰκουμενιστικὰ παιχνίδια. Ἐλπίζουμε πὼς δὲ θὰ ἀφήσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

      «Φοβᾶται ὁ Γιάννης τὸ θεριὸ καὶ τὸ θεριὸ τὸ Γιάννη», λέει ἡ λαϊκὴ παροιμία. Ποιὸς φοβᾶται ποιόν; Καὶ ἀπὸ τί;  Καὶ γιατί σιωποῦν οἱ ὑπεύθυνοι;  Φοβοῦνται οἱ ἐπίσκοποι; Ὄχι ὅλοι, βέβαια. Διότι πολλοὶ ἔχουν ἀνέβει οἰκειοθελῶς στὸ ἅρμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ κάνανε προπύργιό τους. Ἄλλοι, ἐλάχιστοι, ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὴν ἀλήθεια. Οἱ ὑπόλοιποι, ὅσοι θέλουν νὰ μιλήσουν, ποιὸν φοβοῦνται; Τί ἔχουν νὰ χάσουν; Τὴν πατερίτσα, τὴ μίτρα καὶ τὸ παλιορασό τους; Μιλᾶνε οἱ ἁπλοὶ λαϊκοί, οἱ οἰκογενειάρχες, οἱ ὑπάλληλοι, οἱ στρατιωτικοί, οἱ πολύτεκνοι καὶ δὲ μιλάει ὁ καλόγερος ὁ δεσπότης; Μιλάει τὸ πρόβατο καὶ δὲ μιλάει ὁ τσομπάνης; Δηλαδή, τὸ πρόβατο βλέπει τὸν λύκο καὶ τὸν ἀναγνωρίζει καὶ ὁ προστάτης του τὸν θεωρεῖ πρόβατο; Καὶ δὲν τρέχει νὰ πάρει μέτρα γιὰ τὴν προστασία τῆς στάνης; 

     Ὡς μόνη αἰτιολόγηση τῆς σιωπῆς θὰ μποροῦσε νὰ σταθεῖ ἡ ἀπόλυτη ὁμοφωνία τῆς Ἱεραρχίας στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ.  Αὐτὸ ὅμως δὲ συμβαίνει, διότι ὑπάρχουν ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι μιλᾶνε καὶ  ὁμολογοῦν πὼς κάτι σοβαρὸ συμβαίνει. 

      Ἕνας σεβαστὸς κληρικὸς μᾶς ἐξήγησε τί σημαίνει: «Ὁ ἐπίσκοπος κεῖται εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ»: Εἰς τόπον σημαίνει τὸ Γολγοθὰ καὶ εἰς τύπον σημαίνει τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἄρα ὁ ἐπίσκοπος ζεῖ, γιὰ νὰ ἀνεβαίνει τὸ Γολγοθὰ καὶ νὰ σταυρώνεται στὸ Σταυρό. Καὶ ἡ Ἀλήθεια εἶναι Σταυρός. Θὰ μιλήσετε, Σεβασμιότατοι καὶ θὰ πονέσετε.

      Ἕνας δεσπότης, γιὰ νὰ αἰτιολογήσει τὴ σιωπή του, ἀναφέρθηκε στὰ ἀντίγραφα Καινῆς Διαθήκης, ποὺ μοίρασε στοὺς πιστούς τῆς ἐπισκοπῆς του καὶ στὶς μερίδες φαγητοῦ. Καλὸ αὐτό, ἀλλὰ καλύτερο ἡ γνώση, ὁ καταρτισμός, γιὰ τὴν προστασία ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς αἱρέσεις. Ὑποτιμάει καὶ τὸ ποίμνιο, λέγοντας: «Τί ξέρει ὁ χωρικὸς ἐπάνω στὰ βουνοχώρια περὶ οἰκουμενισμοῦ;». Κρίμα, γιὰ τέτοιο λόγο ἀπὸ πατέρα πρὸς τὰ παιδιά του! Ὁ Χριστὸς ἔτρεχε στὰ «βουνοχώρια» γιὰ τὸ χαμένο πρόβατο. Κρίμα… Λίγη «ἐντροπή»!     

     Εἶναι πολὺ παράξενα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα. Εἶναι πολὺ περίεργη ἡ κατάσταση ποὺ βιώνουμε. Ἀφήνουν οἱ ποιμένες τὸ δέντρο τῆς πίστης νὰ σαπίζει ἀπὸ τὴ ρίζα του καὶ πετροβολᾶνε τοὺς σάπιους καρπούς. Ὁ οἰκουμενισμός, σὰν ὁδοστρωτήρας ἰσοπεδώνει τὰ πάντα καὶ αὐτοὶ ἀσχολοῦνται «ἀποκλειστικὰ» μὲ τὸ Φίλη. 

     Τὸ  θέμα τῶν «θρησκευτικῶν» δὲν εἶναι κάτι καινούριο. Ἀνακινήθηκε πρὶν ἀπὸ χρόνια κι ἀπὸ τοὺς «ἄλλους» καὶ τώρα, μ` αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ «ἔτυχε» νὰ εἶναι ὑπουργὸς καὶ μ` αὐτὴν τὴν πνευματικὴ κατάστασή μας, ξαναβγῆκε πιὸ ζεστὸ στὴν ἐπικαιρότητα. Μᾶς βάζει ὅμως σὲ ὑποψίες ἡ σύμπτωση τοῦ χρόνου τῆς συνεδρίασης τῆς Ἱεραρχίας μὲ τὴν ἀνάφλεξη «τῆς ἰσχυρῆς σύγκρουσης» τοῦ ἀρχιεπισκόπου μὲ τὴν κυβέρνηση. Καὶ λέμε ἁπλά: «Τέτοια σύμπτωση! Καὶ ἐπίδειξη σπάνιου ἀγωνιστικοῦ φρονήματος! Καὶ νὰ μὴν προλάβουν νὰ συζητήσουν τὸ πιὸ καυτὸ ἐκκλησιαστικὸ θέμα, τὴ «Σύνοδο τῆς Κρήτης»; Τοὺς ἔφυγε ὅλος ὁ χρόνος στὸ «τίποτα», ὅπως ὁμολόγησε καὶ ὁ Μεσογαίας Νικόλαος. Τυχαῖο;…

    Δυστυχῶς, αὐτοὺς τοὺς καιρούς, ἐδῶ ποὺ καταντήσαμε, αὐτὴ ἡ ἐρώτηση πρέπει νὰ προηγεῖται  σὲ κάθε διάλογο μὲ κάθε χριστιανὸ καὶ κυρίως μὲ ποιμένα: «Εἶναι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ οἱ λοιποὶ παρόμοιοι Ἐκκλησία;». Γιὰ νὰ ξέρουμε μὲ ποιὸν μιλᾶμε. Διότι, ὅλα τα ἄλλα τακτοποιοῦνται, στὸ ὄνομα τῆς κοινῆς πίστης. Στὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση ὄχι.

      Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς χαρίζει ἀγωνιστικότητα στὰ θέματα τῆς πίστεως, μαζὶ καὶ τὴν ἀγάπη.

Ἠλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-10-1016