11 Αυγ 2016

Τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» πρέπει νὰ τὸ λέμε ὅλοι!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἡ εὐχὴ μέσα στὸν κόσμο», τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου, Πειραιᾶς 2007
Γιατί δὲν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καὶ ὡραιότερο καὶ ὠφελιμότερο ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό! Προκειμένου λοιπὸν νὰ γκρινιάζουμε ἢ νὰ μουρμουρίζουμε ἢ νὰ λέμε ὀ,τιδήποτε ἄλλο, ἄσκοπο ἢ ἁμαρτωλό, ἂς ἐπαναλαμβάνουμε τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ μέσα στὸν ναὸ ἀκόμα. Σκύψιμο τῆς κεφαλῆς καὶ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».
- Γλυκάθηκε ὁ νοῦς; Ε, δὲν ξεκολλᾶ ἀπὸ τὴν Εὐχή.
- «Ηὐφράνθη ἡ καρδία»; Σκλαβώθηκε γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν θεία ἀγάπη, ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα. Ἄραγε, δὲν τὸ ἔχετε νοιώσει ποτὲ αὐτό;…
Ἐκεῖνο, λοιπόν, ποὺ ἐνδιαφέρει ὅλους ἐμᾶς, ποὺ ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο, τὸν φοβερὰ ἁμαρτωλὸ καὶ ξεδιάντροπο, εἶναι νὰ λέμε τὴν Εὐχούλα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», κατ’ ἀρχὰς καὶ γιὰ ἀρκετὰ καιρὸ προφορικά, φωναχτὰ ἢ ψιθυριστὰ μὲ τὸ κομποσχοίνι, καὶ ὕστερα ἀπὸ μέσα μας, παντοῦ καὶ πάντοτε. Ὅσο περισσότερο θὰ λέγεται ἡ εὐχὴ, μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ θέρμη ψυχῆς, τόσο γρηγορώτερα θὰ γίνη κτῆμα μας ἕνας νέος τρόπος ζωῆς. Τότε, ἐφ’ ὅσον θὰ ἔχουν προηγηθῆ ἀρκετὲς προσπάθειες καὶ πολλοὶ πειρασμοί, θὰ αἰσθανώμεθα καὶ θὰ βιώνουμε τὴν προσευχὴ μέσα μας. Θὰ πυρπολούμεθα ἀπὸ τὴν Εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» θὰ γεμίζουμε, θὰ πληρούμεθα ἀπὸ τὴν χάρι τῆς Εὐχῆς, τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, καὶ θὰ καθιστάμεθα ὁλόκληροι μία προσευχή!...
Καὶ τότε ἡ θεία Χάρις θὰ λάμπη στὸ πρόσωπό μας. Μέσα στοὺς πειρασμοὺς θὰ ἔχουμε...
εἰρήνη στὴν καρδιά. Μέσα στοὺς διωγμοὺς καὶ στὰ μαρτύρια, θὰ ἔχουμε τὴν χάρι τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς ἡσυχίας ἀπὸ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς μας. Θὰ μᾶς θλίβη ὁ ἕνας, θὰ μᾶς κατατρέχη ὁ ἄλλος, ἀλλὰ μέσα μας θὰ βασιλεύη μία παράδοξη καὶ ἀνείπωτη γλυκύτητα.

Στὸ «Πνευματικὸ ἡμερολόγιο» μίας πιστῆς καὶ ταπεινῆς ψυχῆς, ποὺ κυκλοφορήθηκε στὴν Ρουμανία, διαβάζουμε τὰ ἑξῆς, γιὰ μία εὐλαβῆ γυναίκα στὸ Βουκουρέστι, ποὺ καλλιέργησε τὴν Εὐχὴ μέσα ἀπὸ πολλὲς δυσκολίες καὶ πειρασμούς, τόσο ἐξαιτίας τῆς ἐργασίας της καὶ τῆς οἰκογενείας της ὅσο καὶ τῆς φτώχειας καὶ τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος:

«Μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ μῆνες ἀκατάπαυστης προσευχῆς (ἡμέρα καὶ νύκτα), ξύπνησα ἕνα πρωινὸ ἀπὸ τοὺς κτύπους τῆς καρδιᾶς καὶ ἄρχισα νὰ προφέρω τὴν προσευχὴ στὸν ρυθμὸ τῶν χτύπων τῆς καρδιᾶς.
Αἰσθάνθηκα στὴν καρδιά μου τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὰν ἕνα γλυκὸ βελούδινο χάδι, σὰν τὰ φτερὰ μίας πεταλούδας ποὺ πετάριζε στὴν ψυχή μου λέγοντας:
- «Εἶμαι ἐδῶ. Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἐνεργῶν. Ἐσὺ προσεύχου».
Κράτησα λίγο τὴν ἀναπνοή μου, γιὰ νὰ νιώσω τὴν γλυκύτητα καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔλαβα τότε στὴν ψυχή μου μία εἰρήνη ἁγία, θεϊκή, οὐράνια…

… Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι οἱ θεοφιλεῖς εὐεργεσίες τῆς Εὐχούλας «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» γρήγορα μᾶς ἀποκαλύπτωνται καὶ μᾶς καταπλήσσουν. Ἀκόμη καὶ ἡ κούρασις, τότε, θὰ εἶναι γλυκειὰ καὶ ὁ πόνος ποὺ θὰ αἰσθανώμεθα σωματικά, θὰ εἶναι πιὸ ἐλαφρύς. Τότε καὶ τὰ σύννεφα τῆς ἁμαρτίας θὰ διαλύωνται καὶ ὁ ἥλιος τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης θὰ λάμπη ἀκτινοβόλος μέσα στὸν οὐρανὸ τῆς ψυχῆς μας καὶ θὰ χωροῦν μέσα μας ὅλοι, ἀκόμη καὶ οἱ ἐχθροί μας.

Ἔτσι θὰ γνωρίσουμε βιωματικὰ ὅτι:
- Οἱ πράξεις τῶν ἐντολῶν, μὲ πρώτη τὴν διπλὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον,
- ἡ συμμετοχή μας στὴ θεία Λατρεία καὶ στὰ πανάγια σωστικὰ Μυστήρια,
- τὸ καθημερινὸ πνεῦμα συντριβῆς καὶ μετανοίας ποὺ καλλιεργοῦμε,
- ἡ καθημερινὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἄλλων θεοφιλῶν πνευματικῶν βιβλίων
- καὶ ἡ ἀδιάλειπτος προσευχὴ μὲ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀνοίγουν τὶς θύρες τοῦ θείου ἐλέους. Ἀνοίγουν τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὴ ἡ ἀγκαλιὰ μὲ τὴν σειρὰ της μᾶς κλείνει μέσα της!!! Καὶ τότε, ἡ οὐράνια χαρὰ τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀνέκφραστη καὶ δὲν περιγράφεται μὲ λόγια!...

Γὶ αὐτὸ καὶ ὅλοι ἐμεῖς θὰ φωνάζουμε τὸν Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ τὸ παντοδύναμο αὐτὸ Ὄνομά Του:
- θὰ διατηρήση καὶ θὰ ἐνισχύση τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας,
- θὰ ἀποκαταστήση τὶς κλονισμένες μας σχέσεις μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον,
- θὰ ἠρεμήσει τὴν ταραγμένη μας συνείδησι,
- θὰ δυναμώση τὴν πίστι καὶ τὴν θέλησί μας γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν,
- θὰ αὐξήση τὰ ὅρια τῆς εὐδοκίμου ὑπομονῆς
- θὰ μαλακώση τὸ ἐγωιστικὸ ἐπικάλυμμα τῆς καρδιᾶς
- καὶ θὰ πυρακτώση, τέλος, τὴν ψυχούλα μας γιὰ θεία Λατρεία καὶ γιὰ θεία Κοινωνία.

Καὶ κάτι ἀκόμα: Ὅταν γιὰ τὸν ἄλφα ἢ βήτα λόγο δὲν θὰ μποροῦμε νὰ κοινωνήσουμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἔχουμε μαρτυρίες, ἔχουμε μαρτυρίες πολλῶν χριστιανῶν, ποὺ ἠσθάνοντο ὅτι στὸ «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης, προσέλθετε», κι αὐτοὶ κοινώνησαν! Γιατί ἐκείνη τὴν ὥρα, ποὺ οἱ ἄλλοι κοινωνοῦσαν, αὐτοὶ ἔλεγαν τὴν Εὐχὴ καὶ λαχταροῦσαν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς ἀνταποκρίθηκε μὲ τὸν δικό του τρόπο καὶ ἐπικοινώνησε μαζί τους μὲ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ καὶ ἀκατάληπτη «Θεία Κοινωνία», καθὼς αἰσθάνθηκαν σὰν νὰ κατεβαίνη κάτι ἀπὸ τὸν λαιμό τους, ἐνῶ ταυτόχρονα μία ἀνέκφραστη γλυκύτητα ποὺ ὑπῆρχε στὸ στόμα τους κατέλαβε ὁλόκληρο τὸ ψυχοσωματικό τους «εἶναι»! Αὐτά, γιὰ τοὺς ἀμφισβητοῦντας καὶ ἀγεύστους αὐτῶν τῶν πνευματικῶν καταστάσεων.

2 σχόλια:

  1. Σε αυτό το κυκεώνα των πειρασμών η ευχή είναι σχοινί που συνδέει το Θεό με το πιστό.Πραγματικά αν δεν έχουμε μνήμη του Θεού αδιάλειπτα κινδυνεύουμε.Η μνήμη του Θεού σε συνδυασμό με τη μνήμη του θανάτου δηλαδή τη ταπείνωση ότι είμαστε ευάλωτοι και αμαρτωλοί κάνει θαύματα.Εκείνο του Αγίου Σιλουανού,το κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι θα πρέπει να μη το ξεχνάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απομαγνητοφωνημένα (και ηχητικά) κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.

    http://agia-varvara.blogspot.gr

    * * *

    Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» για κληρικούς και λαϊκούς.

    Αποσπάσμα από το βιβλίο “Η Ευχή μέσα στον κόσμο” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.

    https://paterstefanos.gr/2014/01/12

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.