(Φύλλα ψυχῆς ὀρθάνοιχτα)
τοῦ Χρίστου Τσιαμούλη ἀπὸ τὸ CD «Δωδεκάορτο».
Συναυλία στὸ Μέγαρο
Μουσικῆς.
Τραγούδι: Γιάννης
Χαρούλης. Στίχοι: Ἄρης Ἀποστολόπουλος.
Πρωὶ στὸ Μέγα Σπήλαιο
πρωτάκουσα τ’ ἀηδόνι
κι ἔτρεχε γάργαρο νερὸ
στῆς Ζαχλοροὺς τὸ ρέμα
κι εἶδα στὸ δρόμο τοῦ
Θεοῦ πῶς σβήνουνε οἱ πόνοι
κι αὐτῆς τῆς μίζερης
ζωῆς ξανὰ τὸ μέγα ψέμα...
Κι ἄλλη φορᾶ χαράματα
μὲ πιάσανε τὰ κλάματα στὸ ἄκουσμα τῆς μέρας
κι ἦρθε τὸ φῶς καὶ
φίλησε τὸ δάκρυ μου ποῦ κύλησε καὶ χαΐδεψε ὁ ἀέρας.
Εἶδα στὸ γιόμα νὰ
πετάει ἀητὸς τῶν Μετεώρων
ἀπ’ τὰ ψηλὰ πιὸ ἀψηλὰ
γιὰ τοῦ Θεοῦ τὰ μέρη κι ἤπια του Μύστη τὸ νερὸ-πηγὲς τῶν θείων δώρων
ἀπ’ τοῦ Χριστοῦ τὸν ὀμφαλό,
τῆς Παναγιᾶς τὸ χέρι.
Κι ἄλλη φορᾶ
μεσάνυχτα - φύλλα ψυχῆς ὀρθάνοιχτα- στὴ λάμψη τῶν κειμένων
κοινώνησα τὸ εἶναι
Σου -δίνε μου νέκταρ, δίνε μου-
στὸ φῶς τῶν
Φωτισμένων.
Αυτά είναι ! Λεβέντες !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφή...τον ομφαλό;...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεολογικό
πρωτάκουστο...(;)
κακογουστιά...(;)
ή
δική μου παράνοια;
(αν διαλέξετε
την 3η εκδοχή,
οι λεμονόκουπες
ευπρόσδεκτες
και προκαταβολικά
συγγνώμη
που σας σκότισα!)
Θα έλεγα να μην γινόμαστε σαν τους σχολαστικούς στη Δύση. Ένα όμορφο λυρικό ποίημα που μας καλεί να αφήσουμε την ψυχούλα λίγο να χαρεί (ο τίτλος κάτι λέει σ΄ όσους αφεθούν). Αν ζητούμε περισπούδαστες διανοητικές θεολογικές διατριβές να τις ψάχνουμε εκεί όπου υπάρχουν, ο σκοπός του ποιητή δεν είναι, θαρρώ, τέτοιος. Ο ομφαλός είναι η ζωή. Και όχι, δεν ζάλισες κανέναν ούτε πετάμε σκουπίδια στις ψυχές των άλλων. Και προσωπικά το βρίσκω αληθινά "θεολογικό". Ταπεινά, Μιχάλης
ΔιαγραφήΗ ποίηση
Διαγραφήνομίζω,
έχει
τον τρόπο της
να ζυγιάζει τη
λέξη,
(το νόημα
τα σημαινόμενα
τους συνειρμούς)
έτσι ώστε να πάει
ίσα στο σκοπό της.
Απ την άλλη
με κάποια
πράγματα
δεν παίζουμε.
Ισως κακώς,
αλλα,
λίγο τα όσα παίζουνε
αυτές τις μέρες,
λίγο το μέγαρο...
ο νους μου
πήγε στο κακό...
Τέλος,
πιστεύω οτι
κάποιοι,
θα συμφωνήσουν
στην σκέψη
πως
ανάμεσα
στον υπερήφανο
ηθικισμό
των οργανωσιακών
και τον
κουλτουριάρικο
ερωτισμό
των
"καιρο"...σκόπων
υπάρχει
μια στενή
οδός
που πάει
ίσια
στο π ι ο
ε υ ρ ύ χ ω ρ ο
π ε ρ ι β ό λ ι!
Μα ,
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλε Μιχάλη,
η ποίηση ψάχνει
να βρεί
την κατάλληλη
λέξη,
γιατί γνωρίζει
τη δύναμη
που
κλείνουν
μέσα τους.
(συμφραζόμενα
υπονοούμενα....)
Για το
σχολαστικισμό
μου
έχεις δίκιο.
Χούι, φίλε μου
χούι.
Βρε
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλη,
επειδή
ακριβώς
η ποίηση
ξέρει
να ζυγιάζει
τις λέξεις,
ώστε να πάει
ίσα
στο κέντρο,
γι αυτό
παραξενεύτικα.
Μούβγαλε το μάτι
ρε φίλε!
Απ'την άλλη,
είναι πράγματι
ευλογία
να μπαίνουν
στα μέγαρα
δυό σωστοί
άνθρωποι
που πορεύονται
χρόνια
με φιλότιμο,
και δεν είναι
μπακαλιάροι.
Τώρα,
για την
σχολαστικότητα
των σχολίων μου,
τόχω
το
ρημάδι
το
χούι.
Τόχω
δυστυχώς!