«Νὰ σταματήσεις νὰ γράφεις γιὰ τὴν ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, διαφορετικά...»

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας 

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ '80 ὁ γνωστὸς λογοτέχνης-ποιητὴς Ντίνος Χριστιανόπουλος ποὺ ἐπιμελήθηκε τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς μου μὲ συμβούλευε σοφὰ: "Όταν ἀρθρογραφεῖς ποτὲ νὰ μὴν γράφεις ἐπὶ προσωπικοῦ ἐπιπέδου ἢ μὴ μόνο ὅταν θέλουν νὰ σοῦ στερήσουν τὸ δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης ποὺ αὐτὴ μπορεῖ νὰ πληροφορήσει τὸ κοινωνικὸ συνολο". Τὰ χρόνια ἀπὸ τότε πέρασαν νεράκι καὶ πρὶν λίγες μέρες θυμήθηκα τὸν ἀξιόλογο αὐτὸν φιλόσοφο-δάσκαλο.

Τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ποὺ μᾶς πέρασε καὶ συγκεκριμένα τὴν Μέγ. Τετάρτη βρισκόμουν στὴν λεωφόρο Ἀκαδημίας στὸ ὕψος τοῦ ἀγάλματος τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ πλησίον τῆς Νομικῆς Σχολῆς. Στὸ ἕνα χέρι μου κρατοῦσα καφὲ καὶ μὲ τὸ ἄλλο μασουλοῦσα ἕνα κουλούρι γιὰ νὰ σηκώσω τὴν πίεσή μου ποὺ ἔπεσε ἐξαιτίας τῆς Σαρακοστῆς. Καὶ ἐνῶ στεκόμουν, τὸ μάτι μου ἔπεσε σὲ μιὰ μηχανὴ ὑψηλοῦ κυβισμοῦ μὲ δυὸ ἄτομα ποὺ φοροῦσαν κάσκες μὲ φιμὲ σκοῦρο τζάμι, τὴν ὁποία μηχανὴ τὴν εἶδα καὶ προηγουμένως στὴν πεζοπορία μου ἐπὶ τῆς λεωφόρου. Αὐτὴ ὅμως τὴν φορὰ στάθηκε ἀπέναντί μου καὶ....

οἱ ἐπιβαίνοντες σὲ αὐτὴν σὰν νὰ παρακολουθοῦσαν πὼς ἔτρωγα τὸ κουλούρι μού.

Γύρισα πίσω γιὰ νὰ δῶ μήπως κοιτάζουν τίποτε ἄλλο ἀξιοπερίεργο.

Τελικὰ ἐμένα πλησίασαν καὶ πίστεψα ὅτι τὰ παλληκάρια ἤθελαν νὰ μὲ ρωτήσουν κάτι…

Μὲ σπαστὰ Ἑλληνικὰ καὶ ξενικὴ προφορά, ἀλλὰ μὲ ἀπότομο ὕφος καὶ φοβισμένο λὲς καὶ βιαζόταν νὰ τελειώσουν μιὰ δουλειά, ὁ δεύτερος ἐπιβαίνων μου εἶπε:

- «Νὰ σταματήσεις νὰ γράφεις γιὰ τὴν ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, διαφορετικά…….»

Ἡ ὑπόλοιπη φράση ἦταν σὲ ἄλλη γλώσσα καὶ δὲν τὴν συγκράτησα.

Στιγμιαία ταράχτηκα, ἄφησα τὸ κουλούρι καὶ ἔκανα τὸν ΣΤΑΥΡΟ μου.

- Καὶ γιὰ ποιὸν νὰ γράφω βρὲ παλληκάρια; βρῆκα τὴν τόλμη νὰ ρωτήσω στοὺς ὀγκώδεις τύπους;

Ἡ ἀπάντησή τους μὲ καθήλωσε.

- Νὰ γράφεις γιὰ τὰ χάλια τῆς Ἑλλάδος…

Τὸ αἷμα ἀνέβηκε στὸ κεφάλι μου καὶ τοὺς ἀνταπάντησα..

- Δὲν θὰ σᾶς χαλάσω τὸ χατίρι εἰδικὰ τώρα μετὰ τὶς προτροπές σας θὰ γράφω τρεῖς φορὲς περισσότερα γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ γιὰ τὴν ΔΟΞΑ τῆς ΕΛΛΑΔΟΣ ποὺ σᾶς στενοχωρεῖ.

Τοὺς πέταξα ἀγανακτισμένος τὸν καφὲ στὴν μηχανὴ καὶ ἔστριψα καὶ ἔφυγα. Στὰ πέντε μέτρα γύρισα τὸ κεφάλι καὶ εἶχαν γίνει κοπανιστὸς ἀέρας.

Ἀρθρογραφώντας ἐδῶ καὶ μιὰ πενταετία στὸ διαδίκτυο μὲ ὑπόβαθρο γνώσεων στρατηγικῆς ἱστορίας καὶ διαχείρισης κρίσεων ποὺ ἀπέκτησα μελετώντας καὶ φοιτώντας δὲν ἀναζητῶ τὴν δόξα ἢ τὴν λόξα ποὺ ἔλεγε ὁ ἠγιασμένος Πατέρας τοῦ Ἔθνους μας ὁ Ὅσιος Παίσιος ὁ Ἁγιορείτης.

Ἀρθρογραφῶ ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἀνάγκη νὰ μεταλαμπαδεύσω μὲ πτωχὲς δυνάμεις τὴν ΧΑΡΑ τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ γιὰ τὴν Πατρίδα ποὺ προεῖπαν οἱ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ μᾶς καὶ εἶχα τὴν ἰδιαίτερη τιμὴ νὰ γνωρίσω ἀρκετοὺς ἀπὸ αὐτούς.

Πῶς μπορῶ νὰ μὴν ἀρθρογραφῶ ἔστω καὶ νὰ δέχομαι τὴν χλεύη καὶ τὸν ὀνειδισμὸ τόσων δυσκολεμένων συνανθρώπων μας πού εὐχόμαστε ἀπὸ καρδίας κάποτε νὰ στηρίξουν τὴν ζωὴ τοὺς ἐν μέσω τῶν ἐπερχόμενων δυσκολιῶν στὸν παρηγορητικὸ λόγο τῶν ΑΓΙΩΝ μας; Ὅλα πλέον παίρνουν τὴν σειρά τους καὶ μάλιστα δίχως νὰ τὸ καταλάβουμε.

Λίγο καιρὸ πρὶν κοιμηθεῖ ὁ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΙΜΩΝ Ο ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ τὸν ἔφεραν ἀσθενοῦντα σὲ μιὰ κουρὰ μοναχοῦ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ στὴν Πεντέλη.

Στὴν τράπεζα ποὺ παρατέθηκε μὲ ἔβαλαν νὰ καθίσω δίπλα του, λέγοντάς μου 

- Νὰ πάρεις τὴν εὐλογία του διότι πρόκειται περὶ μεγάλου Ἁγίου.

Μέχρι τότε δὲν γνώριζα ἀπολύτως τίποτε περὶ αὐτοῦ.

Ἔλαβα τὴν εὐλογία καὶ σιωπηλὰ δίπλα του ντρεπόμουν νὰ φάω.

Ὁ Γέροντας Σίμωνας μὲ προέτρεψε μὲ τὴν τρεμάμενη φωνούλα του.

- Παιδάκι μου φάε τὸ φαγάκι πού σου ἔβαλαν. Τί νομίζεις θὰ τὸ ἔχουμε αὐτὸ τὸ ταπεινὸ φαγάκι πάντα ἀπέναντί μας.

Σήκωσα τὸ κουτάλι γιὰ τὴν σούπα ποὺ εἶχα μπροστά μου, ἀλλὰ ἀμέσως τὸ ἄφησα κάτω, ὅταν ὁ Γέροντας ἀπευθυνόμενος σὲ ἐμένα μου εἶπε.

- Βρε, ἑτοιμάζεσαι μὲ ἄλλους νὰ πᾶς στὴν Κωνσταντινούπολη;

- Γέροντα, δὲν σκοπεύω τώρα νὰ κάνω κανένα ταξίδι .

Χαμογελώντας ὁ Γέροντας μὲ κοφτὸ τρόπο μου λέει 

- Θὰ πᾶς καὶ ἐσὺ μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους μετὰ τὰ ζόρια ποὺ θὰ περάσει ἡ Ἑλλάδα μας νὰ προσκυνήσετε στὴν ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ποὺ θὰ ξαναλειτουργήσει πάλι ΟΡΘΟΔΟΞΑ.

Στὸ ἁμάξι κατεβαίνοντας ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς κατηφοριὲς τοῦ βουνοῦ πετοῦσα ἀπὸ χαρά..ἔστω καὶ ἂν δὲν ἤξερα τίποτε γιὰ αὐτὸν τὸν Γέροντα. Τὸ μόνο ποὺ ἔμαθα ἐκείνη τὴν βραδιὰ στὸ Μοναστήρι ἦταν ὅτι ὁ παππούλης ἦταν ὁ πρῶτος ἡγούμενος καὶ ὁ κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Μετὰ τὰ ἔμαθα ὅλα……

¨Επέρχεται ἡ κάθαρσις…

Θὰ τὴν ἀνυψώσει τὴν Ἑλλάδα ὁ Θεός, θὰ τὴν δοξάσει!

Προφητεία τοῦ Γέροντα Σίμωνα Ἀρβανίτη, Μονῆς Ἁγίου Παντελεήμονα Νέας Πεντέλης, παρμένη ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Ζωσιμᾶ: “Ἱερομόναχος Σίμων Ἀρβανίτης 1901-1988, ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τού”. (ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο)

Σήμερα ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη νὰ θέλουμε νὰ κάνουμε κάτι τοιοῦτο, γιὰ νὰ ἴδωμεν ὅτι, ὅτι μποροῦμε σήμερα στὴν ζωὴν αὐτήν, νὰ φέρομε ὡραία ἀποτελέσματα, διότι ὅπως βλέπουμε σήμερα τὸν κόσμο γενικῶς, ὅτι δὲν ἐδύνατο ὁ Θεὸς πλέον νὰ ἀνεχθεῖ ἐκείνη τὴν λυπηρᾶν κατάσταση σ’ὅλη τὴν οἰκουμένη μηδαμῶς ἑξαιρουμένης καὶ τῆς Ἑλλάδος, πού τὴν ἀγαπᾶ περισσότερο καὶ τὸ ὁποῖο στὰ χαρτιὰ μας λέει καὶ σὲ λίγο πραγματοποιοῦνται, ὅτι ἢ Ἑλλάς, ἢ Ἑλλὰς θὰ δεῖτε σὲ λίγο πόσο θὰ γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη.

Ὄχι μόνο θὰ δεῖτε, θὰ ἔχει ἐξαίρετο καὶ λαμπρὸ παράδειγμα εἰς ὅλη τὴν οἰκουμένη, διότι ἐνθυμεῖσθε ὅτι ἐδῶ δὲν ἐχύθηκε αἷμα, ὅταν ἐκήρυξε ὃ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐνῶ ξέρεις τί αἷμα χύθηκε σ’ ὅλα τα ἔθνη; Ἔνθυμειστε ὅτι εἶπε, τί εἶπε ὃ Χριστός, ὅταν ἐπῆγαν τίνες Ἕλληνες, ὅταν ἐπῆγε ὃ Ἀνδρέας καὶ ὃ Φίλιππος; Ἔνθυμειστε τώρα ποὺ εἴπανε, τίνες ἄνδρες Ἰδεῖν θέλουνε τὸν Κύριο καὶ εἶπε:

«Νῦν ἔδοξασθη ὁ Υιός τοῦ Ἄνθρωπου», Καὶ γιατί;

Πῶς γιατί; τὰ πράγματα μαρτυροῦν γιατί, Εἴπαμε ὅτι διότι δὲν ἐχύθηκε αἷμα, διότι μετὰ πιστῶν φιλοσόφων ἐπλησίαζαν τὸν Θεὸ μερικοί.

Καὶ διὰ τοῦτο, ἦταν ἑτοιμασμένοι καὶ ὡραῖαι ψυχαί.

Εἰς αὐτὲς τὶς ὡραῖες ψυχὲς λοιπὸν θέλησε ὁ Θεὸς τὶς ὀλίγες νὰ πλέξει τὸ ἐγκώμιο, Σὺν τοῦτο ἔχομε καὶ ἕνα ἄλλο.

Ποιὸς ὁ λόγος λοιπόν, αὐτοὶ οἱ Ἀπόστολοι, νὰ μὴν ἔγραψαν τὰ Εὐαγγέλια, τὴν Καινὴ Διαθήκην, τὰ ἄλλα ὅλα εἰς τὴν ἑβραϊκὴν γλώσσα, τὴν δική τους, πού μάλιστα ἦταν καὶ ἀγράμματοι;

Πρὸς ἔντροπήν των συμπατριωτῶν, διότι ἦταν ἀνάξιοι αὐτοὶ νὰ ἀκούσουνε στὴν ἑβραϊκὴ γλώσσα τὰ λόγια αὐτῶν πού σταύρωσαν τὸν Χριστό καὶ ἔγραψαν εἰς τὴν, εἰς τὴν Ἑλλάδα, γιατί ἢ Ἑλλὰς εἶχε τὴν γλώσσα αὐτὴν ἢ ὅποια ἤτανε ὡραία γλώσσα, αφ’ ἑνὸς μὲν πού ἤτανε ὡραία γλώσσα καὶ εἶχε καὶ ἀπήχηση σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη, ἀλλὰ ἂφ ἑτέρου δέ, ὅτι ἤτανε καὶ ἄξιοι…

Διότι δὲν ἤθελησαν νὰ κάνουν κακό,

Ὅτι ἦταν ἁμαρτωλοί, ὅλος ὁ κόσμος. ἤτανε ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ ὅμως καὶ δὲν μπορούσανε νὰ μὴν δεχθοῦν τὸ ὡραῖο το ὅποιο ἤκουοαν, τὴν ὕψηλην αὐτήν, τὴν ὕψηλην διδασκαλία, τὴν ἐδέχθηοαν.

Ὄχι ὅτι δὲν ἤτανε ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοὶ ἤτανε, ἀλλὰ δὲν ἐδέχοντο τὰ ἄλλα ἔθνη. “Ολίγοι μόνοι καὶ γι’ αὐτὸ γινόταν τόσα καὶ τόσα μαρτύρια, τὶς χιλιάδες τῶν μαρτύρων.

Ἅμα λοιπόν, διὰ τοῦτο καὶ φυλάει ὁ Θεὸς τὴν Ἑλλάδα, τώρα ἰδιαιτέρως νὰ τὴν δοξάσει, ἂν καὶ πάντοτε ἔδειχνε τὸ μεγαλεῖον ὅταν ἐγινότανε πόλεμος, ἀλλὰ καὶ τώρα ἰδίως πού πρόκειται λοιπὸν ἅπαντες διὰ παντός.

Ὄχι ὅτι θὰ τὴν μεγαλώσει ὁ Θεός. Θὰ τὴν ἀνυψώσει, θὰ τὴν δοξάσει ὁπότε ἐπέρχεται ἡ κάθαρσις,

ἔχουμε ὀλίγες ἡμέρες νὰ μὴν ἔρχονται σὲ ἀπόγνωση!

μόνο ὀφείλουμε νὰ κηρύττουμε παντοῦ καὶ νὰ λέγωμε παντοῦ ὅτι καὶ πολλὰ καλὰ θέλουμε,

Ἔχει πεῖ καὶ ὁ Θεὸς ὅτι «οὐδὲ θρὶξ τῆς κεφαλῆς δὲν θὰ πειραχθῆ εἰς τοὺς μετανοοῦντας», ἀλλὰ ὄχι μετάνοια ὅπως τὴν θέλουμε.

Ἄρα λοιπόν, ἀγαπητοί, ὀφείλουμε νὰ γνωρίσουμε ὅτι, μὴ φοβηθοῦμε ὅ,τι λέγουν, ὅ,τι κάνουν καὶ ὅ,τι γίνεται, «ταῦτα δεῖ γενέσθαι».

Καταλάβατε; Πρέπει νὰ γίνουν αὐτά!!!

Ἦλθε ἡ ὥρα πλέον νὰ καθαρίσει, ὄχι ἡ Δευτέρα Παρουσία, νὰ καθαρίσει τὴν ἤρα ἄπό το στάρι.

Καὶ ἢ πρώτη, ἡ πρώτη Ἑλλὰς αὐτὴν πού θὰ ὑποστεῖ ἀπὸ τοὺς Τούρκους μιὰ Μικρή, μιὰ μικρὴ αὐτὴν ὅπως εἴπομεν προσβολή, ἀλλὰ εἶναι ὁ τάφος τοὺς ὅμως τῆς Τουρκίας!

Ὁ τάφος τοὺς καθὼς τὸ εἴχανε πεῖ καὶ αὐτοὶ οἱ Τοῦρκοι, ὅπως εἶπαν μερικοὶ τώρα.

Εἶπαν λέει ὅτι εἶναι ἀδύνατον ὁ Ἀλλὰχ νὰ ἀνεχθεῖ, εἶναι ἀδύνατον ὁ Ἀλλὰχ νὰ ἀνεχθεῖ, ἐμεῖς θὰ γίνουμε θηρία, σεῖς δὲ δὲν ξέρω ἂν θὰ μείνει κανένας ἀπό σας.

Ὄλιγοι πού θὰ μείνετε, θὰ πᾶτε στὴν Κόκκινη Μηλιά! Τὸ ὅποιο καί...

Ἄρα λοιπόν, ἄρα λοιπόν, νὰ εἴμεθα ἑτοιμασμένοι, χαρούμενοι, ὅτι ὁ μετανοῶν ἄνθρωπος, δὲν πρόκειται νὰ ὕποστη τίποτα.

Νὰ εἴμεθα χαρούμενοι, διότι ἐγνωρίσαμε τὸν Χριστό, ἀλλὰ ὄχι ὅμως νὰ τὸν λατρεύουμε ὅπως θέλει καθένας καὶ λέγονται χριστιανοὶ ἄνθρωποι.

Ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστό, πρέπει νὰ εἴμαστε ἀνεξίκακοι, πρέπει νὰ ἔχουμε ἀγάπη, διὰ νὰ τὴν μεταδίδουνε καὶ αὐτή, μὲ τὴν συμπεριφορά μας, μὲ τὸν τρόπο μας καὶ μὲ τὶς καλὲς πράξεις μας.

Καὶ ἂν οἳ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι ἀδύνατοι, νὰ τοὺς βοηθήσουμε. Ἔαν οἱ ἄλλοι αὐτοὶ εἶναι κακοί, νὰ προσπαθήσουμε, ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ δεχθοῦν τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Τότε ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θὰ καταξιωθῆ διὰ διπλῆς, ὄχι μερίδος, ἀλλὰ τιμῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ παρὰ τῶν ἀνθρώπων.

Γέρων Σίμων Μονῆς Πεντέλης (ὁ Ἀρβανίτης)

Πηγὴ ‘Ἀφυπνιστής’

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ!

Μὲ πνευματικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση,

Κωνσταντῖνος Βαρδάκας