«Νάρκη» οἱ νέες χῶρες διὰ τὴν Μεγάλη Σύνοδο;

Ὅταν ἐναυάγησεν ἡ προσυνοδικὴ ἐπιτροπὴ εἰς Ἀθήνας κατὰ τὸν Νοέμβριον ἀπεφάσισε νὰ ἀναλάβη δράσιν ὁ ἴδιος ὁ Οἰκ. Πατριάρχης, ὥστε νὰ μὴ τεθῆ εἰς καμίαν περίπτωσιν εἰς κίνδυνον ἡ σύγκλησις τῆς Μεγάλης Συνόδου.

Ἔλαβε τὴν πρωτοβουλίαν νὰ συγκαλέση τὴν Πανορθόδοξον εἰς Γενεύην, ὥστε νὰ δώση ὁ ἴδιος προσωπικῶς μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον τρόπον λύσιν εἰς κάθε ἐμπόδιον. Πράγματι ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἐδέχθη συμβιβασμοὺς καὶ προέβη εἰς πολλᾶς «ὑποχωρήσεις» ἀπὸ πλευρᾶς του, διὰ νὰ ἐπιτύχη κάτι ἄλλο.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ ἡ Κυβέρνησις

Κατὰ πρῶτον, ἐνῶ ἐπιθυμοῦσε ὡς τόπον συγκλήσεως τὴν Κωνσταντινούπολιν αἱ ἀντιδράσεις ἤσαν καταλυτικαί, ὡς τὰς συμπυκνώνει ὁ δημοσιογράφος Γ. Παπαθανασόπουλος:

«Τουλάχιστον τρεῖς Ἐκκλησίες (Ἀντιοχείας, Ρωσίας καὶ Σερβίας) δήλωσαν ὅτι ἂν ἡ Σύνοδος διεξαχθεῖ στὴν Πόλη οἱ Ἐκκλησίες τους δὲν θὰ συμμετάσχουν. Οἱ δύο πρῶτες μὲ τὴν αἰτιολογία πὼς οἱ χῶρες τους βρίσκονται σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση μὲ τὴν Τουρκία καὶ ἡ Σερβία μὲ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι δὲν μπορεῖ σὲ μία Χριστιανικὴ Σύνοδο στὴ θέση τοῦ Αὐτοκράτορος νὰ εἶναι ὁ Κεμὰλ ἢ /καὶ ἡ τουρκικὴ σημαία» (aktines.blogspot.gr 29.1.2016).

Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης προεγνώριζεν ὅτι ἡ ἀντιπρότασις τοῦ Πατριάρχου Μόσχας διὰ...

σύγκλησιν τῆς Μ. Συνόδου εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος δὲν θὰ εὕρισκε ἀπήχησιν, διότι ἡ οἰκονομικὴ κρίσις τοῦ Ἁγ. Ὅρους, ἡ ἀνεπάρκεια συγκεντρωμένων καταλυμάτων εἰς ἕνα τόπον καὶ ἡ δυσχερὴς μετάβασις εἰς τὸν Ἄθωνα θὰ καθιστοῦσε ἀδύνατον τὴν τήρησιν τῶν προδιαγραφῶν. 

Παραλλήλως καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκ. Πατριάρχης δὲν ἐπιθυμοῦσε τὴν σύγκλησίν της ἐκεῖ τόσον διότι γνωρίζει ὅτι ἱστορικῶς εἶναι δικαιοδοσία τοῦ Μητρ. Ἱερισσοῦ καὶ ἀνὰ πάσαν στιγμὴν εἶναι δυνατὸν τὰ πράγματα νὰ περιπλακοῦν, ὅσον κυρίως ἐξ αἰτίας τῶν βεβαίων ἀντιδράσεων τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι διώκονται ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον διὰ τὸν ἀγώνα τους ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔτσι, εἰλίχθη προκειμένου νὰ λάβη τὴν συγκατάθεσιν ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ προέτεινε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης, ἀδιαφορῶν διὰ τὴν ἀξίαν ποὺ εἶχε δώσει εἰς τὸν συμβολισμόν του νὰ συνέλθη ἡ Μ. Σύνοδος εἰς τὴν Πόλιν, εἰς τὸν ἴδιον τόπον καὶ ναόν, ὅπου εἶχε συνέλθει ἡ Β΄ Οἰκ. Σύνοδος.

Ὁ Πατριάρχης ἐκτὸς ἀπὸ τὸν συμβολισμὸν παρέκαμψε καὶ τὴν γνώμην τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Καμία σχετικὴ ἀπόφασις τῆς Ι. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης δὲν ἐλήφθη, μὲ τὸν Πατριάρχην νὰ παρακάμπτη ἐντελῶς αὐτήν, θεωρῶν ὡς δεδομένον ὅτι εἶναι προσωπική του δικαιοδοσία, ὄχι μόνον αὐτὴ ἀλλὰ ὡς φαίνεται καὶ οἱ Ἱεράρχαι αὐτῆς. Ἀκόμη καὶ διὰ τὴν σύγκλησιν εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἀκαδημίαν εἰς τὸ Κολυμπάρι, ἀναμένομεν νὰ πληροφορηθῶμεν, ἐὰν ἐζητήθη ἡ σύμφωνος γνώμη τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κισάμου καὶ Σελήνου… Πῶς παραμένει ἄφωνος μία ὁλόκληρος Ἱεραρχία;

Βεβαίως, τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ προκαλῆ ἀπορίας, ἀφοῦ οὔτε τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν δὲν ἐρώτησεν ἂν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐγγυηθῆ τὴν ἀσφάλειαν αὐτοῦ τοῦ μεγάλου γεγονότος ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους, ὅταν μάλιστα ἡ Χώρα μας ἔχει σοβαρὸν πρόβλημα μὲ τὸ προσφυγικὸν ζήτημα καὶ ὅταν ἡ Κρήτη μπορεῖ ἀνὰ πάσαν στιγμὴν νὰ χρησιμοποιηθῆ ὡς βάσις διὰ πολεμικᾶς ἐπιχειρήσεις εἰς τὴν κοντινὴν Συρίαν…

Ἡ Ρωσικὴ ἀνακωχὴ

Σημαντικώτερον ὑπῆρξε τὸ ζήτημα τοῦ Ἀρχ. Τσεχίας καὶ Σλοβακίας. Ἐνῶ πρὶν ἕνα ἔτος τὸ Πατριαρχεῖον ἐξαπέλυε μύδρους, ὀλίγον πρὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Πανορθοδόξου ἀπεδέχθη ὡς κανονικὴν τὴν ἐκλογήν του! Σκοπὸς ἦτο νὰ δείξη πρὸς ὅλους καὶ ἰδιαιτέρως πρὸς τὴν Ρωσίαν ὅτι θέτει τὴν ἑνότητα ὑπεράνω ὅλων… κάτι ὅμως ἀσυνήθιστον διὰ τὸ Φανάρι, ἐφ΄ ὅσον εἰς ἄλλας περιπτώσεις κατὰ τὸ παρελθὸν τὸ Πατριαρχεῖον εἶχε φυλάξει «βέλη εἰς τὴν φαρέτραν»…

Παρὰ τὴν κίνησιν αὐτὴν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, ὁ Πατριάρχης Μόσχας κατὰ τὴν Πανορθόδοξον δὲν ἐδίστασε νὰ στηλιτεύση τὴν φαναριώτικην τακτικήν:

«Ἀπὸ τὴν πλευρά του, ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος κατηγόρησε ἐμμέσως πλὴν σαφῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὅτι ἱεράρχες καὶ δῆθεν ἀπεσταλμένοι του συνομιλοῦν μὲ δολοφόνους καὶ ἐθνικιστές (!) στὶς διαφιλονικούμενες περιοχὲς τῆς ἀκόμα σπαρασσόμενης Οὐκρανίας» . (ΕΠΙΚΑΙΡΑ 28.1.2016).

Ἀλλὰ καὶ αὐτὸν ἀκόμη τὸν σκόπελον ἠθέλησε νὰ ὑπερβῆ ὁ Πατριάρχης μὴ ρίπτων «λάδι εἰς τὴν φωτιὰ» καὶ δι΄ αὐτὸ δὲν ἀπήντησε…

Πρὸς τί αἱ «ὑποχωρήσεις»;

Ἡ στροφὴ εἰς τὴν φαναριώτικην πολιτικὴν εἶναι ἀξιοσημείωτος. Κατέστη ὁλοφάνερον καὶ διὰ τὸν πλέον ἀνυποψίαστον ὅτι ὁ Πατριάρχης ἐπιθυμεῖ τὴν σύγκλησιν τῆς Μ. Συνόδου μὲ κάθε κόστος καὶ θὰ θυσιάση ὀ,τιδήποτε, διὰ τὴν πραγματοποίησίν της. Ἑπομένως, δὲν πρόκειται πραγματικὰ διὰ «ὑποχωρήσεις», ἀλλὰ διὰ ἑλιγμούς, ἐφόσον θὰ ἐπιτευχθῆ κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἔχη πολλαπλάσια ὀφέλη διὰ τὸ Πατριαρχεῖον. Ἄλλως διὰ ποῖον λόγον νὰ θέση εἰς κίνδυνον τὴν ἑνότητα ἁπάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ἀπὸ ποῦ προέρχεται τόσος ζῆλος;

Αἱ ἐκτιμήσεις ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπιβεβαιώση διὰ τῆς Συνόδου τὸ πρωτεῖον τιμῆς, νὰ λάβη ἔγκρισιν διὰ τὰς οἰκουμενιστικᾶς του ἕως τώρα κινήσεις ἢ ἀπὸ προσωπικὴν φιλοδοξίαν, δηλ. νὰ ἐγγραφὴ εἰς τὰς δέλτους τῆς ἱστορίας ὅτι συνεκάλεσε μίαν τοιαύτην Σύνοδον, δὲν ἀνταποκρίνονται πλήρως εἰς τὰ πραγματικὰ σχέδια τοῦ Πατριάρχου.

Εἰς τὸ τραπέζι τίθενται καὶ ἄλλαι ἀπόψεις ποὺ ἑρμηνεύουν περαιτέρω τὴν στάσιν τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου. Μία ἄποψις ἀναφέρει ὅτι ὁ ἴδιος ἀσθενεῖ βαρέως καὶ δι΄ αὐτὸ πιέζεται καὶ ἀπὸ ἄλλους, δεδομένου ὅτι εἶναι ἄγνωστον εἰσέτι ποῖος θὰ εἶναι ὁ ἑπόμενος Πατριάρχης, νὰ φέρη εἰς πέρας τὸ ἔργον ποὺ τοῦ ἀνετέθη: ἡ ἕνωσις Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. Θὰ προκύψη αὐτὴ εἰς τὴν παροῦσαν Σύνοδον; Ὄχι, ἔστω καὶ ἂν ἀρχικῶς ὑπῆρχεν ὡς ἰδέα νὰ ἀρχίση ἡ συζήτησις διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα. Ἐπειδὴ αἱ συνθῆκαι δὲν εὐνοοῦν διὰ παρόμοια ἀνοίγματα τὸ μεῖζον κατὰ τὸ Πατριαρχεῖον αὐτὴν τὴν στιγμὴν εἶναι νὰ πραγματοποιηθῆ μία Μ. Σύνοδος, ὥστε νὰ τεθῆ εἰς κίνησιν τὸ ὅλον ζήτημα περὶ Συνόδων, προκειμένου τὸ ἑπόμενον ἔτος νὰ πραγματοποιηθῆ καὶ μία ἀκόμη καὶ πιθανῶς καὶ ἄλλαι.

Αὐτὸ τὸ σχέδιον δὲν προκύπτει μόνον ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ζητήματα τοῦ ἀρχικοῦ καταλόγου ἔμειναν ἐκτός τῆς προγραμματιζομένης Συνόδου, ὁπότε θὰ χρειασθῆ νὰ συζητηθοῦν εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πηγᾶς, αἱ ὁποῖαι ἀποκαλύπτουν ὅτι τὸ ἀνέφερε καὶ ὁ Σεβ. Μητρ. Περγάμου. Ἐφ΄ ὅσον, τεθοῦν εἰς λειτουργίαν τέτοιου εἴδους Σύνοδοι, εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ προωθήσουν τὰ ζητήματα, τὰ ὁποῖα λόγω ἀντιδράσεων ἔχουν μείνει ἐκτός. Τέτοια ζητήματα εἶναι ἡ περαιτέρω διαθρησκειακὴ συνεργασία, διὰ τὴν ὁποίαν ἐκέρδισε τὰ εὔσημα ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἀπὸ τὸν κ. Δ. Παπαδημούλην, Εὐρωβουλευτήν, ὁ ὁποῖος προέτεινεν εἰς τὸν Πρόεδρον τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου νὰ κληθῆ ὁ Πατριάρχης, διὰ νὰ ὁμιλήση.

Ἡ ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἡ προσέγγισις τοῦ Πατριάρχου μὲ τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν ὤθησεν ὀρθῶς τὸν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν νὰ ἀποστείλη ὡς ἐκπρόσωπόν του εἰς τὴν Γενεύην τὸν Σεβ. Μητρ. Ἠλείας κ. Γερμανόν, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνήκει μόνον εἰς τοὺς συνετοὺς Ἱεράρχας, ἀλλὰ καὶ τηρεῖ ἀποστάσεις ἀπὸ τὸ κυβερνῶν κόμμα. Ἐνδεικτικὸν εἶναι ὅτι εἰς κοπὴν τῆς πρωτοχρονιάτικης βασιλοπίττας εἰς τὸν Πύργον τῆς Ἠλείας δὲν παρευρέθη κανεὶς ἐκ τῶν βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ (iliaoikonomia.gr 2.1.2016).

Παραλλήλως ἡ πλαισίωσίς του διὰ τῶν Σεβ. Μητρ. Περιστερίου καὶ Μεσσηνίας, δὲν ἐσχετίζετο μόνον μὲ τὴν πείραν τους εἰς τέτοια ὄργανα, οὔτε μόνον μὲ τὰς σχέσεις τους πρὸς τὴν Κυβέρνησιν, ἀλλὰ κυρίως διότι ἀμφότεροι ἀνήκουν εἰς τοὺς Μητροπολίτας τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδος, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ δεχθοῦν εὐκόλως πιέσεις. Ἤδη αὐτὸ διεφάνη ὅταν κατὰ τὴν ἰδιαιτέραν συνάντησιν ποὺ εἶχαν μὲ τὸν Οἰκ. Πατριάρχην ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας ἐφάνη νὰ τηρῆ ἀποστάσεις… Ἡ ἀντιπροσώπευσις αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤθελε νὰ στείλη ἕνα μήνυμα παρὰ τὰς πιέσεις τοῦ Φαναρίου:

«Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο κατέβαλλε μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ προσπάθειες, μὲ εἰδικὸ ἀπεσταλμένο ποὺ συναντήθηκε μὲ τὸν κ. Ἱερώνυμο ἀλλὰ καὶ μὲ τηλεφώνημα λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ ἐπίσημου ἀνακοινωθέντος γιὰ τὴ σύγκληση τῆς Σύναξης, προκειμένου νὰ μεταπείσει τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν. Ὅλες ὅμως οἱ προσπάθειες ἔπεσαν στὸ κενὸ καὶ ὁ Μακαριώτατος ἐπέμεινε ὡς τὸ τέλος νὰ μὴ παραστεῖ, ἂν καὶ γνώριζε ὅτι αὐτή του ἡ ἀπουσία θὰ ἔστελνε προσωπικὸ μήνυμα πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη. «Στὴν οὐσία τοῦ εἶπε μὲ τὸν τρόπο του «ἂν πράγματι χρειάζεσαι τὴν ὑποστήριξη ὄχι μόνο τὴ δική μου, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ πρέπει νὰ ἐγκαταλειφθεῖ κάθε προσπάθεια ὑπονόμευσης τοῦ Αὐτοκεφάλου της» (ΕΠΙΚΑΙΡΑ 28.1.2016).

Αἱ «Νέαι Χῶραι»

Πράγματι, ἡ Μεγάλη Σύνοδος ἔχει ἀναδείξει τὸ πρόβλημα τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», ὅσον ποτὲ ἄλλοτε. Οἱ Μητροπολίται αὐτῶν τῶν περιοχῶν, ἂν συμμετάσχουν ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τότε ὁ Πατριάρχης θὰ πρέπη νὰ ἀποδεχθῆ ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἐξάρτησις μεταξὺ Φαναρίου καὶ «Νέων Χωρῶν». Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἰδικὴ του δικαιοδοσία καὶ παραλλήλως αὐτοὶ νὰ δίδουν μαρτυρίαν ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Ἡ συμμετοχὴ τους ὅμως ἴσως καταστῆ προβληματική, διότι ὁ Πατριάρχης θὰ δύναται νὰ ἐπιδιώξη νὰ ἀσκήση ἐπιρροὴν κατὰ τὰς ψηφοφορίας τῆς Μ. Συνόδου.

Αἱ ἐνέργειαι τοῦ Πατριάρχου κατὰ τὸ τελευταῖον χρόνον ὄχι μόνον νὰ ἐπισκέπτεται Μητροπόλεις, ὄχι μόνον νὰ καλή τούς Μητροπολίτας εἰς τὸ Φανάρι, ἀλλὰ καὶ νὰ ὁρίζη αὐτοὺς ἀντιπροσώπους του εἰς διαφόρους περιστάσεις δείχνει ὅτι ἐμφιλοχωρεῖ ὁ κίνδυνος νὰ τοὺς συμπεριλάβη εἰς τὴν ἀντιπροσωπίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! Ἄλλωστε καὶ μόνον ὅτι ἡ Σύνοδος θὰ λάβη χώραν εἰς τὴν Κρήτην, μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ θέματά της νὰ εἶναι τὸ ποῖος παραχωρεῖ τὸ Αὐτόνομον εἰς μίαν Ἐκκλησίαν, λειτουργεῖ σημειολογικῶς ὑπὲρ τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ ὁποίου εἶναι δικαιοδοσία… καὶ στέλλνει ἐμμέσως τὸ μήνυμα ὅτι ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ ὑπάρξη ποτὲ ἑνωμένη ἐκκλησιαστικῶς! Ἀρκεῖ νὰ θυμηθῆ κανεὶς τὴν εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Νέας Σμύρνης πρὸς τὴν Ἱεραρχίαν (Ο.Τ. φ. 2089/ 23.10.2015). Πάντως, ἡ μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλον τρόπον δυσκόλως θὰ ἀποφευχθῆ ἡ σύγκρουσις.

Τί συνέβη εἰς τὴν Γενεύην;

Πηγαὶ τοῦ Ο.Τ. μᾶς μετέφεραν πληροφορίας διὰ τὰ τεκταινόμενα εἰς τὴν Πανορθόδοξον. Κατ΄ ἀρχὰς οἱ Μητροπολίται τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἠναγκάσθησαν νὰ τηλεφωνήσουν εἰς τὸ μέσον τῆς Συνόδου εἰς τὸν Μακαριώτατον, διὰ νὰ ζητήσουν ὁδηγίας, ὅταν τὰ πράγματα ἔφθασαν εἰς σημεῖον, ὅπου δὲν εἶχον λάβει τὴν ἁρμοδιότητα ἀπὸ τὴν Ι. Σύνοδον.

Τὰ θέματα ποὺ ἔφεραν τὰς μεγαλυτέρας δυσκολίας ἤσαν τὰ κωλύματα τοῦ γάμου καὶ τὸ ζήτημα τοῦ Κατάρ. Εἰς τὸ πρῶτον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἔθεσαν ἐπιμόνως τὴν ἀνάγκην νὰ συμπεριληφθῆ καὶ ἡ ἀναγνώρισις τοῦ διαθρησκειακοῦ γάμου, τὸ θεωρητικὸν πλαίσιον τοῦ ὁποίου εἶχε πρὸ ὀλίγων ἐτῶν μὲ ἄρθρον του ἀναπτύξει ὁ Ἀρχιμ. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν, ἐνῶ πρὸ τριακονταετίας τὸ θέμα εἶχεν ἀναδείξει τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας. Οἱ δύο Ἀρχιεπίσκοποι ἐζήτησαν αὐτό, διότι εἰς τὰς περιοχὰς τοὺς ὑπάρχουν τέτοιοι μεικτοὶ γάμοι, οἱ ὁποῖοι πολλάκις ὁδηγοῦν τὰς τοπικᾶς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὰ δικαστήρια, ὅταν δὲν ἱκανοποιοῦνται κάποια ζητήματά τους. Βεβαίως, ἡ Πανορθόδοξος μετὰ ἀπὸ σχοινοτενεῖς συζητήσεις ἀπέρριψε κάτι τέτοιο.

Τὸ ἄλλο ζήτημα διὰ τὴν διακοπὴν κοινωνίας ἐδαπάνησε τὰς δύο ἀπὸ τὰς ἔξι ἡμέρας. Ἡ ἀντιπροσωπία τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας τελικῶς ὑπεχώρησεν αἰτουμένη μόνον νὰ ἀλλάξη τὸ ὄνομα τῆς ἐπισκοπῆς τοῦ Κατάρ, ἀλλὰ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων παρέμεινεν ἀνυποχώρητον. Ἂν καὶ ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἀσκεῖ ἐπιρροὴν εἰς τὸν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων (ὡς εἶχε διαφανῆ καὶ πρὸ μηνῶν, ὅταν στενὸς συνεργάτης τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου εἶχε ζητήσει ἀπὸ τὸν κ. Θεόφιλον νὰ μεταβῆ εἰς ἐπίσκεψιν τοῦ ἀσθενοῦς Πατριάρχου Εἰρηναίου συμφώνως πρὸς τὸ ekklisiaonline.gr 8.11.2015) δὲν ἐπέτυχε τὸν συμβιβασμόν. Πάντως μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν τροπὴν οἱ περισσότεροι ἐσχημάτισαν τὴν ἐντύπωσιν ὅτι δίκαιον ἔχει τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας, τὸ ὁποῖον δὲν ὑπέγραψε τελικῶς τὸν κανονισμὸν λειτουργίας τῆς Μ. Συνόδου, γεγονὸς ποὺ θὰ δημιουργήση μὲ βεβαιότητα προβλήματα…

Ζήτημα διαφωνίας ὑπῆρξε καὶ διὰ τοὺς ἑτεροδόξους παρατηρητᾶς. Φαίνεται πὼς ὁ Πατριάρχης τοὺς ἐπεισεν ὅλους μὲ τὸ νὰ περιορισθοῦν αὐτοὶ εἰς τὴν ἔναρξιν καὶ τὴν λῆξιν. Μᾶλλον ὅμως δὲν ἀντελήφθησαν ὅτι αἱ φωτογραφίαι τῆς ἐνάρξεως καὶ τῆς λήξεως εἶναι ποὺ θὰ κάνουν τὸν γύρον τοῦ κόσμου καὶ θὰ δώσουν ἄλλην εἰκόνα περὶ τῆς Συνόδου… Ἐν τῷ μεταξὺ κανεὶς ἐξ ὅλων τῶν παρισταμένων δὲν ἠγέρθη νὰ θέση τὸ θέμα τῶν Οἰκουμενιστικῶν πρακτικῶν τοῦ Πατριάρχου οὔτε καν ἐτόλμησε νὰ τὸν ἐρωτήση!

Τὸ πλέον λυπηρὸν ἦτο ἡ ἀπόφασις διὰ τὴν ἀντιπροσώπευσιν καὶ τὴν μίαν ψῆφον ἀνὰ Ἐκκλησία. Ἡ μεθόδευσις τοῦ Πατριαρχείου δικαιολογεῖ πράγματι τὴν φήμην διὰ τὸ ὅτι οἱ Φαναριῶται εἶναι οἱ καλύτεροι διπλωμᾶται. Ἐπείσθησαν τὰ μέλη τῆς Πανορθοδόξου ὅτι ἡ Μ. Σύνοδος δὲν θὰ εἶναι μία κλασσικὴ Σύνοδος ὡς μέχρι σήμερα ἡ παράδοσις ἀποδεικνύει, ἀλλὰ κάτι νέον! Ἑπομένως, δὲν ἀπαιτεῖται νὰ εἶναι ὅλοι! Τὸ ἀκόμη πλέον παράδοξον εἶναι ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ ψηφίζουν –οὔτε καν νὰ ὁμιλοῦν- ὅλοι, διότι καὶ εἰς τὰς κατὰ τόπους Ἐκκλησίας δὲν ὁμιλοῦν πάντοτε ὅλοι, ἐνῶ ὑπάρχουν καὶ θέματα τὰ ὁποῖα ἀνατίθενται εἰς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον καὶ ὄχι εἰς τὴν Ἱεραρχίαν! Δηλαδή, ἐπειδὴ τὸ Πατριαρχεῖον δὲν συγκαλεῖ ποτὲ Ἱεραρχίαν τὸ ἴδιο, ἐθέσπισε διὰ τὴν Μ. Σύνοδον!

Δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ οἱ Ἱεράρχαι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εὔγλωττα ὁ Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου ἔχει γράψει:

«Συνήθως ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι… ἀπασχολούμαστε μὲ τοπικὰ προβλήματα, χωρὶς ὅμως νὰ ἀποδεσμευόμαστε ἀπὸ τὰ γενικότερα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί κάθε Ἐπίσκοπος εἶναι Ἱεράρχης ταυτοχρόνως καὶ τῆς καθ’ ὅλου Ἐκκλησίας… Γι’ αὐτὸ καὶ μερικὲς φορὲς ἐνεργοῦμε λίγο «ἐπαρχιώτικα», δηλαδὴ ἀποσπᾶ τὴν ὅλη μας προσοχὴ ὁ προβληματισμὸς τῆς ἰδιαίτερης ἐπαρχίας μας» (βιβλίο: Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος).

Δὲν ὑπάρχει Σύνοδος δι΄ ἀντιπροσωπεύσεως! Καθένας ἐκπροσωπεῖ τὸ ποίμνιόν του καὶ πρωτίστως εἶναι Ἐπίσκοπός τῆς καθ΄ ὅλου Ἐκκλησίας! Αὐτὸ καθίσταται ἀκόμη πλέον σημαντικόν, ὅταν ἐνῶ κάποιοι θὰ «μείνουν πίσω», θὰ εὐρίσκωνται παρόντες Τιτουλάριοι Ἐπίσκοποι τοῦ Πατριαρχείου ἄνευ ποιμνίου! Αὐτοὶ πού θὰ «μείνουν πίσω», τί εἶναι ὀλιγώτερον Ἐπίσκοποι; Μειωμένων προσόντων; Πῶς μποροῦν οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀποδέχωνται νὰ μὴ ἔχουν ψῆφον, ὅταν ἡ Ἑλλὰς ἦτο τὸ πρῶτον κράτος εἰς ὁλόκληρον τὴν Εὐρώπην, τὸ ὁποῖον ἐθέσπισε τὴν καθολικὴν ψηφοφορίαν τὸ 1844; (Ἱστορικὰ Θέματα τ. 25, σ. 23-35). Θὰ ἀκυρωθῆ ὅλη ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἑλληνικὴ παράδοσις;

Τὰ μεγάλα ἐρωτήματα

Ἀπὸ τὴν τελικὴν θεματολογίαν καθίσταται γνωστὸν ὅτι θὰ συζητηθοῦν δύο εἴδη θεμάτων: α) τὰ ἤδη λελυμένα ἀπὸ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ β) τὸ ζήτημα τῆς διασπορᾶς, διὰ τὸ ὁποῖον, ἤδη πολλοὶ λέγουν ὅτι δὲν θὰ λυθῆ καὶ θὰ παραμείνη ὡς ἔχει. Ἑπομένως, δὲν προβληματίζεται κανεὶς ποία ἡ σκοπιμότης μίας Συνόδου ἄνευ θεμάτων;

Προχείρως ἀπήντησεν ὁ Σεβ. Μητρ. Γαλλίας λέγων ὅτι «θὰ εἶναι ἡ αὐθεντικὴ ἔνδειξις τῆς ἑνότητας τῶν Ὀρθοδόξων», κάτι τὸ ὁποῖον ἔχει ἀρχίσει καὶ πείθει μόνον τοὺς ἀφελεῖς. Δηλαδὴ ἀπὸ μίαν καινοφανῆ ἀντιπαραδοσιακὴν εἰς τὴν συγκρότησίν της Σύνοδον θὰ φανῆ αὐτό; Δὲν περιμένομεν νὰ λάβωμεν ἀπάντησιν, διότι ὁ Σεβ. Μητρ. Γαλλίας δὲν ἔχει ἀπαντήσει οὔτε εἰς τὸ παρακάτω δημοσίευμα:

«Προχθὲς ἀνακοινώθηκε ἡ συνάντηση τοῦ ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, ἁρμόδιου γιὰ τὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, Γιάννη Ἀμανατίδη μὲ τὸν μητροπολίτη Γαλλίας Ἐμμανουὴλ στὸ Παρίσι. Ἂν θυμᾶμαι καλά, ὁ συγκεκριμένος ἱεράρχης εἶναι… γαμπρὸς τοῦ Ἀλέκου Παπαδόπουλου» (ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 8.11.2015).

Ἀπαντήσεις ὅμως δὲν ἔχουν λάβει ὁ Ἅγ. Ἰουστίνος Πόποβιτς ἀλλὰ καὶ θεολόγοι, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων ἀνήκουν εἰς τοὺς φιλοοικουμενιστᾶς. Ἂς ἀπαντήσουν εἰς αὐτοὺς τουλάχιστον. Ὡς ὑπενεθύμισεν ὁ Σεβ. μητρ. Ζιμπάμπουε ὁ κεκοιμημένος οἰκουμενιστὴς Γέρων Ἐφέσου Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης εἶχε γράψει:

«Ὁ π. Ἰουστίνος Πόποβιτς, ἐξέχουσα προσωπικότης τῆς ὀρθόδοξης Σερβικῆς Θεολογίας, ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἔδειξε τὴν ἐπιφυλακτικὴ καὶ συντηρητικὴ στάση του ἔναντι τῆς συνόδου, στὴν περίπτωση ποὺ ἡ σύνοδος αὐτὴ θὰ καθίστατο συνέλευση ἐπιφορτισμένη μὲ καθήκοντα καὶ προσπάθειες καθαρὰ ἀνθρωποκεντρικὲς καὶ ἀναμφισβήτητα κοσμικές. Διότι, ἂν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, τίποτε δὲν θὰ ἐγγυάτο τὸν πνευματικὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου, θὰ ὠδηγούμεθα δέ, ἀντιθέτως, σὲ ἀληθινὸ «στίβο συγκρούσεων» γιὰ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ἀνάλογες ἀπόψεις ἐξέφρασε καὶ ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς… (καὶ) ὁ καθηγητὴς Ὀλιβιὲ Κλεμᾶν τῶν Παρισίων… Μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα ἐκφράσθηκαν ἐπίσης ὁ καθηγητὴς π. Ἰωάννης Μάϊντορφ τῆς Νέας Ὑόρκης, ὁ Μητροπολίτης Ὅρους Λιβάνου Γεώργιος Χόδρ καὶ ὁ γράφων τὶς σελίδες αὐτές, σὲ πολλὲς εὐκαιρίες, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἀκόμη. Ὅλοι αὐτοὶ ἐξέφρασαν τὴν ἀνησυχία, ποὺ εἶναι ἐνδεχόμενο νὰ δημιουργηθῆ ἀπὸ τὴ μία στιγμὴ στὴν ἄλλη στὴν Ὀρθοδοξία, ἐὰν ἡ σύνοδος δὲν λάβει σοβαρῶς ὑπ’ ὄψη τὶς «προσδοκίες» αὐτὲς τοῦ πιστοῦ λαοῦ…».

Ὀρθόδοξος Τύπος, 5/2/3016

Θρησκευτικὰ