Ἐκκλησία, ἡ πηγὴ τῆς Ἀλήθειας καὶ ἡ διαφαινόμενη - μᾶλλον καταφανής - ἀμφισβήτησή της

Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, 

Δάσκαλος - Κιλκίς

Θεολογεῖ κυριολεκτικὰ ἡ Ἐκκλησία  διὰ τῆς ὑμνολογίας της. Εἶναι πραγματικὰ ἐκπληκτικὸς ὁ τρόπος διατύπωσης τῶν ἀληθειῶν διὰ τῶν ὕμνων, ὥστε δὲν ἀφήνει καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ἡ ὑμνογραφία εἶναι δοσμένη ἄνωθεν ἐκ τῆς Χάριτος.

Τὰ ὄμορφα αὐτὰ λουλούδια τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὕμνοι, ποὺ στολίζουν  τὸν κῆπο τῆς ὑμνολογίας, τὰ φύτεψαν  οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ φωτισμένοι ἄνθρωποι προσευχόμενοι καὶ ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ μᾶς τὸν παρέδωσαν, νὰ τὸν φροντίζουμε,  νὰ τὸν περιποιούμαστε καὶ νὰ τὸν κρατᾶμε καθαρό, ἀπολαμβάνοντας τὶς ὑπερκόσμιες εὐωδίες του. Μέσα σ` αὐτὸν ἀσφαλιζόμαστε πνευματικά, συμβουλευόμενοι τὴ γνησιότητα τῶν ἀληθειῶν ποὺ φέρουν, καθὼς προέρχονται ἀνόθευτες ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ παράδοση, ἀπὸ τὰ στόματα τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

 Τὸ κοντάκιο τῆς Κυριακῆς των Ἁγίων Πατέρων, τῶν συνελθόντων στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (325), εἶναι ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἄνθη καὶ τὸ διαλέξαμε, νὰ ἀπολαύσουμε τὴ χάρη του, τὴν τελειότητά του ἀπὸ πάσης ἀπόψεως, ἀλλὰ καὶ νὰ....

διδαχθοῦμε ἀσφαλῶς, λόγω τῶν πονηρῶν ἡμερῶν ποὺ διανύουμε:

«Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα, τὴ Ἐκκλησία μίαν τὴν πίστιν ἐσφράγισαν• ἢ καὶ χιτώνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τὸν ὑφαντὸν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καὶ δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον».

«Τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καὶ τὰ δόγματα τὰ ὁποῖα διατύπωσαν οἱ Πατέρες στὶς Συνόδους, ἀσφάλισαν στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μία καὶ μοναδικὴ τὴν πίστη. Τώρα πλέον, ἡ Ἐκκλησία, ὡς μιὰ σεμνὴ κόρη, ποὺ φοράει  χιτώνα  ὑφαντὸ τὴν ἀλήθεια, τὴν προερχόμενη ἀπὸ  τὴν ἄνωθεν θεία σοφία, διατυπώνει ὀρθὰ καὶ ἀποκαλύπτει τὸ μέγα μυστήριο τῆς εὐσέβειας, τῆς ἀληθινῆς λατρείας στὸ Θεό». 

Μέσα σὲ δυὸ ἀράδες, ποὺ θὰ `λέγε ὁ ἁπλὸς λαός, μᾶς ἀποκαλύπτει τί εἶναι ἡ πίστη μας καὶ ποιὸς ὁ φορέας της. Μία καὶ μοναδικὴ ἡ ἀληθινὴ πίστη, ἡ ἀποκεκαλυμμένη στοὺς ἁγίους. Μία καὶ μοναδικὴ ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὡς κόρη σεμνή, φοράει τὴν ἀλήθεια σὰν χιτώνα καὶ περιβάλλεται ἀπὸ αὐτήν. Μιὰ ἡ ἀλήθεια, σὲ μιὰ Ἐκκλησία. «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἔφ. 4,5). Ἄρα ἡ Ἐκκλησία ὁριοθετεῖται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ποὺ φέρει, ἀπὸ τὴν πίστη ποὺ διδάσκει. Αὐτὴν ποὺ οἱ Προφῆτες εἶδαν, οἱ Ἀπόστολοι δίδαξαν καὶ οἱ Πατέρες δογμάτισαν.  Βλέπουμε πὼς ἡ πίστη καὶ ἡ ἀλήθεια μέσα στὴν Ἐκκλησία ταυτίζονται. Φέρουν τὸ ἴδιο πνευματικὸ φορτίο. 

Στὸ Συνοδικό τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας κηρύσσεται: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν (συμφώνησε), ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται (διώχτηκε), ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο (μίλησε μὲ θάρρος), ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν΄ οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἠμῶν…». 

Καὶ παρακάτω: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην  ἐστήριξεν». 

Συμπερασματικά, χωρὶς πάσης ἀμφιβολίας, ἂν πιστεύουμε στὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, δὲν μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε πὼς ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ  ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀλήθεια στὴν πληρότητά της. Ὄχι περίπου, ἀλλὰ ὅλη. Διότι, ἂν ὑπάρχει ἀλλοῦ, ἔστω καὶ λίγο διαφορετική, τότε δὲν εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Γιὰ παράδειγμα. Ἂν ἔχουμε ἕνα ποτήρι γάλα καὶ ρίξουμε μέσα μιὰ σταγόνα δηλητήριο, τότε αὐτὸ σίγουρα θὰ πάψει νὰ εἶναι γάλα καὶ θὰ μετατραπεῖ ὅλο σὲ δηλητήριο. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν Ἀλήθεια.

Ὁ μακαριστὸς δάσκαλός μας, Στέργιος Σάκκος, μᾶς ἔλεγε, ἀπ` ὅσο θυμᾶμαι, τὴν ἐμπειρία ποὺ ἀποκόμισε ὡς πρὸς τὴ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς ἄλλες «χριστιανικὲς κοινότητες», ἀφοῦ πῆγε καὶ σπούδασε στὸ ἐξωτερικό: «Ἀδελφοί μου, ἔλεγε, ἀφοῦ ἔμεινα ἀρκετὸ καιρὸ στὴ Γερμανία, κάθισα καὶ σκέφτηκα. Τί εἶναι ὁ Παπισμός, τί ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ τί ἡ Ὀρθοδοξία. Καὶ τὶς παρομοίασα μὲ τρεῖς γυναῖκες. Ὁ Παπισμὸς εἶναι μιὰ γυναίκα, ποὺ τῆς ἔχουν φορέσει στενὰ ροῦχα  μὲ  ἕναν στενὸ κορσὲ καὶ πασχίζει νὰ τὰ βγάλει ἀπὸ πάνω της, διότι κοντεύει νὰ σκάσει ἀπὸ τὴν πίεση καὶ τὸ σφίξιμο. Ὁ Προτεσταντισμὸς εἶναι  στὴν ἀντίθετη πλευρά. Μοιάζει μὲ γυναίκα πόρνη, γυναίκα ποὺ ξεπούλησε τὸν ἑαυτό της καὶ δὲ συστέλλεται καὶ δὲν ντρέπεται ἀπὸ τίποτε. Ἔχει παραδώσει ὅ,τι ἱερό, τὰ ἔχει ξεπουλήσει ὅλα. Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μοιάζει μὲ κόρη  σεμνή, ἁγνὴ καὶ παρθένο, ποὺ ζεῖ τὴ χάρη καὶ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία καὶ κρατᾶ  γιὰ τὸ Νυμφίο της ὅλα τα κάλλη της».

Ὑπάρχουν σήμερα κινήσεις καὶ κινήματα, ἀκόμα καὶ μεμονωμένα πρόσωπα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀφορμώμενα ἀπὸ διάφορους λόγους καὶ αἰτίες, τὰ ὁποῖα ἐμμέσως ἢ καὶ εὐθέως ἀρνοῦνται τὰ παραπάνω διατυπωμένα ἀπὸ τὴν Ἁγία μας Παράδοση. Εἶναι πολὺ παράξενο. Καὶ  πολὺ κρίμα. Ἐπινοοῦν ποικίλες θεωρίες καὶ τρέχουν μὲ ἀγωνία καὶ μὲ βιάση νὰ συμμετάσχουν σὲ «Καϊαφαϊκὰ Συνέδρια», νὰ συζητήσουν, νὰ βροῦν νὰ συνταιριάξουν τὰ ἀταίριαστα, νὰ δικαιολογήσουν τὰ πάθη τὰ δικά τους καὶ τῶν ἀκολούθων τους. Ἀναζητοῦν φιλόδοξα καὶ μάταια φιλίες καὶ «συνομωσίες» καὶ ἀλλοιώνουν τὴν πίστη, ποὺ ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια  στὸ Χριστό. 

Παραβαίνουν τοὺς κανόνες καὶ συγχρωτίζονται μὲ ἑτερόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους κατὰ τρόπο, ποὺ δείχνει πὼς ἀναγνωρίζουν καὶ ἐκεῖ ἀλήθεια. Ὅμως δὲ γίνεται, ἀφοῦ μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ μία ἡ Ἀλήθεια. Αὐτοὶ ἐπιμένουν. Συμπροσεύχονται-δὲν γνωρίζουμε ποῦ καὶ σὲ ποιὸν Θεὸ- ἀσπάζονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἐπαινοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ κενὲς ἀγαπολογίες   καὶ μὲ χαρακτηρισμοὺς ὑπερθετικοὺς ὡς πρὸς τὴν  ἁγιότητα. Μοιράζουν ἀλλεπάλληλα φιλήματα τοῦ Ἰούδα. Μπαινοβγαίνουν  σὲ ναοὺς αἱρετικῶν ἢ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι  εἰσάγουν αἱρετικοὺς στὰ Ἅγια καὶ γενικὰ μὲ ὅσα κάνουν, ὑβρίζουν  τὴν πίστη καὶ μαγαρίζουν  τὰ ἅγια. 

Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ὅλες αὐτὲς τὶς κινήσεις τὶς κάνουν, γιὰ νὰ προσφέρουν ἀκλόνητοι καὶ στέρεοι τὴν ὀρθόδοξη πίστη στὸ συνάνθρωπο  ἢ  πασχίζουν νὰ συμφύρουν ἀταίριαστα πράγματα; Ἂν δὲν συμβαίνει τὸ πρῶτο, ποὺ ὅπως φαίνεται  δὲ συμβαίνει, τότε ἢ εἶναι πολὺ ἀφελεῖς ἢ κρύβουν κάτι πολὺ πονηρό, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ γνωρίζουμε.  

Δὲν μπορεῖ! Ἡ Ἀλήθεια εἶναι «τὸ καθόλου» τῆς ἀναζήτησης τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἀλήθεια δὲν συντίθεται ἀπὸ  γνῶμες. Δὲν εἶναι ἀποτελεῖ ἀποκλειστικότητα κανενός. Οὔτε τῶν παπάδων οὔτε τῶν δεσποτάδων οὔτε τῶν καθηγητάδων οὔτε τῶν ἀρχόντων οὔτε τῶν πλουσίων οὔτε τῶν μορφωμένων. Δὲν ἀντέχει τὴν «ἐπηρμένην ὀφρύν». Δὲν εἶναι κτῆμα κάποιων ὀλίγων, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι αὐτοί. 

Εἶναι ἀποκάλυψη καὶ ἀποκαλύπτεται στὶς ἅγιες ψυχὲς  διὰ τῆς μεθέξεως στὸ φῶς τῆς ἀκτίστου Χάριτος. Μαρτυρεῖται δὲ καὶ ὁμολογεῖται διὰ τῶν  ἁγιοπνευματικῶν ἐμπειριῶν. Τὰ δάκρυα, ὁ ἱδρώτας καὶ τὸ αἷμα τῶν ἁγίων κινοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ  καὶ μᾶς τὴν προσφέρει. Συναρμόζει  στὴ ζωή, τὴν πίστη μὲ τὰ ἔργα, τὴ θεωρία μὲ τὴν πράξη, τὸ δόγμα μὲ τὸ ἦθος, τὴν ὀρθοδοξία μὲ τὴν ὀρθοπραξία. Εἶναι τρομερή. Προσεγγίζεται μὲ φόβο καὶ τρόμο.«…μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φίλ.2,12). Ὄχι μὲ θράσος καὶ ἀνθρώπινες ὑπερήφανες καὶ ἰδιοτελεῖς ἐφευρέσεις καὶ ἐπινοήσεις. Ὄχι μὲ τὸν ἀέρα τοῦ «ἐξουσίαν ἔχοντος» ἢ τοῦ «γνῶσιν ἔχοντος τὴν ψιλήν». Αὐτές, ἀντὶ νὰ ὁδηγήσουν στὸ Χριστό, ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια.

Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι δῶρο οὐράνιο καὶ φωλιάζει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία  τὴν κρατᾶ ἀνόθευτη διὰ τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως μέχρι σήμερα καὶ στοὺς αἰῶνες. Ἂν δὲν ἰσχύει αὐτό, καταρρέει ὅλο το οἰκοδόμημα, ποὺ λέγεται Ἐκκλησία.  Στῶμεν καλῶς: «Οὐκ  ἐγχωρεῖ  συγκατάβασις  εἰς τὰ περὶ τῆς πίστεως», τουτέστιν εἰς τὰ περὶ τῆς Ἀληθείας. (Μάρκος Εὐγενικὸς)

Ἠλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 15-10-2015