Ὁ αὐθεντικὸς Χριστιανὸς ποὺ τιμᾶ τὸ ὄνομά του

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος

(Πράξ. ια' 19-30)

Τὰ ὀνομαστήριά μας ἑορτάζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν Κυριακή. Καὶ αὐτὸ διότι στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀκοῦμε πότε γιὰ πρώτη φορὰ ὀνομάσθηκαν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Χριστοῦ Χριστιανοί!

Ἀλλὰ τὸ ὄνομα αὐτὸ “Χριστιανός” δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὴ ὑπόθεσις γι' αὐτὸν ποὺ πραγματικὰ θέλει νὰ τὸ φέρει καὶ νὰ τὸ τιμήσει. Δυστυχῶς ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ φέρουν· ἀλλὰ μόνο Χριστιανοὶ δὲν εἶναι στὸν τρόπο ζωῆς τους. Ἐννοεῖται ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται κανεὶς μὲ τὸ ὑψηλὸ αὐτὸ ὄνομα ἐπειδὴ στὴ νηπιακή του ἡλικία τὸν βάπτισαν, ἔλαβε ὄνομα κάποιου Ἁγίου καὶ στὴν συνέχεια διέκοψε κάθε οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του.

Αὐθεντικὸς πιστὸς Χριστιανὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀνήκει συνειδητὰ στὸν Χριστὸ καὶ ποὺ τὸν ὁμολογεῖ ὡς Σωτήρα του καὶ Λυτρωτή του. Φυσικὰ αὐτὸ συνεπάγεται καὶ ἄλλες ἀλήθειες ποὺ πρέπει νὰ ἐφαρμόζονται.

Ἀπαιτεῖται τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ζωντανὸ μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τὸ νὰ ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εἶναι πιστὸς Χριστιανὸς ἀλλὰ χωρὶς ὀργανικὸ σύνδεσμο μὲ τὴν Ἐκκλησία του, τοῦτο ἀποτελεῖ πλάνη. Ἀλλὰ καὶ κάτι ἀκόμα, δὲν φθάνει νὰ πιστεύει κανεὶς στὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία Του. Χρειάζεται νὰ ὁμολογεῖ ὅτι ἡ Μοναδικὴ καὶ ἄρα σώζουσα Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ μόνο...

αὐτή. Πολὺ παραστατικὰ διατυπώνει τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια ὁ Ἀπ. Παῦλος “Ὑμεῖς ἐστὲ σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους” (Α' Κορ. Ιβ' 27). καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν “ Μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοὺ” (Ἐφεσ. ε/ 30).

Οἱ συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς Πίστεως καὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουμε ἐγκαταστήσει μέσα στὴν ὕπαρξή μας κυρίαρχο καὶ βασιλέα τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ξεκινώντας ἀπὸ τὸ Βάπτισμα “Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε” (Γαλ. Γ/ 27). Ἀλήθεια τουτέστιν, ποὺ συγκλονίζει τὴν καρδιά.

Τὸ τέκνον λοιπὸν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κεφαλὴ της ἔχει τὸν Χριστό, πρέπει διὰ τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ὅπως αὐτή μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ θεούμενοι Ἅγιοι νὰ βιώνει κατὰ τέτοιον τρόπο τὴν Χριστιανική του ἰδιότητα ὥστε καὶ διὰ τοῦ λόγου καὶ διὰ τῶν ἔργων νὰ ἐπιβεβαιώνει “ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός”. Οἱ προσωπικότητες ποὺ περισσότερο ὅλων ἐπιβεβαιώνουν αὐτὴ τὴν πραγματικότητα εἶναι οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Αὐτῶν ποὺ τιμοῦμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες καὶ προσκυνοῦμε τὰ τίμια καὶ χαριτόβρυτα λείψανα.

Αὐτοὶ εἶναι τὰ γνήσια τέκνα τοῦ Θεοῦ “Ὅσοι ἔλαβον αὐτὸν (τὸν Χριστό), ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ οἱ... ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν (Ἰωάν. Α/ 12,13).

Ἑπομένως καὶ μόνο τὸ ὄνομα Χριστιανὸς ποὺ φέρουμε διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ μάλιστα Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς εἶναι ἱκανὸ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει καὶ νὰ μᾶς δείξει τὴν πορεία μας πρὸς τὸν οὐρανό, ἀφοῦ οἱ πιστοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ “ἐν ζωὴ βασιλεύσουσι διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοὺ” (Ρωμ. Ἐ' 17).

Νὰ γίνει τώρα, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ λόγος γιὰ ὅσους ἐπισήμως ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους καὶ ὡς ἄφρονες λεπροὶ περιφέρουν καυχόμενοι τὸν μολυσμὸ τῆς πνευματικῆς τους ἀσθένειας, γενόμενοι περίγελοι τοῦ διαβόλου καὶ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν γιὰ τοὺς πιστούς; Τοῦτο μόνο τὸν θεόπνευστο λόγο τονίζουμε: “Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδία αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός” (Ψαλμ. ιγ΄1).

Θὰ ἀφήσουμε λοιπὸν τοὺς ἀθέους καὶ τοὺς ἀπίστους στὸ καρδιακό τους ἔρεβος εὐχόμενοι πρὸς αὐτοὺς ταχείαν θεραπείαν καὶ ἀνάνηψιν.

Ἐπιβάλλεται ὅμως νὰ ἐπισημάνουμε τούτη τὴν ἀλήθεια, ὅτι δηλ. στὶς ἡμέρες μας ὁλοένα καὶ περισσότερο αὐξάνονται οἱ “ὀρθοδοξοι” κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ ἐνῶ αὐτοαποκαλοῦνται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἐπὶ τῆς οὐσίας δὲν εἶναι παρὰ “οἰκουμενιστὲς χριστιανοί”. Μὲ τὴν ὅλη τους στάση ἔναντι τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς διδαχῆς τῶν Πατέρων, ἀποκαλύπτουν ὅτι ὑφίσταται στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα ἕνας ψευδὴς καὶ διαβρωτικὸς χριστιανισμός, τὸν ὁποῖον οἱ συνειδητοὶ Χριστιανοὶ ὠφείλουν νὰ ἀποφεύγουν ὅπως τὸ πῦρ.

Καὶ τοῦτο διότι ὁ ἀληθὴς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος οὐδένα νεωτερισμὸν ἐπιδέχεται, εἴτε στὴν διδασκαλία, εἴτε στὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πραγματικὸς Χριστιανὸς εἴτε κληρικός, εἴτε μοναχός, εἴτε λαϊκὸς δὲν κολακεύει τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ κόσμου τούτου ὁ ὁποῖος ὁλοένα καὶ περισσότερο βυθίζεται στὸ τέλμα τῆς ἁμαρτίας, οὔτε γίνονται συνοδοιπόροι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας. Ὄχι, παραμένουν ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αὐξάνοντας σὺν τῷ χρόνω τὸν πατερικό τους ζῆλον καὶ προσαρμόζοντας τὴν ζωή τους στὴν Ἀποστολικὴ ἁπλότητα.

Ἐπίσης οἱ Χριστιανοὶ ποὺ συνειδητοποιοῦν τὸ χρέος τους ἔναντι τοῦ ὑψηλοῦ ὀνόματος ἀρνοῦνται τὸν συμπνευματισμὸ μὲ κάθε ἀποστάτη τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας. Εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι καὶ μὲ ὑπομονὴ νὰ βαδίζουν τὴν εὐθείαν ὁδὸν χωρὶς νὰ στρέφουν δεξιὰ ἢ ἀριστερὰ ἢ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἱκανοποιοῦν τοὺς μὲν ἢ τοὺς δὲ ἐκ τοῦ φόβου μὴ τυχὸν ἀπολέσουν κάτι ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Ἑπομένως οὐδέποτε θὰ ἀρνηθοῦμε τὸ Χριστιανικό μας ὄνομα καὶ τὴν Ὀρθόδοξη ἰδιότητά μας. Ὅσοι ξεκίνησαν τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τοῦ ἐπάρατου οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου “μεταλαμβάνουν τῆς ζύμης καὶ κακίας καὶ ἔτσι καθίστανται μολυσμένοι”.

Τὸ λοιπὸν ἅμα Χριστιανός, ἅμα καὶ ἀγωνιστὴς τῶν Πατρικῶν Παραδόσεων.

Ἀμήν.