Στὴν Νέα Σκήτη ἁγιάσανε Μητροπολίτες καὶ ἐπίσκοποι

Ἀποκλειστικὴ φωτογραφία τοῦ «Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ» ἀπὸ τὴν Νέα Σκήτη στὸ Ἅγιον Ὅρος 

Ἡ ἱερὰ Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Παύλου, καθώς μοῦ διηγήθηκαν οἱ κάτοικοι αὐτῆς, Μοναχοὶ εὐλαβεῖς καὶ ἅγιοι Πατέρες, κατὰ καιροὺς ἔχει κρύψει στοὺς κόλπους της, στὶς ἀσκητικὲς Καλύβες καὶ τὰ ἡσυχαστήριά της, πολλοὺς Μητροπολίτες, ἐπισκόπους καὶ ἀρχιεπισκόπους, οἱ ὁποῖοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀναφερόμενο στὸν Α' τόμο τοῦ «Γεροντικοῦ» μας, ἐπίσκοπο Εὐβοίας Θεοφάνη (βλέπε σελ. 31), εἶναι καὶ οἱ:

1) Ὁ Μητροπολίτης Λακεδαίμονος Θεοφάνης, ὁ ὁποῖος...
ἀσκητικὰ καὶ μὲ κάθε εἶδος ἀρετῆς κεκοσμημένος, ἔζησε στὴν ἀσκητικὴ Καλύβα «Ζωοδόχος Πηγὴ» μὲ πολλὴ αὐταπάρνηση καὶ ταπείνωση σὰν ἁπλὸς Μοναχός, στὴν ὑπακοὴ καὶ στὴ θερμὴ καὶ ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἀξιώθηκε δὲ μακαριστοῦ τέλους καὶ παρέδωσε τὴν μακαρία του ψυχή, στὰ χέρια τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸ σωτήριον ἔτος 1805. Δυστυχῶς δὲν διασώθηκαν ἄλλα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν εὐλογημένη καὶ μακαρία ζωή του.

2) Ὁ Μητροπολίτης Ραψάνης Βησσαρίων, ὁ ὁποῖος ἄφησε κάθε ἀνθρώπινη δόξα καὶ τὰ ἀξιώματα τοῦ ματαίου τούτου κόσμου καὶ μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια, μὲ ἐπίγνωση καὶ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς του, ἔγινε ζωντανὸ πρότυπο ἀρετῆς καὶ παράδειγμα μιμήσεως τῆς ἁγίας ζωῆς του ἀνάμεσα στοὺς Πατέρες καὶ ἀδερφοὺς τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Νέας Σκήτης.

Γιὰ τὴν ἀρετὴ του αὐτὴ τὸν ἀξίωσε ὁ Κύριος νὰ ἀφήση τὴν τελευταία του πνοὴ στὸν ἔχοντα ἐξουσίαν ζωῆς καὶ θανάτου Κύριον καὶ Θεὸν ἠμῶν, στὴν Ἱερὰν αὐτὴ Σκήτη, ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ Καλύβα ἀπὸ τὴν ὁποία, σὰν Ἱερὸ πορθμεῖο, περαιώθη στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ κατετάγη στὰ Τάγματα τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἠμῶν.

3) Ὁ Ἐπίσκοπος Χαλεπίου Γεράσιμος, τοῦ ὁποίου πόθησε ἡ ψυχή, νὰ τελειώσει τὸ δρόμο τῆς ἐνάρετης ζωῆς καὶ πολιτείας του, στὸ Ἱερὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας Θεοτόκου, στὸ Ἅγιον Ὅρος. Τὸν ἀξίωσε δὲ ὁ Κύριος της δόξης καὶ Θεὸς ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, νὰ ἡσυχάσει γιὰ πολλὰ χρόνια, σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐρημικὲς ἀσκητικὲς Καλύβες τῆς Νέας Σκήτης, ἀπὸ τὴν ὁποία κι αὐτὸς σὰν πουλάκι μὲ δόξα

Θεοῦ, πέταξε ἡ ψυχή του στὰ οὐράνια καὶ τὸν πῆρε ἐκεῖ νὰ δοξάζει αἰώνια τὸν Τρισυπόστατο Θεὸ μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ ὅλους τους Ἁγίους.

4) Ὁ Ἐπίσκοπος Μεσολογγίου Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ πολλὲς ψυχὲς πιστῶν καὶ εὐσεβῶν χριστιανῶν, μὲ τὸ ὑπόδειγμα τῆς ἐνάρετης ζωῆς καὶ πολιτείας του καὶ τὴν θεοφώτιστη διδασκαλία του, κατεύθυνε στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ πολλὰ χρόνια ἐργάστηκε, σὰν εὐλαβὴς ἱεράρχης στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ στὸν ὁποῖο προσέφερε «πεπήρους ὄρπηκας» στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, πεθύμησε νὰ γευθεῖ τὸ μέλι τῆς ἡσυχίας.

Ἔτσι ὑστέρα ἀπὸ θερμὴ προσευχή, ἡ Κυρία Θεοτόκος τὸν ἀξίωσε μακαρίου καὶ ὀσιακοῦ τέλους καὶ νὰ συναριθμηθεῖ μὲ τοὺς ὁσίους Ἁγιορεῖτες Πατέρες, κατόπιν πολλῆς δοκιμασίας μὲ ἀνεξάντλητη ὑπομονή, σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐρημικὲς Καλύβες τῆς ἱερᾶς ταύτης Νέας Σκήτης τοῦ Ἁγίου Παύλου.

Ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος αὐτὸς Ἀθανάσιος, ἔλαβε μέρος στὴ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἀναφυὲν ζήτημα τῶν Κολλυβάδων, ὁ ὁποῖος μὲ καλὴ θέληση ὑποστήριξε καὶ ἔδωσε τὴν καλὴ καὶ ψυχοσωτήρια λύση τοῦ προβλήματος καὶ ἔτσι εἶναι κι αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὲς τοὺς λεγόμενους Κολλυβάδες.

5) Ὁ ἀπὸ φιλοσόφων ἐπίσκοπος Κύριλλος, σεμνοπρεπής, ταπεινὸς καὶ πολὺ ἐνάρετος ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ χάρη τοῦ θεοῦ κατέλυσε τὸν βίον καὶ παρέδωσε τὴν μακαρία του ψυχὴ ὅπως καὶ οἱ προαναφερθέντες κι αὐτὸς στὴν Ἱερὰ Νέα Σκήτη, γενόμενος ὑπόδειγμα καλοσύνης καὶ χαρμονῆς, διότι, ὡς μοῦ εἶπαν οἱ Πατέρες, ἦταν πάντα μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη. Ἐκτιμοῦσε δὲ ὅλους τούς Πατέρες τῆς Σκήτης καὶ φέρονταν πρὸς ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους μὲ πολὺ σεβασμό, εὐλάβεια καὶ ἀδελφικὴ ἀγάπη.

Ἀπὸ τὶς ἀρετὲς του αὐτὲς ἔγινε ἀξιαγάπητος σὲ ὅλους τούς πατέρες, οἱ ὁποῖοι προσέβλεπαν στὸ πρόσωπό του θεϊκὴ χάρη νὰ ἀκτινοβολεῖ καὶ τοῦ φέρονταν μὲ βαθιὰ ἐκτίμηση καὶ πολὺ σεβασμό. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἐπεφύλαξε ὡραῖο ὀσιακὸ τέλος, σὰν προκαταβολὴ τῆς αἰώνιας ἀνταμοιβῆς στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

6) Ὁ Ἐπίσκοπος Νάξου Νικόδημος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν συγγραμμάτων τοῦ ὀσιότατου διδασκάλου καὶ συμπολίτου, ἁγίου Νικόδημου ἐπηρεασθεῖς, παρακινήθηκε καὶ ζήλων ἐζήλωσε νὰ ἀφιερώσει τὸ ὑπόλοιπό τῆς ζωῆς του, στὴν Καλογερικὴ ζωή. Ἀγάπησε τὴν ἡσυχία καὶ θέλησε νὰ ζήσει στὴν ἀφάνεια, σὰν ἁπλὸς μοναχός. Τὴν ἐπιθυμία του αὐτή, τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ πραγματοποιήσει καὶ μὲ τὴν προσήλωσή του σ' αὐτὴν νὰ πύκνωσει τὶς φάλαγγες τῶν Ὁσίων ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ μοναχῶν.

Προσῆλθε καὶ ὑποτάχθηκε σὲ ἕναν εὐλαβῆ καὶ ἐνάρετο Γέροντα, στὴν Ἱερὰ αὐτὴ Νέα Σκήτη, ὅπου καὶ τὸν βίον κατέλυσε, στὴν μακαρία ὑπακοή, μὲ ὑπερβολικὴ ταπείνωση, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀξιώθηκε νὰ φτάσει σὲ ὑψηλὰ μέτρα ἀρετῆς καὶ ναὶ μὲν φαινότανε σὰν ἄσημος Μοναχός, ἀλλὰ ἦταν πλουτισμένος μὲ οὐράνια χαρίσματα καὶ ἔτυχε μακαρίου τέλους.

7) Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σάμου Θεοδόσιος, ἀπὸ τὴν ἐνάρετη ζωὴ καὶ οὐράνια διδασκαλία τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων, τῶν λεγομένων «Κολλυβάδων» παραδειγματισθεῖς ἀγάπησε τὴν ἡσυχία τῆς Καλογερικῆς ζωῆς.

Τοὺς «Κολλυβάδες» γνώρισε στὴν ἐπαρχία τῆς Μητροπόλεώς του, ποὺ σὰν ἐξόριστοι ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος βρίσκονταν στὴν ἱερὰ ἀρχιεπισκοπή του. Ἀπὸ τὴν διδαχὴ καὶ τὸ ταπεινό του φρονήματός τους, παρακινήθηκε νὰ ἔλθει κι αὐτὸς στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ἀφοῦ περιηγήθηκε ὁλόκληρο τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, γιὰ μόνιμη καὶ σὰν τελευταία κατοικία του, διάλεξε μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀσκητικὲς Καλύβες τῆς Ἱερᾶς Νέας Σκήτης, οἱ Πατέρες τῆς ὁποίας διακρίνονταν γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν ταπείνωση καὶ τὸν ἀλληλοσεβασμὸ ποὺ εἶχαν ἀναμεταξύ τους καὶ πρὸς ὅλους.

Ἔτσι, ἀπὸ τὴ Σκήτη αὐτή, ἄφησε τὰ ἐπίγεια καὶ σὰν ὑψιπετὴς ἀετός, πέταξε ἡ ψυχή του στὰ οὐράνια, μὲ θερμὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα, γιὰ τὴν ἀπόλαυση τῶν μελλόντων αἰωνίων ἀγαθῶν, νὰ χαίρεται μὲ τὰ Ἀγγελικά, τὰ Ἀρχιερατικὰ καὶ τὰ Ὀσιακὰ Τάγματα τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ νὰ δοξολογεῖ αἰώνια, τὸν αἰώνιο καὶ μόνον ἀληθινὸ Θεόν, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Αὐτοὶ οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πλῆθος μέγα καὶ ἀναρίθμητο, προτίμησε νὰ παραδώσει τὸ πνεῦμα καὶ τὴν μακαρία τους ψυχὴ «εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος», ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, τὸ Ἅγιον Ὅρος, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἕνα πολὺ μικρὸ καὶ ἐλάχιστο μέρος ἀναφέραμε, οἱ ὁποῖοι σὰν καλοὶ καὶ γνήσιοι ποιμένες τοῦ Ἀρχιποίμενος Δεσπότου Χρίστου, κατόπιν πολλοῦ καὶ σκληροῦ ἀγώνα, ποὺ κατέβαλλαν στὴν ἐπαρχία καὶ Μητρόπολή τους, διάλεγαν, στὰ τελευταῖα χρόνια της ζωῆς τους, τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας σὰν Ἱερὸ πορθμεῖο καὶ προτιμοῦσαν τὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ τὶς ἐπαύλεις τῆς Κηφισιᾶς, τῆς Ἐκάλης, τοῦ Ψυχικοῦ τῆς Ἀττικῆς ἢ τοῦ Πανοράματος καὶ τῆς Ἐλβετίας τῆς Θεσσαλονίκης καὶ σὲ ἀλλὰ ἐξοχικὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος.

Διότι ἐκεῖνοι οἱ μακαρίτες ἐπιθυμοῦσαν, ὅπως εἴδαμε, νὰ βροῦν ἠρεμία σώματος καὶ ψυχικὴ γαλήνη. Ἔτσι ἀπὸ τὸν δέκατο ἢ καὶ ἔνατο ἀκόμη αἰώνα, ἐκ τοῦ λόγου τούτου, ἔβριθε τὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ σχολάζοντας καὶ ἀφησυχάζοντες Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς, καθὼς μαρτυροῦν οἱ τάφοι τῶν ποὺ σώζονται μέχρι σήμερα σὰν ἀληθινὰ τεκμήρια τῆς ἱερᾶς τῶν ἐπιθυμίας γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα.

Οἱ Μοναχοὶ στὶς διάφορες Ἱερὲς Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὅρους μὲ σεβασμὸ καὶ εὐλάβεια, δείχνουν στοὺς εὐλαβεῖς ἐπισκέπτες καὶ προσκυνητές, τοὺς ἱεροὺς τάφους καὶ τὰ κτίρια, τὶς ἐκκλησίες, τοὺς πύργους καὶ ὁλόκληρες πτέρυγες, τὶς ὁποῖες μὲ δικά τους οἰκονομικὰ μέσα ἀνοικοδόμησαν οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοί.

Ἔτσι ἦταν οἱ πραγματικοὶ ἐνάρετοι καὶ εὐσεβεῖς ἐκεῖνοι ἀρχιερεῖς καὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, νίκησαν τὰ τρία μεγάλα καὶ τρομερὰ πάθη, ποὺ πολεμοῦν κάθε ἄνθρωπο, ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τὴν φιλοδοξία, τὴν φιλαργυρία καὶ τὴν φιληδονία καὶ ἀντιστάθηκαν στὰ κύματα τῶν διαφόρων αἱρέσεων καὶ μὲ θάρρος καὶ σοφία κατεπολέμησαν αὐτά, φυλάξαντες σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὴν ὁποία, πολλοὶ ἀπ' αὐτοὺς θυσίασαν τοὺς θρόνους των καὶ ἔχυσαν κι αὐτὸ τὸ αἷμα τους, δώσαντες καὶ τὴν ζωὴ τους ἀκόμη, αὐτοὶ ἤσαν οἱ ἀληθινοὶ ποιμένες τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἀξιώθηκαν σὰν ἀντιμίσθια νὰ δοξάζονται αἰώνια παρὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ μέχρι σήμερα καὶ εἰς τοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες, θὰ τιμῶνται καὶ σὰν ἅγιοι ὁμολογηταὶ καὶ ἱερομάρτυρες, θὰ προσκυνοῦνται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἔδειξε Ἰώβειο ὑπομονὴ

Στὴν ἴδια ἱερὰ Νέα Σκήτη, ὁ Μοναχὸς Νικόλαος, ποὺ στὶς ἡμέρες μας ἔζησε καὶ ἀσκητικὰ ἀγωνίστηκε στὴν Καλύβα τοῦ «Ἁγίου Νικολάου» πολλὰ χρόνια, σχεδὸν ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία προσῆλθε στὴν Καλογερικὴ ζωὴ καὶ μὲ ἄκρα ὑπακοὴ καὶ ταπείνωση, πέρασε τὰ χρόνια τῆς ἀκμῆς ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος στὴν νεότητά του, κατὰ τὴν ὁποία σκληρὰ δοκιμάστηκε ἀπὸ τὴν φύση καὶ ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς πειρασμούς.

Ἔτσι καὶ ὁ Γερο - Νικόλαος πολὺ σκληρὰ δοκιμάστηκε σ' ὅλη του τὴν ζωή, κι ὅταν ἦρθαν τὰ γεράματα, τότε βαριὰ ἀρρώστησε καὶ ὑπέφερε ἀπὸ δριμὺς πόνους. Τὸν φρόντιζε δὲ καὶ περιποιοῦνταν ὁ Γέροντάς του Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ κατὰ σάρκα ἀδερφός του. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί τῆς Σκήτης πήγαιναν συχνὰ καὶ τὸν ἐπισκέπτονταν.

Αὐτὸς ὁ εὐλογημένος, ἀπὸ τὴν πολλὴ αὐταπάρνηση καὶ ἀτημέλεια ποὺ εἶχε στὸν ἑαυτό του, σὰν ἔπεσε κατάκοιτος ἔπιασε σκουλήκια, τὰ ὁποῖα τοῦ ἔτρωγαν τὶς σάρκες καὶ γιὰ νὰ τιμωρήσει αὐτὸς τὸν ἑαυτὸ του περισσότερο δὲν ἔλεγε τίποτα σὲ κανέναν.

Κατάντησε νὰ τὸν φάνε, κυρίως τὴν μέση, τοὺς μηροὺς καὶ τὴν κοιλιά του, διότι ἦταν τόσα πολλὰ σκουλήκια κι αὐτὸς πονοῦσε ἀφόρητα. Ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀφ' ἑνὸς καὶ γιὰ νὰ δοκιμάσει, πῶς θὰ εἶναι τὰ σκουλήκια στὴν αἰώνια Κόλαση ἀφ' ἑτέρου, ἔκανε ὑπομονὴ τοὺς πόνους καὶ μόνο ὅταν ἔγινε φανερὸ τὸ πράγμα, ὅταν δηλαδὴ πῆγαν νὰ τὸν ἀλλάξουν (ὁμολόγησε ὅτι, ἤθελε νὰ δοκιμάσει τὴν ἀντοχή του στοὺς πόνους καὶ ἔλεγε: «Ὁ δίκαιος ἐκεῖνος Ἰώβ, ποῦ δὲν εἶχε κάνει ἁμαρτίες, πῶς ὁλόκληρα χρόνια ἔκανε ὑπομονή;» καὶ γι' αὐτὸ οὔτε στὸν Γέροντά του δὲν εἶπε τίποτε φοβούμενος μήπως καὶ χάσει τὸν μισθὸ τῆς δοκιμασίας ἀπὸ τὸν Δεσπότη Χριστό, ὁ ὁποῖος παρεχώρησε γιὰ νὰ ἀρρωστήσει.

Ἔτσι μὲ τὰ σκουλήκια ποὺ δὲν δέχθηκε νὰ τὰ καθαρίσουν, πέρασε τρία χρόνια, ὁπόταν ὑπέκυψε καὶ λίγη| ὥρα πρὶν νὰ παραδώσει τὴν μακαρία του ψυχή, μὲ τὴν εὐχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με» στὸ στόμα καὶ ἀφοῦ εἶπε σ' ὅλους τούς παριστάμενους ἐκεῖ: «Πατέρες καὶ ἀδελφοί, συγχωρέσατέ με καὶ ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρέσει καὶ νὰ ἐλεήσει τὸν κόσμο Του» παρέδωσε τὸ πνεῦμα, καὶ καθὼς ὁμολόγησαν οἱ Πατέρες ποὺ ἦταν παρόντες ἐκεῖ τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες στιγμές, ἀλλὰ καὶ ὁ Γέροντάς του Χρυσόστομος, τὸ πρόσωπο τοῦ γενναίου αὐτοῦ ἀθλητῆ καὶ μάρτυρα Νικολάου Μοναχοῦ, ἔλαμψε ὅπως ὁ ἥλιος, πρὸς δόξαν Θεοῦ, ποὺ παρέλαβε τὴν ψυχή του καὶ γιὰ παραδειγματισμὸ καὶ μίμηση σὲ μᾶς τοὺς ἐπιγενόμενους Μοναχούς.