Ξέρεις κάτι; Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει…

Σχόλιο: Τὸ κάτωθι κείμενο λέει μεγάλες ἀλήθειες πλὴν ὅμως ἀφήνει μιὰ νότα ἀπαισιοδοξίας. Γιὰ τὸν Ρωμηὸ καμιὰ δυσκολία δὲν εἶναι ἀνυπέρβλητη ἀρκεῖ νὰ ἔχει ἑδραία τὴν πίστη στὸν Θεό. Οἱ προδοσίες ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ἡ πατρίδα, μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει σὲ τέτοια κατάσταση ποὺ μόνο ὅσοι ἔχουν ρωμαίικο φρόνημα θὰ ἐπιβιώσουν. Καλὴ δύναμη σὲ ὅλους μας!

Γράφει ὀ Γιῶργος Μιχαηλίδης

Φτώχεια, λιτότητα, ἀνεργία. Λέξεις τὶς ὁποῖες ἀκοῦμε καθημερινὰ τόσο ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους συμπολίτες μας. Θέλουν νὰ σώσουν τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, ἔλεγαν ὁρισμένοι «ἀντιμνημονιακοὶ» τὰ πρῶτα χρόνια τῆς κρίσης. Τους κορόιδευαν τότε. Σήμερα δικαιώνονται…

«Ξέρεις κάτι; Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σὰ λαός. Κάναμε τὸν κύκλο μας. Δὲν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια… ἀνάμεσά σε σπασμένες πέτρες καὶ ἀγάλματα καὶ πεθαίνουμε. Ἀλλὰ ἂν εἶναι νὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα, νὰ πεθάνει γρήγορα. Γιατί ἡ ἀγωνία κρατάει πολύ, καὶ κάνει πολὺ θόρυβο», εἶχε πεῖ ὁ ἀείμνηστος Θανασης Βέγγοςστην ταινία, Τὸ Βλέμμα τοῦ Ὀδυσσέα. Τα λόγια του ἴσως μοιάζουν πιὸ....

ἐπίκαιρα ἀπὸ ποτέ.

Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἄκουγα γιὰ τὸ σοβαρὸ πρόβλημα τῆς ὑπογεννητικότητας στὴν Ἑλλάδα. Μοῦ φαινόταν περίεργό το γεγονὸς πως όσο μεγαλώνω ὁ πληθυσμὸς τῆς χώρας μου θὰ μειώνεται καὶ θὰ μειώνεται. «Μὰ γιατί δὲν γεννᾶμε οἱ Ἕλληνες;» σκεφτόμουν. Μεγαλώνοντας ὅμως κατάλαβα. Πώς να κάνεις παιδί; Πώς να τὸ μεγαλώσεις; Τι έχεις νὰ τοῦ προσφέρεις; Μὲ τὰ 400 καὶ τὰ 500 εὐρὼ ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει γιὰ μισθὸ (ἐὰν εἶναι τυχερὸς καὶ δουλεύει) ἕνας νέος Ἕλληνας σήμερα, δὲν μπορεῖ νὰ συντηρήσει οὔτε τὸν ἑαυτό του.

«Σὲ πέντε ὧρες μεταναστεύω, πάω στὴν Σαουδικὴ Ἀραβία γιατί ἐκεῖ βρῆκα δουλειά. Ἀγαπῶ τὴν Ἑλλάδα, στενοχωριέμαι ποὺ φεύγω, ὅμως ἐδῶ εἶμαι ἀναλώσιμος δὲν μπορῶ νὰ προσφέρω». Αὐτὰ ἦταν τὰ λόγια ἑνὸς νεαροῦ ποὺ φιλοξενήθηκε στὴν πρωινὴ ἐκπομπὴ τοῦ ΑΝΤ1 μὲ τὸν Γιῶργο Παπαδάκη. Τί ἔχουν νὰ τοῦ ποῦν οἱ μεγαλύτεροι; Τίποτα. Μόνο νὰ σκύψουν τὸ κεφάλι πρέπει.

Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Πεθαίνει ἀπὸ κάθε ἄποψη.

Πεθαίνει από τους ἀστέγους οἱ ὁποῖοι αὐξάνονται.

Πεθαίνει απο αὐτοὺς που παρακαλᾶνε γιὰ μία σακούλα πορτοκάλια.

Πεθαίνει από τούς συνταξιούχους οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ ζήσουν κάθε μέρα καὶ μὲ λιγότερα.

Πεθαίνει από τούς καρκινοπαθεῖς ποὺ δὲν ἔχουν νὰ ἀγοράσουν τὰ φάρμακά τους.

Πεθαίνει από τούς ἀνέργους ποὺ ἀδυνατοῦν τὰ συντηρήσουν τὶς οἰκογένειές τους.

Πεθαίνει από τα μικρὰ παιδιὰ ποὺ λιποθυμοῦν ἀπὸ τὴν πείνα στὸ σχολεῖο.

Πεθαίνει απο τὶς ἐπιχειρήσεις (μικρὲς καὶ μεγάλες) ποὺ κλείνουν γιατί δὲν μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὴν ἐξαντλητικὴ φορολόγηση ἀλλὰ καὶ τὴν κυριολεκτικὰ πεθαμένη ἀγορά.

Ὁ κατάλογος τῆς ἐξαθλίωσης εἶναι μεγάλος, ἴσως πιὸ μεγάλος ἀπ’ ὅσο μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε. Και θὰ μεγαλώσει ἀκόμη περισσότερο. Τὸ Ἔθνος μᾶς συρρικνώνεται. Οἱ Ἕλληνες ἐντὸς Ἑλλάδος λιγοστεύουν. Καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γιὰ αὐτό; Βλέπουμε τὴν νέα γενιὰ νὰ ἐγκαταλείπει τὴν πατρίδα.

Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἱστορία μας, ἡ Ἑλλάδα διαθέτει τὴν πιὸ καταρτισμένη καὶ μορφωμένη νέα γενιὰ ποὺ εἶχε ποτέ. Ἀντὶ νὰ τὴν ἐκμεταλλευτεῖ καὶ νὰ τὴν χρησιμοποιήσει γιὰ νὰ πετύχει τὴν ἐθνικὴ ἀνάταση, τὴν διώχνει. Τὴν στέλνει σὲ μέρη μακρινά, ὅπου κατὰ πάσα πιθανότητα θὰ πετύχουν, μὲ τὴν πατρίδα ὡστόσο νὰ «ἀποστραγγίζεται».

Στὴν Μεταπολίτευση ἡ μόρφωση ἔγινε πιὸ προσιτὴ ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή. Ὅμως δὲν σκεφτήκαμε κάτι σοβαρό. Πῶς θὰ ἀξιοποιηθοῦν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐπιστήμονες. Τὸ: «E, δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν ὅλοι πτυχία, ἃς γίνει καὶ κανένας ὑδραυλικὸς» δὲν εἶναι ἀπάντηση, οὔτε ἐπιχείρημα στην ἀνικανότητα τῶν ὑπευθύνων νὰ ἀξιοποιήσουν τοὺς καταρτισμένους ποὺ ἤδη ἔχουν βγάλει στὴν ἀγορὰ ἐργασίας.

Ἡ Ἑλλάδα κινδυνεύει, κινδυνεύει ἴσως περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸ νὰ βρισκόταν σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση. Οἱ νέοι λιγοστεύουν, οἱ γηραιοὶ αὐξάνονται καὶ οἱ μετανάστες κατακλύζουν τὴν χώρα μας. Μέσα σὲ λίγα χρόνια ὁ κοινωνικὸς ἱστὸς θὰ εἶναι πολὺ διαφορετικὸς ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ξέρουμε. Σε κάποιους ἀρέσει, σὲ κάποιους ὄχι. Τὸ θέμα ὅμως δὲν εἶναι οἱ μετανάστες ποὺ ἔρχονται, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ φεύγουν.Οἱ Ἕλληνες ἐγκαταλείπουν τὴν πατρίδα τοὺς γιατί αὐτὴ εἴναι  ἀνίκανη νὰ τοὺς ἀξιοποιήσει…

hetpodium