Προσκυνημα στὸν πατέρα Παΐσιο

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Παρασκευὴ 11 Ἰουλίου βράδυ στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς. Πλῆθος πιστῶν περιμένει μέχρι καὶ πέντε ὧρες γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸ μνῆμα τοῦ Ἁγίου πατρὸς Παϊσίου, τὸν ὁποῖο ὁ Πατριάρχης δὲν ἔχει ἀκόμα προχωρήσει στὴν ἐπίσημη ἁγιοποίησή του γιὰ κάποιους «λόγους». Πολλοὶ γνωστοὶ ἀλλὰ καὶ περισσότεροι ἄγνωστοι ποὺ ἔτυχε νὰ μὲ γνωρίζουν, πλησίαζαν καὶ μοῦ μιλοῦσαν γιὰ τὴν μεγάλη τους ἀγωνία, γιὰ ὅλα ὅσα γίνονται γιὰ ἐμᾶς χωρὶς ἐμᾶς, γιὰ τὸ πρόβλημα ἀκόμα καὶ τῆς ἐπιβίωσής τους, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ πολεμιέται ἀπὸ ἕνα ξεπουλημένο σύστημα μὲ χίλια μέσα, γιὰ τὴν ἀγωνία τους γιὰ τὸ ποὺ ὁδηγεῖ μὲ τὶς συμπροσευχὲς ὁ Πατριάρχης, ἡ κεφαλὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ρασοφόροι καὶ μή, εὐλαβούμενοι τὸν....

μεγάλο παππούλη, αὐτὸν ποὺ δίδαξε καὶ ὁδήγησε χιλιάδες περιπλανώμενες ψυχὲς στὸν σωστὸ δρόμο. Δεκαπέντε χρόνια συνεχοῦς προσκυνήματος στὸν εὐλογημένο αὐτὸν τόπο. Τὰ πρῶτα χρόνια λίγοι. Τὸ παρκάρισμα ἄνετο. Ἡ οὐρὰ μόνο μίση ὥρα περίπου. Ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια ὁ κόσμος γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ πολύς. Ἀπὸ τὸ 2007 καὶ μετὰ ἄρχισαν τὰ προβλήματα τῆς κοσμοσυρροῆς καὶ τοῦ παρκαρίσματος γι’ αὐτὸ ἄρχισαν νὰ παίρνονται τὰ πρῶτα μέτρα. Σήμερα φτάσαμε σὲ μιὰ πραγματικὰ κόσμοθυελλα πιστῶν. Μεγάλη ἡ χάρη του καὶ μεγάλη ἡ εὐλογία αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ μοναδικὴ στὴν «Ἑνωμένη Εὐρώπη» γεννᾶ ἁγίους γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. 

Μπροστά σε αὐτὸ τὸ εὐλογημένο πλῆθος τὰ ἐρωτήματα πολλὰ καὶ ἀμείλικτα. Ἁγιοτόκος Ἑλλάδα ποὺ ἔφτασες καὶ ποῦ σὲ ὁδηγοῦν; Γιατί κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ὀρθώσει κάποιο φράγμα στὸ κατρακύλισμα; Γιατί οἱ Ποιμενάρχες κατάντησαν πειθήνια ὄργανα τῆς Νέας Τάξης; Γιατί προδοθήκαμε καὶ μᾶς ἔριξαν στὸν γκρεμὸ; Γιατί οἱ προσευχές μας δὲν εἰσακούονται καὶ οἱ νέοι μας ἐγκαταλείπουν αὐτὴ τὴν εὐλογημένη χώρα, οἱ Νεοέλληνες σταμάτησαν νὰ γεννοβολοῦν καὶ ὁ πληθυσμὸς μας ἐξαφανίζεται ἐνῶ οἱ μουσουλμάνοι κατὰ χιλιάδες κάθε χρόνο εἰσβάλουν ἀνεξέλεγκτα καὶ ἀπειλοῦν νὰ μᾶς κάνουν μειονότητα μέσα στὴν ἴδια μας τὴ πατρίδα; Γιατί, «Τὸ κράτος πολλὲς φορὲς ἀπὸ ἀετὸς ποὺ πρέπει νὰ εἶναι, γίνεται κόρακας ποὺ κατασπαράσσει τοὺς πολίτες του. Μπορεῖ μὲ τὰ λόγια νὰ κόβεται γι’ αὐτούς, ἀλλὰ δὲν κάνει τίποτε», ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Παππούλης. 

Ἀπὸ τὰ τέλη τῆς δεκαετία τοῦ ἑξήντα μέχρι σήμερα φαντάζει σὰν νὰ πέρασαν δέκα αἰῶνες καὶ παραπάνω. Τότε δὲν ὑπῆρχαν καθίσματα στὶς ἐκκλησίες καὶ οἱ παχύσαρκοι ἦταν ἐλάχιστοι. Ὁ κόσμος ἔτρωγε ψωμὶ ἀπὸ καθαρὸ σιτάρι καὶ ὄχι ὁρμόνες καὶ φυτοφάρμακα. Ἀκόμα ὑπῆρχε τὸ φιλότιμο, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἅγιος Παππούλης.  «Εἶχες ἕνα τορβὰ μὲ φροῦτα καὶ τὸ πολὺ ἕνα νὰ ἦταν χαλασμένο. Σήμερα σχεδὸν ὅλα εἶναι χαλασμένα». Ὑπῆρχαν ἀκόμα ἰδανικὰ καὶ προοπτικὴ γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον. Οἱ νέοι ἤξεραν νὰ γράφουν μὲ τὸ χέρι, ὄχι πατώντας κουμπιὰ ἀχρηστεύοντας ἔτσι τὰ ἴδια τοὺς τὰ χέρια. Μποροῦσαν νὰ διαβάζουν ἐπὶ ὧρες καὶ δὲν τοὺς ἔπνιγαν οἱ ὀθόνες ποὺ σὰν ναρκωτικὸ ἐξουσίασε τὴν ζωή τους. Ἡ τεχνολογία δὲν εἶναι κακὸ πράγμα, ἀλλὰ ὁ τρόπος ποὺ μᾶς τὴν ἐπέβαλλαν σὰν μέσο μαλθακοποίησης καὶ ρομποτοποίησης, ἔγινε ὁ δυνάστης τῆς νεολαίας. Βλέπεις νέα παιδιὰ νὰ εἶναι στὸ δρόμο καρφωμένα σὲ ἕνα μικρὸ «κουτάκι» μὲ πολύχρωμα χρώματα ποὺ τοὺς καθοδηγεῖ ἀκόμα καὶ στὶς πιὸ ἰδιαίτερες στιγμές τους. Γιὰ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχουν οἱ ἄλλοι, δὲν ὑπάρχει τὸ περιβάλλον τους.  Ὁ διάβολος ἤξερε ἄριστα νὰ παίξει μὲ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τοὺς ἐξουσιάσει χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν τίποτα. Ἡ χώρα αὐτὴ προδόθηκε ἀπὸ ἕνα διεφθαρμένο πολιτικὸ κατεστημένο καὶ ἀκόμα χειροτέρα ἀπὸ μιὰ ἀσυγχώρητη θρησκευτικὴ ἀποστασία. Ὅσοι διαβάζουν ἀκόμα τοὺς Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωροῦνται ἀναχρονιστές, ἀντιδραστικοί, ἀκόμα καί... σκοταδιστές. Ἀκόμα καὶ ἡ βαθειὰ πίστη λοιδορεῖται, καθώς, ὅπως μᾶς «σερβίρουν», ὅλα ἔχουν ἀλλάξει καὶ θὰ πρέπει νὰ πᾶμε μπροστὰ σβήνοντας ὅλο το παρελθόν μας. Μπροστά, ἀλλὰ ποῦ; Στὸν πιὸ βαθὺ γκρεμὸ τῆς ἱστορίας μας!

Ἀλήθεια θὰ καθίσουμε μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια; Θὰ βλέπουμε τὴν πυρκαγιὰ νὰ κατακαίει τὰ πάντα καὶ ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἀπαθεῖς καὶ τυφλοὶ στὴν μεγαλύτερη καταστροφή μας; Θὰ εὐλογήσουμε τὸν «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ», καθὼς σὰν ὁ «ἄρχοντας αὐτοῦ τοῦ κόσμου» θὰ πατήσει μὲ τὴν σιδερένια μπότα του ἐπὶ τῶν κεφαλῶν μας καὶ ἐμεῖς θὰ εἴμαστε καὶ εὐγνώμονες γιατί μας… «ἔσωσε»; Θὰ βλέπουμε τὴν Νέα Τάξη νὰ κατατρώει τὰ σωθικά μας σὰν τὸν Προμηθέα στὸ ὅρος καὶ ἐμεῖς θὰ εὐλογοῦμε νὰ ἴδια τὰ δεσμά μας; Θὰ ἀνυψώσουμε τὴν κάθε εἴδους διαστροφὴ σὲ «πρόοδο» καὶ θὰ καταδικάσουμε τὴν ἴδια μας τὴν φύση πού μᾶς τὴν δώρισε ὁ Παντοδύναμος; Θὰ προσφέρουμε τὸ ποτισμένο μὲ αἷμα χιλιάδων μαρτύρων χῶμα αὐτῆς τῆς πατρίδας σὲ ἀλλόπιστους εἰσβολεῖς, χάριν τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» καὶ τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ μας»; Θὰ βάλουμε στὰ σχολεῖα μᾶς δάσκαλους ποὺ θὰ διδάσκουν στὰ παιδιὰ μας ὄχι ὅσα πιστέψαμε ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ τὸ πῶς… κάνουν σχέσεις οἱ λεσβίες καὶ τὸ πῶς συνουσιαζόμαστε χωρὶς νὰ συλλάβουμε; Θὰ συνεχίσουμε σὰν οἱ μεγαλύτεροι δολοφόνοι νὰ σκοτώνουμε τὰ ἴδια μας τὰ παιδιὰ πρὶν ἀκόμα γεννηθοῦν, γιατί ἔτσι τὸ ἀπαιτεῖ ἡ «πρόοδος» ἀλλὰ  καὶ ἡ πορεία ἐξαφάνισης τῆς φυλῆς μας; Τέλος θὰ κατεβάσουμε τὶς καμπάνες ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες μας καὶ θὰ τὶς ἀντικαταστήσουμε μὲ μυτεροὺς σὰν λόγχες μιναρέδες καὶ μὲ κάποιους παρείσακτους φανατικοὺς  νὰ οὐρλιάζουν ἀνατριχιαστικά το Ἐζάν;

Ἐ ὄχι! Ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει! Ἢ εἴμαστε ἀνθρώπινα ὄντα μὲ αὐτεξούσιο ὅπως μᾶς τὸ χάρισε ὁ Παντοδύναμος, ἢ εἴμαστε ἄψυχα ρομπὸτ στὴν κρεατομηχανὴ τῆς Νέας Τάξης. Ὅσοι ἔχουμε ἀκόμα συνείδηση, ὅσοι πιστεύουμε στὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ Ἰησοῦ Χριστὸ στὴν Παναγία στοὺς Ἁγίους καὶ στοὺς Πατέρες μας, θὰ πρέπει ἐπιτέλους  νὰ ὑψώσουμε τὴν φωνὴ τῆς ἀντίστασης. Νὰ ἑνωθοῦμε, νὰ συνασπιστοῦμε, νὰ ἑνώσουμε τὴν φωνή μας μὲ τὴν φωνὴ τοῦ μεγάλου Ἅγιου Παππούλη, ποὺ δὲν κρύβονταν στὸ κελὶ του ὅταν ἔβλεπε πὼς ἡ θύελλα πλησίαζε καὶ ἀπειλοῦσε νὰ ἐξαφανίσει τὰ πάντα. Εἴμαστε ἑκατοντάδες χιλιάδες. Ἕνα καὶ μόνο δεῖγμα τὸ βλέπει κανεὶς κάθε χρόνο στὴν Σουρωτή, στὶς 11 Ἰουλίου. Ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο χιλιάδες προσκυνητὲς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὸν μεγάλο Ἅγιό της, τὸν Πατέρα Παϊσιο. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μὲ τόση πίστη ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκούμενης ἔρχονται νὰ προσκυνήσουν, εἶναι ἡ μεγάλη μαγιὰ τοῦ ἀναχώματος.  Οἱ πραγματικοὶ πιστοὶ καὶ ὄχι οἱ ὑποκριτὲς οἰκουμενιστές. Ἀπὸ ἐδῶ θὰ ξεκινήσει ἡ ἀναστροφή. Ὄχι μὲ πολεμικὲς κραυγές. Ὄχι μὲ φωνὲς μίσους. Ὄχι μὲ πολεμικὰ τύμπανα, ἀλλὰ μὲ τὴν ἑνωμένη σταθερὴ φωνή μας. Φτάνει πιά! Ὑπάρχουν ἱεράρχες, ὑπάρχουν γέροντες ἄξιοι ποιμενάρχες, ἀκόμα καὶ ἐπώνυμοι κοσμικοί, ὑπάρχει πιστὸς κόσμος ποὺ εἶναι πρόθυμος νὰ ἀντισταθεῖ στὴ λεηλασία τῆς ἴδιας μας τῆς πίστης, τῆς ἴδιας μας τῆς πατρίδας, τῆς ἴδιας μας τῆς ὕπαρξης. Ἀπὸ ἐδῶ θὰ ξεκινήσει ὁ ἀγώνας μὲ ἑνότητα καὶ παρρησία, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀνυποχώρητη διάθεση γιατί ὁ «ἄρχοντας τοῦ κόσμου» ἔχει ἐξαπολύσει τὴν τελική του ἐπίθεση. Γιατί στὸ «τέλος τῶν καιρῶν», μετροῦν μονὸ ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι καὶ ἔχουν διάθεση νὰ ἀντισταθοῦν. Γιατί στὸ «τέλος τῶν καιρῶν», θὰ σωθοῦν μόνο ὅσοι φρόντισαν νὰ ἔχουν λάδι γιὰ τὶς καντῆλες τους.

Ἀφιερώνεται σὲ ἕνα πολὺ ἀγαπητό μου καὶ πολὺ πιστό, ἐπὶ χρόνια ταπεινὸ προσκυνητὴ στὸν πάτερ Παΐσιο, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ μου «ζωγράφισε» μὲ ἁδρὰ χρώματα τὴν μεγάλη του ἀγωνία.