Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Πάσχα, Ἀνάστασις! Πάσχα, Φῶς! Πάσχα, Χαρὰ καὶ εὐλογία!
Καμμία ἄλλη λέξη ἀπὸ ὅλες τὶς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφράσει τὴν Νίκη, τὸν θρίαμβο καὶ τὴν οὐσιαστικὴ εὐτυχία, ἀπὸ τὴν λέξη Ἀνάσταση! Στὴν λέξη αὐτὴ συμπυκνώνεται ὅλη ἡ προσδοκία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ὅλη ἡ ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Σταύρωση καὶ ἡ ἔνδοξη Ἀνάσταση, δικαιώνουν αὐτὴ τὴν προσδοκία ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ποὺ καὶ πάλιν θὰ ἔλθει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἔνδοξος, κρίναι ζωντας καὶ νεκρούς.
Καὶ εἶναι ἡ χαρὰ μᾶς ἀνέκφραστη καὶ ἀπέραντη, ἀφοῦ ὁ ἀποκυλισθεῖς λίθος τοῦ μνήματος σήμανε τὸν θάνατο τοῦ θανάτου καὶ τὴν σκύλευση τοῦ ἅδου.
Στὸ γεγονὸς αὐτό, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅλα τα δημιουργήματα τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ πιὸ ταπεινὸ χαμομηλάκι καὶ τὸ γλυκόλαλο ἀηδονάκι, ποὺ ψάλλει μὲ “τέχνη καὶ χάρι”, ἀπὸ τὸν φλοῖσβο τῆς γαλάζιας θάλασσάς μας ποὺ στεφανώνει τὶς ὄμορφες ἀκρογιαλιὲς τῆς γήινης παροικίας μας, ἕως καὶ τὰ τάγματα τῶν....
Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων ποὺ μὲ τὰ ἄχραντα Πάθη καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση παγιώθηκαν στὸ καλό, ὅλα μὰ ὅλα τα ὁρατὰ καὶ ἀόρατα πανηγυρίζουν καὶ τὸ καθένα μὲ τὸν τρόπο του, τὴν στάση του καὶ τὸν φθόγγο του, ἀναμέλπει πάλιν καὶ πολλάκις καὶ ἀκαταπαύστως τὸ “Χριστὸς Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη”!
Καὶ ἔρχεται τώρα ὁ ἄνθρωπος. Ἡ κορωνίδα τῆς ὅλης δημιουργίας ποὺ γιὰ χάρη τοῦ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἔπαθε, ἐσταυρώθη καὶ Ἀνέστη, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει ὅσο τὸ δυνατὸν καὶ νὰ δοξολογήσει τὸ κατὰ δύναμιν τὴν ἀγάπη, τὴν Νίκη καὶ τὸν θρίαμβο τοῦ πρωτοτύπου Του. Τὴν ἀνάσταση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσκυνήσει τὸν “ Ὄλβιον τάφον”!
Βλέπει καὶ θαυμάζει ὁ “κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασθείς” ἄνθρωπος τὸ σχέδιο τῆς οἰκουμένης καὶ τὴν εὐδοκία τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, μὰ ταυτοχρόνως διαπιστώνει τὴν ἀνοησία τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ. Διότι δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀνοησία στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ νὰ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν Ἀνάσταση καὶ νὰ πολεμήσει τὸν Ἀναστάντα. Ἐνῶ στὰ ποικίλα ἀστοχήματα, στὰ πάθη καὶ στὴν ἁμαρτία τοῦ ὁ ἄνθρωπος γίνεται καρικατούρα τοῦ θεοειδοῦς ἀνθρώπου, ὅταν ξεπερνᾶ τὰ ὅρια καὶ φθάνει στὸ νὰ μισεῖ καὶ νὰ διώκει τὸν Ἰησοῦ, τότε καταντᾶ μιὰ τραγικὴ καὶ συνάμα μιὰ καταγέλαστη φιγούρα, ποὺ γελοιοποιεῖται.
Κατορθώνει, νὰ τὸν περιγελὰ ὁλόκληρη ἡ κτίσις. Πράγμα ποὺ συνέβη μὲ τοὺς Χριστιανοκτόνους Ἑβραίους καὶ μὲ ὅλους ὅσους ἔχουν βαλθεῖ ἕως τὸ Τέλος τῆς Ἱστορίας νὰ «φρουροῦν τὸν κενὸν τάφον» τοῦ Ἰησοῦ.
Ἀλλ' ἃς ἀφήσουμε τοὺς Ρωμαίους λεγεωνάριους ποὺ τὸ μόνο ποὺ κατόρθωσαν διὰ τῆς περιφρουρήσεώς τους ἦταν το νὰ ἐξευτελίσουν σὲ παγκόσμια κλίμακα τοὺς ἑαυτούς τους, τὸν Καίσαρα καὶ τὴν “Ρωμαϊκὴ Εἰρήνη” (Pax Romana), ἃς συγκρατήσουμε πλέον τὸν γέλωτα τὸν ὁποῖο μᾶς προκαλεῖ ἡ μηχανορραφία τῶν Ἑβραίων ποὺ νομίζουν ὅτι μὲ τὰ ἀργύριά τους θὰ γίνει πιστευτό το “ἠμῶν κοιμωμένων ἐκ τοῦ μνήματος ἐσυλήθη ὁ νεκρός”, καὶ σᾶς ἑστιάσουμε τὸ βλέμμα μας στὸν “κενὸν τάφον”.
Ὁ τάφος αὐτὸς ὁ Πανάγιος φιλοξένησε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἑνωμένο μὲ τὴν Θεότητά Του. Καὶ ἐπειδὴ κάθε τάφος ποὺ ἐδέχθη ἢ ποὺ θὰ δεχθεῖ ἀνθρώπινο λείψανο, ὅσο ἱκανὸς καὶ χαρισματοῦχος κι ἂν ὑπῆρξε ὅταν ζοῦσε ὁ ἄνθρωπος, θὰ κρατᾶ τὰ ὀστᾶ τοῦ ἀποθανόντος, ὁ Ζωοδόχος αὐτὸς τάφος εἶναι ὁ Μοναδικὸς ὁ Ὁποῖος, τὴν Κυριακή τα ξημερώματα ἔμεινε κενός, ἄδειος, ἀκριβῶς διότι ἡ φθορὰ καὶ ὁ Ἅδης δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κατακρατήσουν τὴν Αὐτοζωή!
“Ουκ ἣν δυνατὸν κρατεῖσθαι ὑπὸ τῆς φθορᾶς τὸν ἀρχηγὸν τῆς Ζωής”, θὰ γράψει στὴν λειτουργική του εὐχὴ ὁ Οὐρανοφάντωρ τοῦ Χριστοῦ Μ. Βασίλειος, καὶ διὰ τῆς δογματικῆς αὐτῆς φράσεως θὰ συμπυκνώσει τὴν μεγάλη ἀλήθεια περὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ κενὸς λοιπὸν τάφος εἶναι τὸ πρῶτο στοιχεῖο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ διαπιστώνουν αὐτὸ πρῶτες οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ποὺ σπεύδουν “λίαν πρωὶ” πρὸς τὸ μνημεῖον “φέρουσαι ἃ ἠτοίμασαν ἀρώματα”. Στὴ συνέχεια βιώνουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως οἱ δύο Μαθητές, ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης οἱ ὁποῖοι βρῆκαν “τὰ ὀθώνια καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἣν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ... αὐτὸν δὲ οὐκ εἴδον” (Ἰωάν. Κ' 6-7. Λουκ. ΚΔ' 24).
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό, ὅτι δηλ. διαπιστώνεται ὁ ἄδειος, ὁ κενὸς τάφος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἕνα ἄλλο σημαντικὸ καὶ μοναδικὸ γεγονὸς εἶναι, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἐνῶ ὁ τάφος ἦταν κλεισμένος καὶ σφραγισμένος. Ἡ Ρωμαϊκὴ φρουρὰ ποὺ φύλαγε τὸ μνημεῖο, δὲν κατάλαβε ἀπολύτως τίποτε. Οὔτε καν ὁ ἐλάχιστος θόρυβος ἀκούστηκε, οὔτε κάποια παραβίαση τῶν σφραγίδων ποὺ εἶχε θέσει ἡ ἐξουσία στὸν τάφο παρατηρήθηκε, καὶ φυσικὰ οὔτε τὸν ἀκριβῆ χρόνο τῆς ἀναστάσεως ἀντελήφθησαν γιὰ νὰ σημειώσουν.
Καὶ πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ἀντιληφθοῦν, ἀφοῦ ὁ Ἀναστᾶς Κύριος δὲν ἐμποδίζεται ἀπὸ τὶς στενὲς διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου; Αὐτὸς ἄλλωστε εἶναι ὁ Δημιουργὸς ὅλων των κτιστῶν διαστάσεων καὶ τῶν νόμων τῆς φύσεως. Κατὰ τρόπο δὲ μοναδικό, ἡ Ἱερὰ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀποδίδει μὲ θεολογικὸ λυρισμὸ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, ὅτι δηλ. Ὁ Ἰησοῦς δὲν δεσμεύεται ἀπὸ τοὺς νόμους ποὺ ὁ ἴδιος ἔθεσε.
“Ώσπερ ἐξῆλθες ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου, οὕτως εἰσῆλθες καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων πρὸς τοῦ μαθητές σου... Οὐκ ἤσθοντο πότε ἀνέστης οἱ φυλάσσοντές σε στρατιῶται...”.
Ἀλλὰ τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἐνατενίσεως τοῦ κενοῦ Ζωοδόχου Τάφου εἶναι ἡ μεταλλαγὴ τῆς θρηνώδους καὶ λυπηρᾶς καταστάσεως, ποὺ φυσικῶ τῷ τρόπω ἐπιφέρει ὁ κάθε τάφος, σὲ χαρὰ καὶ ἀπέραντη εὐτυχία. Ἐδῶ πλέον, σταματᾶ ἡ λογικὴ καὶ ἡ καρδιὰ αἰσθάνεται τὶς δροσοσταλίδες τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ φέρουν τὸν ὑετὸν τῆς «ἀπαρχῆς τῶν κεκοιμημένων»! Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ κάτω οἱ Μυροφόρες καὶ οἱ Ἀπόστολοι μᾶς παραδίδουν στοὺς Ὑμνολόγους Πατέρες καὶ ὑμνογράφους διδασκάλους καὶ σύμπασα ἡ λατρευτικὴ κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας, ψάλλει καὶ ἀναμέλπει τὰ “χαρᾶς Ἐαγγέλια” καὶ ὑμνοῦμε τὸν “ὄλβιον τάφον”! Τώρα, μαζὶ μὲ τὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνή, ἡ κάθε ὕπαρξη ποὺ ἀγάπησε τὸν Ἰησοῦ ὅσο ὀ,τιδήποτε ἄλλο, ἐνῶ ἕως τώρα ἔξω ἀπὸ τὸν τάφο “ὁλοφύρετο κλαυθμὼ” δέχεται τὴν Τρισόλβια, τὴν Φωτεινὴ καὶ μοναδικὴ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἀκούει τὴν ἐρώτησή του “...τὶς κλαίει; τίνα ζητεῖς;”. Καὶ ὅταν διαπιστώνεται πὼς αὐτὸς ποὺ ὁμιλεῖ εἶναι ὁ “Ραβουνί”, ὁ ἠγαπημένος Διδάσκαλος, τότε, ξεσποῦν οἱ ἀναστάσιμες κραυγὲς καὶ οἱ ἀλαλαγμοὶ τῆς ἀναφαίρετης, παντοτινῆς καὶ αἰώνιας χαρᾶς!
Τώρα πλέον γιὰ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, τὰ νεκροταφεῖα, ἀπὸ τόπους ποὺ κατέχουν τάφους νεκρῶν καὶ ἀπὸ χώρους ποὺ συγκλίνουν οἱ ποταμοὶ τῶν δακρύων, μεταβάλλονται σὲ κοιμητήρια “προσωρινοῦ ὑπνου” καὶ σὲ μνήματα ποὺ κηρύσσουν μηνύματα πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης.
Αὐτὸς ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς ποὺ ἔπαυσε τὸν “ἐπιτάφιον θρήνον”, ποὺ ἀχρήστευσε τὴν πένθιμη χορωδία τοῦ Ἅδου καὶ ποὺ μετέτρεψε τὰ δάκρυα τοῦ πόνου σὲ δάκρυα χαρᾶς πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ σὲ ροὲς δοξολογίας πρὸς τὴν Παναγία Τριάδα!
Ἀδελφοί μου. Ὅλοι μας, ἴσως κάποτε νὰ συναντήσουμε τοὺς φύλακες τοῦ τάφου, βλοσυροὺς καὶ ψυχρούς, μήπως κανεὶς τολμήσει καὶ κλέψει τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐπίσης ὅλοι μας θὰ βρεθοῦμε στὸ νεοσκαφτὸ τάφο ἑνὸς ἀγαπημένου μᾶς προσώπου. Στὴν πρώτη περίπτωση, τῶν στρατευμένων ἐχθρῶν της Ἀναστάσεως, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ τοὺς δείξουμε τὸν κενὸ τάφο ποὺ “μάτη φυλάσσουν”, κι ἂν διαθέτουν νοῦν θὰ καταλάβουν... εἰδ' ἄλλως: Χαμογελάστε τὴν ἀφέλειά τους καὶ ἀφῆστε τους νὰ διασκεδάζουν μαζί τους ὁ κόσμος καὶ οἱ αἰῶνες. Ὅσο γιὰ τὴν δεύτερη περίπτωση, ποὺ θὰ συνοδεύσουμε ἕνα προσφιλές μας πρόσωπο στὴν τελευταία του κατοικία καὶ στὸ χωμάτινο κρεββάτι τῆς γῆς: Ἃς μὴν λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι ὁ θάνατος δὲν εἶναι γιὰ τὸ σῶμα παρὰ ἕνας μακρὺς ὕπνος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ὅλους μας θὰ μᾶς ἐγείρει, ὅταν τὸ προστάξει ὁ Θεός, ἡ Ἀρχαγγελικὴ σάλπιγγα.
Ἤδη βιώνουμε τὸν θρίαμβο τῆς ἀνοιξιάτικης φύσεως μὲ ὅλη τὴν Δημιουργία ἕως καὶ αὐτοὺς τοὺς Γαλαξίες. Ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, ἀναμέλπουμε τὸν παιάνα τῆς Νίκης καὶ τὴν Χριστοποιημένη Ζωὴ τῆς Ἀναστάσεως.
“Χριστός ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, ἡ ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων, ὁ Πρωτότοκός της κτίσεως, καὶ δημιουργὸς πάντων των γεγονότων, τὴν καταφθαρεῖσαν φύσιν τοῦ γένους ἠμῶν ἐν ἐαυτῶ ἀνεκαίνισεν. Οὐκέτι θάνατε κυριεύεις, ὁ γὰρ τῶν ὅλων Δεσπότης τὸ κράτος σου κατέλυσε”.
Ἀδελφοί.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου