Τμῆμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν: ὑπογράφοντας προσκυνοχάρτια

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Ἔρμη, σκλάβα, πικρὴ Ρωμιοσύνη...

Μὴν ἀφήσεις τὸν ἄθεο νὰ πάρη

τὸ στερνὸ θησαυρό σου»

(Κωστὴς Παλαμᾶς)

«Ἀδελφοί μου, ἡ συζήτησις ἐτελείωσεν εἰς τὰς ἡμέρας μας. Ὁ Χριστὸς ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὴν Εὐρώπην, ὅπως κάποτε ἀπὸ τὴν χῶραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὅταν οἱ Γαδαρηνοὶ τὸ ἐζήτησαν. Μόλις ὅμως αὐτὸς ἔφυγεν, ἦλθε πόλεμος, ὀργή, τρόμος καὶ φρίκη, κατάρρευσις,  καταστροφή. Ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Εὐρώπην ὁ προχριστιανικὸς βαρβαρισμός, ἐκεῖνος τῶν Ἀβάρων, τῶν Οὔνων, τῶν Λογγοβάρδων, μόνον ὅτι ἦτο ἑκατὸν φορὲς φρικωδέστερος. Ὁ Χριστὸς ἐπῆρε τὸν Σταυρόν Του καὶ τὴν εὐλογίαν Του καὶ ἀπεμακρύνθη. Ἔμεινε ζόφος καὶ δυσωδία. Καὶ σεῖς τώρα ἀποφασίστε μὲ ποιὸν θὰ ὑπάγετε, ποιὸν θὰ ἀκολουθήσετε: τὴν σκοτεινὴν καὶ δυσώδη Εὐρώπην ἢ τὸν Χριστόν;». (ἀγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός», ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 1974, σέλ. 252).

Ἐπειδὴ ἔχω τὴν ἐντύπωση, ἂν ὄχι πεποίθηση, ὅτι καὶ τὸ θέμα τοῦ τζαμιοῦ στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ ἵδρυση τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ., ἔγινε κατόπιν ἔξωθεν πιέσεων-ὅπως παλαιότερα καὶ γιὰ τὸ ζήτημα τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες-ἀπευθύνω τὸ ἐρώτημα τοῦ....

ἁγίου Ἰουστίνου στοὺς ἐλλογιμοτάτους καθηγητὲς τοῦ τμήματος θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μὲ ποιὸν θὰ ὑπάγετε;  

(Ἡ σιωπή, ἡ ἀποχὴ καὶ ἡ ὑπογραφὴ σὲ ἀνθελληνικὰ καὶ ἀντορθόδοξα κείμενα, εἶναι τὸ λιπαντικὸ γιὰ μία ταχεία καὶ ἄνευ προσκομμάτων ἀναρρίχηση στὸ δένδρο τῆς ἱεραρχίας. Ὅπως ἔλεγαν παλιότερα γιὰ τοὺς μετανοημένους ἀριστερούς, τοὺς δηλωσίες, «ἄντεξαν στὰ βασανιστήρια, λύγισαν στὶς προσφορές»).

Μιὰ καὶ «ἤδη ἐβάφη κάλαμος ἀποφάσεως», κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, διὰ τὸν φόβο τοῦ λαοῦ, ὀφείλουν οἱ κύριοι καθηγητὲς νὰ ἀπαντήσουν σὲ κάποια ἐρωτήματα, ποὺ εὔλογα ἀναφύονται.

Πρώτον: Ποιὸ εἶναι τὸ Ἰσλάμ, τὸ ὁποῖο, «δόξη καὶ τιμή», ἀνακηρύσσουν τμῆμα τῆς Θεολογικῆς; Τὸ μόνο Ἰσλὰμ ποὺ γνώρισε τοῦτος ὁ τόπος εἶναι το, θηριῶδες καὶ κτηνῶδες, τουρκικό. Παραπέμπω, γιὰ νὰ θυμηθοῦν ποιὸ Ἰσλὰμ τιμοῦν, στὸ βιβλίο «Οἱ τουρκικὲς ὠμότητες στὴν Κύπρο», τοῦ Π. Μαχλουζαρίδη,  Λευκωσία 1975. (Σέλ. 72). Διηγεῖται γριὰ 75 ἐτῶν, ἡ ὁποία εἶχε καὶ κόρη 40 χρονῶν, μὲ διανοητικὴ καθυστέρηση: «Ὅταν ἦρθαν οἱ Τοῦρκοι στὸ χωριό μας, τὴν Παρασκευὴ 16.8.74, ἐγὼ καὶ ἡ κόρη μου μείναμε στὸ χωριό μας, διότι δὲν τὰ καταφέραμεν νὰ φύγωμεν, ὅπως πολλοὶ ἄλλοι χωριανοί μας. Μὲ τὴν κόρη μου μείναμε χωσμένες γιὰ 5-6 μέρες στὸ σπίτι μας κι ἐκεῖ μέσα μας βρῆκαν 3 Τοῦρκοι στρατιῶτες... Αὐτοὶ ὅρμησαν πάνω μας, μᾶς ἔδεσαν τὸ στόμα καὶ τὰ χέρια καὶ μᾶς ἐβίασαν. Τὴν ἄλλη μέρα ἦρθαν ἄλλοι 5 Τοῦρκοι στρατιῶτες καὶ μᾶς ἐβίασαν... Τὴν ἄλλην μέραν πήγαμεν στὸ σπιτούδιν τῆς μάνας μου (ἑκατοχρονίτισσα γριά), τὴν ηὔρα τσουλλοκαθιστήν, χαμαὶ πεθαμένην...». Οὔτε γριοῦλες σέβονταν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ τουρκοϊσλὰμ οὔτε ἄρρωστα πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν ἀθώων θυμάτων...

Δεύτερον: Ὁ ταπεινωμένος, ἐξαθλιωμένος καὶ κατασυκοφαντημένος λαός μας, ἀναζητεῖ μία αἰτία, μίαν ἀναλαμπὴ γιὰ νὰ νιώσει λίγο ὑπερήφανος, μιὰ στάλα ἐλπίδας γιὰ νὰ σηκωθεῖ λίγο ψηλότερα. Τέτοιες εἰδήσεις ἐπιτείνουν τὴν ἀπόγνωσή του. «Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται». Γονάτισε οἰκονομικὰ ὁ λαὸς καὶ «χορεύουν» οἱ προβατόσχημοι λύκοι. Περνοῦν «ἁβρόχοις ποσὶ» τὰ πονηρεύματα. «Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελώνα μου ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου» θρηνεῖ ὁ Ἱερεμίας καὶ μαζὶ κι ἐμεῖς γιὰ τὴν κατάντια κάποιων «ποιμένων» πανεπιστημιακῶν καὶ μή. (Ἀκοῦμε καὶ γιὰ ἐπισκόπους ποὺ ἐπικροτοῦν τὴν ἰσλαμολαγνεία).

Τρίτον: Στὴν πατρίδα μας, ὅσο κι ἂν χώνουν κάποιοι τὸ κεφάλι στὴν ἄμμο καὶ ἐπιδίδονται στὸν ἀντιρατσισμὸ τῆς Μυκόνου, ἔχουμε τεράστιο, ἐκρηκτικὸ πρόβλημα μὲ τοὺς Μουσουλμάνους λαθρομετανάστες. Τὸ Ἰσλὰμ δὲν ἀφομοιώνεται παρ’ ὅλες τὶς πολυπολιτισμικὲς σαχλαμάρες καὶ ἐπινοήσεις. Τὸ φανατικὸ Ἰσλὰμ «ἀφομοιώνει» μὲ τὸ σπαθί, βιάζει καὶ δηώνει, γατὶ ἔτσι ἀπολαμβάνει τὰ οὐρὶ τοῦ Παραδείσου. Ἡ μόνη γλώσσα ποὺ καταλαβαίνει εἶναι τοῦ Νικηταρᾶ τοῦ Τουρκοφάγου. Ἡ ἵδρυση τέτοιου τμήματος δὲν θὰ ἐκληφθεῖ ὡς δημοκρατικὴ γενναιοδωρία, εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο, «ἄνοιγμα στὸν ξένο» καὶ λοιπὲς κρανιοκενεῖς πομφόλυγες, ἀλλὰ ὑποχώρηση, δειλία, ἠττοπάθεια. Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ παππούς μας, ὁ Θουκυδίδης, «εἰ ξυγχωρήσετε καὶ ἄλλο τί μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσετε». Μετὰ τὸ τζαμὶ στὴν Ἀθήνα καὶ τὸ τμῆμα στὴν Θεσσαλονίκη, θὰ ζητήσουν ἰσλαμοσχολεία, ἀποκαθήλωση εἰκόνων, μαντίλες καὶ μποῦργκες καί... νέα Τουρκοκρατία. Καὶ τώρα δὲν ὑπάρχουν «Κολοκοτρωναῖοι ἱκανοὶ νὰ ἀποβάλουν τὴν δουλεία μὲ σκέτο σαπουνόνερο» ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἐλύτης.

Τέταρτον: Τὰ τελευταῖα μνημονιακὰ χρόνια ἔγιναν στὴν πατρίδα μᾶς σημεῖα καὶ τέρατα. Δὲν εἶδα δημοσιευμένο καὶ μὲ ὑπογραφὲς ἕνα κείμενο τῶν καθηγητῶν, μὲ τὸ ὁποῖο νὰ καταδικάζουν τὴν ἐπιδρομὴ κατὰ τοῦ λαοῦ, ποὺ μὲ τὸν ἱδρώτα του καὶ τὸ αἷμα του, τοὺς σιτίζει. Κάνουν τὴν καλύτερη δίαιτα: καταπίνουν, τὰ λόγια τους, «παίρνουν γραμμὴ καὶ μπαίνουν στὴν γραμμή». Τὸ πανεπιστημιακὸ ἄσυλο δὲν περιφρουρεῖ πλέον ἐλεύθερα πνεύματα, ἀλλὰ νεοκουβαλητές του σάπιου συστήματος. Τί φοβοῦνται ἀλήθεια; Τὸ «οὐκ ἔδωκεν ἠμὶν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως» τοῦ ἄπ. Παύλου δὲν τοὺς συγκλονίζει;

(Φημολογεῖται ὅτι κάποιοι δέχτηκαν «πιέσεις». «Πιέσεις» δέχονταν καὶ οἱ Νεομάρτυρες, «πιέσεις» δέχτηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος Διάκος... Ἀλλὰ ἃς μὴν κάνω τέτοιες συγκρίσεις, «στὸν τόπο ποὺ κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ’ ἅρματα, κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ νταούλια» λέει ὁ θυμόσοφος λαός).

Πέμπτον: Οἱ φοιτητές τους, πρὸς τιμήν τους, ἀντιδροῦν. Εἶμαι δάσκαλος καὶ νομίζω δὲν ὑπάρχει χειρότερο πράγμα γιὰ ἕνα δάσκαλο, ἀπὸ τὸ νὰ χάσει τὸν σεβασμό, τὴν ἐκτίμηση, τὸ κύρος τοῦ ἔναντί των μαθητῶν του. Νὰ θυμίσω στοὺς σεβαστοὺς καθηγητές, τοὺς ὑπογράψαντες τὸ προσκυνοχάρτι, τὸν ἀδυσώπητο λόγο τοῦ Μ. Βασιλείου ὅτι ὁ διδάσκαλος πρέπει νὰ εἶναι «ἀρχέτυπον βίου, νόμος ἔμψυχος καὶ κανὼν ἀρετῆς». Ἃς σταθοῦμε ὅλοι μας ἀπέναντι ἀπ’ αὐτὸν τὸν καθρέφτη καὶ ἃς σκεφτοῦμε τί καὶ ποιὸν βλέπουμε. Οἱ καλοὶ οἱ καπεταναῖοι στὴν φουρτούνα κρίνονται καὶ ὄχι ὑψηλὲς θεολογικὲς ρητορίες μὲ οὐισκάκι στὰ σαλόνια. Ὅπως ἔγραφε καὶ ὁ Κόντογλου στὸ «Εὐλογημένο Καταφύγιο» (σέλ. 17). «Ὁ εὐλαβὴς λαὸς δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκούη βαθυστόχαστες θεολογίες μὲ πανεπιστήμια καὶ μὲ διπλώματα οὔτε παγκόσμια συμβούλια καὶ διαλόγους. Ὁ πόθος τοῦ εἶναι νὰ ἀκούση ὅτι ὑπάρχει κάποιος ρασοφόρος, ἱερεὺς ἢ καλόγερος (σ.σ. καὶ λαϊκὸς θεολόγος, ὅπως ὁ μακαριστὸς Δ. Παναγόπουλος), ποὺ ἔχει καθαρὴ ζωή, ἃς εἶναι κι ἀγράμματος. Τόση εἶναι ἡ δίψα του γιὰ ἁγιότητα, ποὺ φτάνει νὰ εἶναι ἕνας ἱερωμένος μοναχὸς ἐνάρετος, καὶ τὸν λέγει ἅγιον». Βεβαίως ὁ λαὸς γνωρίζει ὅτι οἱ καλύτεροι θεολόγοι εἶναι τὰ «βοτσαλάκια τῆς ἐρήμου», ἐκεῖ φυτρώνουν τὰ εὐωδιαστὰ καὶ μυρίπνοα ἄνθη οἱ Παϊσιοι, οἱ Πορφύριοι, οἱ Ἰάκωβοι.   

Νὰ κλείσω μὲ τὸν Ἐλύτη, ἦταν τότε ποὺ ἡ πνευματικὴ ἡγεσία σήκωνε στὶς πλάτες της τὸν λαὸ καὶ δὲν καθόταν στὸ σβέρκο του.

«Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο, ποὺ νὰ ‘ρθεῖ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας καὶ νὰ καθαρίσει τὸν τόπο ἀπ’ ὅλων των λογιῶ Τουρκιᾶς καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τ’ ἀπομεινάρια». («Πρόσω ἠρέμα», 1990).

aktines