Ἐτοῦτος ὁ λαὸς ἀντέχει πολλὰ κι εἶναι προορισμένος νὰ ζήσει. Ὅμως, ὅσο καθυστερεῖ νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ βρεῖ τὴν περπατησιά του, τόσο πιὸ πολλὰ γίνονται ἐκεῖνα ποὺ πρέπει νὰ ξαναφτιάξει. Κι εἶναι ὄμορφο τὸ νὰ φτιάχνεις..., σοὺ δίνει νόημα στὴ ζωή.
Ἀκόμη καὶ τὸ νὰ πέφτεις, εἶναι ἕνα μάθημα στὸ νὰ σηκώνεσαι καὶ νὰ ξαναπροσπαθεῖς... Ἀκόμη καὶ τὸ νὰ σκοντάφτεις, εἶναι ἕνα μάθημα, γιὰ νὰ μάθεις νὰ κοιτᾶς ποὺ βαδίζεις... Κι ἐτοῦτος ὁ τυραννημένος λαός, ἔπεσε πολλὲς φορές, σκόνταψε ἄλλες τόσες. Μὰ ὑπάρχει καὶ πορεύεται ἀκόμη καὶ σήμερα, σὲ μία ἀκόμη σκοτεινὴ περίοδο τῆς ἱστορίας του. Καὶ σὰν βγεῖ ἀπὸ τὰ σκοτάδια, καὶ σὰν δεῖ τὰ χαλάσματα ποὺ ἀφῆσαν πίσω τους ἐτοῦτοι οἱ ἐθνοκτόνοι, θ' ἀρχίσει καὶ πάλι νὰ φτιάχνει ἀκόμη μεγαλύτερα, ἀκόμη σπουδαιότερα ἀπὸ τὰ πρίν.
Μὰ μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμή, τώρα ποὺ τὸ σκοτάδι εἶναι τόσο πηχτὸ ποὺ νιώθεις ὅτι τὸ πιάνεις, πρέπει νὰ φυλάξουμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κρατήσανε ἴσαμε τὰ τώρα καὶ νὰ πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἔφεραν στὴν σημερινὴ κατάντια.
Πρέπει τώρα δὰ νὰ φυλαχτοῦμε ἀπὸ τὴν ὀργὴ ποὺ θὰ θελήσουν καὶ ἐπιδέξια θὰ προσπαθήσουν νὰ τὴν στρέψουμε ὁ ἕνας ἀπέναντι στὸν ἄλλον. Πρέπει τώρα νὰ μαζέψουμε τὰ.... κομμάτια μας καὶ νὰ φτιάξουμε μὲ περίσκεψη πολὺ τὴν πανοπλία ἐκείνη ποὺ θὰ κρατήσει τὸν καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς, κι ὅλους μαζί, ἑνωμένους. Γιατί μόνο ἑνωμένοι κι ὅλοι μαζί, χωρὶς νὰ ἀφήσουμε οὔτε ἕναν νὰ μείνει πίσω καὶ νὰ χαθεῖ, θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Γιατί μόνο ἑνωμένοι καὶ φορτωμένοι μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς ράτσας μας θὰ ξαναβροῦμε τὴν περπατησιὰ ἐκείνη ποὺ τρέμουν ὅσοι ἀπὸ χθὲς ἕως τὸ σήμερα μᾶς πολεμοῦν.
Νὰ κρατήσουμε τὶς ρίζες μας, ἀδέρφια, γιὰ νὰ μὴν γίνουμε φύλλο ποὺ θὰ τὸ σκορπίσει ὁ ἄνεμος. Νὰ κάνουμε στὴν ἄκρη τοὺς τοίχους ποὺ βάλανε ἀνάμεσά μας γιὰ νὰ μᾶς ἔχουνε χώρια κι ὄχι μαζὶ ὅπως πρέπει νὰ εἴμαστε. Νὰ κρατήσουμε ὁ ἕνας τὸ χέρι τοῦ ἄλλου, γιὰ νὰ γίνουμε ἡ ἁλυσίδα ποὺ δὲν θὰ σπάει καὶ θὰ πνίξει ἐκείνους ποὺ βάλανε σκοπὸ νὰ μᾶς ἀφανίσουν.Νὰ σφίξουμε τὰ δόντια καὶ νὰ ξανασηκωθοῦμε, ὅπως μᾶς ἀξίζει, κι ὅλα θ' ἀρχίσουν νὰ ἀλλάζουν.
Γιατί, ἀπὸ πάντα ἔτσι γινόταν μὲ ἐτοῦτο τὸν λαό...
Ἀκόμη καὶ τὸ νὰ πέφτεις, εἶναι ἕνα μάθημα στὸ νὰ σηκώνεσαι καὶ νὰ ξαναπροσπαθεῖς... Ἀκόμη καὶ τὸ νὰ σκοντάφτεις, εἶναι ἕνα μάθημα, γιὰ νὰ μάθεις νὰ κοιτᾶς ποὺ βαδίζεις... Κι ἐτοῦτος ὁ τυραννημένος λαός, ἔπεσε πολλὲς φορές, σκόνταψε ἄλλες τόσες. Μὰ ὑπάρχει καὶ πορεύεται ἀκόμη καὶ σήμερα, σὲ μία ἀκόμη σκοτεινὴ περίοδο τῆς ἱστορίας του. Καὶ σὰν βγεῖ ἀπὸ τὰ σκοτάδια, καὶ σὰν δεῖ τὰ χαλάσματα ποὺ ἀφῆσαν πίσω τους ἐτοῦτοι οἱ ἐθνοκτόνοι, θ' ἀρχίσει καὶ πάλι νὰ φτιάχνει ἀκόμη μεγαλύτερα, ἀκόμη σπουδαιότερα ἀπὸ τὰ πρίν.
Μὰ μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμή, τώρα ποὺ τὸ σκοτάδι εἶναι τόσο πηχτὸ ποὺ νιώθεις ὅτι τὸ πιάνεις, πρέπει νὰ φυλάξουμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κρατήσανε ἴσαμε τὰ τώρα καὶ νὰ πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἔφεραν στὴν σημερινὴ κατάντια.
Πρέπει τώρα δὰ νὰ φυλαχτοῦμε ἀπὸ τὴν ὀργὴ ποὺ θὰ θελήσουν καὶ ἐπιδέξια θὰ προσπαθήσουν νὰ τὴν στρέψουμε ὁ ἕνας ἀπέναντι στὸν ἄλλον. Πρέπει τώρα νὰ μαζέψουμε τὰ.... κομμάτια μας καὶ νὰ φτιάξουμε μὲ περίσκεψη πολὺ τὴν πανοπλία ἐκείνη ποὺ θὰ κρατήσει τὸν καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς, κι ὅλους μαζί, ἑνωμένους. Γιατί μόνο ἑνωμένοι κι ὅλοι μαζί, χωρὶς νὰ ἀφήσουμε οὔτε ἕναν νὰ μείνει πίσω καὶ νὰ χαθεῖ, θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Γιατί μόνο ἑνωμένοι καὶ φορτωμένοι μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς ράτσας μας θὰ ξαναβροῦμε τὴν περπατησιὰ ἐκείνη ποὺ τρέμουν ὅσοι ἀπὸ χθὲς ἕως τὸ σήμερα μᾶς πολεμοῦν.
Νὰ κρατήσουμε τὶς ρίζες μας, ἀδέρφια, γιὰ νὰ μὴν γίνουμε φύλλο ποὺ θὰ τὸ σκορπίσει ὁ ἄνεμος. Νὰ κάνουμε στὴν ἄκρη τοὺς τοίχους ποὺ βάλανε ἀνάμεσά μας γιὰ νὰ μᾶς ἔχουνε χώρια κι ὄχι μαζὶ ὅπως πρέπει νὰ εἴμαστε. Νὰ κρατήσουμε ὁ ἕνας τὸ χέρι τοῦ ἄλλου, γιὰ νὰ γίνουμε ἡ ἁλυσίδα ποὺ δὲν θὰ σπάει καὶ θὰ πνίξει ἐκείνους ποὺ βάλανε σκοπὸ νὰ μᾶς ἀφανίσουν.Νὰ σφίξουμε τὰ δόντια καὶ νὰ ξανασηκωθοῦμε, ὅπως μᾶς ἀξίζει, κι ὅλα θ' ἀρχίσουν νὰ ἀλλάζουν.
Γιατί, ἀπὸ πάντα ἔτσι γινόταν μὲ ἐτοῦτο τὸν λαό...
Ἔτσι θὰ γίνει καὶ τώρα...
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου