Ἡ συμπεριφορά μας ἔναντι τῶν ἀδελφῶν μας

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 

Ζ' Ματθαίου  (Ρώμ. ΙΕ΄ 1-7)

Ὅσο ὁ πιστὸς Χριστιανὸς βιώνει τὴν Πίστη ποὺ ἐξ΄ἀρχῆς κατέχει ἡ Ἐκκλησία μας, τόσο καὶ συνειδητοποιεῖ ὅτι ἡ ζωὴ του ὀφείλει νὰ Χριστοποιεῖται μέχρι καὶ τὶς τελευταῖες λεπτομέρειες.

Καὶ ὅσο περισσότερο μελετᾶ τὰ βιβλικὰ κείμενα, ὅλο καὶ περισσότερο κατανοεῖ ὅτι στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης, δὲν μποροῦν κάποια πράγματα νὰ χαρακτηρίζονται ὡς λεπτομέρειες, ἀφοῦ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ξεκάθαρος, ἀκόμα καὶ στὴν ὀρθὴ ἀντιμετώπιση τῶν ἀδύναμων ἀδελφῶν.

Ἀλλὰ ἂς περάσουμε στὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα τὸ ὁποῖο κάνει λόγο γιὰ τὴ συμπεριφορὰ ποὺ πρέπει νὰ δείχνουμε στὶς διάφορες ἀδυναμίες καὶ στὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδελφῶν.

Ὅσοι λοιπὸν εἴμαστε πνευματικῶς δυνατοὶ στὴν Πίστη καὶ στὶς ἀρετές, γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἔχουμε χρέος νὰ εἴμαστε συμπαθεῖς καὶ ἐπιεικεῖς. Νὰ ἀνέχονται δηλ. οἱ πιστοὶ μὲ ὑπομονὴ καὶ μακροθυμία τοὺς ἀδύνατους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι, δίχως οἱ ἴδιοι νὰ τὸ θέλουν, ὑστεροῦν καὶ παρουσιάζουν στὴ ζωὴ τους μικρὰ ἢ καὶ μεγάλα ἐλαττώματα. Ἐλαττώματα, τὰ ὁποῖα κουράζουν τόσο τοὺς ἴδιους, ὅσο καὶ τοὺς ἄλλους καὶ μάλιστα τὴν Ἐκκλησιαστικὴ σύναξη.

Ὁ Ἀπόστολος κάνει λόγο στὸ σημεῖο αὐτὸ γιὰ τὶς ἐσφαλμένες ἰδέες μερικῶν πιστῶν, ὡς πρὸς τὴ διάκριση τῶν τροφῶν, τὶς ἡμέρες καὶ τὶς ποικίλες ἑορτές. Αὐτὸ συνέβαινε διότι δὲν ὑπῆρχε τὸ ἐπίπεδο καὶ ἡ πνευματικὴ ὡρίμανση στὶς ψυχὲς αὐτὲς ποὺ σκανδαλίζονταν χωρὶς νὰ ὑφίσταται λόγος καὶ ἔτσι μὲ τὰ σχόλια, τὶς συζητήσεις καὶ τὴν ἐν γένει συμπεριφορά τους, ἐνοχλοῦσαν τοὺς ὥριμους στὴν Πίστη μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔρχεται ἡ ταραχή, ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ βασιλεύει ἡ...

εἰρήνη.

Βεβαίως, σήμερα δὲν ὑφίσταται τέτοιο θέμα στὴν Ἐκκλησία μας, ἀφοῦ προϊόντος τοῦ χρόνου, τὰ δευτερευούσης καὶ ἀκόμη μικροτέρας σημασίας θέματα, τακτοποιοῦνται καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διευθύνει τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ τοὺς ἐξωτερικοὺς κλυδωνισμοὺς καὶ τὶς ἐσωτερικὲς ταραχὲς ποὺ κατὰ διαστήματα ἐμφανίζονται, καὶ τοῦτο γιὰ νὰ φαίνεται καὶ τὸ ἀνθρώπινο στοιχεῖο.

Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει ἀπ΄ ὅλους μας νὰ προσεχθεῖ, εἶναι ὄχι τόσο ὁ παλαιὸς καρπὸς ποὺ ὁ καιρὸς τὸν μαραίνει, ὅσο ἡ ρίζα ἡ ὁποία πάντοτε ὑφίσταται καὶ ἂν δὲν ξεριζωθεῖ, ὁπωσδήποτε θὰ καρποφορεῖ τὶς ἀδυναμίες ποὺ κουράζουν καὶ ταράζουν.

Ἀδυναμίες ὅπως τὴν ἰδιορρυθμία, τὴν ἰδιοτροπία, τὴν κακὴ συνήθεια, τὶς ἀπαιτήσεις ποὺ ἔχουν πολλοὶ καὶ ὄντως γίνονται αἰτία σκανδάλου. Νὰ προσθέσουμε δὲ τὴν καχυποψία καὶ τὴν στενοκαρδία καὶ τόσα ἄλλα καὶ ἄλλα ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ ἐλαττώματα, τὰ ὁποῖα ὅταν δὲν προσεχθοῦν καὶ ἀρχίσουν ὡς κισσὸς νὰ ἀναρριχῶνται στὸ δέντρο, εἶναι ἱκανὰ νὰ καταπνίξουν καὶ τὴν εὐγενέστερη προσπάθεια μέσα στὴν ἐνοριακὴ κοινότητα, μέσα στὴν οἰκογένεια, μέσα στὸ χῶρο τῆς ἐργασίας, παντοῦ μὰ παντοῦ;

Καὶ αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη πραγματικότητα, τὰ ἐλαττώματα δηλ. τῶν ἄλλων ἀδελφῶν, γιὰ τὸ ὁποῖο συχνὰ ἐρεθιζόμαστε, στενοχωρούμεθα καὶ κάποιες φορὲς ἀγανακτοῦμε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χαίρεται ὁ κακὸς καὶ νὰ φαίνεται πρὸς τοὺς ἔξω ὅτι οἱ πιστοὶ ἀδυνατοῦν νὰ μονοιάσουν.

Ἀλλὰ ἐδῶ χρειάζεται, ἀδελφοί μου, ἡ προσοχή, καὶ ἐδῶ θὰ φανεῖ ἐὰν διαθέτουμε καρποὺς ἀρετῆς καὶ Ὀρθόδοξη – ταπεινὴ πνευματικότητα. Στὰ σημεῖα αὐτὰ τῶν «ἀδυναμιῶν» θὰ ἀποδείξουμε πρωτίστως στοὺς ἑαυτούς μας ἐὰν εἴμαστε «δυνατοί». Διότι τὸ νὰ συμπεριφέρεσαι μὲ εὐγένεια ὅταν ὁ ἄλλος δείχνει λεπτότητα καὶ κάποια ἀνωτερότητα, εἶναι ἐντελῶς φυσιολογικὸ καὶ ἀλοίμονο ἐὰν καὶ τότε βγάζαμε τὰ «ἀγκάθια τῆς ἄμυνας ἢ τῆς ἐπιθέσεως».

Τὸ θέμα ἔγκειται σὲ ἄλλο ἐπίπεδο. Ὅταν δηλ. ὁ ἄλλος εἶναι εἴτε προκατειλημμένος, εἴτε λόγω ἀδυναμίας δυσκολεύεται νὰ ἐννοήσει ὁρισμένα πράγματα, καὶ δείχνει ἀπὸ ἐνοχλητικὴ ἕως καὶ ἀπαράδεκτη συμπεριφορά, τόσο κατὰ κόσμον ὅσο καὶ κατὰ Χριστόν. Τότε εἶναι ποὺ στὴν πράξη θὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ αὐθεντικὴ χριστιανικὴ δύναμη τῆς μακροθυμίας, τῆς γαλαντοσύνης, τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς καὶ κυρίως τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐν προκειμένω «καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰακ. Ἐ' 20).

Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ὡς λεπτομέρεια τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ἡ ἀνεκτικὴ ἕως καὶ αὐτὴ ἡ ἐν Χριστῷ συμπαθὴς καὶ ἀγαπητικὴ συμπεριφορά μας (ποὺ τελικῶς εἶναι καὶ τὸ ζητούμενο) ἔναντι τῶν ἀδελφῶν ποὺ παρουσιάζουν ἀδυναμίες, ἀποτελεῖ τεράστιο θέμα καὶ θὰ λέγαμε σημεῖο ἀναφορᾶς.

Σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ σῆμα κατατεθέν. Καὶ τοῦτο διότι τὸ ὅλο κεφάλαιο συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ αἰώνιο πρότυπό μας.

Ἐὰν προσέξουμε τὸ βιβλικὸ κείμενο στὴ συνέχεια, θὰ δοῦμε ὅτι ὡς παράδειγμα γιὰ τὴν ὅλη μας συμπεριφορὰ προβάλλεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Γι' αὐτὸ καὶ μὲ ἕνα μοναδικὸ τρόπο ὁ κήρυκας τῆς Οἰκουμένης παρουσιάζει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὸ δύσκολο ἀγώνισμα ποὺ μᾶς περιμένει. Αὐτὸ δὲ τὸ αἰώνιο παράδειγμά μας τὸ ὑπενθυμίζει τρεῖς φορὲς μάλιστα, μέσα σὲ λίγους στίχους.

Εἶναι ὄντως συγκλονιστικὸ νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὁ Κύριος «οὒχ ἐαυτῶ ἤρεσεν», δὲν ζήτησε δηλ. ὅσα θὰ τοῦ ἄρεσαν καὶ ὅσα τοῦ ἦταν εὐχάριστα. Ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ ἀνεξάντλητη ὑπέμεινε τοὺς ὀνειδισμοὺς καὶ τὰ ὑβριστικὰ λόγια τῶν σταυρωτῶν Του. Γι' αὐτὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸ ἀποκαλυπτικὸ παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου, περνᾶ στὴ διδασκαλία τῶν πιστῶν καὶ μὲ ἀγάπη τοὺς συνιστὰ «τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν». Νὰ ἔχετε δηλ. τὰ αὐτά, τὰ ἴδια φρονήματα μεταξύ σας, ὥστε νὰ διατηρεῖστε σὲ εὐλογημένη ὁμόνοια μεταξύ σας, κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλὰ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνει διαφορετικά, ἀφοῦ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, σὲ κάθε Εὐχαριστιακὴ σύναξη κοινωνοῦν αὐτὸν τὸν ἴδιο Κύριο Ἰησοῦ;

Ὅ,τι λοιπὸν ἔκανε Ἐκεῖνος, πρέπει νὰ μᾶς διδάσκει καὶ νὰ μᾶς προσαρμόζει καὶ καθοδηγεῖ στὸν ὄμορφο δρόμο τῆς συγχωρητικότητας καὶ τῆς ἀδελφικῆς κοινωνίας.

Καὶ κλείνει τὸ Ἀνάγνωσμα μὲ τὴν προτροπὴ «διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς»!

Λόγια θεόπνευστα ποὺ χαράσσονται μέσα στὴν καρδιὰ αὐτῶν ποὺ διψοῦν τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Καί, ὁπωσδήποτε, αὐτὸ ποὺ χαρίζει ἀνυπολόγιστη δύναμη γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὴν ὁδὸ τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μεγάλη πραγματικότητα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς ἀποδοκίμασε, ἂν καὶ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ ἔνοχοι. Δὲν μᾶς ἐδίωξε, οὔτε καὶ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντά Του. Καὶ ἀποτελεῖ μεγάλη δογματικὴ ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς ἐβάστασε τὰ ἁμαρτήματά μας, τὶς ἀστοχίες μας καὶ τὰ ἐγκλήματά μας ἐπάνω στὸ Σταυρό Του, ὥστε μὲ τὸ αἷμα Του νὰ μᾶς ἐξιλεώσει.

Ναί. Εἶναι ἀλήθεια. Τὸν Κύριο, κρεμασμένο ἐπάνω στὸν Σταυρό, δὲν τὸν κρατοῦσαν τὰ καρφιά, ἀλλὰ ἡ Ἀγάπη Του γιὰ ἐμᾶς. Τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς...

Χρειάζεται ἄραγε μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν Ἀποστολικὴ διδασκαλία νὰ θέτονται ἐρωτήματα γιὰ τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε ἀγάπη ποῦ ἐκφράζεται μὲ τὸ νὰ βαστάζουμε τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδύναμων ἀδελφῶν; Ἢ χρειάζεται νὰ τονίσουμε ὅτι ὅπως ἐμεῖς μὲ τὸν μεγεθυντικὸ φακὸ βλέπουμε τὰ δῆθεν ἀσθενήματα καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν μας, ἔτσι καὶ κάποιοι ἄλλοι παρατηροῦν τὰ ὄντως δικά μας ἀσθενήματα καὶ τὶς μεγάλες μας ἀδυναμίες;

Ἀλλὰ καὶ μόνο ἡ τελευταία αὐτὴ διαπίστωση εἶναι ἱκανὴ νὰ μᾶς κάνει ὥστε στὴν ψυχή μας νὰ ἀνθίσει ἡ Ἀγάπη καὶ νὰ καρποφορήσει ὅλους της τοὺς καρπούς.

Ἀγαπητοί μου. Τὸ νὰ προτιμᾶ κανεὶς ἀκόμα καὶ νὰ ἀδικηθεῖ γιὰ νὰ βοηθήσει τὸν ἀδελφό του, τὸ νὰ δείχνει δηλαδὴ στὴν πράξη τὴν Ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ, αὐτὸ ἀποτελεῖ μία πράξη ποὺ δὲν πειθαρχεῖ στοὺς κανόνες τῆς λογικῆς καὶ τῆς «κοινωνικῆς ἀριθμητικῆς».

Ἀγάπη διαιρούμενη, πολλαπλασιάζεται. Καὶ ὅσο περισσότερο τὴ μοιράζεσαι, τόσο καὶ πληθαίνει. Καὶ ἐπίσης ὅσο σπάταλα τὴν προσφέρεις, τόσο πλουσιοπάροχα ἐπανέρχεται μέσα στὴν καρδιά σου.

Ἂς δοκιμάσουμε λοιπὸν στὴν πράξη αὐτὰ τὰ «ἀνώτερα Μαθηματικὰ» καὶ θὰ διαπιστώσουμε στὴν πράξη πλέον πόσο εὔκολα ὀμορφαίνει ἡ ζωή μας καὶ πόσο ἀπαστράπτει ἡ Ἐκκλησία μας, ὄχι βεβαίως ἀπὸ τὸν ὑλικὸ πλοῦτο (ποὺ πολλὲς φορὲς ἀποτελεῖ μεγάλο πειρασμό), ἀλλὰ τὸν πνευματικό. Τὸν πλοῦτο τῶν παιδιῶν της.

Ἀμήν.