Τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ πηγὴ ἀγάπης καὶ οἰκοδομῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 
ΣΤ' Ματθαίου

(Ρωμ. ΙΒ΄ 6-14)

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὸ σημερινό μας Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἔχει στρέψει τὸ λόγο του στὰ ποικίλα χαρίσματα τὰ ὁποῖα ἀναπτύσσονται στὸν χῶρο τῆς λατρευτικῆς κοινότητας τῆς ἐν Ρώμη Ἐκκλησίας. Ὁ θεόπνευστος λόγος του εἶναι καθοδηγητικὸς καὶ ἐποικοδομητικὸς καὶ ὁ θεολογικός του «λυρισμὸς» τόσο ἔντονος καὶ ρυθμικός, ποὺ τελειώνοντας τὸ ἀνάγνωσμα, αἰσθάνεται κανείς, πλὴν τῶν ἄλλων, νὰ ἔχει διαβάσει ἕνα ποίημα τῆς Χάριτος.

Ὅπως λοιπὸν γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἀλλὰ καὶ ὅπως ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία βιώνει εἰκοσιένα τώρα αἰῶνες, οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε χαρίσματα. Ποικίλα χαρίσματα τὰ ὁποῖα δωρίζονται «ἐκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων, γιὰ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος».

Καὶ φυσικά, ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζουμε, ὅτι οἱ δωρεὲς αὐτὲς ποὺ ἀποτελοῦν τὰ Χαρίσματα, τὰ λαμβάνουμε «ἐν σπέρματι» κατὰ τὴν εὐλογημένη ὥρα τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καὶ συγκεκριμένα διὰ τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Χρίσματος, τὸ ὁποῖο τελεῖται ἀμέσως μετὰ ἀπὸ τὸ Βάπτισμα.

Τονίζουμε τὸν ὄρο «ἐν σπέρματι», ὅταν λαμβάνουμε τὰ Χαρίσματα, διότι εἶναι ἀνάγκη, προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ τῆς ἐνηλικιώσεως τοῦ πιστοῦ, τὰ δῶρα αὐτὰ τῆς Χάριτος νὰ καλλιεργοῦνται καὶ νὰ αὐξάνουν, ἀφοῦ αὐτὸ ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκριβῶς μελετοῦμε καὶ στὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων. (Ματθ. ΚΕ΄ 14-30).

Καὶ εἶναι τόσα τὰ Χαρίσματα καὶ οἱ δωρεές, ποὺ ὁ ἄνθρωπος μένει ἐκστατικὸς μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ δὲ Ἀποστολικὸς λόγος, μᾶς ἀναφέρει ὁρισμένα βασικὰ ἐξ αὐτῶν, δίχως βεβαίως καὶ νὰ ἑξαντλῆται ὁ κατάλογος καὶ οἱ χαρισματικὲς καταστάσεις. Αὐτὸ μάλιστα φαίνεται πολὺ καθαρὰ καὶ στὴν...
Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, ὅπου ἐκεῖ ὄχι μόνο καταγράφεται δέσμη Χαρισμάτων, ἀλλὰ ἀποκαλύπτεται ἡ φύσις, οἱ ποικίλες διαφορὲς καὶ ἐκφάνσεις, μὰ κυρίως ὁ σκοπὸς τῶν Χαρισμάτων.

Πρὶν ὅμως γίνει λόγος γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χαρισμάτων, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐπισημάνουμε κάτι σοβαρό.

Ὅτι δηλ., ὅπως σὲ ὅλα τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ἐὰν δὲν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, κινδυνεύει τὴ συνεργεῖα τοῦ ἐχθροῦ, νὰ ἔχει τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα, ἔτσι καὶ στὸ κεφάλαιο αὐτὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, στὰ Χαρίσματα δηλ., ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος, ἀντὶ τῶν θετικῶν, νὰ ἔρθουν ἀρνητικὰ τὰ ἀποτελέσματα. Καὶ δυστυχῶς, τοῦτο τὸ βλέπει κανεὶς ὄχι μόνο στὴν καθημερινότητα, ὅπου ἀκόμα καὶ σὲ πνευματικοὺς χώρους, λόγω ἐπιπολαιότητας ἢ ἀπροσεξίας, ἀναφύονται τὰ «ἀγκάθια» τῶν παρεξηγήσεων καὶ ἴσως καὶ τῆς διασπάσεως, ἀλλὰ τὸ παρατηρεῖ κανεὶς ξεκάθαρα καὶ ἀποκαλυπτικὰ καὶ πάλι ἀπὸ τὴν γραφίδα τοῦ Ἀπ. Παύλου στὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ καὶ στὸ ΙΓ΄ κεφάλαιο, στὸ τμῆμα αὐτὸ ποὺ ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς «ὁ ὑπέροχος ὕμνος τῆς ἀγάπης».

Συγκλονίζεται κανεὶς στὴν κυριολεξία ὅταν διαπιστώνει τὴν τραγικὴ ἀλήθεια, ὅτι ἀκόμα καὶ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου καὶ τῶν οὐρανῶν ἐὰν ὁμιλεῖ, τοῦ λείπει ὅμως ἡ ἀγάπη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα «κύμβαλον ἀλαλάζον». Καὶ ἀκόμα, ὅτι καὶ αὐτὸ τὸ μαρτύριο, ἄνευ τῆς ἀγάπης, δὲν φέρει καμμία ἀπολύτως ὠφέλεια.

Ἔτσι λοιπόν, στὴν διάσταση αὐτὴ τῆς πραγματικότητας, ὁ Ἀπόστολος, στὴ συνέχεια τοῦ ἀναγνώσματος, ὑποδεικνύει τὸν τρόπο ἀσκήσεως τῶν Χαρισμάτων μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Δὲν εἶναι βεβαίως ὁ τρόπος τοῦ κλεισίματος στὸν ὑποκειμενισμὸ καὶ ἡ περιχαράκωση τοῦ ἐγωϊσμοῦ, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρωτίστως ἡ ἁγνὴ καὶ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη ποὺ ἐκφράζεται παντιοτρόπως.

Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη, φίλοι μου, δὲν εἶναι μία ἁπλὴ ὑπόθεση ποὺ ξεκινᾶ καὶ αὐξάνεται ἀπὸ μόνη της, καὶ χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τοῦ προσώπου.

Ἡ ἀρετὴ αὐτὴ γιὰ νὰ καρποφορήσει ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴ σπουδὴ καὶ τὴν ἐπιμέλεια, αὐτοῦ ὁ ὁποῖος τὴν αἰσθάνεται καὶ θέλει νὰ τὴν ἀσκήσει. Γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ θεόπνευστος λόγος ζητᾶ ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Σώματος, νὰ γίνονται πάντοτε δραστήριοι καὶ νὰ ἀποδιώκουν τὴν κατάρα τῆς ὀκνηρίας.

Νὰ εἶναι δηλ. οἱ πιστοὶ γεμάτοι ἀπὸ τὸν εὐλογημένο ζῆλο καὶ νὰ μὴ διαφεύγει ποτὲ ἀπὸ τὴν ὀθόνη τῆς συνειδήσεως, ὅτι σὲ τελευταία ἀνάλυση, διὰ τῶν Χαρισμάτων ποὺ ἔχουν λάβει δωρεὰν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν ὑπηρετοῦν μόνον ἀνθρώπους, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς τὸν ἴδιο τὸν Κύριο!

Χρειάζεται ἄραγε νὰ τονισθεῖ ὅτι ἡ διακονία αὐτή, μέσω τῶν Χαρισμάτων, πρέπει νὰ πραγματοποιεῖται ὄχι μὲ βαριὰ καρδιά, ἀλλὰ μὲ τὴν σοβαρὴ ἀνιδιοτέλεια, τὴν ὄμορφη ἁπλότητα καὶ τὴν εὐλογημένη χαρά;

Πόσο δίκαιο εἶχε μία ψυχὴ κάποτε, ὅταν μετὰ ἀπὸ μία ἐπίσκεψη «παρηγοριᾶς» ποὺ δέχθηκε ἀπὸ κάποια πρόσωπα, εἶπε: «Καλύτερα νὰ μοῦ ἔλειπε ἡ ἐπίσκεψή τους. Ὄχι μόνο δὲν μὲ ἀνάπαυσαν, ἀλλὰ μὲ τὴν ¨ἀγάπη¨ τους, μοῦ στράγγιξαν τὴν καρδιὰ»

Γι΄ αὐτὸ λοιπόν, ἐπιβάλλεται ὄχι μόνο νὰ μᾶς ἀρέσει ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ νὰ μᾶς σαγηνεύει καὶ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας, ποὺ δὲν κρύβεται, παρὰ μέσα στὴν ταπείνωση καὶ στὴν εἰλικρινῆ ἀγάπη.

Κι ἂς μὴ ἰσχυριστεῖ τώρα κανείς, ὅτι αὐτὰ ἀποτελοῦν ψιλὰ γράμματα καὶ ξεπερασμένη μορφὴ ἠθικισμοῦ, διότι στὴ βάση αὐτῆς τῆς ἀγάπης, τῆς ἐν Χριστῷ ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀποστολικῆς ἁπλότητας, στηρίζεται ὁλόκληρο τὸ οἰκοδόμημα τῶν πνευματικῶν Χαρισμάτων.

Ἑπομένως, μόνο ἠθικισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ λογισθεῖ ἡ ἐν ταπεινώσει ἀγάπη...

Μὲ χαρὰ λοιπὸν καὶ οὐράνια ἀγαλλίαση θὰ ξεκινοῦμε, ἀλλὰ καὶ θὰ ὁλοκληρώνεται ἡ ἐν Χριστῷ διακονία πρὸς τοὺς ἀδελφούς.

Μὲ χαρὰ ποὺ ἀνθίζει ἐπάνω στὸν κορμὸ τῆς ἐλπίδας, ὅτι θὰ ἀπολαύσουμε τὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Γὶ΄αὐτὸν δὲ τὸν λόγο, θὰ δείχνουμε καὶ τὴν ἀναγκαία ὑπομονὴ στὶς βέβαιες θλίψεις τῆς ζωῆς καὶ συνάμα ἐπιμονὴ στὴν καρτερικὴ προσευχή.

Καὶ τὸ καταστάλαγμα ὅλων αὐτῶν; Μά, ἡ συγχωρητικότητα πρὸς τοὺς «ἐχθροὺς» καὶ ἰδίως τὰ καλὰ λόγια γιὰ ὅσους ἐπιζητοῦν τὸ «κακό» μας. Ναί, τὰ καλὰ λόγια ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς κακολογοῦν καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, τὰ ὁποία ἀποτελοῦν τὸ ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο τῶν αὐθεντικῶν Χαρισμάτων καὶ πρωτίστως τῆς ἰσορροπημένης πνευματικῆς ζωῆς.

Ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχουν μὴ Χαρισματοῦχοι μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει λάβει τὰ Χαρίσματά του, ἀρκεῖ νὰ τὰ ἀνακαλύψουμε καὶ στὴ συνέχεια μὲ συνειδητὸ ἀγώνα νὰ τὰ καλλιεργήσουμε.

Βεβαίως, μπορεῖ ὁ ἕνας νὰ ἔχει φανερὰ τὰ Χαρίσματα, ἐνῶ ὁ ἄλλος νὰ τὰ φέρει κρυφὰ καὶ μυστικά, τὰ ὁποία ὅμως νὰ ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ποὺ ἀπὸ τὸν κόσμο γίνονται ζηλευτά.

Δὲν ὑπάρχει ὅμως κανένας ἀπολύτως λόγος νὰ δημιουργοῦνται πικρίες καὶ στενοχώριες, τὶς ὁποῖες ἐκμεταλλεύεται ὁ πονηρὸς καὶ φέρει στὴν καρδιὰ σύγχυση καὶ ταραχή.

Σημασία ἔχει ὅτι ὁ καθένας, ἀναλόγως βεβαίως τῆς ἰδιοσυγκρασίας καὶ τῆς Χάριτος (ὅπως τονίζει καὶ ὁ Μ.Βασίλειος), διαθέτει τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖ ποὺ θὰ πρέπει νὰ σταθοῦμε, δὲν εἶναι τόσο τὸ τί Χάρισμα διαθέτουμε, ἀλλὰ αὐτὸ ἢ αὐτὰ ποὺ διαθέτουμε, νὰ τὰ αὐξάνουμε ποικιλοτρόπως καθόλον τὸν χρόνον τῆς ζωῆς μας.

Ὁ Δωρεοδότης Κύριος, δὲν θὰ μᾶς ζητήσει λόγο γιὰ τὸ τί εἴχαμε, ἀλλὰ γιὰ τὸ πῶς καὶ γιὰ ποιὸ σκοπὸ ἀξιοποιήσαμε αὐτὰ ποὺ μᾶς χάρισε. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τὸ ἔχουμε πάντοτε κατὰ νοῦ καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχουμε τόση πίστη καὶ τόσα χαρίσματα, ὥστε νὰ μετακινοῦμε βουνά, ἀλλὰ ἂν μᾶς λείπει ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σύνδεσμος αὐτῆς, τότε ὑπάρχει κίνδυνος, τὰ βουνὰ ποὺ μετατοπίζουμε, ἀλλοίμονο, νὰ κλείσουν τὸν δρόμο τῶν ἄλλων. 

Αμήν.