Δεκαπενταύγουστος (Ἱστορία γιὰ παιδιὰ)

-Γιαγιά, πάλι θὰ τραγουδᾶνε οἱ κυρίες;

Ὁ Μανολάκης κρατοῦσε τὸ χέρι τῆς γιαγιᾶς καθὼς ἀνηφορίζανε γιὰ τὸ μοναστήρι… Τὰ κυπαρίσσια καὶ τὰ πλατάνια τραγουδοῦσαν ψιθυριστὰ μέσα στὶς φυλλωσιές τους κι ἡ δροσιὰ τοὺς ἀνακούφιζε τὴ γιαγιὰ καὶ τοὺς ἄλλους προσκυνητὲς στὸ αὐγουστιάτικο ἀπομεσήμερο. Κι ὁ Μανολάκης ἔπαιζε κρυφτὸ μὲ τὶς ἡλιαχτίδες ἀνάμεσα στὶς σκιὲς τῆς φυλλωσιᾶς…

- Δεκαπέντε μέρες, μέχρι τὴ γιορτὴ τῆς Κοίμησης τῆς Παναγιᾶς μας κάνουμε Παρακλήσεις κάθε μέρα, τὴ μεγάλη καὶ τὴ μικρή. Ἡ Παναγιὰ εἶναι μάνα, Μανολάκη μου, ἀγαπημένη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τὴν παρακαλοῦμε ὅλοι μας ἀλλὰ οἱ μανοῦλες περισσότερο…

- Ἐσὺ γιαγιά, εἶσαι γιαγιά…

Ἡ γιαγιὰ βοήθησε τὸν Μανολάκη νὰ καταλάβει πὼς ἡ γιαγιὰ ἦταν μανούλα δύο φορές, γιατί τὰ παιδάκια της εἶχαν γίνει κι αὐτὰ μανούλες  καὶ μπαμπάδες…

Τὰ κεράκια ἔλαμπαν στὴν ἀσβεστωμένη ἐκκλησία καὶ οἱ… κυρίες πάλι ἀκούγονταν νὰ «τραγουδᾶνε» πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς ψάλτες.

-  Πολλοὶ τὴν ἀγαποῦσαν τὴν Παναγία, γιαγιά, καὶ εἶναι μαζεμένοι γύρω ἀπὸ τὸ κρεβάτι της. Εἶδες ὅμως ποῦ ὁ Χριστὸς κρατάει κι ἕνα μωράκι στὴν ἀγκαλιά Του;

Στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς ὁ Μανολάκης κρατοῦσε τὴ γιαγιὰ σφιχτά, γιατί ἦταν ἀπότομος ὁ κατήφορος καὶ φοβόταν νὰ μὴ στραβοπατήσει…

- Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Ἄγγελοι προσκύνησαν  τὴν Κοίμησή της, γιατί εἶναι ἡ Μάνα τους ποὺ πῆγε στὸν οὐρανό…

Ἡ γιαγιὰ κατάλαβε πὼς ὁ Μανολάκης σκεφτόταν τὴν εἰκόνα τῆς Κοίμησης, ποὺ προσκύνησαν…

- Τὸ μωράκι ποὺ κρατάει ὁ Χριστὸς μας εἶναι ἡ ἁγνὴ ψυχούλα τῆς Παναγιᾶς μας, τῆς μανούλας μας!

Τὸ ροδαλὸ δειλινὸ ἁπλωνόταν...

βασιλικὰ στὸν αὐγουστιάτικο οὐρανό, καθὼς ἡ βεράντα τῆς γιαγιᾶς τοὺς περίμενε… Τὸ γλυκὸ κεράσι μὲ τὸ παγωμένο νερὸ ἦταν κιόλας σερβιρισμένο. Βέβαια ὁ Μανολάκης περίμενε σοκολατίτσες ἀπὸ τὸν παππού, ἀλλὰ ἤξερε πὼς τὶς δεκαπέντε αὐτὲς μέρες ἦταν νηστεία. Ἡ γιαγιὰ ἔλεγε πὼς τὸ νὰ νηστεύουμε ἀπὸ φαγητὰ ποὺ μᾶς ἀρέσουν, μᾶς βοηθάει νὰ «νηστεύουμε» κι ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες μας καὶ νὰ προσευχόμαστε πιὸ πολὺ στὴν Παναγιά μας καὶ νὰ τὴ νιώθουμε μάνα μας.

-  Καλό βέβαια εἶναι νὰ σκεφτόμαστε κι αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ὅσα καλὰ ἔχουμε ἐμεῖς, νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε πιὸ πολύ…

Ὁ Μανολάκης δὲν τὰ πολυκαταλάβαινε ὅλα αὐτά, ὅμως ἡ ἀγάπη τῆς γιαγιᾶς τὰ ταχτοποιοῦσε ὅλα μέσα του καὶ δὲν ἤθελε νὰ τῆς ἀρνηθεῖ.

Τὸ αὐγουστιάτικο φεγγάρι μεγάλωνε κάθε μέρα πιὸ πολὺ στὸν οὐρανό…

-Αὔριο πάλι…, σκέφτηκε ὁ Μανολάκης.

Δ.Σ.

Πεμπτουσία