Ἀττίλας 2: Ὁ χρόνος σταμάτησε στὶς 14 Αὐγούστου

Ἦταν παραμονὴ τῆς Παναγιᾶς, 14 Αὐγούστου. Οἱ τριμερεῖς διαπραγματεύσεις εἶχαν ναυαγήσει ἀπὸ τὰ ξημερώματα στὶς 3:30 π.μ.. Σύμφωνα μὲ τὴν βουλευτὴ τῆς ΝΔ, Σοφία Βούλτεψη, ὅλα αὐτὰ δὲν συμβαίνουν στὴν πραγματικότητα, ἀφοῦ συνέβησαν στὶς 20 Ἰουλίου, πρὶν ἐπιστρέψει ὁ Καραμανλής. Ὅμως στὴν πραγματικότητα συμβαίνουν. Μάλιστα μία μόλις ὥρα μετά, τὰ τουρκικὰ ἀεροσκάφη θὰ βομβαρδίζουν τὴν Λευκωσία, τὴν Ἀμμόχωστο καὶ ἄλλα μέρη τῆς Κύπρου. Λίγες ὧρες μετὰ τὰ τουρκικὰ τεθωρακισμένα θὰ ἀνελάμβαναν δράση.

Ἡ ἀντίδραση τῶν Ἀθηνῶν μοναχὰ ὡς μηδενικὴ μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ, ἀφοῦ ὁ Καραμανλὴς εἶναι ἀποκλειστικὰ ἀπασχολημένος νὰ μετακινεῖ μονάδες μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, φοβούμενος τοὺς στρατιωτικούς. Αρχηγοί τῶν Ἔνοπλων Δυνάμεων ἦταν οἱ ἴδιοι ὅπως καὶ τότε στὴν πρώτη εἰσβολὴ στὴν Κύπρο. Οι ἴδιοι ἄνθρωποι τῆς μεταπολίτευσης, στὶς ἴδιες ἀκριβῶς θέσεις. Ἡ ἀποστολὴ ἐπίσης ἡ ἴδια. Νὰ μὴν κάνουν τίποτε!

Μὲ τὴν ἔναρξη τῶν τουρκικῶν ἐπιχειρήσεων τὸ «ἡ Κύπρος κεῖται μακρὰν» γίνεται ἀπὸ λόγος πρακτική. Οὐδεμία κίνηση τῶν Ἑλληνικῶν Στρατευμάτων δὲν παρατηρεῖται. Αὐτὸ ποὺ γιὰ τὸν Κίμωνα τὸ 450 π.Χ. ἦταν δυνατό, γιὰ τὴν κυβέρνηση Καραμανλὴ εἶναι ἀδύνατο. Ἡ Κύπρος προδίδεται γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς τῆς μεταπολίτευσης καὶ τοὺς ὑποτακτικούς τους.

Ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ τὸ «Ἀρχεῖο Καραμανλή», ἡ μοναδικὴ κίνηση τοῦ «κουφοῦ ἐθνάρχη» θὰ ἦταν ἡ ἀκόλουθη:...

«Τὸ πρωὶ τῆς 11ης Αὐγούστου (1974) ἐπληροφορούμην ὅτι δυνάμεις ἐλεγχόμεναι ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδην ἐπρόκειτο τὸ βράδυ τῆς ἰδίας ἡμέρας νὰ ἐπιχειρήσουν πραξικόπημα(…). Εἶπον εἰς τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν Ἐπιτελείων ὅτι εἶναι ζήτημα ἀξιοπρεπείας καὶ δι’ ἐμὲ καὶ δι’ αὐτοὺς νὰ ἐξουδετερώσουν ἐντός τῆς ἡμέρας τὰ καρκινώματα αὐτὰ ἢ ἄλλως νὰ παραιτηθοῦν. Τοὺς ἔταξα προθεσμίαν ἕως τὰς 2 μ.μ. διὰ νὰ μοῦ εἴπουν ἐὰν ἀναλαμβάνουν ἢ ὄχι τὴν εὐθύνην αὐτὴν καὶ τοὺς ἐδήλωσα ὅτι ἐὰν δὲν συνεμορφώνοντο θὰ ἤμην ὑποχρεωμένος ἢ νὰ παραιτηθῶ ἢ νὰ καλέσω ἐντός τῆς ἡμέρας τὸν λαὸν εἰς τὴν Πλατείαν Συντάγματος καὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ αὐτὸν νὰ κάμει αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνοι θὰ ἠρνοῦντο ἢ δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ μοῦ ἐξασφαλίσουν -δηλαδὴ νὰ ἐξουδετερώσει τοὺς συνωμοτοῦντας κατὰ τῆς κυβερνήσεως καὶ τοῦ λαοῦ» («Ἀρχεῖο Καραμανλή», τ. 8ος, σ. 68).

Ἡ ὅποια ἄμυνα τῶν Ἑλληνικῶν Δυνάμεων δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει πολύ, ἀφοῦ οἱ ἑλληνικὲς ἀντιδράσεις περιορίζονται στὸν διπλωματικὸ τομέα. Ἡ «δημοκρατία» κοιτάει νὰ προστατεύσει τὸ «τομάρι» της τὴν ὥρα ποὺ στὴν Κύπρο χιλιάδες ἀμάχων δολοφονοῦνται ἐν ψυχρῶ καὶ Ἑλληνικὴ Γῆ καταλαμβάνεται ἀπὸ τὸν τοῦρκο κατακτητή.

Τὸ πρωὶ τῆς 14ης Αὐγούστου δίδεται ἡ μάχη στὶς «Θερμοπύλες» τῆς Κύπρου, στὸ στρατόπεδο τῆς ΕΛΔΥΚ. Τὰ παλικάρια τῆς ΕΛΔΥΚ πολέμησαν λίγοι ἐναντίον πολλῶν καὶ καλύτερα ἐξοπλισμένων τούρκων, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζονταν ἀπὸ πυροβολικὸ καὶ ἀεροπορία. Οἱ τοῦρκοι πραγματοποιοῦν ἀλλεπάλληλες ἀποτυχημένες ἐπιθέσεις ποὺ ὡς μόνο τους ἀποτέλεσμα ἔχουν ἑκατοντάδες νεκρούς. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα τὸ ἴδιο.

Ἡ 16η Αὐγούστου ἔμελε νὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία ἡμέρα μάχης στὸ στρατόπεδο τῆς ΕΛΔΥΚ. Ἀπὸ τὸ πρωὶ τὸ τουρκικὸ πυροβολικὸ καὶ ἡ ἀεροπορία ἔριχναν βόμβες ὅλων τῶν εἰδῶν καὶ τῶν διαμετρημάτων στὸ χῶρο τοῦ στρατοπέδου. Οἱ λιγοστοὶ ὑπερασπιστὲς του ἀτρόμητοι περίμεναν τὶς τουρκικὲς δυνάμεις νὰ ἔρθουν. Στὶς 12 ἡ ὥρα δύο τουρκικοί τεθωρακισμένοι σχηματισμοὶ ἑτοιμάζονται γιὰ τὴν τελευταία ἐπέλαση στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων. Το πνεῦμα ποὺ διακατεῖχε τοὺς Ἕλληνες τὸ φανερώνει ἡ στιχομυθία ἑνὸς Λοχία μὲ τὸν Λοχαγὸ Σταυριανάκο, τὴν ὁποία καὶ παραθέτουμε, ὅπως τὴν διηγήθηκε ὁ ἴδιος καὶ τὴν βρήκαμε στὴν ἰστοσελίδα τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ:

«Δὲ μοῦ λές, κύριε Λοχαγὲ ἐμεῖς ἐδῶ οἱ λίγοι, τί κάνουμε; Τί παριστάνουμε; Τοὺς 300 τοῦ Λεωνίδα; Γιατί ὅσο καὶ νὰ ἀντέξουμε, ὅσο καὶ νὰ κρατήσουμε, σὲ κάποια στιγμὴ θὰ πέσουμε».

Καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπάντησε:

«Ἄκουσε νὰ σοὺ πῶ Λοχία. Εἴμαστε Ἕλληνες Στρατιῶτες, ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα καὶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ πέσουμε μέχρι ἑνός. Τὰ ἅρματα θὰ περάσουν ἀπὸ πάνω μας».

Αὐτὸς ἦταν ὁ Λοχαγὸς Σταυριανάκος.

Λίγο ἀργότερα, σηκώθηκε ἀπὸ τὴ θέση μάχης ποὺ κατεῖχε γιὰ νὰ ἐξουδετερώσει πολυβολητὴ ἐπερχόμενου τουρκικοῦ ἅρματος. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὸν βρῆκε τὸ φονικὸ βλῆμα.

Ἡ μάχη συνεχίστηκε γιὰ πολλὲς ὧρες ἀκόμα μὲ τοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες νὰ μάχονται ὡς νέοι Σπαρτιάτες. Λίγοι ἐναντίον πολλῶν. Μὲ τὶς ξιφολόγχες τους νὰ προσπαθοῦν νὰ σταματήσουν τὰ ἅρματα. Τὸ ἕνα κύμα τῶν τούρκων διαδέχεται τὸ ἄλλο καὶ οἱ τοῦρκοι ἔχουν τρομαχτικὲς ἀπώλειες.

Τὸ ἀπόγευμα τῆς 16ης Αὐγούστου ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς μεγάλης μάχης, τῶν νέων Θερμοπυλῶν τοῦ Ἔθνους θὰ πέσει. Οἱ βάρβαροι θὰ περάσουν, χάριν στὴν προδοτικὴ στάση τῆς κυβερνήσεως Καραμανλῆ. Αν τόσοι λίγοι κατάφεραν νὰ κρατήσουν μία δυσανάλογα μεγάλη δύναμη γιὰ τόσο πολύ, χωρὶς ἐνισχύσεις καὶ ὑποστήριξη, μποροῦμε ὅλοι νὰ συμπεράνουμε ποιὰ θὰ ἦταν ἡ κατάληξη τῶν δύο τουρκικῶν εἰσβολῶν, ἂν καὶ στὶς δύο περιπτώσεις δὲν εἶχαν ἐπέμβει οἱ πολιτικοί τῆς «δημοκρατίας». Τήν μία φορὰ μὲ τοὺς συνωμότες ἀρχηγοὺς τῶν ἐπιτελείων καὶ τὴν δεύτερη φορὰ κυβερνώντας εὐθέως, μὲ τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους στὶς ἴδιες θέσεις. 

πηγὴ