30 Μαΐ 2013

Γιὰ νὰ σπάσεις τὶς ἁλυσίδες σου, πρέπει νὰ γίνεις ἐκεῖνος ποὺ κάποτε ἤσουν...


Νὰ ‘μαστε λοιπὸν πάλι ἐσὺ κι ἐγώ, καθισμένοι ἀντίκρυ νὰ μιλᾶμε γιὰ τὶς ἁλυσίδες ποὺ ἀφήσαμε νὰ μᾶς φορέσουν, νὰ κοιτάζουμε τὰ συρματοπλέγματα καὶ τὸν τοῖχο ποὺ χτίζουνε ὁλόγυρά μας γιὰ νὰ μᾶς κλείσουν σὲ μία ἀνώνυμη φυλακή, νὰ βρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀλληλο-σκοτωθοῦμε, ἐπειδὴ μᾶς διαβάλουν οἱ σπιοῦνοι τῶν δημίων μας, ἐπειδὴ ἐπιλέξαμε νὰ μένουμε στὸν μικρόκοσμο τῶν προσωπικῶν μας συμφερόντων, ἐπειδὴ συνεχίζουμε –ὡς ἄλογα ὄντα- νὰ κοιτάζουμε τὸ δέντρο, νὰ ψάχνει ἡ ματιά μας ἐκεῖ ποὺ μᾶς δείχνει τὸ δάχτυλο καὶ νὰ πιστεύουμε στὰ λόγια ἐκείνων ποὺ κάνανε σχέδια γιὰ τὸ πὼς νὰ γίνουμε δικοί τους σκλάβοι.
Νὰ ἤξερες ὅμως ἀδελφέ, πόσο καλό μας ἔκαναν μὲ ὅλα ἐτοῦτα οἱ μίσθαρνοι ἐφιάλτες ποὺ μᾶς κατατρώγουν τὰ σωθικά, ποὺ λαχταρᾶνε στὸ τέλος νὰ μᾶς κομματιάσουν τὴν ψυχὴ καὶ νὰ μᾶς κάνουνε κατάδικούς τους…
Αὐτὲς οἱ ἀόρατες ἁλυσίδες ποὺ ἔχουμε στὰ πόδια καὶ στὸ νοῦ, ἐτοῦτα τὰ συρματοπλέγματα καὶ ὁ τοῖχος ποὺ κάθε μέρα θεριεύει γιὰ νὰ μᾶς κλείσει ἀκόμη καὶ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ οὐρανοῦ μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς βυθίσει στὸ ἀπόλυτο σκοτάδι, εἶναι ἡ πρόκληση ποὺ ἔχουμε μπροστά μας, εἶναι τὸ....

 μέτρο ποὺ πρέπει σήμερα νὰ ξεπεράσουμε.
Οἱ ἁλυσίδες αὐτὲς εἶναι ὁ στόχος ποὺ καλούμαστε νὰ ὑλοποιήσουμε σπάζοντας τές, τὰ συρματοπλέγματα καὶ ὁ τοῖχος εἶναι τὸ ἐμπόδιο ποὺ πρέπει νὰ ὑπερβοῦμε γιὰ νὰ γίνουμε καλύτεροι, γιὰ νὰ ξαναβροῦμε τὸν δρόμο τοῦ αὐτονόητου ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν σκοπό μας, σὲ ἐκεῖνο τὸ καλύτερο αὔριο ποὺ θέλουν νὰ μᾶς κλέψουν…
Κι ἂν στὴ σκέψη αὐτὴ φοβᾶσαι, μὴν δειλιάζεις πατριώτη. Δὲν εἶναι κακό. Ὁ φόβος δείχνει πὼς σκέφτεσαι, πὼς ὑπολογίζεις, πὼς σχεδιάζεις τί θὰ κάνεις ὅταν αὐτό σου ζητηθεῖ.
Κι ἂν δὲν μπορεῖς στὴν πρώτη γραμμὴ νὰ σταθεῖς, τότε μὴν γίνεις ἐμπόδιο, θεριεύοντας τοὺς σπόρους τῆς διχόνοιας ποὺ σπείραν ἀναμεταξύ μας. Μὴν σταθεῖς ἐμπόδιο σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ πρόθυμα θὰ τολμήσουν νὰ παλέψουν μὲ ὁρατὲς κι ἀόρατες δυνάμεις, γιὰ νὰ ξαναφέρουν τὸ χρῶμα, ποὺ θὰ θελήσουν νὰ ἀγωνιστοῦν στὸν ἀγώνα τὸν ὄμορφο καὶ τὸν ἱερὸ γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἀνθρώπινες ἀξίες, γιὰ νὰ ἔρθει ἐπιτέλους τὸ φῶς στὴ ζωή μας.
Μόνο, ποὺ ἕνα πράγμα μεγάλο πρέπει ὅλοι μας νὰ κάνουμε, γιὰ νὰ ἑτοιμαστοῦμε καθὼς πρέπει, γιὰ νὰ πάρουμε πίσω ὅσα μᾶς πῆραν, γιὰ νὰ ξανὰ-βαδίσουμε περήφανοι στὰ χώματα ἐτούτης τῆς πατρίδας.
Πρέπει νὰ ξαναβροῦμε τὶς ἀξίες ποὺ ξεχάσαμε, πρέπει νὰ ἀγκαλιαστοῦμε μὲ ὅσα οἱ πατεράδες μᾶς εἶχαν σὰν ὁδηγό, πρέπει νὰ ξαναβροῦμε τὸν δικό μας δύσκολο, ἐλεύθερο καὶ περήφανο δρόμο στὴ ζωή. Πρέπει νὰ ξαναγίνουμε ἄνθρωποι κι ὄχι ἀριθμοί, ὅπως μᾶς κάνανε ἐτοῦτοι.
Πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὶς πέτρες ποὺ μᾶς φορτῶσαν καὶ νὰ ἀδελφωθοῦμε, γιατί σὰν ἔρθει ἡ στιγμή, στὴν πρώτη γραμμὴ σὰν θὰ ταχθοῦμε, ἴσοι πρέπει νὰ εἴμαστε ὅλοι καὶ νὰ ἔχουμε πίστη στοὺς ἁγίους μας, στὴν Παναγιὰ καὶ στὸν Θεό μας, γιατί μονάχους δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουνε σὰν τὰ ἅγια καὶ τὰ ὅσια της πίστης καὶ τῆς φυλῆς μᾶς ὑπερασπιστοῦμε. Ἐλεύθερούς μας θέλει ὁ δημιουργός μας, γιατί ἐλεύθερούς μας ἐφτίαξε καὶ ὄχι ὑπηρέτες. Ἐλεύθερούς μας θέλουν οἱ ἀγγέλοι γιὰ νὰ γιορτάσουνε μαζί μας τὴ νίκη μας ἀπέναντι στοὺς δαίμονες ποὺ θέλουν τὴν ζωὴ –μὰ πιότερο, τὴν ψυχή- μας νὰ ἁρπάξουν.
Λοιπόν, τί λές;
Θὰ διώξουμε τὴν ἀρρώστια ποῦ ὁρίζει σήμερα τὶς ζωές μας; Θὰ διώξουμε τοὺς δαίμονες ποῦ μᾶς κρύβουνε τὸ φῶς;
Θὰ διώξουμε τὸν φόβο ποὺ στὴν ψυχή μας μὲ τέχνη περίσσια βάλαν ἐκεῖνοι ποὺ καὶ στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχὴ μᾶς θέλουν νὰ μᾶς φορέσουν ἁλυσίδες;
Θὰ βάλουμε τοὺς παλιάτσους ποῦ μᾶς διαφεντεύουν, νὰ κλάψουνε πάνω ἀπὸ τοὺς τάφους ποῦ κάνανε γιὰ ἐμᾶς;
Σὲ ἐσένα ἡ ἀπόφαση ἐτούτη εἶναι. Κι ἐγὼ μαζί σου, στὸ πλευρό σου θὰ σταθῶ. Γιατί, κοινὴ μοίρα μᾶς δένει σὲ ἐτούτη τὴν ζωή, ἀφοῦ κοινὴ ἡ πατρίδα ποὺ μᾶς γέννησε καὶ ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ μᾶς ἐφτίαξε ἄντρες γιὰ νὰ τῆς σταθοῦμε στὰ δύσκολα καὶ νὰ μᾶς τιμήσει μετά…
Μὴν τὸ σκέφτεσαι πολύ. Γίνε αὐτὸς ποὺ κάποτε ἤσουνα, ἀκολοῦθα τὰ πατήματα τῶν πατεράδων σου, διῶξε ὅλη τὴ βρῶμα πού σου φορέσαν γιὰ νὰ φανοῦν τὸ λευκὸ καὶ τὸ γαλάζιο ποὺ τὰ λάβαρά σου κοσμοῦν…
Καὶ τότε, ἐσὺ κι ἐγώ, κι ὅλοι μαζί, θὲ νὰ χορέψουμε ἐκεῖνο τὸν ἀρχαῖο κι ὄμορφο χορὸ ποὺ τὸν ζηλεύουνε οἱ δαίμονες καὶ τὸν τραγουδοῦνε οἱ ἀγγέλοι, τὸν χορὸ τοῦ ἀγώνα γιὰ τὰ ἄγραφα καὶ μεγάλα, τὰ ὡραῖα ἰδανικά, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἤτανε κανόνας ζωῆς τῶν προγόνων μας, ὅλων ἐκείνων ἁπλόχερά μας ἔδωσε ὁ δημιουργός μας.
Ἄντε λοιπόν, μὴν τὸ ἀργοῦμε καὶ δίνουμε χαρὰ σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ μᾶς μισοῦν…
Ἄντε λοιπόν, κανένας δὲν θὰ σοὺ χαρίσει ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἴδιος θέλει νὰ σοὺ πάρει πρῶτος...
Ἄντε λοιπόν, ὁ πυρωμένος δρόμος ἐτοῦτος ἐσένα περιμένει γιὰ νὰ ἐξαγνιστεῖς, γιὰ νὰ γίνει τὸ σίδερο σπαθὶ ποὺ θὰ κρατήσεις στὰ δικά σου χέρια, γιὰ νὰ τιμήσεις καὶ νὰ τιμηθεῖς ἀπ' ὅσους πέρασαν καὶ ὅσους ἔρχονται, γιὰ νὰ μπορέσεις νὰ ξαναγίνεις ἄνθρωπος μὲ ὅλα ὅσα ἐτούτη ἡ λέξη μπορεῖ νὰ σημαίνει...

1 σχόλιο:

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.