Ἡ αἰώνια θυσία ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου

Γράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος,
Ἱεροκῆρυξ Ἱ. Μ. Δρ. Πωγωνιανής & Κονίτσης  
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Ε΄ Νηστειῶν

(Ἑβρ. Β΄ 11-14)

Ὅλο καὶ περισσότερο πλησιάζουμε πρὸς τὴν ἑβδομάδα τῶν ἀχράντων παθῶν.

Ὅλο καὶ περισσότερο συνειδητοποιοῦμε τὴν θυσία ποὺ πρόσφερε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς γιὰ τὴν δική μας σωτηρία. Καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, ἔχει ὁρίσει τὴν Ε΄ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θείας λατρείας, νὰ ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν θυσία τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ τελευταία θυσία τοῦ κόσμου.

Ἂς ποῦμε ὅμως πρῶτα δύο λόγια γενικῶς περὶ θυσίας.

Εἶναι ἀλήθεια, ποὺ καταγράφεται στὴν παγκόσμια ἱστορία, ὅτι ἀνέκαθεν οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονταν στὴν καρδιὰ τους τὸ βάρος μίας μεγάλης ἐνοχῆς.

Καὶ εἶναι ἐπίσης μεγάλη ἀλήθεια ὅτι τὸ δυσβάστακτο αὐτὸ βάρος, δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ ἀφαιρέσουν παρὰ μόνο μερικῶς, μέσω τῶν θυσιῶν. Μᾶλλον θὰ λέγαμε, οἱ θυσίες, ὅπου ἐγίνονταν σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γής, περισσότερο ἔκαναν τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθάνεται τὴν ἐνοχὴ καὶ τὴν ἀνάγκη τῆς λυτρώσεως, παρὰ τοῦ ἔδιναν τὴν ποθητὴ ἀνάπαυση ποὺ ζητοῦσε στὰ ἀπύθμενα βάθη τῆς ὑπάρξεώς του. Καὶ ἡ κατάσταση γινόταν τοσοῦτο μᾶλλον τραγική, ὅταν ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, διψώντας καὶ μὴ βρίσκοντας τὴ λύτρωση, ἔφτανε μέχρι τὶς ἀνθρωποθυσίες.

Ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μᾶς κάνει λόγο γιὰ τὴν...
θυσία τοῦ Ἄβελ. Τοῦ Ἄβελ, ὁ ὁποῖος θυσίασε μὲ πολὺ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τὰ πρωτότοκα τῶν προβάτων του γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς Αὐτόν. Ἀλλὰ καὶ σ' ὅλη τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων ποὺ ξετυλίγονται στὸν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, βλέπουμε τόσες καὶ τόσες θυσίες, ὅπως τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, καὶ τόσων ἄλλων Πατριαρχῶν, καὶ γενικῶς ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἦταν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅμως σκοπὸ εἶχε νὰ διακονήσει τὴν ἀνάγκη τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ὡς γνωστὸν ὁ Θεὸς εἶναι ἀνενδεὴς καὶ δὲν ἔχει καμιὰ ἀπολύτως ἀνάγκη.

Ἀνάγκη λοιπὸν ἀνθρώπινη, ποὺ ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, τόσο καὶ γινόταν ἐπιτακτικώτερη, ἕως ὅτου ἦλθε ἡ ὥρα τῆς λυτρώσεως καὶ τῆς εὐλογίας.

Ω, ἀδελφοί μου. Θὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε, τώρα μάλιστα ποὺ βλέπουμε τὰ πράγματα στὴ σωστή τους διάσταση, μέσα ἀπὸ τὸ φῶς τῆς χάριτος, ὅτι ἡ κατάσταση ἦταν περισσότερο φρικτὴ καὶ τρομερὴ ἀπ' ὅσο θὰ μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ καὶ ἡ πλέον τολμηρὰ φαντασία. Ἦταν τόση ἡ καταστροφὴ ποὺ ἐπέφερε ἡ παρακοὴ τῶν πρωτοπλάστων, καὶ τόση σὺν τῷ χρόνω ἡ ἀποστασία ποὺ ἐπαυξανόταν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ μᾶς ἐλευθερώσει καὶ νὰ μᾶς ἀνορθώσει κάποιο κτίσμα τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ.

Ὄχι κάποιο ζῶο, ἀπ' αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει τὸ ἱερὸ κείμενο, ὄχι κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλὰ οὔτε καὶ κάποιο πρόσωπο ἀπὸ τὸν ἀγγελικὸ κόσμο δὲν εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς χαρίσει τὴν ποθητή μας λύτρωση.

Αὐτὸ λοιπόν, ποὺ ἦταν φύση ἀδύνατον νὰ γίνει, πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Λυτρωτή μας. Ἀναλαμβάνει νὰ θυσιαστεῖ πρὸς χάριν ἠμῶν.

Σ' αὐτὴν λοιπὸν τὴν θυσία ἀναφέρεται τὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα τὴν τελευταία Κυριακὴ πρὸ τῶν Βαΐων.

Τὸ κείμενο ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ ποὺ θὰ ἀναγνωσθεῖ, εἶναι τόσο συγκλονιστικό, ποὺ αἰσθανόμαστε τὸν ἱερὸ συγγραφέα μὲ δάκρυα στοὺς ὀφθαλμοὺς νὰ ἀποτυπώνει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ποὺ μὲ δέος ἡ κάθε γενιὰ τῶν πιστῶν παραλαμβάνει, βιώνει σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καὶ ὡς πολύτιμη παρακαταθήκη τὴν μεταδίδει στὴν ἑπόμενη γενεά. Ὅτι δηλ. δὲν σωζόμαστε, παρὰ μέσω τῆς μοναδικῆς θυσίας τοῦ Λυτρωτοῦ μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ναί. Εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητο. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἐξασφάλισε γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστούς Του, λύτρωση ἀληθινὴ καὶ αἰώνια. Ἂς προσέξουμε φίλοι μου, διότι τὸ θέμα δὲν εἶναι ἁπλὰ συναισθηματικό, οὔτε πολὺ περισσότερο, κινεῖται στὸ χῶρο τῆς φαντασίας. Ἐπίσης, δὲν ἔχει νὰ κάνει ἡ ἀντικειμενικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ ἂν πιστεύουμε, ἢ ὄχι ἢ μὲ τὸ ἂν ἀποδεχόμαστε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἢ πάλι ἀναισθήτως ἀρνούμαστε αὐτόν.

Ἡ θυσία ἐπάνω στὸ Σταυρὸ εἶναι πραγματικὴ καὶ μοναδικὴ καὶ θέλοντας καὶ μὴ τὴν ἀντιμετωπίζουμε πραγματικὰ καὶ δυναμικά, εἴτε ἀποδεχόμενοι αὐτὴ καὶ ἄρα σωζόμαστε, εἴτε ἀρνούμενοι αὐτὴ καὶ χανόμαστε, δηλ. κολαζόμαστε.

Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον, τὸ πῶς κάποιοι ἄνθρωποι συγκινοῦνται ἀπὸ τόσα καὶ τόσα πράγματα, ἀνάξια λόγου ἀρκετὲς φορές, καὶ δὲν συγκλονίζεται ἡ καρδιά τους ἀπὸ τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, ραγίζει ἡ καρδιά μας ὅταν βλέπουμε νὰ θυσιάζεται κάποιος γονέας γιὰ τὸ παιδί του, ἢ κάποιος ἄνθρωπος γιὰ τὸν συνάνθρωπο. Καὶ ὄντως, τὰ περιστατικὰ αὐτὰ εἶναι ἄξια συγχαρητηρίων καὶ παραδειγματισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Ποιὰ ἀνθρώπινη ὅμως θυσία δύναται νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν αἰώνια θυσία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος προσφέρει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν του ὡς ὁ τελευταῖος κακοῦργος ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ;

Ὄχι λοιπὸν τὸ αἷμα τῶν ταύρων καὶ τῶν τράγων καὶ ἡ στάχτη τῆς δαμάλεως, μὲ τὰ ὁποία ράντιζαν οἱ ἀρχιερεῖς τὸν λαὸ τῶν Ἑβραίων, καὶ ποὺ πρόσφεραν ἁπλῶς ἕνα ἐξωτερικὸ σωματικὸ ἁγιασμό, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ μετέχουν στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ὄχι, τίποτε ἀπ' ὅλα αὐτά, ἀλλὰ τὸ Αἷμα τοῦ ἀπολύτως ἀναμάρτητου Ἰησοῦ, θὰ καθαρίσει τὴν συνείδησή μας ἀπὸ τὰ νεκρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Τότε μόνο, μετὰ τὴν κάθαρση, μετὰ δηλ. τὴν ὑποκειμενικὴ προσοικείωση τῆς ἀντικειμενικῆς θυσίας, μετὰ τὴν ἀπόλυτη ἀποδοχὴ τῆς πίστεώς μας καὶ μὲ τὸ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμο τῆς ὑπάρξεώς μας στὸν Λυτρωτὴ Ἰησοῦ, μποροῦμε νὰ προσφέρουμε τὴ νέα, τὴν ἀληθινὴ λατρεία στὸν ζῶντα Θεό.

Ἀδελφοί μου, τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας καὶ ἰδίως τὸ κεφάλαιο τῆς Λυτρώσεως, στὸ ὁποῖο καὶ οἱ ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ παρακύψουν (Α΄Πέτρου α΄12), εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸ ἑρμηνεύσουμε καὶ πολὺ περισσότερο νὰ τὸ αἰσθανθοῦμε, ἐὰν στὰ γεγονότα τοῦ Θείου Δράματος παραμείνουμε ἁπλοὶ θεατὲς ἢ ἁπλοὶ θαυμαστές.

Τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀποτυπώνεται καὶ συνοψίζεται στὴν θυσία τοῦ Ἰησοῦ ἐπὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πρέπει νὰ ἀποτελεῖ, ὅσο τὸ δυνατόν, βαθύτατο βίωμά μας. Βίωμα ὄχι πρόσκαιρο ἢ ἐπετειακό, ἀλλὰ βίωμα καθημερινὸ καὶ ἰσόβιο. Ὅλα τ' ἄλλα καὶ τὰ πλέον ἰσχυρὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε στὴν ζωή μας, εἶναι ἁπλὲς σκιὲς ποὺ χάνονται μπροστὰ στὴ λάμψη τῆς αἰώνιας θυσίας.

Ὅλοι λοιπὸν κατανοοῦμε πὼς εἶναι ἀπόλυτη ἡ ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ μεγάλη θυσία τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξε τὸν κλειστό, ἕως τότε δρόμο, πρὸς τὸν οὐρανό.

Αὐτὴ ἡ θυσία, μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ εἰσέλθουμε στὴν μακαριότητα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ὁ προορισμός μας.

Ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀσήκωτο βάρος ποὺ δὲν μᾶς ἐπέτρεπε, ὄχι ν' ἀνεβοῦμε, ἀλλ' οὔτε ν΄ἀτενίσουμε πρὸς τὸν Οὐρανό, τώρα ἔφυγε. Ἔφυγε, ἀφοῦ τὸ ἀνέλαβε στοὺς δικούς Του ὤμους ὁ Μέγας Ἀρχιερεὺς τῆς μεγάλης ἀγάπης. Δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος!

Καὶ ναὶ μέν, ὁ δρόμος πλέον εἶναι διάπλατα ἀνοικτός. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τί στάση θὰ κρατήσουμε; Ὁ ἥλιος λάμπει καὶ καταυγάζει τὰ πέρατα. Ἐὰν ὅμως κρατοῦμε τὰ μάτια πεισματικῶς κλειστά, θὰ ζοῦμε μέσα στὸ σκοτάδι. Πῶς εἶναι τώρα δυνατὸν ν' ἀνοίξουν οἱ κλειστοὶ ὀφθαλμοί; Εἶναι τὸ μόνο εὔκολο, ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ θέληση ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ ἡ καθαρὴ ἐξομολόγηση, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς, ἀνοίγουν τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδιᾶς, ἀφυπνίζουν τὴν συνείδηση καὶ τότε, ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐνεργοποιεῖ στὴν ὕπαρξή μας τὴν πορεία πρὸς τὸν λιμένα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Νὰ δώσει ὁ Λυτρωτής μας.

Ἀμήν.