Πάπα-Φώτης Λαυριώτης ὁ διὰ Χριστὸν σάλος: Μία ὀσιοπατερική μορφὴ τῶν ἡμερῶν μας (1913 – 2010)!

Καθὼς ἡ ροδούλα ἁπλόχερα σκορπάει τὰ μεταξένια της κάλλη, στὸ ἀνθοστόλιστο μπαλκονάκι σιγοψάλλοντας τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Κυρὰ-Παναγιᾶς, μία εἰκόνα μου χαράζει τὸ νοῦ. “Τεῖχος εἶ τῶν Παρθένων”. Πρὶν καλὰ καλὰ καταλάβω σὰν σὲ ὀνειροφαντασία χτυπάει ἡ πόρτα. – Ὢ Θεέ μου! “O πάπα-Φώτης”! Ἀσκητικός, ρακένδυτος καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀρχοντικός, ροδολάμπος. Ἄγγελος Κυρίου! – Πάω παιδί μου.

Ἦταν ἡ ἡμέρα ἐκείνη Παρασκευὴ 5 Μαρτίου τοῦ 2010 (Δ΄ Ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν) ποὺ μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἐκκλησιαστικὲς μορφὲς τοῦ 20ου αἰώνα ὄχι μόνο τῆς πόλης μας ἀλλὰ ὁλάκερού  του Ἔθνους ἀποχαιρετοῦσε τὸν  “ψεύτη”  τοῦτον καὶ ἀπατηλὸ κόσμο γιὰ τὶς ἄλλες πεδιάδες, τὶς οὐράνιες, τὶς ἀψεγάδιαστες.

Ἀεικίνητος, καλοκάγαθος, μεγαλόκαρδος, ἐλεήμων ( ἀλήθεια τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς γιὰ τὸν παππούλη) ὁ παπα–Πλανᾶς τῆς Μυτιλήνης μὲ τὸν τουρβὰ τῆς ταπεινοφροσύνης μονίμως στὸ ὦμο ξεκινοῦσε τὸ ὀμορφότερο ταξίδι τῆς ζωή του. Ἑκατὸ χρόνια ζυμωμένα μὲ κακουχίες, διωγμούς, στερήσεις, ξεριζωμούς. Ἕνας αἰώνας ἀπέραντης δοξολογίας, ὁμολογίας στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ὅσοι τὸν γνωρίζουν ἄλλα καὶ ὅσοι τὸν ἔχουν ἀκουστά, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ καθημερινὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς χαριτωμένες του σαλότητες, ὅλοι ἔχουν νὰ ποῦν καὶ ἀπὸ μία καλὴ κουβέντα. “Ἅγιος μεταξὺ ἀνθρώπων”! “Ἄγγελος μεταξὺ Ἀγγέλων”! Ὅλα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἀδελφὸ – ἄνθρωπο. Ἀδιαπραγμάτευτος μὲ τὰ πιστεύω του, μὲ ἀστείρευτη πίστη στὸν Κύριο καὶ λυτρωτή του, ἀγόγγυστα πορεύεται τὴ....

  στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό. Ἁρματωμένος μὲ θεῖο ζῆλο, χτίζει ἐκκλησίες, ἀναστηλώνει μοναστήρια, ἀνακαινίζει ψυχές!
 Σὲ τοῦτο ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ καὶ ἡ τεράστια προσφορά του στὴν ἀνεύρεση, τὴν ἀνάδειξη καὶ τὴν καθιέρωση τῶν ἁγίων της Λέσβου. Καθὼς ἐπίσης καὶ στὴν σύνταξη πολλῶν ἐκ τῶν ἀκολουθιῶν τῶν μὲ τὴν ἀνάθεση τῶν ἀπὸ τὸν ἴδιο στὸν ἀείμνηστο μοναχὸ καὶ μέγα ὑμνογράφο τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη. Ἡ πολιτεία τοῦ ἀγγελική. Ἀπὸ τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, στὸν κῆπο τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Ἀπὸ τὴν ἔρημο τῶν Βεδουίνων στοὺς Ἅγιου Τόπους. Ἀκούραστος δουλευτὴς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀδάμαστος νηστευτής, ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς ἀπὸ τὴν Μυτιλήνη νυχθημερὸν γιομίζει μὲ τὸ πύρινο δάκρυ τοῦ τὴν ἀκοίμητη κανδήλα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἑνωμένος μὲ τὰ δεσμὰ τῆς δικαιοσύνης, ἐνδεδυμένος τὴ χρυσάστερη φορεσιὰ τῆς ἀληθείας γίνεται ὁ προστάτης τῶν πτωχῶν, ὁ ἰατρὸς τῶν θλιβομένων, τὸ στήριγμα τῶν κατατρεγμένων. Τρέχει, ἀγωνιᾶ, συμπάσχει. Ὅπου τὸν καλέσει ἡ ἀνάγκη.
Τὰ τελευταία χρόνια ἀνίκανος ὁ θάνατος νὰ τὸν γκρεμίσει, ἀρέσκεται μοναχὰ σὲ μία παντελῶς ἄτυπη παρουσία. Ἀφοῦ “καθηλώνει” τὴν ἀσθένειά του στὸ καροτσάκι, μὲ τὰ ἀκούραστα φτερὰ τῆς ἀγάπης ὡς ἄλλος Πατροκοσμᾶς ξεχύνεται σὲ νοσοκομεῖα, γηροκομέια, σχολεῖα. Μέχρι τελευταίας ρανίδος ἀγωνίζεται τὸν ἀγώνα τὸν καλό. Ἕνας ἄσβεστος φάρος εὐσεβείας, μία ἀνεξάντλητη πηγὴ εὐφροσύνης.
Σήμερα τρία χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του καὶ ἀσίγαστο τὸ ἀηδόνι συνεχίζει νὰ στολίζει μὲ ὅλο καὶ περισσότερους μοσχοβολισμένους ὕμνους τὴ ζωή μας. Τρία χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του καὶ ἡ πόλη τῆς Μυτιλήνης ἔχει μόνο νὰ καυχᾶται γιὰ τὸν οὐράνιο αὐτὸν ἄνθρωπο – πατέρα – ἅγιο!
Αἰωνίας σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε καὶ ἀείμνηστε πάπα-Φώτη. Εἴθε ἡ χρυσοφόρα παρουσία σου νὰ μᾶς φωτίζει, νὰ μᾶς σκέπει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ποσειδών. Γ. Γιαννακὴς