"Δὲν θὰ καταλήξουμε στὰ χαρέμια τῶν τοκογλύφων, γιατί τὴν ἐνέδρα σ' αὐτοὺς τὴν ἔχει στήσει τὸ πνεῦμα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, που δὲν θὰ ἐπιτρέψει τὰ ἐγγόνια τους νὰ καταλήξουν στὰ σκλαβοπάζαρα τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων"

Γράφει ὁ Ἠλίας Παπακωνσταντίνου
Ἀπὸ τὰ χαρέμια τῶν πασάδων στὰ χαρέμια τῶν Φράγκων – τοκογλύφων. 
Κάποτε μέσα στὰ χρόνια της βαριᾶς Τουρκοκρατίας-βαρβαροκρατιας στὸν ἱστορικὸ Μοριὰ καὶ στὰ αἱματοποτισμενα χώματα τῆς Ἀρκαδίας, ζοῦσαν οἱ προπροπάπποι μου ἐρχόμενοι μέσα ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους πάντοτε ἀδούλωτοι καὶ ἀπροσκύνητοι ὡς γνήσιοι Ἕλληνες καὶ Ρωμιοί. Κάποια στιγμὴ ὁ πάσας τῆς ἐπαρχίας εἶδε τὴν τότε νέα καὶ ὄμορφη γυναίκα τοῦ προπροπαπποῦ μου, τὴν ζήλεψε καὶ ζήτησε ἐπιτακτικὰ νὰ ἔρθει στὸ χαρέμι του, γιατί διαφορετικὰ γνωρίζουμε σχεδὸν ὅλοι τὸ τί θὰ ἐπακολουθοῦσε.
Ὁ σύζυγός της σὰν ἄλλος πολυμήχανος Ὀδυσσέας τῆς ζήτησε νὰ πάει χωρὶς ὅμως νὰ τῆς ἀποκαλύψει τὸ σχέδιό του. αὐτὴ ὅπως ἦταν φυσικὸ λύγισε καὶ ἔβαλε τὰ κλάματα, αὐτὸς τὴν ἔπεισε νὰ πάει καὶ νὰ μὴν ἀνησύχει. Πρὶν ξεκινήσει ἡ σύζυγός του, εἰδοποίησε ὁ ἴδιος τὸν πασά ὅτι ἡ γυναίκα τοῦ ἔρχεται στὸ κονάκι του καὶ νὰ βγεῖ νὰ τὴν προυπαντησει. Ὁ σύζυγος της ὅμως τοῦ εἶχε στήσει ἐνέδρα θανάτου καὶ μόλις ὁ πασάς βγῆκε γιὰ νὰ τὴν ἀνταμώσει μὲ λαχτάρα, ὁ σύζυγος της κρυμμένος πίσω ἀπὸ μία μάντρα τὸν πυροβόλησε στὸ κεφάλι καὶ τὸν ἔστειλε ἐκεῖ ποῦ τοῦ ἄξιζε. Κατόπιν πῆρε τὴν σύζυγό του καὶ ὅλη τὴν οἰκογένειά του καὶ κατηφορησαν πρὸς τὰ μέρη τῆς Μεσσηνιακῆς γὴς ὁπού γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα κρύβονταν σὲ ὀρεινὰ μέρη καὶ μέσα σὲ σπηλιὲς ἔτσι ὥστε νὰ....

ξεχαστεῖ τὸ γεγονὸς καὶ νὰ ζήσουν μὲ ἀσφάλεια ὄχι ὅμως ἐν ἀπουσία ἀπὸ τὸ δράμα πού ζοῦσε ἡ πατρίδα τους. Οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν πολέμησαν (τοὺς ἀναφέρει καὶ ὁ  Φωτακος στὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ) μαζὶ μὲ τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τὸν ὁποῖον καὶ φιλοξένησαν ἀρκετὲς φορὲς στὸ σπίτι τους στὴν Μεσσηνία. 
 Ἡ πράξη τοῦ προγονοῦ μου αὐτὴ δὲν ἦταν μία δηλωτικὴ πράξη τοῦ  "λαθὲ βιώσας" ἀλλὰ μία συνειδητὴ πράξη ἀντίστασης στὸν κατακτητὴ μὲ θάρρος καὶ λεβεντιὰ, ὁπού δὲν διστασε νὰ χάσει τὰ πάντα προκείμενου νὰ μείνει ἀδούλωτος στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Ὅταν σκότωσε τὸν Ἀγαρηνὸ στὴν οὐσία δὲν σκότωσε τὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ τὴν ἀνηθικότητα,τὴν ὠμότητα,τὴν βαρβαρότητα τόσων χρόνων (βίαιοι ἐξισλαμισμοὶ-παιδωμαζωματα-ἄγρια ἐγκλήματα κ.α.) καὶ παράλληλα προάσπιζε τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν ἱερότητα του, κάτι πού σήμερα πλήττεται βάναυσα.
Σήμερα οἱ κατακτητὲς μπορεῖ νὰ μὴν θέλουν τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ θέλουν νὰ μᾶς πάρουν τὴν μητέρα πατρίδα μαζὶ μὲ τὸν πλούσιο ὀρυκτὸ πλοῦτο της – νὰ παιδομαζώξουν τὴν παιδεία μας μὲ τὰ νέο-γενιτσαρικα σχέδια "νὰ περιθάλψουν" τὸν δοῦλο-ἀσθενῆ Ἕλληνα μὲ γενοσημα φθηνοῦ κόστους, νὰ βάλουν δυσβάσταχτα χαράτσια πλήττοντας τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ Ἕλληνα. Ὅλοι αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι τὸ μικρὸ αὐτὸ ἁλωνάκι εἶναι θεμελιωμένο πάνω σὲ πέτρες σκληρές, καὶ ἄγονες καὶ μπαρουτοκαπνισμένες. Αὐτὲς οἱ αἱματοποτισμενες πέτρες γεννηκανε οἱ θεμέλιοι λίθοι – προμαχῶνες τῶν ἑλληνοορθοδοξων ἐκκλησιῶν μας πού σήμερα σὲ αὐτοὺς τοὺς χαλεποὺς καιροὺς εὐωδιάζουν θυμίαμα καὶ λαλοῦν τὰ μαρτύρια τῶν Νεομαρτύρων καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν  ἐθνομαρτύρων μας. Σ' αὐτὰ τὰ δῶ βραχιὰ ἄνθισε καὶ καρποφόρησε τὸ δένδρο τῆς ρωμαίικης Λευτεριᾶς μὲ τὰ κλαριὰ του ἀνέκαθεν προσανατολισμένα στὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη καὶ τοὺς γλυκοὺς καρποὺς του θυσία ἀλήθειας στὴν παγκόσμια ἱστορία.

Πολλοὶ  πέρασαν καὶ πετροβόλησαν αὐτὴν τὴν πλούσια  "ρωμαίικη καρυδιὰ" γιατί τὰ ἐσώψυχά τους εἶναι γεμάτα μὲ τὸ ψηλαφητὸ σκοτάδι τῶν ἀντίχριστων πνευματικῶν ρευμάτων. Οἱ ὀπαδοὶ αὐτῶν τῶν δῆθεν  "πολιτισμένων ρευμάτων" κατέληξαν διχῶς νὰ τὸ καταλάβουν στὰ βοθρολυματα τῶν ρεμάτων τῆς ἱστορίας.
Τώρα πᾶμε στὸ σήμερα. Καὶ ἀρχίζουμε ἀπὸ τοὺς νεοεποχίτες φωστῆρες τῆς νεοφιλελεύθερης σοφιστιας.  Κάποιοι τέτοιοι  "δικοί μας" πρὶν λίγο καιρὸ μᾶς ἔλεγαν (ὅτι ἡ συνταγὴ τῶν μνημονίων εἶναι λάθος) καὶ φυσικὰ λέγανε τὴν ἀλήθεια!!! Αἴφνης μόλις πήρανε  "τὴν κουτάλα" μαγείρεψαν μὲ αὐτὴν τὴν λάθος συνταγή. Αὐτὸ πού φάγαμε μετὰ ἐμεῖς διχῶς νὰ τὸ θέλουμε ἦταν ἐθνικὰ ἀηδιαστικό. Ὅμως ἐμεῖς σὰν Ρωμιοὶ γευομασθε μόνο τὶς καθαρὲς συνταγὲς τοῦ οὐρανοῦ, γιατί ἱστορικὰ ἔχουμε ταυτίσει τὴν πρόνοια τῆς ζωῆς μας  μὲ τὴν θεία οἰκονομία τοῦ ἅγιου τριαδικοῦ θεοῦ.
Ὁ καιρὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς ἀλήθειας ἔφτασε πλέον καὶ θὰ ἐκπλήξει αὐτοὺς πού τόσους αἰῶνες πολεμοῦν τὸ ρωμαίικο μὲ λύσσα. Σήμερα αὐτὸ τὸ καθημερινὸ μοιρόλοι τῶν ἑκατομμύριων Ἑλλήνων οἱ ὁποῖοι ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ πάρον καὶ τὸ μέλλον τοῦ τόπου, γιὰ τὸ πῶς θὰ ζήσουν τὰ παιδιὰ τοὺς κρύβει τὴν σπίθα τῆς ἐλπίδας γιὰ τὸ ὅτι ἡ ὥρα ἔχει ζυγώσει γιὰ μία ἄλλη Ελλάδα.
Τὸ νέο ἔπος – θαῦμα πού φαίνεται νὰ ξεκίνα   θὰ εἶναι ἀνεπανάληπτο καὶ συγκινησιακὰ φορτισμένο. Τώρα θὰ ὑπομένουμε γιὰ  λίγο γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ ἀληθινὸ καὶ αἰώνιο.
Τελικὰ δὲν θὰ καταλήξουμε στὰ χαρέμια τῶν τοκογλύφων-δανειστῶν γιατί τὴν ἐνέδρα-παγίδα σ' αὐτοὺς τὴν ἔχει στήσει τὸ πνεῦμα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, πού δὲν θὰ ἐπιτρέψει  τὰ ἐγγόνια τους νὰ καταλήξουν στὰ σκλαβοπάζαρα τῶν χρηματοπιστωτικῶν  ἱδρυμάτων. Άλλωστε ὁ Θεὸς τοῦ Κολοκοτρώνη ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του καὶ δὲν τὴν παίρνει πίσω. Η ὑπογραφὴ αὐτὴ εἶναι ἀξιόπιστη καὶ διαχρονικὴ  καὶ ἐμπεριέχει τὴν προσδοκία τοῦ ρωμαίικου γιὰ τὸ ποθούμενο…
"Ὡς μνημόσυνο αἰώνιο γιὰ τοὺς ὑπὲρ πίστεως καί πατρίδος  πεσόντες καὶ προσκαρτερουντες τὴν ἀνάσταση τοῦ γένους μας".